Бог го создал светот,а кој го создал Бог?

NE VERA SI E VERA
VERVISH ( kako so vika rome) I SI ZADOVOLEN

BI SAKAL DA ZNAES MESTO DA VERVISH (kako so vika rome) NO TOA NEMOZE
PA TI OSTANUVA SAMO DA VERVISH ( kako so slatko kazuva rome)

Разумот е анахронизам за религијата (која нели лажно измислува бајки, како на пример во ислам, хиндуизам, скиентологија, па дури и во традиционалното „христијанство“)...

Но за ВЕРАТА, разумот е клучен... Потсети се што велеше Христос:

Љубете го Бога со сето свое срце, СИОТ СВОЈ УМ, и сета своја душа.

Јас мислам дека е анти-христијаниски да се биде непријател на знаењето...

Но исто така е анти-христијански да се има и модерниот надуен атеистички став, кој не ги разбира ограничувањата на сетилниот свет и ограничувањата на човековото знаење и разум.

Затоа единствениот правилен избор е и разум и вера!

Da, adzo, no tuka se postavuva drugo nesto.

За создавањето на светот едно од најновите научи откритија е преку т.н. Проект Бумеранг. Побарајте на интернет (за атеистите) па споредете го со теоријата за големата експлозија, еволуцијата и сл.

БОЖЈЕТО (Џ.Ш.) ЕГЗИСТИРАЊЕ

 

 

            Рековме, во шестото начело, дека верувањето во Божјето  постоење е темелна и очигледна вистина која се спознава преку интуицијата пред да се прифати преку рационален доказ. Нејзе воопшто не е потребно да се докажува, затоа што доказите за нејзината исправност се наоѓаат во секое нешто. Нема да ги изложувам овие докази, затоа што тие се толку многубројни па не сме во состојба сите да ги наброиме. Дамаскиот алим[1], шејхот[2] Џемалудин ел-Касими, спомнал многу во својата книга „Делаилу ет-тевдих“, иако ја напишал пред повеќе од половина век. И покрај сето тоа, денес се појавија нови докази кои ги открила модерната наука, непознати пред педесет години. Па кој ќе погледне во книгата „Аллах се открива во периодот на науката“, која ја напишале триесетмина врвни научници од областа на природните и анатомските науки, потоа во книгата „Науката повикува во верата“ ќе пронајде дека вистинскиот научник и обичниот човек (лаик) се верници, а дека неверувањето се појавува кај полунаучниците, кои спознале мали знаења и со тоа ја уништиле природната вера, исламот. Не ја досегнале вистинската наука која повикува кон верата, па паднале во неверство.

 

            Во овие две книги се наоѓаат текстовите кои претставуваат плод на размислувањата на овие научници, како што е, на пример, Франк Ален, кој докажал дека учењето за вечноста на светлината, како што тврди грчкиот филозоф, е апсурдно и невозможно и дека науката открила дека секое нешто има период, т.е. почеток кој ја негира нејзината вечност. Ова се зборовите на Роберт Морис Беџ, пронаоѓачот на радарот, потоа хемичарот Џон Кливленд и физичарот Џон Херберт.

 

            Би сакал да ги прочитам овие две книги и сличните на нив, а тие се многубројни. Не би сакал повторно да ги наведувам старите докази за Аллаховото (џ.ш.) егзистирање, оние докази со кои се служеле апологетите, ниту новите докази до кои дошле овие научници. Ќе укажам само на еден од к*р’анските докази, а тие се јасни, очигледни, неспорни, силни, искажани со јазик кој го разбира и обичниот човек, а ја исполнува душата на научниците кои ја разбираат нивната смисла, восхитувајќи се на нивната сила, прецизност и јасност. А, на двајцата, и на лаикот и на научникот, не им останува ништо друго освен да кажат: „Ова е вистина!“ Аллах (џ.ш.) нè предупредува во к*р’анот, само со еден збор дека доказот за нас е во нашите битија. Па како тогаш да го негираме мнението чија вистинитост потврдува нешто што е испишано на нашите чела?! Возвишениот кажува: „И во вас самите, па зарем не гледате?“ Длабоко во нашите души чувствуваме дека Тој постои, бараме засолниште кај Него во тешкотиите и во големите несреќи. Преку нашата природа која верува и инстиктот за вера ги гледаме доказите во себе и во светот околу нас. Потсвеста верува во Неговото постоење интуитивно, а свеста преку доказот. Па како атеистот го негира Аллах (џ.ш.), а самиот тој е доказ за Неговото постоење?!

