Бог е тој што создаде се. Кога веке го осеќаш.

Eve eden del od edna kniga.

Оваа тема ви ја оставаме на вас верниците кои не верувате во Бог да си се ослободите од сите фрустрации предизвикани на другите теми поради немање аргументи.

Гледам дека и тука немате баш некакви аргументи, ама не ве рчкам тука, слободно озборувајте не нас (верниците со спротивен став од вашиот), уживајте!

"On je nebesa i Zemlju iz ni~ega stvorio! "

Декарт, во својата позната метода, а пред него и Газали, во своето дело (ЕЛ-МУНКИЗУ МИНЕ-Д-ДАЛАЛ), тргнуваат од сомнежот за да би стигнале до уверувањето. Декарт се сомнева, земајќи го сомнежот како пат за стигнување до уверувањето. Па што е сомнежот?

            Кога би се, на пример, наоѓал во Мека, па би те прашал некој дали во Таиф (град во Саудиска Арабија) во моментот паѓа дожд, не би бил во состојба да кажеш „да“ ниту пак да кажеш „не“, затоа што е возможно во Таиф времето да е дождливо, како што постои можноста небото над него да е ведро - без дожд. Можноста да паѓа дожд во него е 50 %, на пример, а можноста да не паѓа, исто толкава. Двете можности се подеднакви и не постои доказ кој натежнува на едната од двете можности. Тоа е сомнежот.

            Доколку би погледнал, па би видел на источната страна (а Таиф е на источната страна) облаци како од далеку се укажуваат на рабовите на хоризонтот, би преовладало кај тебе, со лесна предност, мислењето дека во Таиф паѓа дожд. Ова лесно преовладување на можноста да паѓа дожд се нарекува мислење. Во тој случај ти кажуваш: „Мислам дека во Таиф сега паѓа дожд!“ Можноста е 60 %, на пример, за ДА, т.е. дека паѓа дожд, а 40 % за НЕ, т.е. дека не паѓа.

            А доколку би видел дека облаците се намножиле и се згустиле, поцрнеле и се натрупале и дека молња од нив светнува, би се зголемило кај тебе мислењето дека во Таиф паѓа дожд, па за одговор ДА можноста станува 70 или 75 %. Тоа е она што нашите учени луѓе го нарекуваат преовладувачко мислење. Во тој случај, ти на оној кој те прашува му кажуваш: „Кај мене преовладува мислењето дека во Таиф сега паѓа дожд!“ А доколку би отишол во Таиф, па со свои очи би видел дека паѓа дожд, чувствувајќи ја на своето лице, стануваш цврсто уверен во нејзиното паѓање. Тоа цврсто уверување (јекин), нашите учени луѓе го нарекуваат сознание или спознание.

            Така зборот сознание има повеќе значења: 1) Општо знаење кое е наспроти незнаењето; 2) Знаење кое е наспроти уметноста и филозофијата, па така хемијата и физиката се науки, а сликањето и поезијата се уметности. Целта на спознанието во оваа смисла е вистината - реалноста, нејзино орудие разумот, а средство размислувањето, експериментирањето и истражувањето. Целта на уметноста е убавината, нејзиното орудие е чувството, а средство вкусот. 3) Знаење кое има значење на цврсто уверување кое е наспроти сомнежот и мислењето и тоа е цел на нашата студија. http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608316&ID=713#_ftn1 - - -

НУЖНО И ТЕОРЕТСКО ЗНАЕЊЕ

            На знаењето, до кое се доаѓа преку сетилата и посматрањето, не му е потребен доказ. Не е потребно да докажуваш дека ридот кој го гледаш пред себе постои, затоа што ти нужно знаеш дека тој постои, како што секој кој поседува разум кога ќе го види знае дека постои. Тоа знаење се нарекува нужно знаење.

            Спознанието дека површината на квадратот на хипотенузата на правоаголниот триаголник е еднаква на збирот на површината на квадратот на двете катети искажува разумен доказ. Учениот човек или студентот кој го спознал тој доказ го знае овој факт, меѓутоа на обичниот, неукиот човек тој не му е познат, ниту пак во него верува – сè додека не го спознае тој доказ па макар и да го гледа триаголникот пред себе, па макар на секоја негова страна да биде поставен квадрат. Ова спознание се нарекува теоретско спознание, до кое се доаѓа само по пат на рационален доказ.

ОЧИГЛЕДНА ВИСТИНА И ВЕРУВАЊЕ

            Во теоретско знаење се вбројува она кое, во основа, бара доказ и не е разгонетливо преку самите сетила ниту преку посматрање, меѓутоа сеопшто е и расширено така да и на учениот и на неукиот, и на големиот и на малиот му е познато, и станува поблиску до нужното спознание. Пример за тоа е дека дел од земјата е помал од целината, нагризената кифла е помала од целата. Иако е фактот во основата на теоретското знаење кое бара аргумент, ти нема да најдеш никој кој во тоа се сомнева и бара за тоа доказ. Кога би зел од мало дете цело чоколадо, а би му дал нагризено, детето не би прифатило. Ако би се обидел да го убедиш дека тоа што си му го дал е поголемо, не би го убедил, затоа што фактот дека делот е помал од целината е очигледна вистина, како и доказот на идентитетот, т.е. фактот дека тоа е навистина тоа. Кога некој би ти рекол: „Докажи ми дека тоа пенкало кое го носиш не е лажичка за чај!“, би му рекол: „Тоа е очигледно, не е потребно да се докажува, затоа што пенкалото е пенкало ...“

            Очигледни, априорни вистини се рационални факти кои ги прифаќаат сите луѓе и никој за нив не бара доказ. Кога очигледната вистина ќе влезе во потсвеста и се насели во неа, оставајќи трага на мислата и свеста и насочувајќи го човекот во неговото свесно размислување и дејствување, се нарекува вера (идеологија), а цврстото убедување во неа - иман (верување).

            Меѓутоа, ние знаеме дека луѓето понекогаш веруваат во вистината, а понекогаш во невистината, лагата. Денес ги согледуваме, меѓу приврзаниците на изопачените правци (школи) и лажни принципи, оние кои се соживеале со нив и со душа и со тело, ги прифатиле и јавно и тајно, жртвувајќи се себе си и својот имот на патот на нивната помош, а дали ќе ги наречеме верници?

