| Автор |
 Тема Пребарувај  Опции за темата
|
mali simo 
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
 Опции за коментарот
 Благодарам(0)
 Цитирај  Одговор
 Испратена: 27.Февруари.2007 во 13:22 |
БЕСЕДА о обрнутим вредностима у царству Божјем
Али ће многи први бити последњи и последњи први (Мат. 19, 30; Лк. 13, 30)
Како је премудар Онај који изрече ове речи! Он не рече да ће сви
први бити последњи а сви последњи први, него многи. Ниједне погрешке
нема у Јеванђељу и нигде ни једног преувеличења. Зашто Господ ограничи
и не рече сви, него многи. Искуство нас учи, да су неки од оних
који су били први у части на земљи, остали први у части и код Бога.
Било је царева који су са престола свога угодили Богу, а било је људи
ван сваке власти који су до смрти гневили Бога. Било је богаташа који
су се доброчинством и вером спасли, а било је сиромаха који су због
злобе и неверовања примили осуду. Било је људи чувених који су одбацили
и веру и добродетељ. И тако неки који су били први овде, остали су први
и тамо, а неки који су последњи овде, остали су последњи и тамо.
Али, авај, многи први овде постали су последњи тамо. И о радости, о правде Божје: многи последњи овде, постали су први тамо!
Господ нити је истицао нити похваљивао иједан сталеж, иједан
занат, мимо све остале, него је регрутовао (и дан—данас регрутује)
војску светлости из свих сталежа, од свих заната и занимања. За њега
није мерило човека ни круна ни просјачка торба него вера — вера и
добродетељ.
Господе премудри, сети се и нас у царству Твоме. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
 |
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 12.Февруари.2007 во 12:11 |
БЕСЕДА о савршенству кроз вршење воље Божје
Јело је моје да извршим вољу онога који ме је послао, и да свршим његов посао (Јов. 4, 34)
Ево спасоносног примера који нам даје Спаситељ наш! Он који је
имао толику силу и власт и мудрост говори, да је дошао у свет не да
изврши вољу Своју него вољу Оца Свога, и не да сврши Свој посао него
Његов, а ми, мада немоћни као паучина, непрестано истичемо своју вољу и
неки свој посао! Иако је Син раван Оцу, као што и вели на другом месту:
ја и отац једно смо, ипак Господ Исус говори, да је Он дошао у
свет да изврши вољу Очеву и да сврши посао Очев. Ово Он говори не зато
да би показао маленост бића Свог пред бићем Очевим, јер биће је једно,
него зато да би показао величину љубави Своје према Оцу, и да би нас
побудио да из љубави према Богу усвојимо потпуно вољу Његову.
Сва наша беда у овоме животу долази отуда што ми не спроводимо
вољу Онога који нас је и послао у свет. А Његову вољу ми не спроводимо
зато што немамо љубави према Њему. Јер ко год некога љуби, чини му по
вољи. Сам је Господ рекао: ако имате љубави к мени, заповијести моје држите
(Јов. 14. 15). Чиме би Господ Исус могао јавити љубав своју према Оцу,
ако не вршењем воље Очеве? И чиме ми можемо јавити љубав нашу према
Господу Исусу, распетом за нас на крсту, ако не вршењем воље Његове?
О браћо моја, наша је воља варљива као сен; не следујмо њој, да не
погинемо. Него следујмо вољи човекољубивога Господа, који једини зна,
шта је за нас најбоље.
О Господе смерни и човекољубиви, научи нас творити вољу Твоју. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 10.Февруари.2007 во 12:14 |
БЕСЕДА о недоумици маловерних
Ко је овај да га слушају и вјетрови и море? (Мат. 8, 27)
Тако су се питали апостоли не познавајући још Господа Исуса а видећи Га како утишава бурно море и ветрове. Ко је овај да га слушају вјетрови и море?
То је Онај који је и створио ветрове и море. Какво је чудо, дакле, да
га Његове сопствене твари слушају? Није ли секира послушно оруђе у оним
рукама које су је начиниле? Господ је све створио речју, зато се све и
покорава речи Његовој.
Ко је Овај, браћо? То је Онај исти који је и пре тога подизао
ветрове и умиривао их, и који је узбуркивао море и обуздавао га. То је
Онај исти који то и данас чини. Као човек Он стаде пред људе и запрети
разиграном ветру и разузданом мору, да би уништио заблуду код људи, као
да се ветрови и мора крећу и умирују, или слепим случајем или неком
злобном силом, и да би заувек открио истину, да умна и добра сила
Створитеља управља и заповеда свима стихијама по Своме промислу.
Ко је Овај? — питаху апостоли. То је безгрешни Син Божји, о
апостоли свети, чије ћете име ви пронети по целоме свету, и за чије
ћете име ви бити мучени и заклани као јагањци од вукова. Ко су вукови?
Они који мисле, да се ветар сам од себе креће, и море само од себе
узбуркава и утишава, или само од себе, или од ђавола. О свети апостоли,
који упитасте и одговор истинит добисте, и истину целом свету
објависте, молите се за нас, да се и ми сви просветимо том истином.
