Крстоносните војни

Македон напиша:  Подоцна, кога крстоносците ја нападнале Света Гора, сепак Папата бил оној кој ги ставил монасите таму под своја заштита.

За тоа дека не е така сведочат житијата на свеогорските маченици.

За нас во случајов важно е житието на 26 Зографски маченици - убиени од латините.

Не знам дали да го постирам целото тука... 

Неколку зборови за злосторствата на Латините:

Крстоносните походи кои официјално имале за задача да ги ослободат светите места во Палестина од рацете на неверните, всушност биле искористени од римските папи за постигнување на нивните цели - потчинување на православниот Исток на Римската духовна власт. Папството ги искористило крстоносците за ширење на латинството во тие краишта. Својата злоба кон православниот Исток, римокатоличкото духовништво ја вдахнувало и во крстоносците. Православното население било изложено на такво варварство, какво што не направиле ниту Турците за 500 години. Тоа било ужаснато од дрскоста и навредите што крстоносците ги вршеле врз нивните светињи. При заземањето на Солун (1185 г.) и на самата престолнина - Цариград (1204), фанатизмот на Латините достигнал таква мера, што човек тешко би поверувал, доколку тоа не е потврдено со сигурни и непобитни докази, што силно ги изобличуваат истапувањата на крстоносците.
   Според кажувањата на грчкиот историчар Никита Хониат (XII-XII в.), Латините ги фрлале на земја иконите на Христа и Неговите угодници, ги газеле со нозете, ги земале од нив скапоцените украси, ги фрлале по раскрсниците или ги употребувале за горење место дрва. Некои од нив се качувале на Светиот Престол и на него играле оро, пеејќи притоа варварски песни... Еден од водачите влегол со коњ во храмот на свети великомаченик Димитриј. Мирото што истекувало од гробот на маченикот го собирале ви грнци и тенџериња, а потоа со него пржеле риби, си ги мачкале чизмите и. т. н. Во самиот храм тие гласно разговарале, безобразно врескале, ги фаќале богомолците за грлата со што го прекинувале црковното пеење, пееле цинични песни и лаеле како кучиња. И други црковни писатели од тоа време, како на пример митрополитот Евстатиј Солунски, ги дополнуваат сведоштвата за латинските насилства во Солун.
    Заземањето на Цариград исто така било проследено со страшни сцени на религиозен фанатизам. Според сведоштвото на веќе спомнатиот Никита Хониат, кој бил современик на тие настани, латините вршеле неверојатни сквернавења: На најнечисти места биле расфрлани делови од телата на светите маченици, Божественото Тело и Крвта Христова биле фрлани и разлевани по земјата. Светите садови биле земани за домашна употреба. Скапоцениот престол на храмот “Света Софија” крстоносците го искршиле на парчиња и си го делеле меѓу себе.
   Насекаде каде што влегувале, западните рицари вршеле невидени насилства. Ако понекогаш папите ги негирале крстоносните насилства на Исток, тогаш тоа било само едно просто дипломатско тактизирање од нивна страна. Тие на нивните походи гледале како на ефикасно средство за зацврстување на својата духовна власт на Исток, односно помош при римокатолизирањето на тамошното православно население.
Според “История на християнската църква” от. П. И. Малицки, София, 1932 г. дел III, стр. 4-6.

