Историски погледи на црковните прашања

пивце напиша: macedon_alex напиша: Дали СПЦ на времето побара автокефалност од Охридската Архиепископија или културно ја заобиколи, на што реагираше Димитриј Хоматијан?

Српската црква во 1219 лично од вселенскиот патријарх добива ранг архиепископија.
Инаку, уште чекам одговор на последното прашање мое. Со да или не[/QUOTE]

Вселенскиот Патријарх согласно каноните е прв меѓу еднаквите и нема право да се меша во внатрешните работи на една Црква, како што и сам кажа, требало да се побара од матичната Црква. Од друга страна Естонската Црква е признаена од Вселенскиот Патријарх, додека Руската е матична и треба да ја признае. Дали на последниот состанок присуствуваше Естонската Црква? НЕ! Зошто? Затоа што руската Црква се противеше на тоа! Каква работа е таа? Внатрешна!
Значи на последното прашање ќе ти одговорам дека не си во право, не поради тоа што јас така сакам, туку поради тоа што фактите се такви какви што се, сакал или не.

cercetator напиша: Модераторе, дали кога сам покажа дека каноните не се свети и се кршат и во наше време, се` уште тврдиш дека за времето на Самуил тие биле почитувани на 100%?

Каноните во наше време се кршат, точно е тоа. Меѓутоа во тоа време немало толку многу поделби на Црквите, за да се кршат постојано, а не заборавај и дека тогаш и екоскомуникации веднаш следувале за некои работи, а од друга страна немало толкава територијално-административна поделба на Балканот за да има како денес толку многу Цркви.

пивце напиша: Само што докажавме во претходните пораки. Еве пак: Без дозвола од матичната црква, недна црква не може да стекне автокефалност, и не може да учествува на Вселенски сабор. Дали МПЦ побара дозбола од СПЦ за добивање автокефалност? НЕ Дали се самопрогласи за автокефална црква? ДА Дали направи преседан со тоа? ДА Дали ги прекрши црковните канони? ДА Дали има свој претставник во Цариград? НЕ Дали според сето ова се потврдува мојата теза од погоре? На ова прашање чекам одговор со да или не од тебе

Ајде пак од ново некои работи. Ќе одиме дел по дел.

пивце напиша: Дали МПЦ побара дозбола од СПЦ за добивање автокефалност? НЕ

Дали СПЦ на времето побара автокефалност од Охридската Архиепископија или културно ја заобиколи, на што реагираше Димитриј Хоматијан?

пивце напиша: Дали се самопрогласи за автокефална црква? ДА Дали направи преседан со тоа? ДА

Дали Бугарската Црква во 1870 година побара дозвола при проглас на афтокефалност и тоа со декрет од иноверен лидер? НЕ! Дали е призната денес? ДА! Дали СПЦ побара дозвола од Охрид? НЕ! Дали е призната денес? ДА!

И пусти желби

Значи,во врска со темава да заклучиме, МПЦ, од историски и канонски аспект е всушност збирка на брадести момци кои си играат дека имаат црква

До модераторите, ова не е офтопик, религиското прашање на нашиот народ е во тесна врска со нашиот идентитет и воопшто со сите општествено- политички процеси кои ни се случувале во минатото, СПЦ ја наметнува својата доминација во Македонија заедно со окупацијата од Србите, а како поинаку?! Еве некои линкови, преку кои се гледа „братството“ на Србите, гледано од религиски аспект:

