Ваша песна,состав или што било напишано

Најмил мој ....I  like  the rest

Мили мој… љубовта му  припаѓа само на тој што сака ,

а не на тој што е сакан…

мили мој… да сакаш и  да бидеш сакан,

тоа е исто како од двете страни да грее сонце…

Мили мој …слободата не ни е дадена да правиме што сакаме ,

туку да никој не не* присилува да правиме тоа што  не сакаме…

мили мој… на интелегентните никогаш  не им е досадно,

од што се плашиме тоа и ќе ни дојде на глава…

Мили мој … иди на бојно поле цврсто убеден за победа ,

па ќе се вратиш без ниедна рана…

мили мој… ако во борба влеземе сигурни дека ќе погинеме ,

тогаш сигурно ќе останеме  живи…

Мили мој …среќа преставува совршена хармонија на мислите ,

чуствата, вербата и дејствувањето и тоа ни се случува само повремено..

мили мој …кој грешки прави на другиот не опростува…

политика е к*рва , ама секое к*рварење не е политика…

Мили мој …ако не си успеал тоа е затоа што не си пробал ,

ако си успеал тоа е затоа што си пробал и не си се откажал…

мили мој …колку повеќе се поклонуваш ,

задницата ти завзема све повисока позиција…

*

Мили мој …вистината треба да се бара долго и упорно ,

затоа следи  ја лагата сигурно ќе те одведе до вистината…

мили мој …секогаш прави го тоа од што се плашиш,

и стравот ќе исчезне…

Најмил мој…не сакам мастика го сакам кусурот !!

Изменето од bijonse1 - 01.Јануари.2011 во 22:48

Чудо ми требаше
од надвор нешто
сега тука си
од каде не припарувам дојде
да ме извлечеш од пештера сакаш
под сонцето играш,
а јас ржам и трепкам
на светлина ненавикнат.
Се тргам кога ќе ме допреш
ќе се сетам дека си ти,
да се кострешам престанувам
те погледнувам,
очи широко отворени на кратко
нешто ќе шушне,
дека нешто ќе те земе се плашам
како и што дојде
да загубам сега имам што.
Стиснувам очи и ржам
нежно ме стискаш
за насмевка ме подготвуваш
ме чешкаш
ја положувам главата во твојот скут.

od eden song na tomas klus

http://www.youtube.com/watch?v=QtweTYmqZ10&feature=player_embedded


е круг
сознание
тоа е состав на двата дела
во втелување
.
е воздишка
наежување
тоа е блискост на душите
во милување
.
е вечноста
миг
тоа е простор и пресек
да чувствувам како стануваш ЈАС
.
е дожд
песок
тоа се два збора, допири, рамнотежа
тоа е одговор
.
е вера
единствена среќа, која не умира
тоа е под трепките сокриен свет
сакам кога стануваш ЈАС
да чувствувам како стануваш ЈАС
.
е љубовта
трогнување
тое е искрена прегратка
сето тоа е интимно познавање
.
е состав, силен како камен
единствено за верување
тоа е клуч од сите врати
тука и сега со тебе станувам, ти се предавам
засекогаш биди моја, засекогаш биди моја

Изменето од anakin - 01.Ноември.2010 во 22:57

  Како зрак

Погали ми ја косата,
денес сонцето зајде во нејзините темнини.

Спокојно ја чека дланката
дури и немирното праменче,
го знаеш она, палавкото
што милува да те скокотка.

