"Како во Охрид се досели бугароманството"

Затоа што ги осознал ординарните лаги и митолошки преданија за славната словенобугарска нација. Видел дека тоа е фалшива монета и народот во Македонија нема никакви духовни и културни допирни точки со туромонголското име и култура.

Затоа эошто му эдодеало од Тјуркаска говорна мана - или можеби баш ТуркоМонголската пропаганда му прошла преку глава

Nema лошо, ама не ја кажува вистината. Од 1868 до времето на писмото се повеќе од 10-15 години.

Елинизмот тогаш се наметнал како форма на повисока култура, нешто како вид на помодарство. Меѓутоа токму панславизмот не е без основа. Тоа си е природна работа. И на мене Србите ми се поблиски од Американците, да кажеме. Тоа што Грците со сите средства се труделе да не асимилираат е сосема друга работа, и мислам дека од таа гледна точка треба да сме им благодарни на Русите. И Чесите не ги сакаат Русите многу, меѓутоа тоа не ги спречило да позајмуваат зборови од Русите за нешта за кои што германските зборови сосема ги истиснале народните чешки изрази. Да не минимизираме некои нешта само затоа што не се поклопуваат со нашите денешни гледишта, сепак.

Pat напиша: Во ред. Тоа што сакам да кажам е дека преродбата која што го зафатила подоцна Прличев и која што истата ја ширел и понатаму морала да има некаква основа, која што најчесто се пренесува од колено на колено, па макар и во некаква прикриена форма.

Не мора да значи дека тоа е пренесено во рамки на фамилијата. Факт е дека основа на сето делување кај Прличев имале Миладиновци, како што и тие биле поттикнати од други слависти, а не од нивната фамилија.

Не случајно Миладиновци со други луѓе ќе го употребуваат грчкиот јазик во меѓусебната комуникација со блиски луѓе.

Во тој период не случајно во една фамилија се случувало членовите да бидат под влијание на разни пропаганди.

Pat напиша: Ама ти чувството на инаквост не го препознаваш само врз основа на тоа што тој дома се молел на грчки. А како поинаку да се молел? Религијата во тоа време не го имала истото значење како и денес, а тој немал прилика да научи да се моли поинаку освен на грчки. Еве пак ќе ти го дадам примерот со латинскиот кај католиците. Тоа се работи кои што не треба да се мешаат. Точно е дека елинизмот во тоа време зел голем замав, ама баш дека се чувствувале како Грци, некако не ми се верува.

Не се "фаќај" за молитвата на грчки, тоа не е спорно, воопшто, дури и денес има луѓе кои се молат на црковнословенски, наместо на македонски, а има и такви, како мене, за кои црковнословенскиот е мошне далечен јазик, дури и неприфатлив за увото.

Кај католиците, латинскиот јазик не навлегол до тој степен како грчкиот. Таму сепак имало и процес на реформација, а и латинскиот јазик не настојувал да навлезе подлабоко отколку што бил, а и не влијаел на ниту еден начин врз националните чувства на народот.

Случајот со грчкиот јазик е поинаков.
Инаку, дедото, пак ќе кажам, не може да се класифицира како гркоман, елинофил или нешто слично. Дури и да ги имал грчките чувства, такво било времето, тие можности ги поседувал градот тогаш, поинакви немало. Дедото израснал со присуство на грчката култура околу себе, одел во Грчка Црква, грчките учители му биле пријатели и слично. Кај Прличев поинаку се одразило сето тоа.

Pat напиша: Македон напиша: Прличев во детските години го засакал грчкиот јазик, се до дејстувањето на Миладиновци, кога почнал да го сфаќа значењето на будењето на народот. Кај дедото сето тоа, кое кај Прличев се јавува подоцна, отсуствува, сакале ние или не. Тој е човек на постарото време, кога народот уште бил во сон за многу нешта. Не се работи за сакање и несакање, туку убаво се препознава чувството на инаквост од Грците. Врз основа на некои штури информации од биографијата и врз основа на воопштувања донесуваме пребргу некои заклучоци. Еве ќе ти кажам од личен пример: јас од татко ми многу рано го научив српскиот јазик бидејќи тој поминал дел од својот живот таму. Ама го научив како к*риозитет. Татко ми никогаш не се чувствувал како Србин, и убаво си го знае македонскиот, а и дома никогаш не зборувал српски.

Чувството на инаквост кај дедото јас не сум го сретнал.

Јас можам да дадам пример на луѓе кои не знаат македонски јазик, или пак знаат мошне малку, но сепак го задржале македонското чувство. Такви знам многумина. Чувството и јазикот не секогаш се поврзани.