О Господе, свеумни и свесилни, умири ветрове греха и утишај буру
страсти наших прљавих и недостојних. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 09.Февруари.2007 во 11:13 |
БЕСЕДА о недоумици грехом помрачених
Ко је овај што и гријехе опрашта (Лк. 7, 49)
Тако су питали непокајани грешници: ко је овај? То је Онај који
највећма и осећа жаоку људских греха; на кога и падају сви људски греси
као шамари. То је Онај који је некада у Рају гледао човека безгрешна;
Онај који је човека и створио безгрешним, а који је и сам безгрешан
одувек и заувек.
Опростити може само онај ко може и одмаздити. Моћан човек свети се
одмаздом, немоћан мржњом. Ако ти можеш вратити нанети удар и не вратиш,
то не значи још да си опростио, све докле корен гњева не ишчупаш из
срца. Велики је једини Господ, који може и одмаздити и опростити:
велики је у правди, јер ће одмаздити непокајаном грешнику; велики је у
милости, јер ће опростити покајаном.
О кад би људи знали силу опроштаја грехова! Гле, кад се слепом
опросте греси, он прогледа; глувом — и он прочује; грбавом — и он се
исправи; крвоточном — и он оздрави; лудом — и он се опамети; поседнутом
ђаволима — и он се ослободи; блудници — и она се очисти; мртвоме — и он
оживи!
Но, о како је ужасан синџир греха! Какви тешки синџири — многи
греси! Ти синџири се не дреше грешним рукама. А када се рука пречистога
Господа њих дотакне, они се сами од себе развезују и распадају. Када
глас Чистога до њих допре, они се распадају. И од погледа Чистога они
се распадају. Да, чак и од помисли Чистога они се распадају — ти грозни
синџири греха.
Ко је овај што и гријехе опрашта! То је, грешници, Господ пречисти, и због чистоте свемоћни.
Господе пречисти и свемоћни, ослободи и нас окова греха. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 08.Февруари.2007 во 12:09 |
БЕСЕДА о томе ко је Христос
Ко говоре људи да сам ја? (Мк. 8, 27)
Ево, браћо, скоро ће 2000 година од онога дана када је Господ Исус
ставио ово питање ученицима Својим. Од онда до данас ово је питање
стављено сваком људском поколењу, свакоме белом дану и тамној ноћи; и
свако поколење људско, и сваки бели дан и свака тамна ноћ морала је
дати неки одговор на ово питање. Питање ово питање је живота или смрти,
и одговор на њега живоносан или смртоносан. Ти си Христос Син Бога
живога, одговорио је апостол Петар. И тај одговор био је одобрен и
похваљен од Господа Исуса.
Ко говоре људи данас да је Христос? Једни говоре, с Јеврејима, да
је Он нарушилац закона и самозвани Месија. Други говоре, с Пилатом, да
они не могу уопште да дођу до истине о овом човеку. Трећи говоре, с
апостолима, да је Он Христос Син Бога живога, Спаситељ и Искупитељ рода
људског од греха и смрти, Васкрсли и Васкрситељ, Живи и Животодавац. И
ми сви, крштени у име Свете Тројице, слажемо се с апостолима и светом
црквом апостолском, која саборним гласом својим тако исповеда Христа
Господа.
О Господе Сине Божји јединородни, помози нам, да Те сваког дана
живота нашег срцем верујемо и устима исповедамо као Бога и спаса нашег,
као Божју силу и Божју премудрост. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 07.Февруари.2007 во 08:40 |
БЕСЕДА о највидовитијем Пророку
Зашто зло мислите у срцима својијем? (Мат. 9, 4)
Када је Господ изволео упутити укор фарисејима и књижевницима, ови
нису били у том часу никога ни убили, ни преварили, ни похарали. И не
само то, него у том часу они нису били никога ни речима увредили. Зашто
их, дакле, Господ укори, када они не бејаху учинили никакав грех, ни
делом, ни речју? Зато што помислише зло.
И зла помисао је грех. То је велика новост, коју Христос донесе у
свет. Управо зла помисао је изворни грех свакога греха, јер пре него
што човек нешто каже или учини грешно, он помисли грешно. Помисао је
узрочни грех, остали греси су само следствени греси. Ко жели уништити
ове друге, мора искоренити оне прве. Ко жели зауставити токове воде,
мора прво исушити изворе. Нека се нико, дакле, не правда: ја нисам
грешан, јер нисам никога убио, ни опљачкао, ни оскврнио, ни слагао.
Гле, ми смо пуни мисли убилачких, пљачкашких, скврнавних, и преварних!
Ако ли нисмо делом учинили грех, то је само ствар милости Божје и
спољашњих прилика. Да је Бог попустио и да су прилике подесне биле, ми
бисмо учинили све оне грехе које смо и помислили. Није змија отровна
само онда када уједе него и када не уједе, јер носи отров у себи.
Не само, дакле, да је помисао грех, него је она извор греха,
почетак греха, семе и корен греха. Ето зашто Господ, свевидећи и
свезнајући, укори оне који помислише зло. Зашто зло мислите у срцима
својима?
