Што претставува монаштвото?

Момче Македонче напиша: Па кај пишува дека оние кои се замонашени се затворени помеѓу четири ѕида?

Никаде не пишува, ама така е.

И зашто посветувањето на својот живот на Бог е толку трагична случка? Тоа треба да биде најубавата работа што ни се случила, а не...

И текстов ме наежи. Малку ми е и морничав. Се надевам дека нема да ми замерите за искреноста.

Изменето од Rita.MD - 13.Септември.2009 во 00:08

Па кај пишува дека оние кои се замонашени се затворени помеѓу четири ѕида?

Пред некоја година, случајно на 11 септември се најдов во манастирот Бигорски, изгледа таму имаат некој празник или така нешто Замонашуваа едно момче, па сигурно беше на помала возраст од онаа што ја имам јас денес. Многу беше жално и потресно, мајка му липаше на цел глас, тажно... не знам како да го опишам тоа, ми се натажува душата кога размислувам на тој момент од животов

Така, одејќинаправете ги сите народи Мои ученици, крштавајќи ги во името на Таткото и Синот и Светиот Дух! Учејќи ги да пазат се што Сум ви заповедал!-Матеј 28:19

Како, ако си затворен во манастир, во самица, можеш да ја извршиш оваа Исусова заповед (една од Неговите најголеми)?

Хм?

Многу убав текст за замонашувањето на едно момче, преполн со емоции...(Вест)

ЗА­МО­НА­ШУ­ВА­ЊЕ ВО МА­НАС­ТИ­РОТ "ЈО­ВАН БИ­ГОР­СКИ"

Го не­ма ве­ќе Спа­се, се ро­ди мо­на­хот Су­ли­ан

Два­е­сет и де­вет­го­диш­ни­от скоп­ја­нец Спа­се зав­че­ра се за­кол­на на веч­на љу­бов и служ­ба кон Бо­га, се от­ка­жа од си­те зем­ни ис­ку­ше­ни­ја и све­тов­ни жел­би, и поч­на да жи­вее ис­пос­нич­ки жи­вот, во мо­лит­ва и та­га. Ста­на мо­нах

Об­ле­чен во бе­ла ко­шу­ла, бос, со по­низ­но на­вед­на­та гла­ва, по­ми­ну­вај­ќи крај мај­ка си, се упа­ти кон ол­та­рот ка­де што го че­ка­ше вла­ди­ка­та Ти­мо­теј кој, от­ка­ко се уве­ри во ре­ши­тел­нос­та на Спа­се да ста­не мо­нах, му го со­оп­шти мо­наш­ко­то име Су­ли­ан

От­ка­ко за­вр­ши со мо­лит­ва­та, нај­пр­вин вла­ди­ка­та Ти­мо­теј, а по­тоа и дру­ги­те свеш­те­ни­ци, мо­на­си, мо­на­хи­њи, род­ни­ни и при­ја­те­ли му прис­та­пу­ваа и по­низ­но му чес­ти­таа за не­го­во­то но­во ра­ѓа­ње. Нај­дол­га и нај­теш­ка бе­ше прег­рат­ка­та на мај­ка­та. Цврс­то го гуш­на сво­јот син и не го пуш­та­ше од прег­рат­ки­те

