Би сакал да се исповедам...

Според учењето на Универзален Живот невозможно е свештеник или гуру(духовен учител) да ни го разреши или да ни го превземе гревот. Евентуално лицето во кое имаме голема доверба може да биде од корист да не сослуша и ни укаже на нешто што самите не го гледаме а е важно за наше преобраќање. Тоа може да биде и драг пријател или добар психотерапевт.

Во Христовите објави примени преку пророкот на денешницата објаснето е дека:

Одлучувачко за разрешување на гревот е самиот поединец да сфати што е тоа што го направил, но и да дадат искрена прошка оние кои се оштетени. А за да повеќе не го прави истото или сличното грешно, важно е да се праша самиот себе си „Зошто го направив тоа што го сторив?„ и да дојде до корените на своето погрешно однесување.

Што ако некој некого излаже или ограби, па потоа отиде, ете макар и искрено, кај свешетникот да се исповеда, а оној кому му е сторена неправда не може и не сака да ни прости? Ставете се во ситуација на оштетениот! Замислете Бог да му каже: „Ајде не кукај многу многу, тој грев што ти го направиле тебе нерпијателите, веќе им го простија моите представници на земјата!„ - Како би се чувствуал оштетениот тогаш? Каде оди неговото чувство на потиштеност или можеби и желба за освета? Каде е тогаш праведноста Божја?

Но доколку човек искрено го замоли Христос за проштевање на гревот и притоа отиде и кај оштетениот да се извини и го поправи стореното онолку колку што е тоа сеуште можно, а оштетениот и покрај искрената молба и надокнада не сака да прости тогаш Бог со тек на време поинтензивно ќе ја допира со светлосни импулси неговата душа за да го наведе на предомсилување и му даде сила да прости. Кога оштетениот навистина ќе прости, гревот е разврзан и повеќе ниту едниот ниту другиот не ги кочи во нивниот пат кон царството Небесно.

Не верувам....За мене нема надеж.....

butterflyM55 напиша: Veke ti e rezervirano mestoto? Jas ne sakam da se ispolvedam.Sama na sebe si se ispovedam,dovolno e toa.

Уште од поодамна....

И јас би сакал  да се исповедам......многу сум грешен.....местото во пеколот секако ми е загарантирано...барем да не ми тежи на душава....

Исповедај Му се на Господ се што ти лежи на душата и за што се чувствуваш грешна Нему кажи Му.

Какви свештеници, немаш потреба нив да им се исповедаш.Гревовите се исповедаат пред Господ!

п.с. Исповедањето пред свештеник православната црква почна да го практикува пред десетина години.

Јас бев на исповед еден единствен пат во мојот живот........

Размислив дома убаво што и како ќе кажам, за што искрено се каам, што искрено ми тежи........и мислев дека сум подготвена силно да се соочам со себе си......

Влегов кај свештеникот и кога требаше да почнам да зборувам како кнедла да имав во грлото......солзи почнаа да ми течат, да ми се превртува желудникот, срцето да ми лупа............

Плачев........но не поради тоа што ми беше тешко........туку поради тоа што знаев дека ми следува олеснување.......како да плачев од среќа пред исповедта воопшто да почне.......

Чувството потоа беше неописливо. Нешто како леснотија, мир, спокојство, хармонија, задоволство, среќа.......


Сега кога требаше да се исповедам пред да земам причест, не го направив ни едното ни другото иако постев..........едноставно се чувствував неподготвено.......како да не беше времето сега..............како да ќе требаше да се лажам себе си и Бог ако отидев на исповед..........

Тоа се две сосема одделни работи.
Таа правела грев проституција, на пример... Се покајува искрено за тоа и престанува да го прави. За тој грев, не може да и судиме, затоа што искрено се покајува за него.
Понатаму - прави грев убиство.
Тука има два грева во тој чин - првиот - убиството.
Вториот - падот на верата... Ако нејзината вера била силна, како во моментот на откажување од првиот грев, тогаш не би го направила вториот грев.
Но првиот грев (за кој се покајала) не може да го надоврзуваме на вториот.