            Воопштено, не! Меѓутоа, можеме да им припишеме верување одредувајќи го со невистината во која веруваат, во согласност со зборовите на Возвишениот:

            „Не ги гледаш ли оние на кои им е даден дел од Книгата како веруваат и во кипови и во Тагут...“ (Ен-Ниса’, 52)

            Можно е да им се припише името на верувањето ограничувајќи го со описот, во согласност со зборовите на Возвишениот:

                                           „Мнозинството од нив не веруваат во Аллах: многубошци се, навистина!“ (Јусуф, 106)

            Што се однесува, пак, до верувањето во потесно, специфично значење, значење на кое се враќа кога ќе се спомне и само на него упатува, значењето на кое се мисли кога и да се спомне иманот (верувањето) и неговите изводи во к*р’анот, суннетот и терминологијата на учените луѓе, тоа значи:

            - верување во Аллах (џ.ш.) како во единствен Господар;

            - владетел кој прави што сака и одредува како сака;

            - божество на кое единствено обожавање (молитва) му се упатува, не припишувајќи Му придружник во ништо што се спаѓа во категоријата на обожавањето (молитвата);

            - и верување во сè што му објави на Веровесникот Мухаммед (а.с.) од вестите за ангелите, пратениците, Судниот ден и Аллаховата одредба - кадерот, било за добро или за зло.

            Имателот на оваквото верување е верник, па ако оштети нешто од тоа или го отфрли, или се поколеба во неговото прифаќање или во него се посомнева го губи својството на иманот - верувањето и престанува да се вбројува меѓу верниците.

ПРИНЦИПИ - НАЧЕЛА НА ВЕРУВАЊЕТО

ПРВ ПРИНЦИП

            Не се сомневам во постоењето на она кое го чувствувам преку своите сетила!

            Тоа е прифатена, општо позната, разумна вистина. Меѓутоа, забележлива е појавата да, кога во пладне одам низ пустината, забележувам едно езерце кое јасно се укажува пред очите, но кога ќе стигнам до него - гледам само песок, затоа што она што сум го видел е само фатаморгана. Ставам право пенкало во чаша вода, па гледам како да е прекршено, ама не е.

            Човек кога присуствува во некое друштво во кое се зборува за џините и злите духови, а потоа се враќа дома, па доколку патот е пуст и мрачен, а тој е лесноумен, фантазер, гледа пред себе џин или зол дух, го посматра и го чувствува неговото присуство, а всушност не постои ништо од она што тој го гледа. Волшебниците и маѓионичарите извршуваат чудни нешта кои ти ги гледаш, но тие во реалноста не постојат.

            Сетилата, значи, грешат, измамуваат и фантазираат, или фантазијата е нивен сопственик, па дали заради тоа да се сомневам во она кое го чувствувам?

            Не, затоа што кога би се сомневал во сето она кое го гледам, слушам и чувствувам, би се измешале кај мене вистините, фактите со фантазиите и би станал исто како лудакот.

            Меѓутоа додаваме уште еден услов за постигнување на спознанието, т.е. цврстото уверување во постоењето на она кое го чувствувам, а тоа е: дека разумот врз основа на претходното искуство не пресудува; дека она што го чувствуваме е оптичка измама, фантазија или измама на сетилата, а разумот е тој кој е измамен првиот пат, мислејќи дека фатаморганата е вода, но кога ќе ја здогледа по втор пат, знае дека е фатаморгана. Разумот размислува после гледањето на прекршеното пенкало во чашата вода, првиот пат дека е исправно како што и било, иако на окото му изгледа прекршено.

            Нештата во кои сетилата грешат, или измамуваат, ограничени се, малубројни и познати, така да не го ослабуваат споменатото начело ниту на него влијаат. Во тие нешта спаѓаат и делата на фараоновите (фир’аун) волшебници, како и она што го извршуваат денес маѓионичарите во циркусот.

ВТОР ПРИНЦИП

            Постојат нешта кои не сме ги виделе ниту осетиле, но цврсто веруваме во нивното постоење, како што цврсто веруваме во постоењето на она што го гледаме и чувствуваме. Цврсто сме убедени во постоењето на Индија и Бразил, а не сме ги посетиле ниту виделе. Веруваме дека Александар Македонски ја освоил Персија, а Велид ибн Абдул-Мелик ја изградил Емевијската џамија, а не сме присуствувале ниту на Александровите битки, ниту сме биле сведоци на градењето на Емевијската џамија.

            Кога секој би размислил, би сфатил дека оние нешта во чие постоење цврсто веруваме, а не сме ги виделе, се повеќе отколку оние кои ги видел (држави, градови и историски настани кои се случиле и кои сега се случуваат).

             Па како тогаш е цврсто уверен во постоење на нешто, а тоа не го почувствувал со своите сетила?

            Станал цврсто уверен во нивното постоење тогаш кога за тоа го известиле групи на луѓе, едни од други, чија можност да се сложат и да ги измислат овие нешта, а потоа лажно да ги пренесат, практично е незамислива.

            Второто правило, значи, гласи: како што до цврсто уверување се доаѓа преку сетилата и набљудувањето, се доаѓа и по пат на сведочење на преносители, во чија искреност веруваме, преку веродостојни вести.

ТРЕТ ПРИНЦИП

            Колкав е опфатот на спознанието кое го достигнуваат сетилата? И дали се тие во состојба да го сфатат сето она што постои?

            Примерот на душата и на сетилата е како примерот на човекот кого владетелот го затворил во тврдината, затворајќи ги сите врати и прозорци и не оставајќи му ништо освен неколку мали отвори, пукнатини, во ѕидовите на кулата: отвор кој гледа на реката што тече на источната страна, отвор кој гледа на ридот што се наоѓа на западната страна, отвор кој гледа на дворецот што се издигнува на северната страна, и отвор кој гледа на игралиштето сместено на јужната страна.

            Затворот е душата, тврдината е телото, а отворите сетилата. Сетилото за вид го надгледува светот на боите, сетилото за слух светот на гласовите, сетилото за вкус светот на вкусовите, сетилото за мирис светот на миризбите и сетилото за допир светот на предметите.

            1 - Сега се прашуваме: Дали секое од наведените сетила го опфатило сето она што се наоѓа во светот над кој бдеело? Кога затвореникот набљудува низ прозорецот кој гледа кон реката, не ја гледа целата река туку само еден нејзин дел, како што и окото, кога го набљудува светот на боите, не гледа сè туку само еден негов дел.