 

            Тој е како оној кој го носи твојот имот во својата рака и тврди дека не го зел, ниту пак го допрел, или пак како оној кој носи мокра облека, од која капе вода и тврди дека не се приближил до вода. Ова е најосновна вистина, но зошто гледаме дека повеќето луѓе не посветуваат внимание на тоа?! Одговорот на ова е: затоа што не размислуваат за себе! Заборавиле на Аллах (џ.ш.), па Он одлучил да се заборават самите себе (к*р’анот). Тие бегаат од себе си, се плашат од издвојувања, не може ниту еден од нив да остане сам со себе, без работа. Затоа се забавува со празен разговор или безвредна книга, или со некоја работа која го преокупира и во која му поминува животот, како да е самиот себе си непријател кој го мрази и од кој бега. Како својот сопствен живот, а тој е главниот негов капитал, да го носи на грбот за да го фрли и за да се ослободи од него. Погледни во повеќето луѓе, ќе ги најдеш како јадат и како пијат, спијат и се будат, копнеат за уживање, се оддалечуваат од болка, настојуваат на овој свет да остварат добро за себе, за своето семејство и за оние кои ги сакаат. Еден од нив, на пример, кога ќе осамне, го чисти своето тело, облекува облека, јаде, оди на работа, работи за да би собирал имот и за да би ја зголемил добивката. Потоа се враќа дома, руча и се одмара. Тогаш повторно се враќа на работа или се одлучува за забава. Бара со што ќе го исполни слободното време, во што ќе го истроши животот, додека повторно не почувствува глад, па тогаш јаде, или го совладува дремеж, па спие. Потоа го дочекува новиот ден и ја повторува програмата од претходниот ден. Се сеќава на своето минато, а тоа не е ништо друго освен денови кои чувствува дека ги проживеал на овој свет. Размислува за својата иднина, а таа не е ништо друго, освен денови за кои претпоставува дека ќе ги проживее на овој свет.

 

            А, што се однесува до муслиманот, тој не се задоволува во животот само со јадење и пиење, со работа или со забава, туку се прашува: „Откаде сум дојден? Каде одам? Што е почетокот? Што е „крајот“? Набљудува и согледува дека неговиот живот не почнал со раѓање за да би завршил со смртта. Увидува дека бил ембрион во мајчината утроба уште пред да е роден, а уште пред да стане ембрион бил сперма во внатрешноста на татко си, а пред тоа бил крв која тече во татковите вени, а таа настанала од храната која тој ја изел, а оваа била растение кое изникнало од земјата, или животно кое се хранело со растенија. Тоа се фази низ кои поминал пред раѓањето, а за кои незнаел ништо. Долг синџир, чиј мал број на алки е видлив, а останатите ги сокрива од нашите очи целосна темнина. Па како ќе се создаде сам себе си со својот разум и волја, а постоел, пред да имал разум и волја? Никој од нас не знае за себе си пред својата четврта година од животот. Никој не се сеќава на раѓањето! Кој се сеќава на своето раѓање? Кој се сеќава на времето кога бил во мајчината утроба? Ако постоел уште пред да знае за своето постоење, можно ли е да се каже дека сам себе си се создал? Прашај го ова атеистот, ако го сретнеш, и кажи му: „Дали ти самиот себе си се создал со својата волја и разум? Дали си ти тој кој се создал себе си во утробата на својата мајка? Дали ти ја избра жената која ќе ти биде мајка? Дали ти ја доведе акушерката да те извади од утробата? Дали си ти, тогаш, создаден од ништо, без создател? Тоа е апсурдно и невозможно! Тогаш, дали те создадоа овие созданија кои биле пред тебе: планините, морињата, сонцето, планетите?

