Дневник - во малку поинаква форма...

„Нешто“

Се прашувам што да се прави,

Со желбата која ми ја гори утробата

А сепак ме остава со празни раце и нема уста,

Додека гледам како времето полека одминува.

Зарем твоето постоење е докажано

Без тело кое зрачи со топлина додека крвта врие,

Без да посегнеш по раката која одамна ја пружив

И останав таква пеплосана, во сив камен претворена.

Кој ми дава право да пишувам за туѓи чувства,

Иако во нив ги плетам и преплетувам своите,

Јас не знам кој си ти иако одамна те нареков свој,

Дури и кога ти се обраќам без знаеш зошто и кога.

Еднаш се стави себеси во навика, во обична играчка,

Поминаа денови, месеци, година-две не умире,

Постоише и утрово и ноќеска и вчера и денес,

И јас сум сеуште иста затоа што сум сеуште жива.

Подолжувам да молчам дури и кога зборувам гласно,

Мислите ми умираат пред да полетаат слободно,

Времето зема данок мерен во заборав на празна хартија,

Јас чувствувам дека имав нешто, сакав нешто , ЗНАМ.

Но како го нарекував?  Кој беше тој? Постои ли сеуште?

Е тоа веќе не го знам ....

„Две страни на лицето“

Таму некаде на црно-бел ѕид во темнината,

Постои портрет со две страни на лицето,

Едната блеска со магична светлина што шепоти,

Другата се излева во мракот молчеливо.

Таму некаде на црвено – бела постелнина,

Постои страст со две страни на лицето,

Едната мирно спие потоната во мека перница,

Другата воздивнува, гризе и бакнува без срам.

Тука некаде во тефтер со сино –бели корици,

Постои  приказна со две страни на едно лице,

Едната раскажува за талкач по темни сокаци,

Другата завршува наопаку со почеток наместо со крај.

Тука некаде на половина од патувањето,

Стојам и јас неуморно менувајќи четири годишни доба,

Барајќи трага, од дугата половина на моето лице

За да стане едно, еден ден, во овој живот кој е само еден.....