            Јас не ја гледам мравката кога се движи на далечина од три милји, иако мравката постои, ниту ги гледам бактериите и микроорганизмите во чашата со чиста вода, иако во чашата се наоѓаат милиони такви бактерии. Исто така, не ги гледам електроните кои кружат во средината на атомот, како што кружат ѕвездите на небесниот свод. Потоа, таа мравка поседува глас, но јас не го слушам затоа што моето уво прима вибрации од дваесет до дваесет и пет илјади фонови јачина, па што е послабо од тоа не го слушам, а што е посилно од тоа го пробива ушното тапанче и нанесува болка. Јас не го чувствувам мирисот на шеќерот, иако мравката и мувата го чувствуваат и брзаат кон него. Сетилата, значи, од световите над кои им е дадена власт, откриваат само еден нивен дел.

            2 - Зарем не е можно, да помеѓу светот на боите над кој бдее окото и светот на гласовите над кој бдее увото, постои еден друг свет кој, во основа, не го познавам затоа што јас не поседувам сетило за негово спознание?

            Зарем не е можно да помеѓу реките и ридовите, во однос на затвореникот во тврдината, постои голема градина која тој ниту ја гледа ниту ја знае, затоа што не наоѓа отвор низ кој би ја видел? Па има ли право, затоа што не ја гледа, да го негира нејзиното постоење?

            Човекот кој е слеп е во можност преку слухот да спознае дека морето е сино, а ливадата зелена, но не е во можност да сфати што е тоа синило, или зеленило. Глувиот човек преку образованието дознава дека мелодиите се состојат од стихови, такти, скали и ноти, меѓутоа не е во сосотојба да ја почувствува вистинската смисла на мелодијата. Па дали оној кој е слеп има право да го негира постоењето на зеленилото, а оној кој е глув да ја негира реалноста на мелодијата, затоа што не ја чувствува?

            Во внатрешноста на собата, која ти изгледа во длабока тишина, се наоѓаат сите мелодии и тонови кои моментално се емитираат од сите радиостаници. Ти не ги чувствуваш, затоа што не се боја која ти ја гледаш со окото, ниту глас кој ти го слушаш со увото; тоа се бранови од друг вид, кои имаат звук, но увото не ги чувствува. Меѓутоа кога ќе употребиш радиоапарат кој тие звуци откако ќе ги прими од радиостаницата ги враќа кај тебе и ти ги слушаш.

            Ти не ги чувствуваш малите разлики во атмосферскиот притисок, затоа што не поседуваш сетило со кое би ги почувствувал меѓутоа, ако употребиш барометар ќе ги почувствуваш, како што не ги чувствуваш тивките вибрации и треперења, но радарот ги чувствува. Значи има многу нешта кои не влегуваат во сферата на осетите или на сетилата, затоа што не се боја која се гледа, глас кој се слуша, предмет кој се допира, мирис кој се мириса, ниту храна која се вкусува. Па имам ли право да го негирам нивното постоење, затоа што моите ограничени сетила не ги чувствуваат?

            3 - Дали се сетилата совршени?

            Поранешните народи ги ограничиле сетилата на пет, не мислејќи на можноста за зголемување на нивниот број. Меѓутоа, денес кај човекот се откриени и други, кои Аллах (џ.ш.) ги сместил во него, а она што прима зголемување не е совршено.

            Јас ги затворам очите, а потоа ја испружувам раката и ја свиткувам, чувствувајќи дали е испружена или свиткана, а не сум ја допрал ниту сум ја видел. Со кое сетило јас тоа го почувствував? Го почувствував тоа преку мускулите или мускуларното сетило. Исто така чувствувам умор или омалаксаност, чувствувам неудобност, радост, депримираност, не регистрирајќи го тоа со ниту едно од петте познати сетила, туку со т.н. внатрешно сетило.

            Јас се движам не тетеравејќи се, иако малото дете во почетокот се тетерави. Велосипедистите и забавувачите од циркусот кои изведуваат чуда со кое свое сетило ја одржуваат рамнотежата?

            Постои осмо сетило, а тоа е сетилото за рамнотежа.

 Научниците го открија местото во кое Аллах (џ.ш.) го сместил, незначителна течна супстанција во внатрешното уво, со чија помош се одржува рамнотежата. Во рамките на своите експериментирања ја отстраниле кај зајакот таа супстанција, па тој се тетеравел при одот како да е пијан.

            Третиот принцип, значи, гласи: немаме право да го негираме постоењето на нештата само затоа што не ги чувствуваме со своите сетила.

ЧЕТВРТ ПРИНЦИП

            Рековме дека сетилата имаат ограничен опфат затоа што јас со своите сетила не гледам сè што е видливо. Тоа е вистина, меѓутоа, Аллах (џ.ш.) нè обдарил со способност со која го потполнуваме недостатокот на сетилата, а тоа е имагинацијата или фантазијата.

            Јас, иако не сум во состојба од Мека да ја видам својата куќа во Дамаск, во состојба сум да ја замислам, како да ја гледам. Имагинацијата, значи, ги потполнува сетилата. Има ли тогаш таа свои граници, или е слободна, неограничена? Дали сум во состојба да замислам нешто што со сетилата не сум го почувствувал?

            Имагинацијата, според мислењето на психолозите, е двострана: повратна или деструктивна имагинација - како моето замислување на куќата во Дамаск од Мека, и творечка или конструктивна имагинација - како што е имагинацијата на поетите, раскажувачите, ликовните и останатите уметници. Погледнете го фантазирањето на тие артисти, дали дошле со нешто што не постои во реалноста?

            Уметникот кој го изваја кипот на Венера, дојде со фигура на која ние немаме видено двојник, ниту онаа на која таа потполно личи и одговара, меѓутоа, дали е таа нешто ново, или нејзиниот вајар ги зел деловите од реалноста и меѓусебно ги поврзал? Го зел најубавиот нос кој го видел, најубавата уста и најубавото тело, поврзувајќи го сето тоа и на тој начин доаѓајќи со нешто ново. Меѓутоа тоа ново е составено од деловите на старото.

            Во кипот на асирскиот крилест бик во Парискиот Музеј нема ништо необично, освен што неговиот вајар зел глава на човек и ја поставил на телото на бикот, а потоа му додал и крила на птица. Нова фигура и облик се составени, значи, од познати делови.

