Here are a few reasons why I love u:


1.You always smell good even if it’s just a shampoo

2. The way your head always find the right spot on our shoulders

3. How cute you look when you sleep

4. The ease in which you fit into my arms

5. The way you kiss me and all of a sudden everything
is right in the world

6. How cute you are when you eat

7. The way you take hours to get dressed but in the end it makes
it all worth while

8. Because you are always warm even when it’s minus 30 outside

9. The way you look good no matter what you wear

10. The way you fish for compliments even though we both know
that I think you're the most beautiful thing on this earth

11. How cute you are when you argue

12. The way I feel when I see your name on the call ID after we just had a big fight

13. The way you say "let’s not fight anymore" even though we know that an hour later....

14. The way you kiss when I do something nice for you

15. The way you kiss me when I say "I love you"

16. Actually ... just the way you kiss me...

17. The way you fall into my arms when you cry

18. Then the way you apologize for crying over something that silly

19. The way you hit me and expect it to hurt

20. Then the way you apologize when it does hurt.
(even though I don't admit it)!

21. The way you smile

22. The way your hand always finds mine

23. The way you say "I miss you"

24. The way I miss you

25.
The way your tears make me want to change the world so that it
doesn't hurt you anymore..... Yet regardless if I love you, hate you, wish you would die or know that I would die without you...
it matters not. Because once in my life, whatever you were to the world you became everything to me.
When I look you in the eyes, traveling to the depths of your soul and I say a million things without trace of a sound, I know that my own life is inevitable consumed within the rhythmic beatings of your very heart. I love you for a million reasons, no paper would do it justice.
It is a thing not of the mind but of the heart.
A feeling. Only felt.

Верувај ми
никогаш не ми било важно
за нечиј сомнеж
во моите дела
но ти си мое дело
ремекдело
најасен израз
на најнејасното во мене.
Совпадната со мисли најдлабоки
престава овенчана
со ангелски свирки
додека се качувам
по скалилата до небото
сега знам кој сум
твој сум
ме заслепува твојата белина
ја гледам мојата душа
никогаш не била толку чиста
ја гледам твојата љубов
никогаш ништо појасно немало. 

ти мене јас тебе

 

Ти дај ми ја твојата желба, јас тебе ќе ти го дадам посакуваното.

Мислиш од желбата стравувам?

Ти дај ми го твоето прашање, а јас тебе нема да ти го дадам одговорот.

Мислиш дека и од прашањето стравувам?

Не!

Се плалашам од посакуваниот одговор.

Знам дека знаеш. На некои прашања подобро да нема одговори.

Понекогаш, потешко е да не одговориш. Оно, ќе те следи цел живот.

Знаеш? Колку тежи еден неодговор?

Не знам ниту јас.

Но ќе дознам. Ветувам. Нека тежи!

 

 

 