http://www.utrinski.com.mk/default.asp?ItemID=F53A6C3CEC47E14B8EAAC28840802378

http://www.m-p-c.org/Vesti/Kratok_Istorijat_07-08-2005.htm

http://www.m-p-c.org/Vesti/ProhorPchinski_Svetlenik.htm




Изменето од macedon_alex - 20.Јуни.2009 во 19:47

пивце напиша: Се слагам во поголемиот дел, освен: Како прво, не можиш да речиш дека македонскито народ протестирал против српските свештеници. Можеби имало во две села разни бугараши што не сакале така, ама тешко е да се каже дека македонскиот народ како народ протестирал. Како и да е, македонската црква (автономна, автокефална, неважно)е формирана чисто од причина што е формирана и македонска држава, по исти принцип како украинската или црногорската (кои имаат иста мака како македонската). Но, заборавиле сите три дека за каква и да е промена во црковната структура на една територија, без разлика дали таму настанува нова држава или слично, мора да се побара дозвола од дотогашната црковна управа. На територијата од новооформената СР Македонија дотогаш "оперирала" СПЦ. Е сега, откако се формира посебен, признат, македонски народ, и откако тој народ добива државност и рамноправност во рамките на Југославија, се создава желба кај дел од тој народ, посебно кај свештените лица (да се разбереме, нормално дека се сетиле на шансата тие да ги собираат парите од црквите)да се формира и посебна православна црква на територијата од новата држава. Затоа, по сите канони и прописи, најпрвин бара автономија од СПЦ. Значи, бара да има своја сопствена организација, но да продолжува на крајот од службите да го спомнува српскиот Патријарх. Нормално е дека српските свештеници и натаму сакале да ги збираат парите и од овие цркви, но под притисок на власта, дозволуваат автономија на МПЦ (МПЦ уште тогаш го зема името МПЦ, а не Охридска архиепископија). Но, од којзнае кои причини (во секој случај, причините и не се толку битни во случајов) МПЦ се одлучува да се самопрогласи за автокефална црква, со што прави престап во црковната пракса, и ги крши црковните канони. Тоа е непобитен факт. Затоа, МПЦ функционира надвор од останатиот православен свет. Затоа што е неканонска, се додека СПЦ не и дозволи да стане автокефална. А за да и дозволи, МПЦ мора првин да вложи барање. СПЦ е свесна за постоењето на МПЦ и тоа воопшто не го оспорува. Би дала и автокефалност, но, ако МПЦ не се вика МПЦ, туку Охридска Архиепископија. Значи, и СПЦ не го оспорува тоа. Целта на ова со името е единствено да се задоволат 5те грчки православни цркви, кои во никој случај не би дозволиле постоење на македонска црква со име македонска. И тоа е тоа. Јован користи прилика и единствено тој го прифаќа предлогот на СПЦ за смена на името. Тој формира своја црква, ја нарекува Православна Охридска Архиепископија, и се враќа на статус кво од 1967, односно, со автономија. Како мала и нова црква, потребна му е заштита од СПЦ, инаку ќе беше растргнат, да сме реални. Но, СПЦ сигурно би дозволила и автокефалност, ако Јован побара. Засега, не бара. Е сега, во врска со наследството, да разгледаме нешто: Нашиот адут за носење на името Македонија е тоа што држава со такво име во 1945 не постоела, па името било слободно. Грција има два адута: Прво, тоа што имаат област Македонија (овој адут е лесно совладлив, од причина што е подоцна именувана така оваа област,па по принципот "кој прв на друм, тој ќе биде кум"ние победуваме). Вториот адут на Грција е тоа што Грција е прогласена и призната како наследник на древната македонска држава. А ние велиме, не е важно кој е наследник, важно е тоа што во 1945 тоа име го имавме само ние, и нокој друг. И тоа е тоа. Просто и едноставно, ние сме во право (во пракса не е така лесно, но тоа е суштината). Ако ја споредиме оваа ситуација со МПЦ и ПОА, ќе го увидиме ова: ПОА, при нејзиното формирање зема име кое не е зафатено, односно ниедна друга црква не се вика Охридска Архиепископија. МПЦ се прогласува за наследник на Охридската Архиепископија, но, исто како и Грција, џабе и е, затоа што не го зема името Охридска Архиепископија, туку МПЦ, исто како што Грција не го зела името Македонија, туку Грција, односно Елада. Тоа значи дека, ако македонија го поддржува својот став во преговорите за сопственото име, треба да дозволи и законско функционирање на ПОА. Да се разбереме, не ме интересира кои попови ќе ги собираат парите од црквите, поп си е поп, не суm приврзаник на ПОА, и да добие законска поддршка, јас ќе останам "член" на МПЦ. Но, не можам да мижам.

Протестот на македонскиот народ во однос на Српската Црква, а не и само Црква се случил, дури и Јован Варнишковски пишуваше за тоа, не бил само селски протест, туку голем народен протест. Не знам дали знаеш, ама тогаш настануваат и други конфликти, како што е на Калето, Штип, протестот на Ченто против изнесувањето на македонскиот афион, потоа забраната на Колишевски за враќање на 200 000 Срби избркани од Бугарите, а кои барале да се вратат во Македонија. Истотака интересна е реакцијата на жената на Цветко Узуновски-Абаз кога ги видела српските партизани во Македонија, ако можеш најди ја, заедно е со репортажата на советскиот амабсадор. Во однос на украинската автокефална Црква и црногорската, ќе кажеме дека тие две никогаш немаат одобрение од Црквата која била на тие простори, додека Македонската Православна Црква е призната од СПЦ како автономна, па и како наследничка на Охридската Црква. Инаку иницијатива за формирање своја Црква има уште во времето Втората Светска војна кога во рамките на НОБ се формирало верско поверенство. Пред самиот крај на војната, во 1944 г. во селото Врановци е создаден Иницијативен Одбор за организирање на Македонската Православна Црква. Во месец март 1945 година во Скопје е одржан првиот Црковно-народен собор, на кој е донесена Резолуција за обновување на Охридската Архиепископија, како Македонска Православна Црква. Оваа одлука е доставена и до Архиерејскиот собор на СПЦ, бидејќи пред војната епархиите во делот на Вардарска Македонија беа во составот на Обединетата Православна Црква на Србите, Хрватите и Словенците, подоцна - Српска Православна Црква

Македонскиот народ не се форимира во Југославија, туку само е признат од истата, тој си постоел и пред тоа, иако не бил признат. Како што и погоре наведов, македонскиот народ си сакал своја Црква и пред тоа, а не само свештенците, факт е тоа дека СПЦ била доживувана како непријателска сила во Македонија.
СПЦ во 1959 година признава автономија на Македонската Црква, како наследничка на Охридската Црква, а самиот Архиепсикоп ќе се устоличува во Охрид, на тронот на некогашните Охридски Архиепископи. Самата титула на Архиепископот била призната и од СПЦ.
Подоцна доаѓа до нарушување на односите меѓу МПЦ и СПЦ. СПЦ повторно си бара одредени овластувања во Македонија, и сака да се постави над МПЦ, што МПЦ не дозволува, па во такви нарушени односи МПЦ прогласува афтокефалност. Од канонски аспект, не знам која е толку голема грешка, кога и СПЦ и БПЦ и другите го направија истото порано, па повторно ги признаа. Точно дека и дел од вината има можеби и кај МПЦ што избрза, ама и СПЦ не заборавај дека овие епархии ги купи од Цариградската Црква, а тргување со епархии е симонија, што е спротивно на каноните и Библијата. Значи и СПЦ со овие епархии се стекнува неканонски.

Во однос на т.н. ПОА работите не се од канонски туку од правен аспект, повторно те упатувам на Уставот и законите. Историски гледано т.н. ПОА нема ништо со Охридската Црква.