Извадоци,исечоци,цитати

така е, ако е мислата твоја
ама темата е ИЗВАДОЦИ, ИСЕЧОЦИ, ЦИТАТИ,
а книжевно правило е дека цитатите се пишуваат заедно со авторот и со делото
не мора, не инсистирам, ама би било културно и фер

Ljubovtane umira nejze lugeto ja ubivaat...

Jedi zivot velikom kasikom...

Кога имаме врска со некого,
можеме да се преправаме дека
сме исти,дека мислиме исто,
дека сонуваме исто,но тоа
никогаш не може да се случи.
Секој сонува на свој начин.
Поради тоа мораме да ги прифатиме
разликите што постојат меѓу
двајца сонувачи;мораме да го
почитуваме туѓиот сон.

---------------------------------

извадок од книгата „МОЌТА НА ЉУБОВТА“

Како што никој неможе да го поседува
залезот на сонцето каков што е оној
што го гледаме ние во една вечер.
Како што никој не може да ги поседува
дождовното попладне и тропањето на
дождот по прозорецот,или мирот кој
го шири детето додека спие,или
вилшебниот миг кога брановите се
разбиваат од карпите.Никој не може
да го поседува она жто е најубаво
на земјата-но можеме да учиме и да сакаме.
Преку таквите мигови Бог им се покажува
на луѓето.
„Не сме сопственици на сонцето,
ни на вечерта,ни на брановите,
ни на Божјата визија-зошто
не можеме да се поседуваме самите себе.“

.........................................

-Луѓето подаруваат цвеќиња затоа што
во цвеќињата се состои вистинската смисла
на Љубовта.Тој што сака да го поседува
цветот,ќе го види како вене.Но тој што
само го гледа в поле,засекогаш ќе остане
со него.Затоа што цветот се вклопува во
вечерта,во залезот на сонцето,во мирисот
на влажната земја и во облаците на хоризонтот.

.............................................
Извадоци од романот БРИДА на Пауло Коелјо

... зошто суетата е како слама ,како слама бргу пламнува . А како слама е и зошто сака да биде нешто што не може .....

...Мислам на моите соништа. На сите овие ноќи кога на сон излегував во тие пространства и гребејќи по земјата си го барав гробот. На призраците од боголиките јавачи. Сега заминувам во непознато и верувам дека го следам вистинксиот пат на својата судбина. Постојан стремеж да се оди уште понатаму, зад сите поставени ограничувања - што друго треба да биде човечкиот живот? Особено мојот, кога по чиста игра на судбината на стари години бев насилно ослободен од удобната сигурност што ќе ми овозможеше да потонам среќен во слепило, глувило, парализа на сите желби, чувства и волја. Што друго треба да бидат нашите животи, ако не постојана низа на почетоци, болни заминувања на непознатото, отимања од границите на свеста, поаѓања кон мистеријата на нашата следна метаморфоза еднаш веќе доживеана во соништата што дуваат оттаму носејќи го мирисот на островите што будни сеуште не сме ги здогледале, како што понекогаш додека пловиме, првите расцутени гранки од некој нов брег удираат во клунот на бродот во темнината, со денови пред вистинксото копно да ни поита во пресрет...
Со староста станувам похрабар. Најпосле сум подготвен за сите промени низ кои мораме да минеме, да им дозволиме на мускулите со напор да се пробијат кон нови облици, кожата да распукне и низ неа да се појави стебло или некоја ноќна пеперутка или птица да се вивне кон небото. Што е смртта ако не одбивање понатаму да растеме и да се менуваме?
Можеби сум мек и глупав, но преживеав - последниот Поет на нашето време кој сеуште постои и работи, дури и ваму, надвор од границите на нашиот говор, дури и во тишината...

``Замислен живот`` - Дејвид Малуф