 

            Декарт во периодот на испробувањето на скептицизмот, по кој бил познат, се сомневал во сè. Кога дошол до себе си, не можел да се сомнева во своето постоење. Затоа што тој е оној кој се сомнева, а неопходно е кај сомнежот да постои оној кој се сомнева. Затоа ја изговорил својата славна поговорка: „Мислам, значи постојам!“ Постои, нема сомнеж во своето постоење, па кој тогаш го создал? Дали го создале овие материјални битија? Тоа се нешта кои немаат разум, а он е разум. Може ли да дарува разум оној кој нема разум? Оној кој не поседува нешто, не може ниту да даде. Таков бил ставот на Ибрахим[3] (а.с.) таткото на Веровесникот, кога го видел својот татко делка кипови со длето и изработува од каменот форма која неговиот народ ја смета за божество. Каменот кој го обработува човечката рака, а потоа човекот го обожава!? Бог кој го создавам и барам од него да создава што сакам!? Тоа здравиот разум не го прифаќа! Па каде е тогаш вистинскиот Бог?[4] Почнал Ибрахим (а.с.) да истражува и размислува. Се спуштила ноќ и се појавила на небото сјајна ѕвезда. Не излегла од земјата како каменот од кој се прават кипови. Не ја направил човекот со своја рака, за потоа да ја обожава. Му рекол на својот народ дека го пронашол вистинскиот Бог. Тогаш се појавила месечината и исчезнала ѕвездата. Виде дека месечината е поголема и посјајна, па рече дека месечината е бог. Потоа се појави сонцето кое го отстрани месечевиот факел и чија светлина ја преплави Земјата. Ибрахим (а.с.) рекол: „Ова е бог“. Но сонцето заоѓа и ја остава Земјата во темнина. Каков е овој бог кој заоѓа и го напушта своето кралство? Не, сонцето не е бог кој мене ме создаде. Ниту пак се овие созданија богови. Ниту сум јас бог. Не сум се создал самиот себе си, ниту сум создаден од ништо. Останува само една можност и таа е исправна и вистинита, а сè останато е невистинито: зад сите овие нешта е Семоќниот Бог кој ги создаде, и нив, и мене и сите други нешта. Овој доказ к*р’анот го изложил во единствена реченица, која претставува чудо - натприродно својство на Божјата објава и несоборлив доказ за атеистот кој му се покорува на разумот и го почитува, а тоа е ајетот: „Дали се создадени од ништо, или самите себе си се создале?!“

 

