Дневник - во малку поинаква форма...

„Чекајќи го дождот“

Имав визија во успон за падови,

Доживеани, преживеани а сепак идни,

Како дождот во најава под темното небо

На кој се радувам како мало дете.

Си мислам само дека те оставив зад себе,

Си давам изговор за да се свртам и да те побарам,

Таму некаде на средината на вжештено лето,

Кога престанав да дишам чекајќи го дождот.

Кој ми е крив што на секој чекор барам есен,

Пожолтени лисја и соголени дрвја како мојата душа,

Таа пишува поезија со магичен маркер,

Никој не може да чита, никој не сака да слуша.

Твојот здив го чувствувам на темето,

Над мене, зад мене, далеку и блиску,

Подголтнувам да го вратам срцето назад,

Во празнината на левата страна со вакум.

Чекајќи го дождот како на разлигавена сцена

Во романтичен филм без место за некој свој,

Без место за моето ЈАС, без НАС,

Кога немиот раскажува за љубов без страст.

U snu svome nisam znao za buđenja moć,
I da zemlji treba sunca, jutra i zore
Da u danu gube zvezde bele odore
Bledi mesec da se kreće u umrlu noć.
U snu svome nisam znao za buđenja moć

Ja sad jedva mogu znati da imadoh san,
I u njemu oči neke, nebo nečije,
Neko lice, ne znam kakvo, mozda dečije,
Staru pesmu, stare zvezde, neki stari dan.
Ja sad jedva mogu znati da imadoh san.

Ne secam se niceg više, ni očiju tih
Kao da je san mi ceo bio od pene,
Il’ te oči da su moja duša van mene,
Ni arije, ni sveg drugog, sto ja noćas snih;
Ne sećam se nićeg više, ni očiju tih.

Ali slutim, a slutiti još znam.
Ja sad slutim za te oči, da su baš one,
Što me čudno po životu vode i gone:
U snu dođu, da me vide, šta li radim sam.
Ali slutim, a slutiti još jedino znam.

Da me vide dođu oči, i ja vidim tad
I te oči, i tu ljubav, i taj put sreće
Njene oči, njeno lice, njeno proleće
U snu vidim, ali ne znam, što ne vidim sad.
Da me vide, dođu oči, i ja vidim tad.

Njenu glavu s krunom kose i u kosi cvet,
I njen pogled što me gleda kao iz cveća,
Što me gleda, što mi kaze, da me oseća,
Što mi brižno pruža odmor i nežnosti svet,
Njenu glavu s krunom kose i u kosi cvet.

Ja sad nemam svoju dragu, i njen ne znam glas
Ne znam mesto na kom živi ili počiva;
Ne znam zašto nju i san mi java pokriva
Možda spava, i grob tužno neguje joj stas.
Ja sad nemam svoju dragu, i njen ne znam glas.

Možda spava sa očima izvan svakog zla,
Izvan stvari, iluzija, izvan života,
I s njom spava, nevidjena, njena lepota
Možda živi i doći će posle ovog sna.
Možda spava sa očima izvan svakog zla.