            Исто така, чудесното животно кое го замислил Казвини, како и фантазијата на поетите, без разлика колку длабоко навлегле во областа на метафората, споредбата, метонимијата и волшебните хиперболи, не излегуваат од рамките на поврзување на распрснатите и распространети појави од реалноста.

            Дури, и кога посилно би се вдлабочиле во необичноста на поврзувањето (на делови од реалноста), би сме увиделе дека и самата имагинација е немоќна да ги разбере сите тие синтези. Земете, на пример, дел од светот на бојата и дел од светот на гласовите, па кажете: дали некој пеач отпеал мелодија со лоша арома, или дали таа арома е со црвена боја, а потоа тој приказ изложете % го на својата имагинација, па ќе видите дека не сте во состојба да ја замислите, иако целата таа слика не излегла надвор од светот на реалноста.

            Ние, значи, не сме во состојба да замислиме ароматична мелодија, ниту црвена арома. Во можност сме да замислиме само три димензии: должина, ширина и висина, а не сме во состојба да замислиме четврта, како ниту круг без кружница или триаголник без агли. Па како тогаш можеме да го замислиме идниот свет и она што е во него, а тоа е светот кој во потполност се разликува од овој свет? Навистина, идниот свет во однос на овој е како овој свет во однос на светот на детето во утробата на мајката. Кога би биле во можност да се споиме со детето во утробата на мајката, со тоа што тоа да биде во можност да одговори, па да го прашаме: „Што е вселената?“, би договорило: „Вселена се овие копрени кои ме покриваат и овие темнини кои ме опкружуваат!“

            Ако би сме му рекле: „Овде постои една друга вселена, во која се наоѓаат сонце и месечина, ноќ и ден, копно и море, долини и ридови, неплодни пустини и пространи градини!“, не би го разбрало значењето на тие зборови, а и кога би ги разбрало, не би било во состојба да ја замисли нивната вистинска смисла.

            Затоа Ибн Абас (р.а.) http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608365&ID=1840#_ftn1 - - [1] рекол: „Од нештата од оној свет на овој свет се само имињата, поимите!“ (т.е. само имињата на она што е на овој свет и на оној свет се заеднички, додека суштината во потполност се разликува.) Со обѕир на тоа, виното на идниот свет не е како виното на овој свет, ниту пак пеколниот оган не е како оганот на овој свет, ниту пак мостот „Сират“ кој се протега над Пеколот не е како мостовите кои се протегаат над долините и реките.

            Четвртиот принцип е, значи, ова: човечката имагинација е во состојба да го опфати само она до кое сетилата допираат.

ПЕТТИ ПРИНЦИП

            Кога окото ќе здогледа право стапче прекршено во чаша со вода, разумот не се измамува со она што го видело окото, затоа што знае дека стапчето е право. Кога окото ќе види песок во пустината како вода, разумот знае дека тоа е фатаморгана, оптичка измама, и дека не е вода туку песок. Кога ќе видиме маѓионичар во циркус како извлекува од устата стотина шамивчиња, а од ракавот дваесет зајаци, разумот разбира дека тоа е прелест, оптичка измама. Разумот, значи, станал судија и таа негова пресуда е далекусежна.

            Меѓутоа, дава ли тој мнение за сè и дали е опфатот на неговото мнение бесконечен?

            Разумот не е во состојба да разбере ништо додека не го ограничи со две нешта: време и простор, така што она кое не е ограничено со време и простор, разумот сам по себе не е во состојба да го разбере.

            Кога професорот по историја би ти рекол: „Почнала војна помеѓу Арапите и Персијците, меѓутоа не почнала пред исламот ниту после него, ниту во било кое време, но навистина почнала!“, не би го разбрал тоа ниту би му поверувал, ниту би го прифатил тоа. А кога професорот по географија би ти рекол: „Постои град кој не е во рамницата, ниту на ридот, ниту на копното, ниту на морето, ниту на Земјата, ниту на небесата, ниту во било кој простор, меѓутоа, тој постои!“, не би го разбрал тоа, ниту би го прифатил, ниту би му поверувал.

            Разумот, значи, не донесува заклучок, освен во границите на времето и просторот, така што она кое е надвор од тие граници, прашањето за душата и Аллаховото (џ.ш.) одредување, Неговата возвишеност и атрибутите; разумот за нив не донесува заклучок.

            Разумот е ограничен. Не донесува заклучок за неограниченото, ниту е во состојба да го рабере. Претстави си ја себе си вечноста на верниците во Рајот! Разумот на верникот е уверен дека тоа е вистина и тој јекин http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608367&ID=1861#_ftn1 - - [1] му дошол преку известувањето од Искрениот - Пратеникот (а.с.). Меѓутоа, погледни, дали твојот разум ја разбира вечноста? Размисли за неа па ќе увидиш како го замислуваш нивниот престој во Рајот, век или два века, стотина, милион или милијарда векови, а потоа ќе установиш дека твојот разум станува немоќен и се прашува: „А што после тоа?“ Он сака со тоа да одреди граница. Не е во состојба да ја разбере бесконечноста, па кога ќе претпостави достигнување до неа, доаѓа во противречност, која сведочи за неговата ништожност и измамливост.

            Германскиот филозоф Кант напишал позната книга, во која потврдува дека разумот не е во состојба да донесува заклучок, освен во светот на материјата. Меѓутоа, тоа што го рекол Кант, уште порано го има кажано нашата улема (учените луѓе), повторувајќи го и потврдувајќи го тоа толку пати да тоа станал општопознат факт, а говорот за тоа обично повторување. Да ги погледнеме познатите Кантови противречности, му претходи нашата улема која со математички докази објаснила дека „маѓепсаниот круг – circulus vitosus“ (дека секое нешто го предизвикува другото, и така по ред, сè до крај) е неисправен и лажен.

            Еден од најблиските нивни докази е овој: од точката М, на пример, изведуваш два зрака, т.е. две прави линии, кои меѓусебно се оддалечуваат (како што се гледа на цртежот) и ја претпоставуваш (замислуваш) должината на секоја линија до бесконечност (В, В). Потоа ги спојуваш тие две линии со попречни линии на подеднаква оддалеченост (С-Н; С1-Н1; С2-Н2), и така додека не допреш до линијата В-В. Дали е таа линија ограничена или неограничена?

