Дневник - во малку поинаква форма...

U taktu svemira


Crtam te u mislima
kako po tamnom nebu hodaš
Sakupljaš moje noći
dlanovima pokrivaš moje budne oči

Razbacane partiture,razbacane note
pjesme koje se nikada pjevale nisu
Muzike tiha,muzike za nas
ljubavne igre koje se nikada igrale nisu

Živim te ovde i sada
prsti...prsti posvuda
Dišem obojene molekule spajanja
oni su najbolji dokaz današnjeg umiranja

Sutra je novi dan,voljena
jutra su rezervirana za pogrebe
Rodiću te opet tako...nočima
kad nam srca igraju u taktu svemira

Testament



Svakidašnjica mi kao bomba raznela snove
letu pred očima komadiči sreće
Pa trčim za njim,grabim rukama
šta se samnom zbiva,šta se u njima skriva

Teško budan,još teže prisutan
pokrećem sebe među čovekolikim
Slažem deliće velikih istina u mozaiku laži
...ljep dekor u hramu postojanja


Pišem tebi ali šta za reči
Pišem sebi ali šta od reči
Dišem ljepe otrove tuđih očekivanja
dišem smrad svoga brzog raspadanja


Nemost kao najbolji scenarij života
gluhost kao najbolja pjesma za sreću
Skupina bivših prijatelja i ljubavnica
čita u jednom glasu testament bez naslednika

Brojanica



Ne zameri mi na šlampavosti
moja je duša u ovome telu samo gost
Jede sve što se iz njega da jesti
ostavila srce kao dezert za kraj…savršeni raj


Svaki sledeći tren je savršeno dalek
spoj duša sklapa uzbudljivu sadašnjost
Valovi emocija i strasti u ritmu ljujaju nas kao brod
…do savršenog brodoloma


Onda dani prvi,dani drugi
dani bez boja u haotičnoj monotoniji
Slave sebe bez nas,slave ljubav bez ljubavnika
…biseri na brojanici ništavila


Ne zameram ti na melanholiji
to su samo svakodnevni ljubavni otrovi
Kraj jedne ljubavne priče uvek tako završava
…kao savršena potraga za tugama

„Р а ѓ а њ е“

“...не е дека ги мразам луѓето или јас се правам богзнае што.Едноставно,ги „пијам на екс„ како добра чашка алкохол,па после тоа имам сериозен разговор со самиот себе од типот:
-Па добро бе,види го овој,што убаво си го наполнил животот до даска!
-Види се ти,не изгледаш на ништо,немаш ништо и не сакаш ништо!
-Оти така...можеби и сеуште не си го нашол смисолот на твоето постоење.
-Бла,бла,бла...полн си со глупости!
-Смисолот не доаѓа од небо,луѓето се раѓаат со него заедно во пакет.Некаде е малку скриен па ќе да е потребно време додека го најдат во себе.
Ај доста околу тоа...каде застанав
Мажјаците ми се интересни животинки со нивните филмови со супер-херои или супер-антихерои...или еј,да знаш само колку ме сакаат жените дерман немам од нив....има уште филмови,а?
-Има,има!
Жените...ах тие чудесни суштества,ми го вртат животот со брзина на светлината.Многупати се навраќам на нив и не верувам дека ќе недостасуваат...“

(извадок од она што го чкрткам па можеби и ќе личи на нешто на крајот)

„Врисоци и Тишина“

 

Мило мое,

Не не убива времето кое одминува во тишина или врисоци,

Не убива мечтање по молозвучен шепот  во вид на воздишки,

Кога трепериш од студ а посакуваш да трепериш од допир,

Умира едено парче душа од изгладнетост.

 

Обвинувања нафрлани во купишта без датум и број,

Прекриени со прашина затоа што никој не сака да ги допре,

Нема отпечатоци, мои, твои , нечии, сечии, не битно

Ќе се сопнеш од нив кога поминуваш со крената глава.

 

Заталкавме тврдоглави држејќи го секој својот правец,

Без мапа и без држење за рака со затворени очи,

Моето утро започнува со твојата ноќ како за инает

Да не држи подалеку од допир кој ќе не разбуди и спои.

 

Нема  преведувач на едноставни зборови без моќ,

Кога нема поглед , израз и насмевка за објаснување,

Ќе прашаш пак: Зошто престанав да те барам?

Зошто е тишината виновна за нов врисок?

 

Мило мое,

Едноставните нешта бараат тела како помагала,

Без многу филозофии, без измислен свет,

Плитка и кратка, наречи ја, љубовна приказна

И врисоци од страст за долга и пријатна тишина.

„ Одговор “

 

Утрово посакав да пишувам на име без адреса,

На лик без лице како одговор на бледо писмо,

Седната да вжештен камен под уморно сонце

Да средам несредени мисли во една реченица или две.

 

Денеска посакав да кажам и јас едно лесно „збогум“

Стотина пати изговорено, три пати повеќе помислено,

За да си најдам уште еден нов изговор како одговор,

Зошто уште сум тука и зошто уште те чекам.

 

Вечерва пак ќе посакам да сакам како некогаш,

Две раце кои ќе се обиткаат околу мене држејќи ме цврсто

Дури и кога ќе го свртам грбот детски намуртено и луто,

Да знам дека ме сакаш како што умеам јас да сакам.

 

Денеска немам одговор на неодговорена порака,

Истипкана набрзина без можност за двоумење,

Имам одговор само на она помислено „збогум“

- Вечност – па колку и да е осамена и тешка ....