детаљ од средновековна илустрација на битката кај Антиохија

Изменето од mungos80 - 30.Ноември.2009 во 00:22

Boromir напиша: Во 1063 година, папата Александар II го дал својот благослов на ибериските христијани во нивните воени походи против муслиманите, давајќи им папски благослов (the vexillum sancti Petri) и награда за секој кој ќе појде и кој ќе убие муслиман. Во меѓувреме се повеќе биле зачестени нападите од страна на турските-селџуци врз Византија, која на некој начин била потисната. Затоа, императорот Михаил VII побарал помош од папата Григориј VII. Истото го сторил и императорот Алексеј I Комнен од папа Урбан II. Во меѓувреме, Михаил VII побарал помош и од страна на Кина во евентуална борба против турските-селџуци. Непосредна причина за започнување на првата крстоносна војна бил апелот на византискиот император Алексеј I Комнен до папа Урбан II за потпомагање на постојаните напади врз неговата империја од страна на муслиманите. На 26 август 1071 година во битката кај Манцикерт, византиската војска била катастрофално поразена, а царот Роман IV Диоген бил заробен. Со оваа бита често пати се смета и дека Византија всушност не доживеала пораз на дело, туку еден вид политички пораз, кој подоцна ќе придонесе за пропаѓање на империјата, и за кој пораз не се виновни самите војници и војсководци, туку самото раководство. Во меѓувреме настанал и расколот помеѓу католичкиот западен свет и источниот православен свет, за кој долги години требало да поминат за да се ублажат односите помеѓу овие две цркви.

При споменувањето на крстоносните војни, никој не помислува дека всушност тие се одговор на нападите врз Византија. Крстоносните војни се случиле како одговор на апелот на византискиот Император за помош, упатен до Папата, а кој се однесувал на зачестените напади на Турците-Селџуци на источните граници на Ромејската Империја.

Boromir напиша: Прва крстоносна војна На Соборот во Клермон кој се одржал во 1095 година била донесена одлука за започнување на нова војна која ќе го ослободи “Божјиот гроб од неверниците“. Овој чин всушност претставувал и помош на Византија од страна на папата, кој сметал дека повторно ќе дојде до обединување на двете цркви под раководство на папата како "главен епископ и прелат на целиот свет", како што сам се нарекувал.

Точно е дека и Рим се обидувал да извлече корист од оваа случка

Boromir напиша:   При нивното влегување во градот, крстоносците ги пљачкале, убивале или мачеле скоро целото население на гртадот ( муслимани, евреи или христијани).[8] Многу од муслиманите се засолниле во џамијата Ал Акса, а колежот бил толку страшен, да според историските извори имало “крв до колена“.

Токму ова е и проблемот и е тоа кое треба да се осуди. Крстоносците го извршиле масакрот, но никако тоа не било со одобрение од Црквата, туку крстоносците тоа го извршиле како своевиден личен акт на одмазда врз населението, како и желба за ограбување на богатството на истото. Токму ова и заслужува осуда, а не намерата на самиот крстоносен поход.

Состојбите на Блискиот исток

Муслиманското завладување на Светите Земји започнало со арапското завојување на Палестина во 7 век. Успесите на муслиманите довеле до пораст на притисокот во Византиската империја и до намалување на териториите што таа претходно ги имала освоено. Исто така, како друг фактор кој влијаел за започнување на таква војна било разрушувањето на Светиот Гроб од страна на Ал-Хаким Би-Амар Алах. Така, неговиот наследник во 1039 година по долготрајни преговори дозволил Византиската империја повторно да го изгради Светиот Гроб.[3] За таа сметка, муслиманските владетели добиле огромни финансиски средства од страна на Византија. Така, базиликата била повторно изградена, но за време на нејзиното градење и по нејзината изградба, многу поклоници биле духовно убивани. Сепак, за богатството на Ерусалим биле свесни и самите турци-селџуци. Кон половината на 11 век, турците селџуци по потекло од Централна Азија неуморно се движеле кон запад освојувајќи го Багдад, и во текот на тие освојувања локалното население го исламизирале.

Во меѓувреме, Мала Азија, Сирија, Палестина и Египет биле контролирани од страна на муслиманите. Главна причина за поразот на муслиманскиот свет во Првата крстоносна војна се согледува во поделеноста и културното недоразбирање помеѓу муслиманите. Така, Анадолија и Сирија биле контролирани од страна на селџуците, што претходно имале веќе создадено една голема империја, но во тој момент биле разделени на многу мали држави. Алп Арслан ја поразилВизантија кај Манцикерт во 1071 и големи територии од Византија ги присоединил кон својата империја. Но, по смртта на Малик Шах I во 1092 година во империјата избувнала граѓанска војна која довела до пропаст на истата.

