“Толку е чудно. Постои миг во кој, ако доволно длабоко се прашуваш кој си и ако доволно високо си го изговараш името, ако целиот се претвориш во тоа прашање и во тој одговор, ќе го заборавиш своето име, веројатно затоа што името е лажен одговор на прашањето: Која сум јас? А потоа ќе го заборавиш и прашањето, не ќе можеш да го најдеш ниту тоа Која сум јас? во својот ум за да можеш да се запрашаш, веројатно затоа што со тоа прашање, со тоа Кој сум јас?  не се стигнува до она што е јас. И тогаш настапува еден толку чудесен миг, кога ги губиш и одговорот и прашањето, тогаш имаш чувство дека ги губиш и сите оние нешта за кои веруваш дека си ти, а не си, и тогаш стануваш ти, тогаш постоиш во себе.“

  .....i povtorno ,prekrasni stihovi .....

 - "Ene go dolu, megu dva brega,
     vo tisinata megu dva zbora,
     toplo seme na svojot jazik,
     potpren na svojata senka
     ceka nisto i - nikogo " -

                  Ante Popovski

koga sme kaj Serbedzija....

.... знаеме дека Александар подоцна навикнал да го почитува непишаниот договор според кој на определени места ,мегу кои и театарот ,човек треба да се преправа дека маските се лица а лицата -маски...

21 Јануари, 2008 - 04:05
Ако не умрам утре, ќе умрам некогаш

Ќе почнам да пишувам „Писмо до моите сакани и оние што некогаш биле мои сакани“. Ако не умрам утре, ќе умрам некогаш, а писмото е добро да се има. После сите умирачки во последно време, нема на кој не му се смачија деновите на жалост, од безнадежните прашања низ солзи, од колнењето на ова проклето наше место. Таман си мислиш дека Дедо Мраз ќе ти оствари една единствена новогодишна желба - и ете сме, повторно назад на рандом рипит. А ти, како се справуваш? Дали паѓаш во депресија мислејќи дека ти си следен, дали ги гасиш класичните концерти и пушташ музика да рока, или измислуваш некој начин да се изглупираш и да си ги скратиш маките? Ах, да... купив карта за Мексико Шпанија! Гајле ми е ако падне авионот или ме заколат на сред гето, нешто слично може да ми се случи на празен пат на Флорида, на кошаркарско игралиште во Тетово, на плоштад после чаша пиво или за време на огномет, на шетање во Хрватска, на улица во Чаир, на пет минути од долгоочекуваното враќање дома... битно писмото ќе биде напишано. А јас ќе ги таложам котите сè погусто збиени зад мене без оглед на сè. Ќе се карам со професори, ќе седам до сабајле читајќи и ќе спијам до следното попладне, ќе пишувам колку што ми е волја, ќе работам она што сакам, ќе пркосам на она што ќе ми застане на патот, ќе го критикувам она што ми смета и ќе пцујам луѓе што мочаат на мојата зграда. Нема нешто да остане ненапишано, зашто она што другите не го знаат, нема да знаат дека требало да го дознаат, а она што требало да го дознаат ќе го дознаат во тоа писмо. Како за почеток одам кај мојата Стотинка. Единствено ебењето ме прави да се чувствувам жива.

http://taa.blog.com.mk/node/130378

- "Ona,...shto e neobichno e samo momentot,
taa vremenska sekvenca vo koja postojam.
Moment vo koj se zagleduvam vo tebe
i tuka ostanuvam.....zasekogash." -

                          I.Jovanova-Pomedju