По две го­ди­ни жи­вот во ис­ку­ше­ниш­тво, за два­е­сет и де­вет­го­диш­ни­от скоп­ја­нец Спа­се зав­че­ра се слу­чи нај­зна­чај­ни­от ден во не­го­ви­от жи­вот. Се за­кол­на на веч­на љу­бов и служ­ба кон Бо­га, се от­ка­жа од си­те зем­ни ис­ку­ше­ни­ја и све­тов­ни жел­би, и поч­на да жи­вее ис­пос­нич­ки жи­вот, во мо­лит­ва и та­га. Ста­на мо­нах.
Во ма­нас­тир­ски­от ком­плекс "Све­ти Јо­ван Би­гор­ски", вла­ди­ка­та Ти­мо­теј, го бла­гос­ло­ви Спа­се и го во­ве­де во мо­наш­ки жи­вот. Си­те мо­на­си и мо­на­хи­њи во ма­нас­ти­рот уш­те прет­плад­не­то поч­наа со под­го­тов­ки­те за све­че­на­та ли­тур­ги­ја на за­мо­на­шу­ва­ње на нив­ни­от брат Спа­се. Се под­гот­ву­ваа све­ќи­те, мо­наш­ка на­мет­ка, обув­ки­те, и со не­тр­пе­ние го оче­ку­ваа но­во­то мо­наш­ко име кое ќе му го да­дат оте­цот и вла­ди­ка­та на Спа­се.
"Се­га ќе би­де­ме на ист број со бра­ќа­та мо­на­си. До­се­га бев­ме 10 мо­на­хи­њи и 9 мо­на­си", со бла­га нас­мев­ка го поч­наа раз­го­во­рот за за­мо­на­шу­ва­ње­то на Спа­се мо­на­хи­њи­те од ма­нас­ти­рот "Све­ти Јо­ван Би­гор­ски"."Пред да дој­де Спа­се до овој миг на за­мо­на­шу­ва­ње, кој за не­го е но­во крш­та­ва­ње од­нос­но но­во ра­ѓа­ње, во ма­нас­ти­рот око­лу две го­ди­ни во­де­ше ис­ку­ше­нич­ки жи­вот, во кој се упа­ту­ва­ше во мо­наш­тво­то и во ду­хов­ни­от на­чин на жи­ве­е­ње. Го­ле­ма­та љу­бов кон Бо­га е при­чи­на по­ра­ди ко­ја Спа­се дој­де во ма­нас­ти­рот. Ис­ку­ше­нич­ки­от пер­и­од мо­же да трае од 6 ме­се­ци до 3 го­ди­ни, во за­вис­ност од под­гот­ве­нос­та на са­ми­от мо­нах. Тој пер­и­дот по­ми­на за Спа­се, оте­цот од­лу­чи де­ка тој е под­гот­вен да се вен­ча со ду­ша­та на Гос­под. За вре­ме на ис­ку­ше­нич­ки­от пер­и­од, мо­жеш со бла­гос­лов на игу­ме­нот на ма­нас­ти­рот да го на­пуш­тиш ду­хов­ни­от жи­вот, но от­ка­ко ќе ста­неш мо­нах, тоа не смее да се слу­чи", ни рас­ка­жаа мо­на­хи­њи­те и по­бр­заа да се под­гот­ву­ва­ат за ли­тур­ги­ја­та.
За­мо­на­шу­ва­ње­то на Спа­се се слу­чи ноќ­та спро­ти праз­ни­кот на ма­нас­ти­рот 11 сеп­тем­ври - де­нот ко­га му би­ла от­се­че­на гла­ва­та на све­ти Јо­ван Крс­ти­тел. Ли­тур­ги­ја­та ја во­де­ше вла­ди­ка­та Ти­мо­теј. По ед­но­ча­сов­на­та ли­тур­ги­ја и чи­та­ње­то на Ста­ри­от За­вет, свеш­те­ни­ци­те во црк­ва­та го вне­соа Спа­се. Об­ле­чен во бе­ла ко­шу­ла, бос, со по­низ­но на­вед­на­та гла­ва, по­ми­ну­вај­ќи крај мај­ка си, се упа­ти кон ол­та­рот ка­де што го че­ка­ше вла­ди­ка­та Ти­мо­теј. Мај­ка­та, ко­га во ви­де сво­јот син во бе­ла­та ру­ба и под­гот­вен да му го пос­ве­ти сво­јот жи­вот на Бо­га, бол­но зап­ла­ка.
Спа­се, тре­пе­реј­ќи од воз­бу­да, три­па­ти дла­бо­ко се пок­ло­ни пред вла­ди­ка­та и лег­на на зем­ја­та, со ши­ро­ко от­во­ре­ни ра­це, ка­ко Исус Хрис­тос рас­пнат на крс­тот. Вла­ди­ка­та ја поч­на ли­тур­ги­ја­та, а мо­на­си­те и мо­на­хи­њи­те го бла­гос­ло­ву­ваа Спа­се, пе­еј­ќи неж­но "Гос­по­ди, по­ми­луј". На пра­ша­ња­та на вла­ди­ка­та да­ли доб­ро­вол­но се от­ка­жу­ва од зем­ни­те ис­ку­ше­ни­ја и све­тов­ни жел­би и да­ли е под­гот­вен да во­ди мо­наш­ки или ма­че­нич­ки жи­вот, Спа­се ре­ши­тел­но, пре­ку мо­лит­ва, од­го­ва­ра­ше де­ка е под­гот­вен за жи­вот во теш­ко­ти­ја и та­га. Ко­га мит­ро­по­ли­тот се уве­ри во ре­ши­тел­нос­та и жел­ба­та на Спа­се да се вен­ча со бо­га, му го со­оп­шти не­го­во­то но­во мо­наш­ко име.
"Су­ли­ан се об­ле­ку­ва во ри­за, се от­ка­жу­ва од ма­те­ри­јал­ни­те до­бив­ки на зем­ја­та, се об­вр­зу­ва да жи­вее во си­ро­маш­ти­ја и единс­тве­но жи­вее за царс­тво­то Гос­по­до­во", бе­ше дел од мо­лит­ва­та на мит­ро­по­ли­тот Ти­мо­теј, во ко­ја го со­оп­шти но­во­то име на Спа­се.
Слу­шај­ќи го но­во­то име на нив­ни­от брат, мо­на­хи­њи­те од сре­ќа зап­ла­каа, и среќ­но из­го­во­ри­ја де­ка Спа­се го до­бил име на све­то­е­цот Су­ли­ан, кое баш не­му му при­ле­га.
Вед­наш по от­кри­ва­ње­то на име­то, свеш­те­ни­ци­те и мо­на­си­те, низ мо­лит­ва, поч­наа да го об­ле­ку­ва­ат во но­ва­та мо­наш­ка об­ле­ка. Мај­ка­та, низ плач, ед­вај сто­еј­ќи на но­зе, го гле­да­ше пре­ми­ну­ва­ње­то на неј­зи­ни­от син во бож­ји чо­век.
Су­ли­ан нај­пр­вин ја вр­за во опав­че ко­са­та. Ра­це­те му се тре­сеа, не мо­же­ше да го нај­де лас­ти­че­то, но не­го­ви­те сес­три мо­на­хи­њи­те го за­бе­ле­жа тоа и вед­наш при­тр­чаа и ми по­да­ри­ја ед­но од нив­ни­те лас­ти­чи­ња. Бе­ла ис­ку­ше­нич­ка ко­шу­ла ја пок­ри со цр­на мо­наш­ка на­мет­ка и ка­па. Во тој мо­мент се ро­ди нов чо­век, кој сво­ја­та ду­ша му ја по­да­ри на Гос­по­да.
Го не­ма ве­ќе Спа­се, кој жи­ве­ел зе­мен жи­вот. Се ро­ди Су­ли­ан, кој се за­кол­на на веч­на љу­бов кон Бо­га.
Воз­бу­да­та се за­бе­ле­жу­ва­ше на не­го­во­то ли­це. Тре­пе­реј­ќи, мо­на­хот Су­ли­ан зас­та­на пред ико­на­та на Исус Хрис­тос, и тив­ко пред не­го се по­мо­ли. От­ка­ко за­вр­ши со мо­лит­ва­та, нај­пр­вин вла­ди­ка­та Ти­мо­теј, а по­тоа и дру­ги­те свеш­те­ни­ци, мо­на­си, ма­на­хи­њи, род­ни­ни и при­ја­те­ли му прис­та­пу­ваа и по­низ­но му чес­ти­таа за не­го­во­то но­во ра­ѓа­ње.
Нај­дол­га и нај­теш­ка бе­ше прег­рат­ка­та на мај­ка­та. Цврс­то го гуш­на сво­јот син и не го пуш­та­ше од прег­рат­ки­те. Но ве­ќе зна­е­ше де­ка мо­ра да го пре­пуш­ти на Бо­га, го бак­на, го по­ми­лу­ва и, пла­чеј­ќи да се раз­де­ли од не­го.
Су­ли­ан пр­ва­та ве­чер ка­ко мо­нах ја по­ми­на сам во сво­ја­та ода­ја, во мо­лит­ва. Мо­лит­ва­та, пос­тот, ис­по­вед­та, а нај­важ­но од сe, љу­бов­та кон Бо­га, е жи­вот­ни­от пат кој во ид­ни­на ќе го оди Су­ли­ан.
Ана Ан­тев­ска
ФО­ТО:О.Те­о­фи­лов­ски