Во Пре-прекратки црти

Зарем животот е претставен како променливо време? Како сонце и облаци, како дожд и невреме? Се прашувам дали е ова вистинскиот одговор, дали е ова она што бог ни го дава кога ќе се родиме, да патиме од работи кои ни го загрозуваат нашиот живот. Можеби е само еден тест на кој се обидува преку проблемите, болките и невојлите да ни ја отвори вратата кон тајната на животот. Можеби само така сме заслужиле, како што рекле, тоа што ти е пишано тоа ќе го искусиме. НО јас не се согласувам со тоа. Секако е дека тоа што ни е пишано тоа ќе го искусиме, но сепак мислам дека тоа нешто ние сами го пишуваме, самите си ја градиме иднината, болката, тагата, среќата, сами си ги носиме невојлите во животот иако пред нас е пружен преголем, подобар и успешен избор. Но зошто ние секогаш го избираме полошиот пат? Зошто одиме по место каде што не е изгазено, пустина која ја нема никој поминато со цел да најдиме парче вода за да ја покријаме жеда, без да ни текни дека некаде во таа пустина, под таа ситна жешка песок, постои и жива песок, од која нема излез. Не го кажав ова туку така нема излез за стварно да мислите дека нема излез. Всушност тој излез е личноста со која ја поминуваш таа пустина. Се прашувате зошто вака сега одговорив. Па едноставно е, секој во својот живот барем еднаш ќе ја најди личноста која е поврзана со него. Две души, но едно срце. Таа личност би требало да биди секогаш покрај нас, макар и да падниме во најголемата јама, таа треба да ни подаде рака и да излезиме од таа јама, а не само во некоја обична жива песок во која луѓето тонат полека, полека, но сигурно! И кога ќе ја најдиме личноста во животот која за светот е само една личност, но за нас таа личност е цел свет, секогаш мора да испадни обратното. Да ни се руши сонот за кој сме сонувале цел живот, животен сон! Ретки се личностите кои ја испуштааат таа личност, а знаат дека ја сонувале да ја најдам цел живот. И во тој момент ти се руши се, ти се руши сонот, ти се руши светот, ти се руши се она што сте го изградиле заедно. Ги гледаш како камењата на изградената кула, пајѓаат ли паѓаат, како нашите солзи. Гледаме се до крајот, до последниот темел, а тогаш кога од кулата ќе остани само прашината и неколку разрушени камеша, сваќаме дека неможиме назад и да ги залепиме повторно тие камења. Можеби ќе успееме, но нема да го има истиот изглед како пред тоа. Ќе биди нестабилна, врапче да помини ќе ја сруши. Тогаш доајѓа тешкото, кога ќе знаеш дека треба да живееш во таа кула. Зошто луѓето се толку сурови спрема животот. Секој има право да си суди и гради свој живот, НО не да му го пресудува животот на туѓите личности. Луѓето уживаат да те видат скршен, кога ќе бидеш доле никој нема да ја пропушти шансата да те испуца, и со кеф ќе го уништуваат она што е веќе уништено. Наместо да го сослушаат тој што паднал, наместо да му подадат рака, тие го прават обратното. Запмтете: Само оној што паднал може на другите да им даде пример како да станат. Од кога сето ова го искусив, веќе не верувам во љубов и пријатели. Не чекам веќе да дојде среќата туку така, еве да речиме дека среќата ја замислуваме како пеперутка која во истиот момент слетува на нашата дланка и очекува некое си движење од нас, за да ја предвидиме нејзината иднина. Како што реков, пеперутката ќе биди претставена како среќа, а ние треба да одлучиме дали ќе ја пуштиме да одлета, или можеби ќе ја затвориме раката, и ќе ја згмечиме пеперутката? Одговорот според некои од вас кои немаат појма што е тоа среќа, брзо и лесно ќе одговорат дека би ја пуштиле да одлета, а некои кои животот и среќата му претставува шала, би одговориле дека ќе ја згмечат без да размислат. Одговорите се лесни нели? Но не е тоа вистинскиот одговор што го бара ова прашање. Одговорот лежи во самата психа на човекот. Паметен човек, како вистински одогов на ова ќе го даде следното: “Среќата неможи да биди претставена ни како пеперутка ни како пчела ни како лист од дрво. Едноставно среќата неможе да ви дојди на рака и да одлучите што ќе правиме со неа. Среќата си ја градиме самите ние, што би рекле, “тоа што ќе си надробиш, тоа и ќе си среќаш”. Ние самите личности, со своето јас, и својата психа, ја градиме среќата.” Често ова прашање го поставувам на моите другари, на оние кои веќе не сум го поставил, и се чудам како неможи вакво едноставно прашање да го одговорат со точен одговор, но морам да признаам дека уживам кога ќе ми го дадат точниот одговор. Најголемата слабост на разумот се состои во недовербата на кон силата на разумот. Да се навратам, ако луѓето не знаат да одговорат едно вакво едноставно прашање, тогаш како би се справиле со животот и љубовта понатаму? На почетокот животот и љубовта сите ја сваќаат како игра, се додека не ПОРАСНАТ, и ќе го увидат тоа, дека животот и љубовта во него, не се само една игра. Би се задржал на љубовта. И секако, нема да должам, само сакам да знам зошто луѓето прават грешки во љубовта, со цел да повредат некој, и на крајот некои од нив си ја признаваат грешката, а повеќето од нив, уживаат да ја повредат уште еднаш саканата личност. Дали е тоа целта на една љубов? Се разбира дека не, но ете некои немаат чуства и емоции, па затоа си играат со од останатите личности, кои во спротивно очекуваат вистинска и реална љубов. Ако сакаш да бидеш сакан, сакај! Имај на ум, дека твојот карактер, е твојата судбина.

кој го бива, за се го бива