            Ако кажеш дека е ограничена ќе ти биде укажано дека тоа е линија помеѓу две бесконечности. Па како да биде ограничена? А, ако речеш дека е неограничена, ќе ти биде возвратено дека тоа е линија која спојува две точки В-В. Па како да биде неограничена?

            Таа е, значи, ограничена и неограничена, а тоа е противречност!

            Потврдено е, значи, дека разумот ја губи рамнотежата (се пореметува неговиот заклучок) кога се обидува да даде заклучок за неограниченото, како што запаѓа во апсурдна противречност кога трага за она што нема крај, за бесконечното.

            Разумот, значи, не е во состојба да даде заклучок, ниту пак неговиот заклучок е правилен, освен во ограничените материјални нешта. Што се однесува, пак, до она кое што е надвор од границата на материјата, т.е. невидливото - метафизичкиот свет, разумот за него не донесува заклучок. А, тоа што го потврдил Кант, и што уште порано од него го искажала нашата улема, се наоѓа во книгата (ШЕРХУЛ-МЕВАКИФ), Сејјиди, пратениците (ЕЛ-МЕКСАДУЛ-ЕСНА), Газали и во останатите догматски книги.

ШЕСТИ ПРИНЦИП

            Сите луѓе, и верниците и неверниците, тие кои пристигнале во домовите на обожавањето, џамиите и црквите, или се воспитани во местата на неморалот и порокот, кога ќе им се случи голема несреќа - удар на судбината, од кој го губат трпението и не наоѓаат за него лек, не бараат спас и заштита од ниту едно од овие суштества, туку бараат помош и засолниште кај силата која е над тие суштества, сила која тие не ја гледаат, но која во душите и срцата, и со секој нерв го чувствуваат Нејзиното постоење, Нејзината величина и возвишеност.

            Ова им се случува на големиот број ученици во денот на испитите, како и на многумината болни кога болките ќе се засилат и кога лекарот ќе стане немоќен. Сите му се враќаат на Својот Господар и му се посветуваат на Неговото обожавање, ибадет. Дали некогаш сте се запрашале што е причината за тоа и за нему слично? Како откриваме дека секој кој ќе западне во потешкотија, му се враќа на Аллах (џ.ш.)? Сите се сеќаваме http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608369&ID=74#_ftn1 - - [1] на денот на изминатата војна и на онаа пред неа и како луѓето се обратуваа кон верата барајќи засолниште кај Аллах (џ.ш.). Командантите и наредниците се упатуваа кон храмовите и ја повикуваа војската на намаз - молитва.

            Прочитав во списанието „ЕЛ-МУХТАР“, преведен од некое друго списание, допис објавен во деновите на војната, од некој младич - падобранец (во времето кога падобранците и слетувањето беа нешто ново), кој опишува еден настан, па кажува дека израснал во дом каде никој Бога не го спомнувал, ниту пак Му се молел, клањал. Учел во училишта во кои немало верски предавања ниту пак побожен учител и воспитан со материјалистичко (лаичко) воспитување, т.е., како што се воспитува добитокот кој знае само за јадење, пиење и размножување. Меѓутоа кога прв пат се спуштил со падобран, гледајќи се себе си како паѓа, и пред да се отвори падобранот почнал да говори: „О Боже, о Господару!“, и од сè срце да се моли, чудејќи се откаде му дошло ова верување?

            Ќерката на Сталин, која е воспитана во вртежот на неверството, неодамна објави мемоари, во кои спомнува како се вратила кон верата, чудејќи се и самата на тоа свое враќање. Меѓутоа, во тоа нема никакво чудо, затоа што верувањето во постоењето на Аллах (џ.ш.) е нешто што е сокриено во секоја душа. Тоа е природа, еден од основните човечки нагони, како што е, на пример, сексуалниот нагон. Човекот е животно кое верува!

            Оваа човечка природа (нагонот) понекогаш ја прекриваат страсти, желби, похоти и материјални потреби, па кога ќе ја протресат стравотии, опасности и несреќи, ја отфрла од себе таа покривка и се појавува. Заради тоа оној кој не верува се нарекува ќафир, а ќафир на арапски јазик значи „оној кој покрива“. Интересно е дека подршката за оваа идеја ја најдов во две изјави меѓусобно оддалечени според времето, просторот, условите и намерите, меѓутоа слични според значењето.

            Познатиот француски писател, неверник, Анатол Франс, по повод овој атеизам и неверување, кажал: „Човекот станува верник кога, како резултат на уриналната анализа се востанови дека има дијабетес (во времето кога инсулинот уште не беше познат)...“ А на Рабија (ел-Адевија), позната, побожна муслиманка % е речено: „Тој и тој донесе илјада докази за постоењето на Аллах (џ.ш.)!“ Таа се насмеала и рекла: „Кога сам би патувал низ пустината, па би ти се лизнала ногата и би паднал во бунар од кој не си во состојба да излезеш, што би правел?“ Нејзиниот соговорник и рекол: „Би довикувал: ’О, Боже!!!‘“ „Тоа е доказ!“ - додала Рабија.

            Верувањето во Аллах (џ.ш.) е длабоко во секој човек. Тоа е вистина која ние муслиманите ја познаваме, затоа што Аллах (џ.ш.) нè известил дека верувањето – иманот е природата (нагонот) во кој ги создал луѓето. Европејците одново ја откриле. Диркем, познат француски професор по филозофија, напишал книга во која тврди дека верувањето во постоењето на Бог е очигледна вистина - аксиом. Невозможно е човек да живее и умре, а да не размислува за Господарот на оваа вселена. Меѓутоа, можеби разумот му бил „краток“, па не стигнал до вистинскиот Бог, туку обожавал други нешта покрај Него, сматрајќи ги дека тие се Бог или дека приближуваат до Бога.

            Кога ќе се случи нешто ново: се појави некоја неволја и дојде моментот на опасноста, се обратува кон единствениот Аллах (џ.ш.) и ги отфрлаат лажните божества. Идолопоклониците од племето к*рејш ги обожавале Хубел, Лат и Узза, камењата и киповите. Хубел е кип од црвена школка кој ’Амр ибн Лухај го донел од Сирија, од Хама. Му рекле дека е велик и моќен бог, па кога го понел на камилата, му паднал по патот и му се скршила раката, па му направиле рака од злато. Божество на кое му се скршила раката! Но, и покрај тоа го обожавале! Го обожавале во моментите на безбедност, па кога би запловиле по море и брановите би се издигнале, најавувајќи страшно потопување, не зборувале: „О, Хубеле!“, туку повикувале: „О, Аллаху!“

            Ова е видливо и денес при бродолом, избивање на пожари, опасности или влошувања на болести. Кога ќе ги видиш атеистите како се враќаат кон верата?