О Господе, свевидећи и свезнајући, помози нам очистити срце и ум
наш од помисли злих, да би тако и речи и дела наша била чиста. Теби
слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 06.Февруари.2007 во 09:37 |
БЕСЕДА о ангелском стању светитеља
А који се удостоје добити онај свијет... више не могу умријети, јер су као анђели (Лк. 20, 35—36)
Тако говори Онај који зна, који је видео, и који се не може
преварити. Шта имамо да сумњамо више, браћо? Сведочанство ово јасније
је од летњега подне, и тврђе од дијаманта, и драгоценије од свих блага
овога света; а то је сведочанство, да они који се удостоје онога света и васкрсења више не могу умрети, него су бесмртни као ангели Божји.
А какви су ангели? Они исти ангели који су се јављали у време
Аврама и помагали људима, исти они и данас се јављају и помажу. Нису
умрли него су живи; и нису остарели него су млади. Исти они гледали су
Адама у Рају, и гледаће последње васкрсење, Суд и царство светитеља.
Ангелима су слични праведници. Апостоли и пророци, светитељи и мученици, живе и данас, и живеће вавек, и више не могу умрети. Стотине и хиљаде година пролазе но они нити више умиру нити старе, него су као ангели.
Да ће праведници бити венчани бесмрћем, то нам је Господ и горњим
речима посведочио, и Својим сопственим васкрсењем показао, и кроз
прослављене светитеље доказао.
О браћо моја, пробудимо се, и потрудимо се само да се удостојимо задобити онај блажени свет!
О Господе, васкрсли и бесмртни, помози нам удостојити се царства
Твог бесмртног, у коме Ти царујеш с ангелима и светитељима Твојим вавек
века! Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
чаир
Сениор
Регистриран: 29.Јануари.2007
Статус: Офлајн
Поени: 950
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 22:06 |
|
Пред Символот на верата треба да стои:
„Да се сакаме еден со друг и со една мисла да исповедаме“
|
|
чаир
Сениор
Регистриран: 29.Јануари.2007
Статус: Офлајн
Поени: 950
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 21:59 |
Двете најголеми христијански заповеди
Возљуби Го Господа, твојот Бог, со сето свое срце со сета своја душа,со сета своја сила,со сите свои помисли (ЛУКА 10,27)
Возљуби го својот ближен како себеси (матеј 22,39)
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 17:31 |
Симболот на верата
Верувам во Едниот Бог Отец, Седржител,
Творец на небото и на земјата,
на сè видливо и невидливо.
И во Едниот Господ Исус Христос,
Синот Божји Единороден,
Кој е роден од Отецот пред сите векови;
Светлина од Светлината,
вистински Бог од вистинскиот Бог,
роден, несоздаден, единосуштен на Отецот,
преку Кого сè станало.
Кој заради нас луѓето
и заради нашето спасение слезе од небесата,
и се воплоти од Светиот Дух и Дева Марија,
и стана човек.
И Кој беше распнат заради нас во времето
на Понтиј Пилат, и страдаше и беше погребен.
И Кој воскресна во третиот ден, според Писмото.
И Кој се вознесе на небесата,
и Кој седна оддесно на Отецот.
И Кој пак ќе дојде со слава
да им суди на живите и мртвите,
и Неговото царство не ќе има крај.
И во Светиот Дух Господ, Кој дава живот,
Кој исходи од Отецот,
Кому заедно со Отецот и Синот
Му се поклонуваме и Го славиме,
И Кој говорел преку Пророците.
Во една, Света, Соборна и Апостолска Црква.
Исповедам едно крштение
за простување на гревовите.
Го чекам воскресението на мртвите.
И животот во идниот век. Амин!
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 10:12 |
БЕСЕДА о Божјем свезнању и промислу
А вама је и коса на глави сва избројана (Мат. 10, 30)
И коса вам је на глави избројана, браћо, а камоли дани живота! Не
бојте се, дакле, да ћете умрети пре одређеног времена, нити се надајте
пак, да ћете ма како моћи продужити живот и за један дан мимо воље
Онога који броји и мери. Ово сазнање нека вас научи кротости и страху
Божјем.
И коса вам је на глави избројана, а камоли страдања ваша на земљи!
Не бојте се, дакле, да ћете страдати више од мере. Још мање бојте се да
ће ваша страдања остати заборављена и неурачуната од Онога који све
види. Ово сазнање научиће вас стрпљењу и поверењу према Творцу вашем и
Промислитељу.
И коса вам је на глави избројана, а камоли ваши пријатељи и
непријатељи на земљи! Не бојте се, дакле, да ћете имати ни сувише
пријатеља ни сувише непријатеља; нити се бојте да ће вас ваши
непријатељи савладати, нити се надајте да ће вас ваши пријатељи
одбранити. Само се старајте да имате Бога за пријатеља, и не бојте се
ништа. Гле, Он је једини пријатељ ваш, који вас непроменљиво воли.
