Ваша песна,состав или што било напишано

Ako biseri bea nasite solzi....ke bevme najbogati....

ako kristalni zvezdi bea nasite bolki....ke bevme najsjajni...

Ako namesto bolka custvuvavme radost...ke bevme beskonecni...

.ako namesto taga vikavme srekja...ke si poveruvavme...

kratok izvadok ...

Mislev deka nekoi raboti treba da ostanat tamu kade shto se, no ako se preskokne egoizmot i se gleda vo oci na vistinata ke se vidi deka ponekogas se lazeme sami... pa shto ni ostanuva vo zivotot da bideme... custvuvame... ednostavno, mozebi da se pretvorime vo edno zrce pesok i da cekame plimata da nadojdi i da ne povleci vo moreto, ili pak da se pretvorime vo vozdishka i da otideme do oblacite... neznam ... a ke dojdi i denot koga ke doznaam ... a togah ...srceto ke prestane da raboti, mir ke ja oblee mojata dusha... vecnosta ke bide pred mene ... dali e toa ona shto treba da go barame... kojznae... jas neznam no samo znam deka ke te ljubam... do posleden zdiv... dodeka ne gi zatvoram ocite ... dodeka ...





(drugoto drug pat )

Бегам. Никогаш не сум бегала, но овој пат бегам. Подалеку од се. На секој километар подалеку од тебе се радувам, со се повеке прашалници во главата, бегам. Надвор е олуја. И сонце и дожд....во мене исто. Сеуште се прашував како човек може да уништи нешто толку убаво. Како може да допушти  да падне се во вода. Зар е можно се да беше лага!? А се зборуваше јас сум лошата. А се зборуваше и се газеше по мене. Крајот го краси делото-се виде кој е лошиот. Бегав за да се излечам, како повредена животинка барав засолниште да се скријам и да не излезам дур не ми помине раната. Се криев помегу високи зидови, два празни кревети и само јас на бамбус мебелот занесено гледав низ прозорот. Некој ме праша-Денес изгреа сонцето? Одговорив-Да. И тивко слушнав-Значи и без него изгреа и пак ке изгрее. И така и беше. И без него не запира ништо, само запира една преубава, чиста, искрена ствар. Ствар. Не може никако друкше да се нарече.
Боли. Боли што повторно се вракам онаму од каде избегав пред некој ден. Боли што повторно ке го дишам воздухот на тој безмилостен град. Не знам од што е позагаден. Од метежот по улиците или од сите тие расипани души кои не знаат за болка. Се лажев кога мислев за два дена ке ми помине. Но некоја виша сила направи нешто друго да ми го одвлекува вниманието. Конечно имав време да набљудувам наоколу. Да ги гледам децата, старите луге по клупите...едноставно...да гледам. Но и некоја виша сила направи да сретнам некого кој ке ми ги зеде мислите за цело време да се мислам- Зошто налетуваме на личности кои никогаш повторно нема да ги видиме ? Кога ја поткренав ногата без волја да се качам во автобусот...зад мене слушнав еден познат глас-Хтио сам те испратит. Збунето го гледав размислувајки. Се прашував која е причината што го запознав тој странец  кога нема никаков траг на мене..
Седам на петиот перон, во третион син автобус, на петото седиште. До мене седнува пријатна госпога. Посакувам уште еднаш да го видам странецот, колку да го поздравам за последен пат, иако ништо не би ми значело тоа. И како што секој километар подалеку од Скопје се радував, сега секој метар поблизу ме боли.

.....уште малку, само уште некој чекор, мораш да издржиш,  слушав како ми говороше срцето додека се искачував  по белите карпи.Желбата да овој пат успеам, да овој пат ги надминам сите мои стравови беше толку голема и силна што ја задушуваше болката, која како да сакаше да се откажам од целта.На белите остри камења крвавите траги од моите рани беа единствените сведоци за моето поминување по патот кој водеше кон врвот.

Овој пат ке успеам, тивко прошепотив , како да со тие зборови сакав да ги предупредам облаците кои го прекриваа врвот, за моето доаѓање,припивајќи се кон стрмната карпа додека ситните камчиња паѓаа бездниот амбис кој се наоѓаше под моите боси и крвави стапала.Со брзо движење на едната рака проверив дали околу појасот е уште шареното торбуле во кое беше собран целиот мој живот, кој пред самото поаѓање со треперливите раце го завиткав во свилената, светликава марама, како да сакав да го заштитам и тоа малку што остана од него.Знаев дека таму горе, во облаците, на рамната карпа, ме чекаат одговорите на сите мои прашања и моите недоумици.Не, не е место ни време да мислите почнат да ме влечат и враќаат кон минатото!Сега битна е само Сегашност и Моментот...

...Ја кренав главата кон ѕвезденото небо и ја погледнав месечината со очи полни со Храброст и Надеж....ја погледнав месечината која милно ми се насмевна во знак дека може да го продолжам искачувањето.Движењето кое го направив ми ја разбуди болката на плеќите, каде две свежи рани беа единствените сведоци дека некогаш  на тоа место постоеа снежно-бели крилја, од кои сега болно крвареа, оставајќи жар-црвени траги на белиот камен.Болката не ме попречи да го продолжам искачувањето, само цврсто ги стегнав вилиците и продолжив....и знаев, сигурна бев како никогаш досега во својот успех дека овојпат ке го видам раѓањето на Сонцето како што никој не го видел досега....

Спуштајќи го шареното торбуле, седнав на рамниот бел камен земајќи ги колената во прегратка ,дозволувајќи им на белите облаци да ми го милуваат бледото изморено лице.Пред очите ми се простираше волшебна глетка....шуми, реки, пустини и цветни ливади, се беше споено во едно, се беше една бреспрекорна целина обвиена во тивкот вел на мугрите.Неверојатната хармонија на пејсажот кој се простираше пред моите широко отворени очи, ме направи да се почувствувам како воин што ја добил најголемата битка во својот живот.

На хоризонтот, каде што мастиловото небо ја бакнуваше земјата, нијансите на портокаловата боја го најавуваа раѓањето на Сонцето.

Не, не почувствував повеќе ништо....немаше веќе ни трага од стравот, колебањето,двоумењето, болката... Низ белите изморени образи ми се тркалаа топли бисери, кои на крајот на својот пат го напојуваа белиот камен,додека првите зраци од Сончевото раѓање ми ја милуваа растреперената снага....сега знаев, сега бев сигурна.....

Изменето од marija1000 - 16.Август.2009 во 17:04

Пловиме прво полека
чувствуваш ?
Топли бранови не‘ нишаат
чувствувам
ме тера нешто подлабоко да нуркам
длабочини ме привлекуваат
би сакал засекогаш на дното да останам
гледам
ништо против немаш
ми помагаш,
но така бранови се само посилни
и се’ посилни
од наш здив облаци се ствараат
како да почна да врне
мокри сме
и од горе и од доле
се побрзо пловиме
кон водопад лебдиме
не се плашиме
храбро кон него се движиме.

...или што било напишано

 

....i koga vodolija najsjajno svetna ,

nim Bog im dari  rozba ,

vecna ljubov i nadez,

nemu biserce malo,

na nea,dve zvezdi sjajni..

 

 

 evangelie po zagor...1:24

 

 

 

Jas ne te poznavam ama  te posakuvam......