            Полуписмени, ограничени атеисти говорат: „Природата, таа го создаде човекот, таа му го подарила разумот!“ Некои учители овака н% говореа кога бевме малечки, во времето на Првата светска војна и после неа, оние учители кои го „почувствуваа мирисот на новата култура“, прво од Истанбул, а потоа од Париз, па помислија дека се просветени. А, зборовите „просветени“ и „просветител“ имаа во тоа време значење кое денес го има зборот „прогресивни“. Секое време има свои зборови и свои изрази, со кои нас нè исмејуваат како што ги исмејуваа Индијанците во Америка со монистрата и харената облека за да би им ја зеле, во замена, нивната земја. После, кога пораснавме, се прашавме: „Што е тоа природа?“ Зборот природа (табиа) во арапскиот јазик има облик на актив, а значење на пасив и на објект. Па ако е створена и создадена, кој ја створил? Кажуваат: „Природата е случајност, закон на веројатности и можности“. Прашавме: „Знаете ли на што личи овој говор?“ Сличен е на примерот на двајца кои залутале во пустината и во тоа лутање наишле на голем, убаво уреден дворец, со украсени ѕидови, скапоцени покривки, часовници, лустери. Еден од нив рекол: „Навистина ова е дело на некој голем мајстор!“ А, другиот му одговорил: „Овде имало една карпа, па надошол порој, ветар и други метереолошки фактори, и со изминувањето на многу векови, случајно настанал ѕид“. „А, покривката?“ - прашал првиот. „Се разлетала волната од овците, па потоа се споила. Тогаш дошла бојата па сето тоа се обоило и така настанала оваа прекрасна покривка“. „А, часовниците?“ - го прашал. „Железото се излило под влијание на временските фактори, потоа се испресекло и настанале кругови, и со изминувањето на многу векови настанал овој облик“. Зарем нема да кажете дека ова е лудак? Дали случајностите направиле да ќелијата на џигерицата, која се гледа само со помош на микроскоп извршува хемиски операции за кои се потребни многубројни апарати со кои можеш да наполниш една голема соба и кои повторно можат да извршуваат само дел од тие операции?! Оваа ќелија го претвора вишокот на шеќер во крвта во гликорин, лачи жолчка, го регулира холестеролот во крвта, произведува црвени крвни зрнца, а извршува и други операции. Случајностите направиле да на јазикот постојат 9.000 мали жлезди за вкус, во секое уво 100.000 ќелиии за слух, во секое око 130.000.000 ќелии кои примаат светлина.

 

            Земјата и нејзините чудеса и тајните, воздухот кој ја опкружува, живите суштества кои ги носи во себе, а кои не се гледаат, потоа чудесните облици на снежните снегулки кои паѓаат ги создал со таква прецизност, направил во неа таква убавина која ја откривме дури во последно време. Набљудувај ја Земјава и нејзините минерали, тајните кои се складирани во неа, животинските и растителните видови, нејзините огромни пустини, пространите мориња, високите планини, длабоките долини! Потоа спореди ја со сонцето и ќе ја согледаш мала, безначајна во однос на него и неговата големина. А, сонцето кое е поголемо од Земјата милион пати, во однос на галаксијата е како зрнце песок во најголемата пустина. Сонцето кое е оддалечено од нас стотина милиони километри, ако би сме ја мереле неговата оддалеченост со светлосни години (а брзината на светлината е 300.000 км во секунда) оддалечено е од нас 8 минути. Колкава е тогаш оддалеченоста на ѕвездата чија светлина доаѓа до нас за милион светлосни години? Светлосната година „одговара“ на десет илјади милијарди километри. Колку тогаш километри има во милион светлосни години? Овие галаксии, од кои една е и Млечниот Пат, за кои астрономијата не знае повеќе отколку дека тоа е осветлена област, и покрај нивната огромна големина која разумот не може да ја замисли, се движат со застрашувачка брзина, која ја преминува границата на бројките. Па како не доаѓа до судир помеѓу нив? Читав од еден астроном дека можноста за нивниот судир е како можноста да се судрат шест пчели кои се упатиле во земјината атмосфера. Пространството на оваа атмосфера во однос на пчелата е како односот меѓу оваа атмосфера и безбројните галаксии.

 

            Целата оваа вселена е во средиштето на огромна топка која претставува „семау-ед-дуња“, најблиско небо. Таа топка е од вистинска маса на телото, а не празен простор.[5] Топката која ја опфаќа оваа вселена и она што е во неа, како Сончевиот систем и другите ѕведи, во однос на кои сонцето е како јаболкото спрема планината, и галаксиите во кои се наоѓаат безбројни ѕвезди, ја затвора оваа вселена внатре. Таа топка која е заштитена и осигурана, има врата која се отвора и затвора. Аллах (џ.ш.) ја создал како свод кој има длабочина. После нејзе е вселена, Аллах (џ.ш.) го знае нејзиното пространство, можеби како оваа првата, или поголема од неа, која ја опфаќа друга поголема топка, па трета вселена и трета топка. Потоа четврта, петта, шеста и седма вселена. Над нив се наоѓаат тела со прекумерна големина и обем, а тоа се Аршот[6] и к*рси[7]. (Ова е сфаќањето на писателот на к*р’анските ајети и научните откритија. Аллах (џ.ш.) знае колку е тоа исправно и точно. Забелешка на преведувачот)