О Господе благи, Промислитељу мудри, који знаш свему број, меру и
време, одагнај од нас сваки страх осим страха од Тебе. Да бисмо кроз
страх од Тебе дошли до чисте и свете љубави према Теби, Творцу и
Добротвору нашем. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 09:24 |
|
 |
З А
М О Л И Т В А Т А |
|
Молитвата е разговор на човечката душа со Бога. Она што е воздухот за телото, тоа е молитвата за човечкиот дух. Вистински се моли само оној човек што верува во Бога и во Неговата безгранична добрина; кој ја чувствува својата зависност од Него. За време на молитвата ние Го замислуваме Бога сосема близу до нас и сосема искрено ја отвараме нашата душа пред Него. Со молитва можеме да измолиме се. Затоа и молитвата се именува мајка на сите добродетели. Ние, грешните луѓе, треба и дење и ноќе да Му се молиме на Бога: Кога сме тажни и радосни, кога сме несреќни и среќни, кога сме болни и здрави. Молитвата го прави неможното - можно, тешкото - лесно, непријатното -пријатно. Оној што не се моли, се одалечува од Бога и станува сличен на суво и бесплодно дрво, кое се сече и во оган се фрла. Свети апостол Павле вели: “Молете се постојано” (I Сол.5,17), а Господ Исус Христос ни заповеда:”Бидете будни и молете се, за да не паднете во искушение” (Мт.26,41). Постојаната молитва не се состои во постојано стоење на молитва, туку во нашата свесност дека секогаш стоиме пред Бога, дека Господ не гледа, дека ги знае нашите дела, намери, помисли и желби. Оваа свесност секогаш е поврзана со молитвено расположение. Сам Бог заповедал уште во Стариот Завет да се молиме, а псалмопевецот Давид вели:”Повикај ме во тажен ден - и Јас ќе те избавам, а ти ќе Ме прославиш”(Пс.49,15). Пророкот Јеремија пишува:”Ќе викнете по Мене и ќе Ми се помолите, (вели Господ), и Јас ќе ве чујам. Ќе Ме побарате и ќе Ме најдете, ако Ме барате од се срце”(Јерем.29,12-13). Во Новиот Завет молитвата се препорачува, речиси, не секоја страница.Господ Исус Христос не pоучува:”Сакајте и ќе ви се даде; барајте и ќе најдете”(Мт.7,7);”Се што ќе побарате во молитва со вера, од Отецот во Мое име, ќе ви даде”(Јн.15,16) “Секој што сака - добива, и кој бара наоѓа”(Мт.7,8). Барајте го Царството Божјо, и сето тоа ќе ви се придаде”(Лк.12,31). Молитвата е најсилното срество, преку кое можеме да Измолиме милост од Бога. Таа е голема сила; ништо не може Да ја задржи. Таа се извишува до небесата, се издигнува до самиот престол на Седржителот, а се симнува дури и до Пеколот и оттаму ги ослободува затворените.
|
|
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 06:20 |
Христијанска Историја †
Адам Сит Енос Каинан Малелеил Јаред Енох Матусал Ламех Ное Сим Арфакс
Каин Сал Евер Фалек Рагав Серух Нахор Тар
1800 Пред Христос Авраам, Сара, Исак, Исмаил, Јаков. Авраам е син на Тар 1300 Евреите излегоа од Египет
1050 Цар Саул 1000 Цар Давид 850 Пророк Илија и Јелисеј 750 Пророк Амос и Осија
600 Исаија и Ахаз, Вавилонско Царство, Пророк Јеремија, Језекил, Авакум, Прогонство на Евреите во Вавилон
538 Пророк Даниел, Персија го Освојува Вавилон и Евреите се Враќаат 450 Ездра 323 Смрт на Александар Велики
167 Востание на Макавеите, Јуда Макавејски 63 Римска Управа во Палестина со водство на Помпеј
Св Јован Крстител е дете на Првосвештеникот Захарије и Елисавета. Захарие веднаш беше убеиен од Ирод.
Наскоро Елисавета премина, а Св Јован остана сам во Пустината каде што Бог и Ангелите се грижеа него.
Света Дева Марија се роди во Назарет од стари родители Јоаким и Ана. Таткото со Царски род од Давид, а Мајката со Архиерејски Род од Арон. На три години е одведена во Храмот во Јерусалим. Тоа е голем празник * Воведение.
