Ваша песна,состав или што било напишано

Браво дадо......

Beшe најдобар во се.... Можеби и не толку колку што тој мислеше,но сепак кога паритее играа улога се се можеше.... Беше се,се за што еден обичен смртник се мечтаеше.... Најдобар во класот,претседател на школото,десна рака на директорот....
На почеток се однесуваше ок кон сите,но славата му удри ви глава па почнаа и занесувањата....

За својот 17 роденден доби кола... Цените сами се креваа после тоа....

Сакаш да бидеш другар со него??? Ехехе мораше да се потрудиш и тоа многу за да ја имаш таа чест.... Послушност, смисла за хумор,со еден збор да му ги лижиш ноџињата.....

Имаше секакви, и кои се тепаа да бидат малку повеќе од познаници со него, а и некои кои го мраеа од дното на душата, а како да не го мразиш кога отценките за него летаа од ракав, додека ти спласнат во задникот од учење пак ќе добиеш критика не си се потрудил доволно да научиш....

Се беше така додека не се запишав јас таму.... Морав,иако не сакав....На мајка ми веќе во навика и влезе да изигруваме птици-преселници барајќи го најсовршеното место за живот... Сменав многу градови, уште повеќе школи, а пријатели некогаш немав.. Ех тие средношколски денови колку ги мразев...

Помнам беше далечната трета година некаде на полугодие, прв пат влегов во таа гимназија која ми го промени животот... Сите ме гледаа како од НЛО да сум излегол,а и не ретки беа тие што коментираа за мене и мојот изглед.... Па може и во право беа децата, стилот на облекување ми беше многу мрачен.... Дали било жешко или стаклата пукаат од ладно јас црното не го вадев од на мене... Ми беше нешто како заштитен знак...

Помина време.... Секој ден ми беше пекол.... По  6 часа сам во школо, не би рекол дека се беше совршено.... Дојде и денот кога “господин лигле„ почна да разговара со мене... И тоа некои безвезни прашања, на кои одговарав со да или не... На моменти се чувствував како на распит да сум.... Станавме и пријатели,ама тоа пријатели во едни наводници поголеми и подебели од мене ќе го стаам.... Никој мастило не пиеше, сите знаеа дека ме мрази,ама јбг бев на негово ниво, ма каде каде бегав од него, кога стануваше збор за учење се разбира, а за се друго се губев во неговата сенка.....

Нештата полека пополека почнаа да се мењаат... Хехехе прв пат кога ме повика директорот со помочкав во гаќи од страв,се мислев на кој ли лошо сум сторил? Ама излегов со отворена уста од кај него.... Ме испофали, ме испофали и како награда ми даде можност да отидам на натпревар по математика.... Еее тоа време тој што одеше на натпревари беше најценет во цело школо.... Си поќутив ама веста со брзина на молња се рашири и веќе сите знаеа....

Помина некој ден, а тој дојде, ми плесна еден шамар велејќи ми нешто кое навистина ме навреди... Си поќутив, едноставно се обидев да заборавам на тој немил настан... Отидов и се вратив со злато... Директорот скокаше од радост, абе како дете од 3 години на сладолед што се радува... Почна мојата популарност да расте, а неговата да тоне, како брод да удрил во санта мраз....


Веќе добив пријателска љубов од многу фаци во школото.... Сега јас бев тој кој го вртеше светот, или може така само си мислев.... Сепак бев славен,многу славен....

Помина време, скоро и заборавив на тој немил настан... Се прибирав накај дома, а беше толку темно што ти се чини дека се ќе се сопнеш и ќе скршиш глава.... Почувсвував тешки чекори зад мене... Се свртив ама ништо не се гледаше... Еее си помислив дека се е можи само трип, ама недовршувајќи ја мислата добив силен бокс во тилот... После тоа не се сеќавам, само знам како мама плачеше и на цел глас му се молеше на Бога да ми даде уште една шанса... Се подзавртив накај неа и се насмевнав... “Мамо’’ реков и страшна болка ме пресече... Таа ме прегрна и почна да плачи како да сум умрел... Ја замолив да се смири...
Помина полсаат плачејќи, па пополека почна да ми раскажува низ солзи како ме нашле на патот претепан... Како лежело моето безживотно тело, облеано во крв...Во тој момент една мисла ме пресече и извикав со последните сили “тој е’’...

Поминаа месеци и се како на куче ми помина,само тие лузни по телото останаа да ме потсеќаат,да не заборавам никогаш на тоа... Мајка ми беше упорна да се преселиме... Но јас имав недовршена работа... Но како ли да се одмаздам кога немав некогаш пари ни цигари да купам, а камо ли рекет да направам... Решив се да земам во свои раце... Помнам дека тато како мал под седиштето го криеше пиштолот, но поминало време, ееее којзнае дали мама сеуште го чува... Како што беше плашлива ни шамар не знаеше да влепи,а камо ли друго нешто...
Проверив и навистина - таму беше... Полн,како мене да ме чека... Ееее не ни знаев во рака да го држам, а камо ли да го употребам.... Но се се учи... Научив...

Помнам беше лето... Го чекав додека се прибираше накај дома... Имав среќа,беше пеш... Го вперив во него и само промрморив “ќе ме помниш ти мене цел живот’’.... И испукав еднаш,двапати,трипати.... Падна и не мрдна...Го усмртив на лице место... Рацете почнаа да ми треперат, го испуштив од раце и избегав... Отидов дома и легнав....
Сабајлето мама ми рече исплашена целата “те бараат цајкани’’.... Излегов и ме уапсија....
Се беше како на сон... Ме облекоа во костим и ме изведија пред судијата... Ми доделија адвокат,на кој воопшто не му беше гајле дали ке извлечам глава... Жал ми беше само за мама, таа ќе остане сама... Ми се дереа, ме вреѓаа,а јас само со глава наведната чекав на најлошото, казната.... Годините беа тие кои малку ми помогнаа, на само малку, многу малку... Добив казна 30 години,во поправен дом до мојата 18 година,а потоа во затвор.... Мама почна да плаче... Не ме оставија ни да се поздравам со неа,ѓубриња....

Почнав да плачам и викав на цел глас “Мамоооо, те сакам, прости ми’’....

        

Утре
ќе биде едно утре
све наеднаш кога ќе ми дојде
по крвна група
у косоок хороскоп гледав.
О’ Хирошима
роден граду мој
со Кавасаки полека низ тебе идам
зад мене дур зборат
ама беше ладен.
Сите душмани што беа
крв ќе просерат
жално ќе ги гледам
заштита имам
не знаеа
горнион дека ме сака.
Аналитичка поезија
катарза ќе си правам
се ќе си знам
што требаше и што не.

Маестро.......секоја чест

Ко прстен од Толкин
во вулкан фрлам
она што ми велеше дека моќ имам
што ме исцица
до самата срж
да се обновам морам
малце китче
малце боја
нови гуми
ќе чкрипнам пак
тубелес ќе се праам.
Еднонасочни
контра ќе им идам
демек поише знам
ама ќе знам
дека врска немам
полесно е така
капа немам
ама ќе се накривам
дур си свиркам.

Глутници ко сребрени реки течат
никој не праша зошто
што на крајот чека
мами
карти крие
галама многу
никој не праша
од кој ветер дува
само ладно е.
Ние тие вие
исто било
некој к*рташак си игра
демек посебно било
демагогија чиста
ко солза од девица
ко жртва принесена
незнаење да покрие
за милост од некој на небо
што лебди
се подсмева.
 


Изменето од zbunet - 21.Мај.2009 во 22:50