            Зошто? Затоа што верувањето е нагон, а најцелосна дефиниција за човекот е дека тој е побожно животно. Погледнете во овие материјалисти, неверници кога ќе им дојде смртта! Мислите ли дека Маркс и Ленин, кога смртта ја здогледале (се увериле во нејзиното доаѓање), ги повикувале орудијата за производство кои ги обожавале, или го повикувале Аллах (џ.ш.)? Бидете уверени дека не умреле пред да Му се помолиле на Бога, тогаш кога молитвата повеќе не користи. И фараонот (Фир’аун) се возгордеал и се охолел, говорејќи: „Јас сум ваш најголем господар!“ Кога му се случило потопувањето рекол: „Јас верувам. Нема друг бог освен Оној во кој веруваат синовите Израилови...“ (Јунус, 90)

            Во љубовната симпатија која ја чувствува вљубениот, лежи доказот дека верувањето е природа - нагон во луѓето, во нивните души. Љубовта е смалена слика на верувањето, како и еден од видовите на ибадетот, обожавањето. Французите, откако меѓу нив завладеало напуштање на верата, го употребиле за љубовта зборот „обожавање“. Во тоа ги следеа и некои од нас, кои се европеизирале, па во своите говори почнаа да говорат, дека ја сака и обожава и дека ја засакал до обожавање. А, тоа не значи ништо друго туку дека обожавањето е природна манифестација на верувањето во Бога, а љубовта еден од облиците на верувањето.

            Вљубената му се покорува на својот сакан и ги извршува сите негови желби. Исто така се однесува и верникот кон Аллах (џ.ш.), Му се покорува и ги извршува Неговите одредби. Вљубената не се грижи па и сите луѓе да и се разгневат, само ако оној кого го сака е задоволен, а таков е и случајот со верникот кон Аллах (џ.ш.). Не му посветува внимание на гневот на сите луѓе, само ако Тој е задоволен. Вљубената се плаши од својот сакан, се плаши од неговиот гнев и задоволен е со сè што од него ќе произлезе. Љубовта (т.е. вљубеноста) е, значи, доказ дека верувањето - иманот природен нагон кај луѓето.

ТЕРМИНОЛОШКО РЕЗИМЕ

            Тоа што претходно го рековме не значи дека љубовта кон Аллах (џ.ш.) е исто што и љубовта кон саканата личност. Не, затоа што љубената му се покорува на својот сакан и се плаши од него, задоволна е од неговите постапки и му дава предност на неговото задоволство, заради сласта која ја чувствува, затоа што таа во него се сака самата себе. А Лејла да ја зафатила краста, па да % го нагрди лицето, да % ги уништи носот и очите, Кајс не би % се приближил, ниту би почувствувал копнеж по неа. Дури и би побегнал и би се оддалечил од неа. Тоа е разликата меѓу љубовта кон созданието и кон Создателот.

            Тоа се два различна вида на љубов, меѓутоа, човечките јазици, заради нивната ограниченост и немоќ да ги искажат духовните расположби, користат еден израз за повеќе значења. На тој начин ние кажуваме дека „тој и тој сака ридести предели“, „тој и тој сака историја“, „тој и тој сака ориз со месо“, „родителот го сака своето дете“, „Меџнун ја сака Лејла“, „верникот го сака Аллах (џ.ш.)“, а секоја таква љубов се разликува од другата. Пример за тоа е и зборот убавина. Тоа е еден поим, а го употребуваме за илјада значења. Во тоа спаѓаат и нашите зборови дека Аллах (џ.ш.) „слуша и гледа“ и дека „тој и тој човек слуша и гледа“, т.е., не е глув ниту слеп, но Аллаховото (џ.ш.) слушање и гледање не е слично на слушањето и гледањето на робот (човекот), затоа што Аллах (џ.ш.) не е сличен на ниту едно од созданијата, ниту пак Нему му е нешто слично и сите ајети кои говорат за Аллаховите својства - сифати цитирани се во ова значење. На Аллах (џ.ш.) ништо не Му е слично!

СЕДМИ ПРИНЦИП

            Седмиот принцип е дека човекот со интуицијата чувствува дека овој материјален свет не е сè што постои и дека позади него се крие непознат духовен свет, приметувајќи ги одблесоците кои на него упатуваат. Тоа е затоа што човек согледува дека материјалните уживања се краткотрајни и ограничени. Кога ќе ја реализира целта и ќе ја достигне границата, уживањето престанува да биде уживање, туку се претвора во обичај - навика, па исченуваат неговите сласти и волшебства и станува како запамтена анегдота или стара приказна.

            Сиромашниот ја набљудува колата на богатиот која поминуваат покрај него, и неговата вила, покрај која се наоѓа, па мисли дека целиот овој свет би бил негов кога такво нешто би поседувал, меѓутоа, кога тоа ќе стане негово не би ја чувствувал истата сласт и задоволство. Вљубениот бдее цела ноќ фантазирајќи за средбата со својата сакана, мислејќи дека сите уживања на овој свет се во љубовта кон неа, а сите надежи и желби во нејзина близина, а кога ќе се ожени со онаа која ја сакал, за две години брак ќе се распрснат сите тие надежи, згаснуваат уживањата и од нив му остануваат само сеќавањата. Болниот боледува и се мачи мислејќи дека целата сласт е во оздравувањето и во престанувањето на болките, па кога ќе му се врати здравјето и ќе поминат деновите на болеста не гледа повеќе, во здравјето, ништо од уживањето. Младичот посакува слава, радувајќи се кога некоја радиостаница ќе го објави неговото име, или весниците неговата фотографија, па кога ќе ја постигне славата и неговото име и личност се прослават, славата му станува обично нешто.