Она беше единствена девојка внесена во Светињата на Светите од свештеникот Захарија, татко на Св Јован Крстител
Во храмот Богородица живееше 9 год. Кога наполни 12 год. нејзините родители преминаа и таа беше ветена на Јосиф да ја чува како Девица, а на 15 год Св Марија беше дадена на Јосиф да ја чува. Откако се роди Господ Исус Христос, после 40 денови беше однесен во Храмот за да биде посветен на Бог, според законот, Марија требаше да принесе жртва за да се очисти. Тогаш Старец Симеон воден од Светиот Дух го зеде Богомладенецот во рака и пророкуваше дека Тој ќе биде Спасител, Светлина и Слава за Израел и сите Народи. Тоа е голем празникж ** Сретение Господово. А кога намисли Ирод да ги убие сите деца во Витлеем, Јосиф на сон му беше кажано да го одведе Детето во Египет. Таму неколку години живееа во селото Матареа, блиску до Каиро. После Воскресението Марија живееше со Ап Јован на Сион во Јерусалим. Она ќе го посети Св Игњатие Богоносец во Антиохија, Св Лазар, Света Гора Атонска, и Ефес за време на прогонството во Јерусалим. Во својата старост таа се молеше да биде одземена од земјата, тогаш и се јави Архангел Гаврил и ја извести дека за 3 дена ќе биде земена, и даде палмова гранка. Она посака за крај да ги види сите Апостоли. Носени од Ангели и Облаци тие се собраа во домот Јованов на Сион. Таа ги советуваше и мирно го напушти овој свет, а три дена после нејзиното погребување, дојде Ап Тома и сакаше да го допре нејзиното тело, но тоа го немаше во гробот. Ова е голем празник во православната Црква ** Успение на Пресвета Богородица
Првите три векови од Црквата била страшно прогонувана и убивана од паганските народи и цареви
Познати се 10 прогонства од 10 цареви во кои милјони христијани на најстрашен начин се мачени и убиени
Монаштво. Во 313 г. Цар Константин им дал целосна слобода на Христијаните. Се појавиле милиони нови Христијани
Гонење веке немало. Црквата станала Богата, но Христијаните продолжиле со нови Подвизи, Дела и Напредување
Овој пат тие почнале да се повлекуваат во осамени места, каде постојано живееле во Молитва и Богоразмислување
Некои одлучиле целиот живот да го посветат на Бог во Молитва и Внатрешна Војна со невидливи сили и своите Чувства
Во 4 Век се појавиле Православни Монашки Заедници со Посебни Правила за Живот. Овие може да се поделат на три
1. Отшелници. Осамен Живот во Колиби, Пештери, Стари Гробови, на дрва, столбови. Почнува со Св Антоние Велики
2. Киновија. Заеднички живот со каде што нема ништо свое но сé е заедничко. Почнува со Св Пахомие Велики
3. Среден Пат. Слабо поврзани мали населби, 2 до 6 монаси со Старешина. Почнува со Св Макарие Египетски
Прв устав на Монашки Живот дава Св Пахомие Велики а конечна организација делата на Св Василие Велики
Малку покасно на Запад се појавиле многу различни монашки редови * Језуити, Бенедиктанци, Картузијани ...
Некои од овие самите се измачувале, се бичувале, оделе голи, проселе, а некои убивале еретици, бајачки, вештерки ..
37 до 60 Мисија на Апостол Павле. 55 Првиот Апостолски Собор во Јерусалим 49 Првите посланија до Солунјаните
60 - 70 Епископ Игњатие ракоположен во Антиохија 69 Евангелие по Марко и Смрт на Ап Павле
70 Разорување на Јерусалим од Римскиот Војсководец Тит 95 Откровение на Јован Богослов
150 Св Јустин Маченик го опишува Богослужењето во Црквата 313 Константин Велики Прв Христијански Цар
325 - 787 Седум Вселенски Собори (Види Тема Св Троица)
589 На собор во Толедо во Шпанија се додава Филиокве 988 Покрстување на Русија
632 Умира Мухамед. Неговите списи составени во *к*ран се темел на Исламот кој брзо ќе освои голем дел Светот
754 Цар Константин V свикал лажен собор во Јераа, блиску до Халкидон. Се собрале Еретици кои ги осудиле Иконите
787 Седми Вселенски Собор против Иконоборците, оние кои водеа крвави војни да ги уништат и запалат иконите
1054 Голема поделба во Црквата, * Шизма, Раскол меѓу Рим и Цариград, поради тоа што Рим воведе ново учење
1. Обавезен Целибат за Сите Свештеници 2. голема правна власт на Папата во Рим
3. Римокатолиците не им даваат на верните од крвта на Господ Христос со што ги лишуваат од живот вечен
4. Воведувањето на учење дека Светиот Дух произлегува од Таткото и од Синот, ова се вика * Филиокве
Ова ново учење е сосема различно од верата на Апостолите. На крај двете Цркви си фрлија Проклетство ** Анатема
1050 Крстоносни Војни, преземаат Римокатолиците за Освојување на Јерусалим од Муслиманите
Во овие војни, неколку пати Јерусалим беше земен, но муслиманите повторни го освојуваа
После неколку векови силни борби Римокатолиците конечно се повлекоа
За време на овие војни Православната Црква многу страдаше од Римокатолиците
Според сведочењето, Православните повеќе сакаа да бидат под муслиманите отколку под Римска Власт
Римјаните ги уништуваа Православните Храмови, ги сквернавеа, убиваа, хулеа ..
1204 Римокатолиците го завземаат Цариград
1333 Св Григорие Палама ја Брани Византиската Пракса во Исусовата Молитва, ** Исихазам, Молитвено Тихување
1435 Крај на Византиското Царство. Турците го освојуваат Цариград. Мехмед II ја претвора Св Софија во Џамија
1517 Мартин Лутер се буни против учењето на Римокатолиците и создава хаос во Западното Христијанство
Набрзо после него ќе се појават безброј Хр Заедници со сосема слободно разбирање на Библијата
Баптисти, Евангелисти, Англиканци, Методисти, Адвентисти, Пентакосталци, Конгрешани, и безброј други Протестанти
- Јеховините Сведоци учат дека Исус не е Бог. Недоволно упатен во Православната Вера треба целосно да ги игнорира
Од 16 век се водат граѓански војни меѓу Римокатолиците и протестантите, милјони ќе загинат во име на Верата
Добро е тоа што овие заедници ја преведуваат Библијата на безброј Јазици, и го проповедаат Христос во Цел Свет
Лошо е тоа го отфрлуваат искуството на Православната Црква, и слободно ја разбираат Библијата, ова ги води во Хаос
1854 Римокатолиците внесуваат Догма за Безгрешно Зачнување на Дева Марија
1870 Римокатолиците внесуваат Догма за Непогрешливост на Папата додека е на Престолот
20 Век Телевизија и Радио, Новиот Пантеон целосно го истребува Синот Божји од Срцето на луѓето
Во срцето става идолски богови, илјадници пеачи, глумци, политичари, спортисти, манекенки, перверзни уметници ..
