Vikat denot po utroto se poznava. Mojot den ne moze da pocne ako ne stanam nabrzaka i ako ne zaboravam deka ne ja ostaviv otvorena vratata (za mackata da moze da izleze) i ako ne se udram...makar i samo da se potkacam na nea so nosot. Fakt. Ne znam zaso sum se naucila koga ke stanam dur ne stignam do wc ne otvoram oci...a deka spijam na nisko mnogu cesto se sopnuvam i od tasni pernici i slicni stvari na sto moze da se naleta niz mojata soba. Munjevito trcam na rabota...pustam radio za da cujam vesti (kolku da se rece deka sum so tek na novite nastani) pijam kafe vo koe ima poveke belkovini, pomalku jaglenihidrati obezmasteno mleko i bez seker (koe bogami skapo me cini) i pusam cigara....se prasuvam uz pat dali sum gi zela potrebnite namirnici za dorucek i uzinka....jebes vegetarijanec....se mora da misli...plus i stroga dieta poradi teretana....dusa mi znae. Dur da ja zagream kolata, veke sum stignala na rabota. 2 km...do gz mi e. Gi slusam sudancite kako se obiduvaat da zborat makedonski-this coffee is SHERBET. bravo, samo sherbet go naucile..... a use ne im vlaga vo glava deka se vika UTRO, a ne OTRA. Utroto veke pomina....monotonija koja mi odgovara. A cim utroto moze da pomine vo sporo drvizenje....veke na rucek odime so turbo....i ne samo jas ,...tuku i kolata mi ze zagreva..

Беше еден убаво сончев топло Октомвриско попладне пред 20 и кусур години кога се родив јас. И сите се радуваа, се радуваа, се радуваа и така се кршеа од радување со години......сега ретко кој мојт да ме поднесе

види богати
браво Боко
П.С а не си ми кажал АА

       Ona sto go sakam kaj tebe
Go sakam nacinot na koj me gledas
     so tvoite oci koi svetat
     go sakam nacinot na koj me baknuvas
     so tvoite usni slatki
     
     Go sakam nacinot na koj me pravis srekna
     i kako mi pokazuvas kolku ti znacam
     sakam koga mi kazuvas"Te sakam"
     i koga si sekogas pokraj mene
     
     Go sakam dopirot tvoj
     sekogas prakajki mi ljubovni znaci
     sakam koga si so mene
     i koga si samo moj

зезнат прераскажувач на филмои

 

Денес, пред да легнам, гледав една холивудска полутралалајка.

Ги сакам тие филмови. Насловот нема да Ви го кажам, оти ќе ме наречете зезнат прераскажувач на филмои.

Фабулата е веќе видена. Една девојка и два типци, нешо ко дневникот на Бриџит Џонс.

 

 

Девојката го прашува првиот тип. Зошто ме сакаш?

... си прекрасна, преубава....

...си тоа, што секогаш сум знаел дека ми треба.....

...никогаш не приговараш и секогаш сакаш исто како мене......

 

 

 

 

 Девојката го прашува вториот- Зошто ме сакаш?

... појма немам, но те сакам..........

 

 

 

Љубов не е квиз -Kој сака да биде милионер?-, оти тие, што се сакаат, веќе се милионери.

 

 

Изменето од anakin - 12.Октомври.2009 во 14:38

 Za ona DELETE

С И Л У Е Т А

Се нишаа гранките од силниот ветер удирајќи по прозорецот. Дождот прскаше по стаклото замаглувајќи ми го видот. Оваа лето повеќе личи на есен со овие силни дождови така да повеќе време останував во својата соба со поглед упатен кон улицата.Ги гледав луѓето стиснати во своите намокрени алишта брзаа на кај своите домови.Ги изненади времето,од сончево се претвори во силен дожд,и тоа студен дожд.Го отворив прозорецот за да влезе свежината од дождот,но повторно го затворив,дождот навлегуваше и во собата.Повторно седнав до прозорецот гледајќи ги мокрите улици по кои течеше река од дождот.А што друго да правам, кога сум без светлост,без компјутерот,без телевизорот...дури неможев да си направам кафе.Снема струја од силните грмотевици...кога ли ќе престанат,се плашам од нивното силно трескање.Небото личеше на болно поле на секавици кои изгледаа моќни,светли,а воедно и прекрасни.
Улицата од мојот видокруг беше сосема испразнета освен една машка силуета која чучеше под некоја стреа од куќата.Го знам човекот, често поминуваше и мислам дека тука некаде живее по таа улицата накај цигланскиот пат.
Стиснат во своите излитени,искинати алишта настојуваше да се заштити од силниот дождот покривајќи се со крагната од пожолтеното палто.Со него секогаш одеа и три,четири кучиња,ги чува,им дава по некое перче леб.Кучињата му беа се,и деца и другари и комшии.Одеше сам,никој не му се приближуваше поради страшниот изглед.Има долга измаснета коса,лице обраснато во брада,но понекогаш знаеше и да ја избричи.Си свирка некоја песна,така е и сега додека го гледам како силуета зад замаглениот прозорец.Знае да се расправа и сам со себе,да зборува со невидливи личности познати само на него.А кучињата,негови
верни другари горди стоеја до него,изгледа дека само тие можеа да го разберат,да бидат со него додека мрмори под мустаките.Му здосади од стоење и седна на земјата.Седеше така долго,мислам дека го фати дремка.Дождот сеуште паѓаше и мислиш никогаш не ќе престане.Човекот како да беше отргнат од некој сон.
Скокна на нозете и застана на сред улицата.Почна да се врти во круг и пееше на
цел глас.Изгледа му се сврте во главата,ја изгуби рамнотежата стрполувајќи се на улицата.Се смееше гледајќи кон темното небо од кое се слеваше дождот.Дождот паѓаше по неговото лице од кое настојуваше да ја измие насобраната кал од улицата.Повторно застана на своите нозе тетурајќи се лево десно.Откако се смири и исправи свирна со устата давааќи им сигнал на своите кучиња дека е време да тргнат.Не му пречеше силниот дожд,не настојуваше да се сокрие продолжувајќи по патот.Од мојот прозорц човекот полека по полека исчезна како силуета се додека сосема не исчезна.
А човекот и личи на силуета,затворен во својот свет,во самиот себе.
Даница Петровска „09„