            Човек се наоѓа во прилика да слуша во тивката ноќ мелодија, која се извива од срцето на саканиот пеач, па длабоко го потресува слушателот и го воздигнува во духовниот свет. Чита генијален расказ на вешт писател, па чувствува како тој да го води по патиштата на маѓепсаниот свет во кој, покрај маѓии, има и поезија и арома, па кога приказната ќе се заврши почувствува како да бил во сладок, восхитувачки сон од кој се пробудил попусто обидувајќи се да се врати на неговата сласт и шарм.

            Живее во моменти на откровение, кога душата преку размислување и медитација се очистува ослободувајќи се од притисокот на материјата, па на крилјата на чистотијата и независноста се издигнува сè додека не пристигне до границата од која ја гледа Земјата и она што е на неа толку минијатурно да не вреди да се погледа, затоа што чувствува душевно задоволство или сласт на која не и е рамна сласта на храната која ја чувствува гладниот, сласта која ја чувствува дарежливиот кон несреќниот, ниту сласта на богатството и угледот за кутриот сиромав.

            Душата непрестајно се стреми и копнее кон тој повозвишен, „духовен свет“, непознат свет од кого ги познава само овие одблесоци кои само што се појавиле се губат и исчезнуваат; и кон овие пријатни моменти, здивови - кои исчезнуваат уште пред да се појават. Тогаш осознава дека материјалните уживања се краткотрајни, дека душевните сласти по обем се поголеми од нив и дека оставаат подлабоки траги во душата. Како што станува цврсто уверен, со посредство на интуицијата, а не со рационален доказ, дека овој материјален живот не е сè што постои и дека непознатиот свет, скриен зад светот на материјата, реална вистина за која душите копнеат, обидувајќи се да се устремат кон неа, но ова „густо“ тело ги засолнува од неа и ги спречува слободно да полетаат по неа. Ова е психолошки доказ за постоењето на другиот свет.

ОСМИ ПРИНЦИП

            Верувањето во постоењето на друг живот е нужна последица на верувањето во постоењето на Аллах (џ.ш.). Објаснувањето на тоа е дека Аллах (џ.ш.) е праведен, а Праведниот не дозволува насилство ниту пак насилникот го остава без казна, како што не го остава ниту угнетениот без правда. Ние, пак, ги гледаме оние кои живеат и умираат како насилници, а не се казнети, и оние кои живеат и умираат угнетени, без правда. Па што значи тоа? И како тоа се случува и покрај Аллаховото (џ.ш.) постоење и Неговата праведност? Тоа значи дека идниот свет, во кој добротворот ќе биде награден, а грешникот казнет е неопходен.

            „Приказната“ не се завршува со свршетокот на овој свет. Кога, на пример, на телевизија би бил прикажан филм, па прекинат на средина и кога би било речено дека завршил, никој од гледачите не би поверувал во тоа и би почнале да говорат: „Што се случило со главниот лик? Каде е крајот на приказната?“ Тие очекуваат од авторот да ја заврши приказната, да го видат крајот на судбината на нејзините главни ликови. Таква е ситуацијата со творецот на ликови, па како тогаш паметен човек да поверува дека „приказната“ на животот се завршува со смртта? Како, а сметката уште не е платена, ниту предавањето не е целосно исполнето? Со обѕир на ова разумот станува цврсто уверен дека оваа вселена има свој Господар и дека после овој свет е ахиретот - идниот свет.

            Тој непознат свет, чиј еден одблесок на светлото душата го запазила во тивката мелодија и во генијалната новела, и во мигот на откровението ја почувствувала неговата арома, не е свет на идеали кој го создал Творецот според Платон. Увидел дека најголемата овосветска сласт, сласта на сексуалниот однос, не трае повеќе од половина минута, па спознал дека таа е само еден пример на задоволствата на оној свет. Таа е залак на храна што го вкусуваш, па ако ти се допадне, ја купуваш и ја јадеш додека не се заситиш, или како трговски примерок кој го гледаш, па ако си задоволен со него, бараш стока. Навистина тоа задоволство е умалена слика, на пример, на уживањето на другиот свет, уживања кои вечно траат и немаат граница на која се запираат, уживања кои не се претвораат во обичај, како сластите на овој свет, туку вечно остануваат уживања, стануваат трајни состојби.

ВЕРУВАЊЕ ВО БОГА

            Верувањето во Бог содржи четири претпоставки: 1) Бог постои без творец и причинувач; 2) Тој е Творец на сите светови; 3) Тој е Господар и Владетел на сè; 4) Тој е Бог кој единствено се обожува, без да му се придружува содружник.

БОЖЈЕТО (Џ.Ш.) ЕГЗИСТИРАЊЕ

            Рековме, во шестото начело, дека верувањето во Божјето  постоење е темелна и очигледна вистина која се спознава преку интуицијата пред да се прифати преку рационален доказ. Нејзе воопшто не е потребно да се докажува, затоа што доказите за нејзината исправност се наоѓаат во секое нешто. Нема да ги изложувам овие докази, затоа што тие се толку многубројни па не сме во состојба сите да ги наброиме. Дамаскиот алим http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn1 - - [1] , шејхот http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn2 - - [2] Џемалудин ел-Касими, спомнал многу во својата книга „Делаилу ет-тевдих“, иако ја напишал пред повеќе од половина век. И покрај сето тоа, денес се појавија нови докази кои ги открила модерната наука, непознати пред педесет години. Па кој ќе погледне во книгата „Аллах се открива во периодот на науката“, која ја напишале триесетмина врвни научници од областа на природните и анатомските науки, потоа во книгата „Науката повикува во верата“ ќе пронајде дека вистинскиот научник и обичниот човек (лаик) се верници, а дека неверувањето се појавува кај полунаучниците, кои спознале мали знаења и со тоа ја уништиле природната вера, исламот. Не ја досегнале вистинската наука која повикува кон верата, па паднале во неверство.

            Во овие две книги се наоѓаат текстовите кои претставуваат плод на размислувањата на овие научници, како што е, на пример, Франк Ален, кој докажал дека учењето за вечноста на светлината, како што тврди грчкиот филозоф, е апсурдно и невозможно и дека науката открила дека секое нешто има период, т.е. почеток кој ја негира нејзината вечност. Ова се зборовите на Роберт Морис Беџ, пронаоѓачот на радарот, потоа хемичарот Џон Кливленд и физичарот Џон Херберт.