Малик Шах I бил наследен од страна на Килиџ Арслан I, а во Сирија тој бил наследен од страна на неговиот брат Тутуш I, кој умира во 1095 година. Неговите синови, Редуан и Дукак го наследиле неговиот престол во Алепо и Дамаск. Така била предизвикана и граѓанската војна во империјата која довела до разделување на големата империја на повеќе држави. На секоја од овие држави основна цел ѝ била потчинување на своите соседи повеќе отколку наоѓање на решение за веќе најавената војна од страна на крстоносците. Во останатите делови на Селџукската империја раководиле Ортокидите во североисточна Сирија и Месопотамија. Тие со Ерусалим управувале сѐ до 1098 година кога крстоносците го зазеле градот.

Египет и голем дел од Палестина биле под контрола на шиитите Фатимиди, чија империја била значително намалена по доаѓањето на селџуците. Алексеј I ги советувал крстоносците да дејствувал заедно со Фатимиди. Во почетокот, тие не сметале дека крстоносците би можеле да бидат закана за нив, бидејќи сметале дека нивна крајна цел е освојувањето на Сирија, но не и Палестина. Така, сѐ додека крстоносците не стигнале пред портите на Ерусалим, воопшто немало борба помеѓу овие две сили.

Кризата која ја зафатила Франкиската империја во 9 век довела до моментална стабилизација на границите од западна Европа. Во меѓувреме, била извршена христијанизација на викинзите, словените и унгарците, што дополнително довело до меѓусебно поврзани војни и терори врз месното население. Од своја страна, црквата сѐ повеќе започнувала да навлегува во политичкиот живот во Европа, па така, се обидела и овде да стави крај на овие насилија, обидувајќи се да ја стави религијата пред политичките интереси помеѓу народите во Европа. Во глобала, црквата во тоа и успеала, со исклучок на Шпанија и Португалија, односно со избувнувањето на востанието Реконквиста, кога од страна на ибериските рицари и неколку воени платеници од Европа биле протерани муслиманските арапи од Иберискиот полуостров. Така, исламот продолжил да се пробива низ христијанска Европа, па во текот на 7 век и 8 век поголем дел од медитеранските земји и Иберискиот полуостров попаднале под власта на муслиманите. [4]Во меѓувреме, норманите војувале за освојување на Сицилија, а Пиза, Џенова и Арагон биле заземени од исламистите во Мајорка и Сардинија, ослободувајќи ги бреговите на Италија и Шпанија од муслиманите.

Во 1063 година, папата Александар II го дал својот благослов на ибериските христијани во нивните воени походи против муслиманите, давајќи им папски благослов (the vexillum sancti Petri) и награда за секој кој ќе појде и кој ќе убие муслиман. Во меѓувреме се повеќе биле зачестени нападите од страна на турските-селџуци врз Византија, која на некој начин била потисната. Затоа, императорот Михаил VII побарал помош од папата Григориј VII. Истото го сторил и императорот Алексеј I Комнен од папа Урбан II. Во меѓувреме, Михаил VII побарал помош и од страна на Кина во евентуална борба против турските-селџуци.

Непосредна причина за започнување на првата крстоносна војна бил апелот на византискиот император Алексеј I Комнен до папа Урбан II за потпомагање на постојаните напади врз неговата империја од страна на муслиманите. На 26 август 1071 година во битката кај Манцикерт, византиската војска била катастрофално поразена, а царот Роман IV Диоген бил заробен. Со оваа бита често пати се смета и дека Византија всушност не доживеала пораз на дело, туку еден вид политички пораз, кој подоцна ќе придонесе за пропаѓање на империјата, и за кој пораз не се виновни самите војници и војсководци, туку самото раководство. Во меѓувреме настанал и расколот помеѓу католичкиот западен свет и источниот православен свет, за кој долги години требало да поминат за да се ублажат односите помеѓу овие две цркви.

Прва крстоносна војна

На Соборот во Клермон кој се одржал во 1095 година била донесена одлука за започнување на нова војна која ќе го ослободи “Божјиот гроб од неверниците“. Овој чин всушност претставувал и помош на Византија од страна на папата, кој сметал дека повторно ќе дојде до обединување на двете цркви под раководство на папата како "главен епископ и прелат на целиот свет", како што сам се нарекувал.