 

            А, најголемото чудо и еден од најсилните докази на Аллаховото (џ.ш.) постоење, дека оваа вселена постои во таков смален облик, да разумот не може да ја сфати неговата прецизност и минијатурност, како што не може да го сфати пространството на вселената, а тоа е атомот. Тој неможе да се види освен со помош на електронски микроскоп. Тоа е телото кое учените луѓе и филозофите од минатото го нарекувале монада, дел кој не може понатаму да се дели. Во средиштето на овој атом се наоѓа вселената, микровселената и во него има јадро околу кое кружат електрони, како што кружат ѕвездите во вселената. Јадрото е во однос на атомот како пченичното зрно во однос на огромен дворец. Тоа е потешко од 1.800 електрони. Па дали сето ова е дело на случајноста?[8] Верниците ги весели тоа што празните зборови, како што се природа или случајност, престанале да ги спомнуваат јазиците на научниците. Тие се уште останале во употреба кај лаиците кои мислат дека имаат знаења, а не се ни блиску до вистинските научници.

ОСМИ ПРИНЦИП

 

            Верувањето во постоењето на друг живот е нужна последица на верувањето во постоењето на Аллах (џ.ш.). Објаснувањето на тоа е дека Аллах (џ.ш.) е праведен, а Праведниот не дозволува насилство ниту пак насилникот го остава без казна, како што не го остава ниту угнетениот без правда. Ние, пак, ги гледаме оние кои живеат и умираат како насилници, а не се казнети, и оние кои живеат и умираат угнетени, без правда. Па што значи тоа? И како тоа се случува и покрај Аллаховото (џ.ш.) постоење и Неговата праведност? Тоа значи дека идниот свет, во кој добротворот ќе биде награден, а грешникот казнет е неопходен.

 

            „Приказната“ не се завршува со свршетокот на овој свет. Кога, на пример, на телевизија би бил прикажан филм, па прекинат на средина и кога би било речено дека завршил, никој од гледачите не би поверувал во тоа и би почнале да говорат: „Што се случило со главниот лик? Каде е крајот на приказната?“ Тие очекуваат од авторот да ја заврши приказната, да го видат крајот на судбината на нејзините главни ликови. Таква е ситуацијата со творецот на ликови, па како тогаш паметен човек да поверува дека „приказната“ на животот се завршува со смртта? Како, а сметката уште не е платена, ниту предавањето не е целосно исполнето? Со обѕир на ова разумот станува цврсто уверен дека оваа вселена има свој Господар и дека после овој свет е ахиретот - идниот свет.

 

            Тој непознат свет, чиј еден одблесок на светлото душата го запазила во тивката мелодија и во генијалната новела, и во мигот на откровението ја почувствувала неговата арома, не е свет на идеали кој го создал Творецот според Платон. Увидел дека најголемата овосветска сласт, сласта на сексуалниот однос, не трае повеќе од половина минута, па спознал дека таа е само еден пример на задоволствата на оној свет. Таа е залак на храна што го вкусуваш, па ако ти се допадне, ја купуваш и ја јадеш додека не се заситиш, или како трговски примерок кој го гледаш, па ако си задоволен со него, бараш стока. Навистина тоа задоволство е умалена слика, на пример, на уживањето на другиот свет, уживања кои вечно траат и немаат граница на која се запираат, уживања кои не се претвораат во обичај, како сластите на овој свет, туку вечно остануваат уживања, стануваат трајни состојби.