те барав сите овие години,бев убедена дека постоиш,дека одсекогаш те познавам...
зборовите се непромислени...зборовите се мојата голема игра...мојата голема заблуда...
„Расположена ли сте за еден танц?“
„Молам?“
се вртиме до вжештување и го допираме универзумот...сега сме светлина-велиш.
со нас е времето...времето и моите немири фатени во мрежата на твоите бакнежи...часовите ги снемува,не умеам да ги пребројам...
unchain my hart...ечи твојата омилена песна...можеби не разбираш но...те сакам...
Ќе ми ја дадеш ли раката па да прошетаме низ улиците на мојот град како некогаш?
„Just a moment,please“
твојот луд смисол да употребуваш Англиски во сите прилики...
Ја знаеш приказната за девојчето кое секогаш го следела една  верверица?
Кога девојчето ја запрашало зошто оди по него верверицата одговорила-
не можам назад,твоите очи имаат боја на лешник и тоа е посилно од мене.
твоите очи ја имаат бојата на темнината и тоа е посилно од мене...
темнина на моите раце.
темнина во моите зборови.
а ѕвезди растурени по моето тело,коса,нокти...
еве...ти ги поклонувам моите ѕвезди во кутија од сребро.
време..како тоа чудно звучи.
ги затворам ушите,ги кријам очите и молчам.
зборуваш за далечни земји, за луѓе кои си ги познавал и кои не си ги познавал,за пат во средиштето на земјата...науката напредувала..Жил Верн е веќе застарено четиво...
под земјината кора се нашите одсјаи како зад одледало,малку извртени,малку превртени,двајца „ти и јас“ кои разговараат за се’ само зборовите се изговараат наопаку и приказната продолжува....
недоречени зборови,недофатени немири и твојата рака во воздухот..
не сакам да го знам времето,местото и начинот на твоето заминување...
одеднаш куферот беше спакуван,кафето испиено а чекорите испратени од хор штурци...
немири
молчиме на ист начин
исчезнуваш
погледни
ти и јас,се разбиравме со погледи...ти и јас,без сопствени корени..
кој знае колку време ќе измине до нашата повторна средба?
до тогаш,те молам,гледајќи се во огледалото погледни малку и во мене...
и повтроно ќе бидеме светлина...


Изменето од Andjelina - 17.Ноември.2009 во 23:31

...ja bev...kaj bev... . bev . Nekade nesto napraviv i posle morav da dopravam...i nikogas ne bese dovolno. Se borev i macev... i se omaciv. Me imase, ama najcesto me nemase...nikoj ne ja spozna razlikata...ni jas...Ona sto mi e od korist sekogas me zaobikoluva, go isprakam so po nekoe socno pcuenje. Nekoj karakter mi se vmetna vo karakterot i ne me ostava na mir. Ne podnesuvam maski, a zenski mene ne me podnesuvaat...mora da sum bil nekade ozracen...Cernobil ke da bese iako bev u Slovenija togas...daleku od nasite za da se vklopam.... poinakov bidnav... James Dean u son mi doaga i mi vika : " Kaj si be brat ", a ja mu vikam : " Da ti se seram u vrat, mani se be od mene, najdi nekoja druga budala", a on muva ne go lazi : " Taman si " i mu svrtuvam grb, ama za kratko oti mi se primocuva, a masinata za perenje koja e do soljata ja zakacuvam so jakiot mlaz koj me zanesuva da izgubam ramnoteza i da padnam vo kada koja e zad mene vo koja povtorno zaspivam. A posle pijam kafe edno saat vreme, demek kolku pies kafe tolku i seksas...nema zivi koi bi go potvrdile toa, a baska mi dadoa posebna dozvola za nego kako za oruzje...

додека ти спиеш кристалите во моите очи ја прекршуваат пак светлината...го испивам кафето голтка по голтка со надеж дека ќе се тргнеш...ќе ме прашаш...ќе ме почувствуваш.
знаеш,сеуште сум тука ...и јас и музиката и моите бубачки.
знам...знам..не е време за тоа...ги мразиш муабетите кои започнуваат со -нели ти реков дека...
ама не можам,посилно е од мене
нели ти реков дека еден ден мојата насмевка нема да биде иста.
нели ти реков да не си ги трошиш залудно зборовите,дека ќе се стопам со останатите,дека ни бојата нема да биде онаа која ти ја сакаше,дека ќе се потрошиме пред време...дека...дека..дека..
во ред,еве ќе молчам...безгласно ќе си повторувам дека тука некаде е крајот...се влечи како невидлива нитка од мене до тебе...
можеби и ќе ја дофатиме...ќе ја задржиме уште малку...колку да си ги соберам спомените расфрлани на сите страни ...колку да ги приберам изгазените чувства и искршени надежи...можеби...можеби утре ќе се разбуди другиот во тебе...другата во мене...можеби сепак насмевката е тука некаде,чека погоден момент...
и сигурна сум  дека утре ќе биде поубав  ден