Кралот Сигурд I Магнусон бил прв европски крал кој заминал со своите крстоносци кон Светите Земји. Здружените западноевропски крстоносци во нивниот прв крстоносен поход го освоиле Ерусалим и уште неколку градови од околината. Така, крстоносците ја зазеле Никеја, по што им се отворил патот кон Антиохија, која исто така многу брзо паднала. Така било создадено и Ерусалимското кралство и други крстоносни држави. На овие темелнички усвојувања била создадена првата крстоносна држава, а во самиот Ерусалим биле отворени првите витешки школи. Годфрид Бујонски бил еден од водачите во Првиот крстоносен поход и по освојувањето на Ерусалим, станал крал на Ерусалим. Тој не сакал да биде крунисан како крал, туку како чувар на Светиот Гроб. Ова е единствениот крстоносен поход во кој била исполнета крајната цел- ослободување на Ерусалим.

Опсадата на Ерусалим започнала од 7 јуни и траела се до 15 јули 1099 година. Крстоносците успеале да го заземат Ерусалим, каде бил “ослободен“ гробот на Исус Христос и била остварена и самата цел на првата војна. По повеќето неуспешни обиди за заземање на градот, конечно тоа успеало во јули кога во утрото на 15 јули кулата на Готфрид Бујонски се приближила многу блиску до ѕидините на градот. Така, првиот којшто влегол во градот бил фландрискиот витез Летолд, потоа Готфрид Бујонски, брат му Еустас Бујонски и Танкред Галилејски. При нивното влегување во градот, крстоносците ги пљачкале, убивале или мачеле скоро целото население на гртадот ( муслимани, евреи или христијани).[8] Многу од муслиманите се засолниле во џамијата Ал Акса, а колежот бил толку страшен, да според историските извори имало “крв до колена“.

Единствени кои го преживеале колежот бил гувернерот на Фатимид кој се повлекол во култа на Давид и потоа се предал под услов слободно да излезе од Ерусалим. Готфрид Бујонски на 22 јули ја зел титулата- Чувар на Божјиот гроб, а по една година на неговиот престол седнал неговиот брат, Балдвин I Ерусалимски.
Крстоносна војна од 1101
Во текот на 1101 година бил организиран нов поход од страна на Етиен Де Блоа и Југ Де Вермондоа, кои се упатиле кон своите земји пред да биде превземeн Ерусалим. Овој поход е познат како крстоносен поход од 1101 година и се смета како краен поход од првата крстоносна војна.


Изменето од macedon_alex - 25.Август.2009 во 23:48

Може само да му ја замислиме фацата на ромејскиот император кога во војската од запад видел превише кралеви за негов вкус .Затоа и побрзо сакал да ги испрати уште подалеку на исток.
Ромејците идело со стартегија бавно но славно.
Полека еден емират по емират да ги превземаат од селџуците.А победените селџуци ги покрстувале и ги населувале во други делови од империјата.Така во Охрид во 11-12 век биле доселени преку 12.000 покрстени селџуци како колонисти.За нив дознваме потоа од норманите,кои нели имале неколку походи таму,па запишале со кои противници морале да се соочат(Бугари,Кумани,Печенези,Узи и Турци Селџуци).

Додека крстоносците имале обратна тактика-славно но кратко.
Крш ќе направат за кратко време но без долготрајни резултати.
Ова е голем контраст со ромејскиот успех да спречи,апсорбира и на крај да асимилира цела низа на турски народи и упади речиси 500 години.

Олеснителна околност за крстоносците е што немале демографска основа за да остават потрајни последици на освоените територии но изгледа не се ни потрудиле да го придобијат локалното христијанско население а па да не збориме за некава си организирана политика на покрстување на муслиманите.
(Туркопилите кои биле во служба на кртсоносците се оставштина на Ромејците)

п.с
Терминот византија и византиски е измилен во 19 век. Самите тие "византијци" си се нарекувале Ромејци(Римјани)
па зато и сметам дека посоодветно е да се користи терминот ромејски/ромејци.

Изменето од ahmar1 - 25.Август.2009 во 14:56