Текстот е прочитан 1171 пати.
#

Опитен напиша: Јас не познавам некој кој успеал да го исчисти срцето од старстите во морето на стратите(светот) , да ја смирил неговата внатрешна борба во срцето и тоа да пребива во мир. Ти сведочам дека нема човек во светот на кого срцето нема да му затрепери на некое искушение и соблазна во светот, а штом е така, тоа е знак дека во неговото срце не пребива Христовиот мир кој е константен. „Кој нема грев, прв нека фрли камен“

Nikoj ne e imun na grevot, a monashtvoto ne dava garancija deka chovekot kje go ischisti svoeto srce od strastite. Naprotiv. Iskushenijata na monahot v manastir mozhat da bidat duri poteshki od tie na mirjanite vo svetot, osobeno ako monahot go povede i svetot so sebe vo manashtvo (luksuzni avtomobili i razni svetovni udobstva). Za razlika od mirjaninot, monahot dobrovolno se odrekuva od svetot, t.e. se otkazhuva od site zemni interesi i siot imot, duri i od staroto ime. Ako mislish deka monashkiot zhivot e lesen, ti si vo golema prelest! Vistinskite podvizhnici i svetci nikogash vo tekot na zemniot zhivot ne mislele deka nivnite srca se ischisteni od strastite. Monashtvoto ne e posebna kasta obrechena na spasenie, kako shto mislish ti, tuku e izbor na povisok duhoven podvig, a patot kon spasenieto e makotrpen i tezhok, kako za monasite, taka i za mijanite. Zatoa, edni so drugi treba da si pomagaat, vo molitvite, i na sekoj mozhen nachin. Realno, Hristos e Spasitel i ljubovta spasuva!

Ne e sekoj povikan da bide monah, nitu site treba da se monasi. No, kakvo e vasheto monashtvo? Samo se falite so svoite darovi na internet, a delata vashi, koi se? Ili, ne znaete deka drvoto se poznava po plodot?

Изменето од Asya - 26.Јануари.2009 во 06:02