* Црквата тешко диши * Искушенијата се Фантомски * Наближува Крајот * Ќе најде ли Синот Вера на Земјата
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 06:01 |
ЗОШТО ПРАВОСЛАВИЕТО Е ВИСТИНСКАТА ВЕРА
А. И. Осипов
Во денешно време сите ние се наоѓаме во животна ситуација во која на никаков начин и со никакви ѕидови не можеме да се одвоиме од светот што нè опкружува. За каква ситуација станува збор? Ние живееме во светот на религиозниот плурализам. Се соочуваме со мноштво проповедници, и секој од нив ни предлага свои идеали, свои норми на живот, свои религиозни погледи. Постарите сигурно не би ни завидувале на ваквата ситуација. Порано било поедноставно. Основниот проблем, пред кој биле исправени луѓето во блиското минато, бил проблемот на религијата и атеизмот.
Денес се манифестира нешто многу поголемо и многу полошо. Дали Бог постои или не постои – тоа е само првиот степен. Но, добро, човекот се уверил дека постои Бог. А понатаму? Вери колку сакаш – кон која да се приклучи? Христијанин... а зошто не муслиман? А зошто не будист? А зошто не кришнаит? Нема да набројувам понатаму. Вие самите знаете колку многу религии има. Зошто, зошто, зошто...? Но, добро, нека човекот, минувајќи низ таа многурелигиозна џунгла, на крајот станал христијанин. Зашто разбрал дека христијанството е – најдобрата, најисправната ... религија.
Но кое христијанство? Тоа е толку многулико! Каков да биде? Православен, католик, пентакостен, лутеран? Повторно мноштво. Ете пред каква ситуација денес е исправен секој млад човек. Притоа, претставниците на старите и на новите религии, претставниците на неправославните конфесии, по правило, се многу погласни и имаат значително поголеми можности за пропаганда во средствата за масовна информација одошто ние, православните.
И така, првото со кое се соочува современиот човек е – множеството вери, религии, светогледи. Затоа би сакал денес накратко да поминам низ таа долга низа соби коишто се отвораат пред множеството современи луѓе коишто ја бараат вистината, и да погледнам, макар и во најопшти, но принципиелни црти, зошто човекот е должен – не само дека може, туку дека навистина е должен – врз разумни основи да стане не просто христијанин, туку православен христијанин.
И така, првиот проблем: „Религија и атеизам". Се случува, на мошне важни конференции и слични манифестации, да се среќаваш со луѓе коишто се навистина образовани, навистина учени, коишто не се површни, и се случува постојано да се судираш со едно и исто прашање. Кој е Бог? Постои ли? Дури и прашањето: Зошто е потребен? Или: Ако постои Бог, зошто не настапи од говорницата на Обединетите Нации и не се објави? Ете, дури и такви прашања можат да се слушнат. Што може да се каже на ова?
Ова прашање, како што ми изгледа, се решава од позиција на централната современа философска мисла, којашто најлесно може да се искаже преку поимот егсистенцијалност. Во што се состои основната содржина на постоењето на човекот, на смислата на човековиот живот? Да, се разбира, пред сè во – животот. А и како би било поинаку? Каква смисла јас доживувам кога спијам? Смислата на животот може да биде исклучиво во спознанието, во „вкусувањето“ на плодовите на својот живот и на својата активност. И досега никој не можел да смета, и во вечни векови нема да може да смета и да тврди дека смислата на човековиот живот е во – смртта. Тука лежи непремостивиот јаз меѓу религијата и атеизмот. Христијанството тврди: човеку, овој земен живот е само почеток, услов и средство за подготовка за вечноста; подготвувај се, тебе те очекува вечноста. Христијанството вели: еве што е потребно да сториш, еве каков треба да бидеш за да влезеш во вечноста. А што тврди атеизмот? Нема Бог, нема души, нема вечност, и затоа верувај, човеку, дека те очекува вечна смрт! Каков ужас, каков песимиза, каков очај – морници низ грбот минуваат од овие страшни зборови: човеку, тебе те очекува вечна смрт... Не, избавете ме од таквата вера!
Кога човек ќе се изгуби во шума, го бара патот да излезе од неа, бара начин да се врати дома, и штом ќе сретне некого, го прашува: „Има ли излез оттука?“ Ако тој му одговори: „Не, и не барај, подготви се да останеш тука.“ – дали ќе му поверува? Се сомневам. Нема ли да продолжи да бара понатаму? И ќе сретне друг човек кој ќе му каже: „Да, има излез, и ќе ти ги кажам знаците по кои ќе можеш да излезеш оттука.“ Нема ли да му поверува на овој човек? Истото се случува и во сферата на изборот на светогледот, кога човекот ќе се најде пред лицето на религијата и на атеизмот. Сè додека во човекот има искра на барањето вистина, искра на барањето смисла на животот, тој не може, психолошки не може да прифати концепции коишто тврдат дека него, како лчичност, и – следствено – сите други луѓе ги очекува вечна смрт, за чие достигнување е потребно создавање што е можно подоби економски, социјални, политички и културни услови за живот. А понатаму сè ќе биде О.К., утре вие ќе умрете и ќе ве однесеме на гробиште. Колку „восхитувачки“!
