Лазар Колишевски и македонското прашање

Море како што читам, и по зборовите- тој чпвек бил Југословен, а не Македонец. што толку го браните, не знам

Цитат: „Доколку нашата емиграција или некој друг во Бугарија сака да ни помогне, тоа може да го стори единствено преку патот Софија- Белград- Скопје“ Ако тоа не е србоманија, тогаш не знам што е.

Изменето од Pat - 22.Октомври.2009 во 21:48

Лазар Колишевски за Македонците во Егејска Македонија

ЗА ПОМОШ НА НАШИТЕ БРАЌА ОД ЕГЕЈСКА МАКЕДОНИЈА

Велешкиот масакр од 15 јануари 1945 година


Јосип Броз и Едвард Кардељ

На 15 јануари 1945 година, стрелани се 53 затвореници од велешкиот затвор. Судбината на тие луѓе долго време беше табу-тема во Македонија, а за злосторот почна поотворено да се зборува дури пред 15-тина години.

На 7 јануари 1945 година се случил бунтот на македонските војници стационирани на Кале. Поради тоа, Белград во Скопје го испраќа началникот на КОС Јефто Шашиќ (умре во 2000 година) за да ја среди работата со Републиката чии војници повеќе сакале да се борат за Солун, отколку да гинат како топовско месо на Срем.

Во Скопје Шашиќ останува цела недела, се додека на 15 јануари не добил известување дека ден пред тоа, бунт се случил и во касарната во Штип. Поради тоа, тој со придружба, во џип, тргнал за Штип. Во попладневните часови, негде во близина на денешното вештачко Велешко Езеро, поради брзање, на една остра кривина џипот слетал од патот во Отовичка река.

ПИЈАНА ВЕЧЕР
‘Великиот’ началник поминал неповреден, но бил мокар до ‘гола кожа’. Поради тоа не можел вечерта да продолжи за Штип, туку останал во Велес. Домаќините од Комунистичката партија го нагостиле, а според пишувањето на биографот на Јосип Броз Тито, Владимир Дедиер, вечерта, поднапиен, Шашиќ почнал да се распрашува како функционира новата власт и дали има непријатели. Му одговориле дека има 50-тина затвореници, по што Шашиќ дал наредба веднаш да бидат стрелани.

Така започнува масакрот од кој се спасиле само двајца, еден со сокривање зад вратата од ќелијата. Затворениците биле натоварени на камион и однесени на една мала висорамнина во близината на Велес, каде 13 од нив биле стрелани, а другите убиени со некој предмет.

Нивните остатоци беа ексхумирани во 1996 година, но Македонија како држвава не продолжи да се занимава со овој случај, кој претставува класично воено злосторство бидејќи сите се ликвидирани без судска пресуда. Хрватите, на пример, се обидоа тоа да го процесуираат виновникот за ликвидација на 140 луѓе во 1945 година - Петар Зинаиќ, против кого поведоа истражна постапка, а ја прекинаа кога Зинаиќ во 2007 година умре во 90-та година од животот.

МИНУСИТЕ НА МАКЕДОНИЈА

Словенците исто така барем јавно го посочија некогашниот комунистички функционер Митја Рибичиќ како одговорен за воени злосторства. Во Македонија, за жал, на ова поле ништо поконкретно не е сторено, иако по велешките ликвидации, следеа и такви во Ресен и Куманово, а затворениците од прилепскиот затвор за влакно се имаат спасено. Се чини, Македонија се уште е во голема љубов со своето комунистичко минато во кое имаше убави работи, но и одвратни масакри и злосторства.


Инаку, според спомените на Методија Андонов - Ченто, злосторствата во Македонија почнуваат откако на 28 декември 1944 година, во Скопје, како гостин на Второто заседание на АСНОМ означено како вонредно, присуствувал Едвард Кардељ.

На заминување тој му спомнал на Лазар Колишевски дека Македонија има неколку минуси кај КПЈ - последна почнала со востанието, имала најмалку жртви, нејзиното население удобно ја поминало војната, имала најмалку разурнувања и нејзината војска не учествувала во ослободувањето на Југославија.

Колишевски тогаш прашал што да прави, на што Кардељ му рекол дека некои работи не можат да се поправат, но за два минуси може нешто да се стори: ОЗНА веднаш да почне да апси и нечујно да ликвидира и Македонија веднаш да испрати војници на Срем.

Спроведувањето на оваа наредба ги крева на нозе војниците на Калето и во Штип, тоа го носи во Скопје Јефто Шашиќ, а едно слетување од патот го задржува вечерта на 15 јануари 1945 година во Велес. Така почнува реализацијата на наредбата на Кардељ.




Изменето од cercetator - 05.Јули.2009 во 18:51

Темата е за Лазар Колишевски. Во право е Владимир, не ги знам внатрешните проблеми.

