Ваша песна,состав или што било напишано

на К

не ме бидува за долги беседи
што ќе те понесат како крилат еднорог
па да зајдеш во моето шепотење
и замижана да ги доживееш
репризите на твоите најубави соништа.
но не ме бидува...
освен,
ако сакаш да ти ги изрецитирам
сите рецепти на мајка ми
што и не е така лоша идеја,
оти ќе ти кажувам проверени вистини
за зелници, дроб-сарми и васина торта
кои се ефектна духовна храна
како и твоите песни

Ем ја, ем силен и убав

КАПКА

Болка
Страотно!Досега немам видено човек,кој под јаки седативи не можеа да го совладаат ниту тројца,цврсти мажи,кои се обидуваа да го приковат за креветот за да медицинскиот персонал,односно една млада лекарка успее да му даде средство за смирување.
Погледот ми беше кон чичко ми. Го гледав како се бореше за да ги тргне рацете,кои цврсто го држеа приклештен за креветот. Едниот од нив го прегрна зборувајќи му дека така требало да биде,треба да размислува и за ќерка му,впрочем има и друго дете на кое му е потребен,мора да собере сила и храброст да живее.
Чичко ми плачеше,рикаше од болка,страшен крик од кој крвта ми се следи во вените.
Во еден миг како да се смири,како да седативите успееја да го совладат,но не и болката. Од неговите очи течеа солзи.Се надевавме дека успеа да се смири од седативите,но незнам каква сила имаше,и како некое рането животно почна грчевито да мавта со рацете,се бореше за воздух,се гушеше.
Се стресов,призорот беше страшен .За прв пат видов човек речиси при умирање.
Сите се стрчавме,го прскавме со вода. Младата лекарка,од медицинскиот прибор,од онаа црна чанта извади шприц и некои комбинирани инекции и го боцна чичко ми кој се уште имаше тикови стегајќи ја вилицата. На еден миг помислив дека се е готово,дека чичко ми е готов. Запрепастено и немо гледав во призорот,не верував дека сето тоа се случува,посакав оваа да е само еден лош сон...да, оваа е лош сон и јас сега ќе се разбудам.
Неговиот крик ме врати во реалноста,плач и лелек. Повторна започна борба да го совладаат...помислив каква е таа сила што го држи мојот кутар чичко. Тој урликаше.
Неговиот глас не излегуваше од грлото туку од душата.
-„Го убија!!! Го убија кучиња,клети кучиња го убија!!!„
Настојуваа да го смират,но немаше сила која би го сопрела да престане да плаче,
вреска од преголемата болка.
-„Ах,Кирил бе Кирил!Ах,дете мое!Ах,кучиња бре кучиња!!!„
Во собата влезе уште еден лекар. Беше повикан бидејќи на чичко ми му беше уште по
лошо,не се смируваше,како вода да му даваа наместо седативи.
Лекарот со сериозен,прашалнички тон ја праша својата колешка каква терапија му има дадено на пациентot.Од нејзиниот треперлив глас се гледаше дека е млада лекарка,додуше не без искуство,плашејќи се нешто да не згреши во рапортот на искусен и постар лекар. Ја опиша клиничката состојбата во која го има затекнато пациентот,односно мојот чичко,со кои инекции и седативи го има боцкано.
Лекарот бледо и зачудувачки ја погледна својата млада колешка и со строг глас и се
обрати:
-„И,ти,на овој човек,во оваа состојба си дала оваа терапија!?.Како ли успеа само да ја земеш дипломата?„
Младата лекарка пребледе. Настојуваше да му објасни на лекарот нејзината гледна точка на клиничката слика на пациентот.„Но јас...Лекарот ја пресретна со презирен
поглед и со строг тон и нареди кои ампули да отвори и тој самиот го боцна чичко ми,кој за кратко време се смири,немаше сила да ги подигне рацете,а очите едвај ги
држеше подотворени од кои сами ,како река течеа солзи.
Незнаев што да правам,не можев да ја гледам таа болна тага на лицето на чичко ми.
Излегов во дворот да се освежам,мислев дека ќе се онесвестам од таа цела ситуација,
како да не можев да сватам дека реално се случува,дека оваа не некој мој лош сон,
како оваа да се случува на некој друг.
Не,оваа е сон,јас морам да се разбудам. Солзите ми потекоа,плачев како дете.
Набрзина ги избришав солзите,не сакав некој да ме види дека плачам. Незнам,но таква сум,своите емоции ги кријам како и солзите,но овие солзи не можев,тие течеа сами.
Тоа не беа солзи туку река која надоаѓаше. Врелите солзи текоа низ образите сливајќи се по самото грло кое од болка беше како камен. Засушените солзи ги чувствувам се уште,ме печат,се истопија во мојата душа. Од тогаш јас не можам да сокријам било која солза,од моите очи тие течат како река.

Вистина за една болка-вистинита случка за едниот загинат полицаец .

Даница Петровска

ла ла

d4 b3 напиша: усмихвам се когато страдам говоря докато мълча и буден съм като заспивам а бурените мисля за цветя аз мразя докато обичам в лъжата търся истина живея докато умирам и пиша без да мога да чета в началото бе края а в тъмнината виждам светлина

MNOGU E DOBRO, samo so e kontradiktorno
prema mene treba da e pesnata vaka

и буден съм като заспивам
а бурените мисля за цветя

аз мразя докато обичам
в лъжата търся истина

живея докато умирам
и пиша без да мога да чета

в началото бе края
обаче, искам в тъмнината да виждам светлина





Изменето од anakin - 01.Мај.2012 во 11:54