Ви укажав само на едната страна, психолошки мошне суштинска, којашто, според мене, му е доволна на секој човек со жива душа за да разбере дека само религиозниот светоглед, кој за своја основа го прифаќа Оној Кого ние го нарекуваме Бог, дозволува да се зборува за смислата на животот.
И така, јас верувам во Бога. Ќе сметаме дека минавме низ првата соба. И, откако поверував во Бога, влегувам во втората... Боже мој, што гледам и што слушам тука? Полно народ, и секој вика: „Единствено јас ја зборувам вистината“. Има и муслимани, и конфучијанци, и будисти, и јудејци, и кои ли сè не... Многу има и од оние меѓу кои денес се наоѓа христијанството. Ете, стои и тој, христијански проповедник, среде другите, а јас барам кој е тука во право, на кого да му верувам?
Тука има два пристапа, можеби и повеќе, но јас ќе наведам само два. Едниот од нив, кој на човекот може да му пружи можност да се увери која религија е вистинита (односно која објективно соодветствува на човековата природа, на човековите барања, на човековото поимање ма смислата на животот) е споредбено-богословската анализа. Ова е мошне долг пат, потребно е добро да се проучи секоја религија. Но, секој не може да тргне по тој пат, потребно е време, многу усилби, па дури и соодветни способности за да се изучи сето тоа – а згора на тоа, тоа ì одзема и многу сили на душата...
Постои и друга метода. На крајот од краиштата, секоја религија му се обраќа на човек, таа нему му говори: ова е вистината, а не нешто друго. Притоа, сите светогледи и сите религии кажуваат една едноставна работа: сегашната ситуација, сегашните политички, социјални, економски, ... духовни, морални, културни и др. услови во кои живее човекот – сето тоа не ненормално, сето тоа не може да го издигне човека. Па дури и ако некого тоа лично го задоволува, огромно мнозинство луѓе на еден или на друг начин страдаат од таквата ситуација. Таа не го устројува човекот во целина, таа бара нешто друго, нешто поголемо. Човек треба да се стреми некаде, кон некоја непозната иднина, да го очекува „златниот век“ – сегашната состојба на нештата не може никого да го издигне.
Оттука станува јасно зошто суштината на сите религии, на сите светогледи, се сведува на учењето за спасението. И ете, тука некаде и ние се судруваме со тоа, што веќе ни дава можност да извршиме обоснован избор кога ќе се најдеме пред лицето на религиозното многуобразие. Христијанството, за разлика од сите други религии, тврди нешто што другите религии (а дотолку повеќе нерелигиозните светогледи) едноставно не го знаат. И не само што не го знаат, туку, кога ќе се судрат со тоа, го отфрлаат со негодување. Тоа тврдење се заснива на поимањето за т.н. првороден грев. Сите религии, па, ако сакате и сите светогледи, сите идеологии, зборуваат за гревот. Навистина, го нарекуваат различно, но тоа не е важно. Но, ниту една од нив не смета дека човековата природа, во својата сегашна состојба, е болна. Христијанството, пак, тврди дека состојбата во која сите ние, луѓето, сме се родиле, во која се наоѓаме, растеме, се воспитуваме, созреваме – состојба во која се насладуваме, се забавуваме, учиме, откриваме итн. – сето тоа е длабоко болна состојба, длабоко повредена состојба. Ние сме болни. Се разбира, не станува збор за грип или за бронхитис, ниту, пак, за психички заболувања. Не, не, ние психички сме здрави, и физички сме здрави – можеме да решаваме задачи и да летаме во вселената – ние сме длабоко болни од друг аспект. Во почетокот на човековото постоење се случило некакво чудно трагично раздвојување на единственото човечко битие на автономни и често противречни меѓу себе делови: ум, срце и тело... Какво апсурдно тврдење од страна на христијанството, нели? Сите се бунат: „Јас ненормален? Простете, другите можеби се болни, но јас не сум.“ И ете тука, доколку христијанството е во право, се наоѓа коренот, изворот на она поради што човечкиот живот – како во индивидуална, така и во општочовечка смисла – води од една во друга трагедија. Зашто, ако човекот е сериозно болен, а не го гледа тоа и не се лекува, болеста ќе го погуби.
Другите религии не ја признаваат оваа болна состојба на човекот. Ја отфрлаат. Тие сметаат дека човекот е здраво семе, но кое може да даде и нормален и ненормален плод. Неговиот развој е обусловен од социјалната средина, од економските услови, од психолошките фактори – односно од многу нешта. Затоа човекот може да биде и добар и лош, но самиот тој, по своја природа, е добар. Тоа е главна антитеза на христијанското спознание. Не зборувам за нерелигиозното спознание, таму и нема што да се каже, таму, општо земено, важи: „човек – како тоа гордо звучи“.Само христијанството тврди дека нашата сегашна состојба е состојба на длабока повреда, и тоа таква повреда којашто, на личен план, човекот сам не може да ја исцели. На ова тврдење е изградена величествената христијанска догма за Христос како Спасител.