Сепак дали е вистина ова-

„Това е човекът (Лазар Колишевски), на когото са посветени предсмъртните думи на първия министър-председател на Република Македония. На смъртния си одър преминалият през сърбо-комунистическите концлагери Методи Антонов - Ченто събрал синовете си и им казал: "Ще дойде ден, в който Македония ще пита за смъртта на братя Чкатрови и Димитър Гюзелев, за хилядите избити без съд и присъда. Идете и питайте Лазо!".“

Значи другарот Лазо признава за воjниците во Охрид и за помошта од Бугариjа:

Новата македонска држава и прашањето за национално обединување

Македонскиот народ со АСНОМ успеал да формира своја држава само на еден дел од својата етничка територија - Вардарска Македонија. Останатите два дела - Егејскиот и Пиринскиот, по завршувањето на војната останале во рамките на Грција и Бугарија, со што македонскиот народ останал територијално разделен и покрај ветувањата што ги добил пред и за време на војната.

Веднаш по конституирањето на првата македонска држава дошло до разидување во највисокото раководство по однос на македонското национално прашање.

Еден дел од раководството на чело со Лазар Колишевски, сметал дека преку создавањето на македонската држава на дел од нејзината етничка територија била остварена целта на антифашистичката борба и дека иднината на Македонија треба да се гледа во градење на новиот социјалистички поредок во рамките на југословенската федерација.

Наспроти нив стоел друг дел од раководството, меѓу кои биле Методија Андонов-Ченто, Емануел Чучков, Киро Глигоров, а подоцна и Венко Марковски, Петре Пирузе и др., кај кои сe уште била жива идејата за обединување на Македонија. И покрај тоа што го прифатиле статусот на Македонија како федерална единица во рамки на Југославија, тие не се откажувале од остварување на идејата за обединета Македонија, било во рамки на постоечката југословенска федерација, било во состов на некоја идна Балканска федерација.

Набрзу дошло до политичка пресметка помеѓу овие две идеолошки спротиставени струи во македонското политичко раководство, при што победила струјата на Колишевски поддржана од југословенскиот политички врв. Лидерот на поразената група, Методија Андонов-Ченто, кој уште во првите денови по ослободувањето го кренал гласот против реваншизмот кон идеолошките противници, монтираните судски процеси и убиства, бил принуден во јули 1946 година да поднесе оставка од раководната функција. Неколку месеци потоа, на монтиран судски процес и самиот бил осуден на единаесет години затвор. Исто така, и сите негови истомисленици и приврзеници биле политички изолирани, а некои од нив на монтирани судски процеси неправедно осудени.
Пред крајот на војната, во Македонија постоеле и политички струи, кои ја заговарале идејата за обединета, самостојна Македонија. Тие се спротиставувале на решенијата од АВНОЈ и АСНОМ, и не го прифаќале фактот дека Македонија останала поделена, а само еден нејзин дел се стекнал со државност во рамки на југословенската федерација. Меѓу нив имало и такви кои под идејата за обединета Македонија се обидувале да делуваат спротивно на интересите на македонскиот народ. Тогашното политичко раководство ги прогласило припадниците на овие политички струи за непријатели на државата. Како последица на тоа, голем дел од нив биле политички изолирани, осудени на затвор, па дури и ликвидирани.

Изменето од Neanticki - 06.Ноември.2008 во 15:04

Но Тито излезе повешт играч од Ченто. Набргу по Илинден 1944, во Македонија се изврши пуч. Целото раководство на АСНОМ беше сменето. ДОНЕСЕНА БЕШЕ НОВА ВЛАДА НА ЧЕЛО СО ЛАЗАР КОЛИШЕВСКИ, ПРЕДВОЕН КОМУНИСТ, ЧОВЕК КОЈ ПРЕТЕЖНО ЗБОРУВАШЕ СРПСКИ И ОДВАЈ ЗНАЕШЕ ПО НЕКОЈ ЗБОР МАКЕДОНСКИ. Пред војната како сирак бил воспитаник на државните српски сиропатилишта и гимназии, а периодот на војната го помина во затвор во Бугарија. Втопувањето на младата македонска државност во југословенскиот државен субјективитет започна да се одвива со забрзано темпо, при што Македонија добиваше некој вид покраински статус во интеракцијата со соседна Србија. Историјата се повтори. Водачите на вториот Илинден постепено гинеа, сега "во нерамноправна борба со југословенскиот режим". На Методија Андонов Ченто му беше инсцениран судски процес, по којшто помина десет години во Идризово, за да почине една година по излегувањето. Панко Брашнаров, Павел Шатев, Епимонда Попиванов, Емануел Чучков, сите тие на различни начини беа ликвидирани. Затворите се преполнија со луѓе, кои не се согласуваа со државно-правниот статус на Македонија во Југославија и со нејзината поделба.
Македонската војска што сакаше да оди на Солун, беше вратена, и пратена на Срем. Водачите на војничките бунтови беа затворени. Многу граѓани, и соработници и несоработници на фашистичкиот окупатор, беа убиени без судење. МАКЕДОНИЈА ИМАШЕ МНОГУ ПОВЕЌЕ ЖРТВИ ПО ВОЈНАТА, ОТКОЛКУ ЗА ВРЕМЕ НА НЕЈЗИНОТО ТРАЕЊЕ.
МАКЕДОНСКО ДЕЛО, БРОЈ 352/28.07.2000