Оваа идеја поставува принципиелен јаз меѓу христијанството и сите други религии.
Сега ќе се обидам да покажам дека христијанството, за разлика од другите религии, има објективна потврда за своето тврдење. Дозволете да се повикам на историјата на човештвото. Да погледнеме како човештвото живее во текот на сета своја историја. Кон што се стреми? Човештвото сака да изгради Царство Божјо на земјата, да создаде рај. Едни со помош на Бога. И во тој случај Бог се разгледува само како средство за стекнување изобилие на земјата, но не како повисока цел на животот. Другите – без Бога. Но, нешто друго е важно во двата случаја. На сите им е јасно дека таквото Царство на земјата е невозможно без такви елементарни работи какви што се мир, праведност, љубов (само по себе е јасно каков е тој рај во кој царува неправда, злоба, во кој се води војна), заемно почитување. Односно, сите прекрасно разбираат дека без таквите темелни морални вредности, без нивна реализација, не може да се достигне никаква благосостојба на земјата. На сите им е јасно? На сите. А што прави човештвото во текот на сета своја историја? Што правиме ние? Ерих Фром добро рекол: „Историјата на човештвото е напишана со крв. Тоа е историја на насилство коешто никогаш не престанува“. Навистина.
Дваесеттиот век – според идејата, е век на највисок хуманизам. И тој го покажал тој врв на „совршенството“, надминувајќи ги, според пролеаната крв, сите претходни векови. Доколку нашите претци би можеле да видат што сè се случило во дваесеттиот век, тие би затрепереле пред размерите на жестокоста, неправдата, измамата. Некаков недостижен парадокс се содржи во тоа дека човештвото, со развојот на својата историја, постапува сè поспротивно и поспротивно во однос на својата основна идеја, цел и мисла кон кои во почетокот биле насочени сите негови усилби.
Задавам реторичко прашање: „Може ли така да се однесува словесно битие?“ Историјата просто ни се потсмева, иронизирајќи: „Човештвото, навистина, е умно и здраво. Тоа не е душевно болно, не, не. Тоа само ги прави нештата малку подобро или – понекогаш – малку полошо отколку што истите тие нешта ги прават во домовите со умоболни.“
Но, тоа е факт од кој нема каде да се избега. И тој покажува дека во човештвото не се заблудени поедини единици, не и не (за жал, само единици не се заблудени), туку дека се работи за некакво парадоксално сечовечко својство.
Ако сега погледнеме на одделен човек, поточно, ако некој човек има морални сили „да се сврти кон себе“, да погледне на себе, тој ќе види не помалку впечатлива слика. Апостол Павле точно ја окарактеризирал:„Беден човек сум, не го вршам она, што сакам, туку она, што го мразам, тоа го правам“. И навистина, секој што макар и малку обрне внимание на тоа што се случува во неговата душа, секој што ќе се судри со самиот себе, не може а да не види колку е духовно болен, колку е повреден од дејството на различни страсти, колку им робува. Бесмислено е да се прашува: „Зошто ти, беден човеку, се прејадуваш, се опиваш, лажеш, завидуваш, блудствуваш итн.? Ти со тоа се убиваш самиот себеси, го разурнуваш семејството, ги расипуваш своите деца, ја труеш сета атмосфера околу себе. Зошто се удираш самиот, зошто ги губиш своите нерви, својата психа, своето тело? Тебе ти е јасно дека тоа е погубно за тебе.“ Да, јасно ми е, но не можам а да не го правам тоа. Св. Василиј Велики рекол: „И не се роди во душите човечки попогубна страст од зависта“. И, како по правило, човек, страдајќи, не може да се справи со самиот себе. Тука, во длабочината на својата душа, секој разумен човек го постигнува она за што зборува христијанството: „не го вршам она, што сакам, туку она, што го мразам, тоа го правам“. Дали тоа е здраво или болно?
Заради споредба, погледнете како може да се промени човек со правилен христијански живот. Оние, коишто се очистиле од страстите, го стекнале смирението, „го стекнале – според зборовите на преподобниот Серафим Саровски – Светиот Дух“, дошле во состојба којашто е најинтересна за психолозите: тие почнале да сметаат за себеси дека се најлоши од сите. Св. Пимен Велики говорел: „Поверувајте, браќа: каде ќе биде врзан сатаната, таму ќе бидам врзан и јас“; лицето на ава Сисој Велики, додека овој бил на умирање, светело како сонце, така што во него не можело да се гледа – а тој го молел Бога да му даде уште малку време да се покае. Што е тоа? Некакво лицемерие, лажно преправање дека се работи за скромност? Да не даде Бог. Тие дури и во мислите се плашеле да не згрешат, затоа говореле од сета своја душа, го говореле она што навистина го доживувале. Ние тоа воопшто не го чувствуваме. Јас сум преполн со секаква нечистотија, а се сметам за мошне добар човек. Јас сум добар човек!! А ако и направам нешто лошо – па, кој е безгрешен...; другите не се подобри од мене, а јас и не сум толку виновен како другиот, како другата, како другите. Ние не ја гледаме својата душа, затоа и сме толку добри во своите очи. Колку драстично се разликува нашето духовно гледање од духовното гледање на свет човек!
|
|
|
Tweet