            Би сакал да ги прочитам овие две книги и сличните на нив, а тие се многубројни. Не би сакал повторно да ги наведувам старите докази за Аллаховото (џ.ш.) егзистирање, оние докази со кои се служеле апологетите, ниту новите докази до кои дошле овие научници. Ќе укажам само на еден од к*р’анските докази, а тие се јасни, очигледни, неспорни, силни, искажани со јазик кој го разбира и обичниот човек, а ја исполнува душата на научниците кои ја разбираат нивната смисла, восхитувајќи се на нивната сила, прецизност и јасност. А, на двајцата, и на лаикот и на научникот, не им останува ништо друго освен да кажат: „Ова е вистина!“ Аллах (џ.ш.) нè предупредува во к*р’анот, само со еден збор дека доказот за нас е во нашите битија. Па како тогаш да го негираме мнението чија вистинитост потврдува нешто што е испишано на нашите чела?! Возвишениот кажува: „И во вас самите, па зарем не гледате?“ Длабоко во нашите души чувствуваме дека Тој постои, бараме засолниште кај Него во тешкотиите и во големите несреќи. Преку нашата природа која верува и инстиктот за вера ги гледаме доказите во себе и во светот околу нас. Потсвеста верува во Неговото постоење интуитивно, а свеста преку доказот. Па како атеистот го негира Аллах (џ.ш.), а самиот тој е доказ за Неговото постоење?!

            Тој е како оној кој го носи твојот имот во својата рака и тврди дека не го зел, ниту пак го допрел, или пак како оној кој носи мокра облека, од која капе вода и тврди дека не се приближил до вода. Ова е најосновна вистина, но зошто гледаме дека повеќето луѓе не посветуваат внимание на тоа?! Одговорот на ова е: затоа што не размислуваат за себе! Заборавиле на Аллах (џ.ш.), па Он одлучил да се заборават самите себе (к*р’анот). Тие бегаат од себе си, се плашат од издвојувања, не може ниту еден од нив да остане сам со себе, без работа. Затоа се забавува со празен разговор или безвредна книга, или со некоја работа која го преокупира и во која му поминува животот, како да е самиот себе си непријател кој го мрази и од кој бега. Како својот сопствен живот, а тој е главниот негов капитал, да го носи на грбот за да го фрли и за да се ослободи од него. Погледни во повеќето луѓе, ќе ги најдеш како јадат и како пијат, спијат и се будат, копнеат за уживање, се оддалечуваат од болка, настојуваат на овој свет да остварат добро за себе, за своето семејство и за оние кои ги сакаат. Еден од нив, на пример, кога ќе осамне, го чисти своето тело, облекува облека, јаде, оди на работа, работи за да би собирал имот и за да би ја зголемил добивката. Потоа се враќа дома, руча и се одмара. Тогаш повторно се враќа на работа или се одлучува за забава. Бара со што ќе го исполни слободното време, во што ќе го истроши животот, додека повторно не почувствува глад, па тогаш јаде, или го совладува дремеж, па спие. Потоа го дочекува новиот ден и ја повторува програмата од претходниот ден. Се сеќава на своето минато, а тоа не е ништо друго освен денови кои чувствува дека ги проживеал на овој свет. Размислува за својата иднина, а таа не е ништо друго, освен денови за кои претпоставува дека ќе ги проживее на овој свет.

            А, што се однесува до муслиманот, тој не се задоволува во животот само со јадење и пиење, со работа или со забава, туку се прашува: „Откаде сум дојден? Каде одам? Што е почетокот? Што е „крајот“? Набљудува и согледува дека неговиот живот не почнал со раѓање за да би завршил со смртта. Увидува дека бил ембрион во мајчината утроба уште пред да е роден, а уште пред да стане ембрион бил сперма во внатрешноста на татко си, а пред тоа бил крв која тече во татковите вени, а таа настанала од храната која тој ја изел, а оваа била растение кое изникнало од земјата, или животно кое се хранело со растенија. Тоа се фази низ кои поминал пред раѓањето, а за кои незнаел ништо. Долг синџир, чиј мал број на алки е видлив, а останатите ги сокрива од нашите очи целосна темнина. Па како ќе се создаде сам себе си со својот разум и волја, а постоел, пред да имал разум и волја? Никој од нас не знае за себе си пред својата четврта година од животот. Никој не се сеќава на раѓањето! Кој се сеќава на своето раѓање? Кој се сеќава на времето кога бил во мајчината утроба? Ако постоел уште пред да знае за своето постоење, можно ли е да се каже дека сам себе си се создал? Прашај го ова атеистот, ако го сретнеш, и кажи му: „Дали ти самиот себе си се создал со својата волја и разум? Дали си ти тој кој се создал себе си во утробата на својата мајка? Дали ти ја избра жената која ќе ти биде мајка? Дали ти ја доведе акушерката да те извади од утробата? Дали си ти, тогаш, создаден од ништо, без создател? Тоа е апсурдно и невозможно! Тогаш, дали те создадоа овие созданија кои биле пред тебе: планините, морињата, сонцето, планетите?

            Декарт во периодот на испробувањето на скептицизмот, по кој бил познат, се сомневал во сè. Кога дошол до себе си, не можел да се сомнева во своето постоење. Затоа што тој е оној кој се сомнева, а неопходно е кај сомнежот да постои оној кој се сомнева. Затоа ја изговорил својата славна поговорка: „Мислам, значи постојам!“ Постои, нема сомнеж во своето постоење, па кој тогаш го создал? Дали го создале овие материјални битија? Тоа се нешта кои немаат разум, а он е разум. Може ли да дарува разум оној кој нема разум? Оној кој не поседува нешто, не може ниту да даде. Таков бил ставот на Ибрахим http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn3 - - [3] (а.с.) таткото на Веровесникот, кога го видел својот татко делка кипови со длето и изработува од каменот форма која неговиот народ ја смета за божество. Каменот кој го обработува човечката рака, а потоа човекот го обожава!? Бог кој го создавам и барам од него да создава што сакам!? Тоа здравиот разум не го прифаќа! Па каде е тогаш вистинскиот Бог? http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn4 - - [4] Почнал Ибрахим (а.с.) да истражува и размислува. Се спуштила ноќ и се појавила на небото сјајна ѕвезда. Не излегла од земјата како каменот од кој се прават кипови. Не ја направил човекот со своја рака, за потоа да ја обожава. Му рекол на својот народ дека го пронашол вистинскиот Бог. Тогаш се појавила месечината и исчезнала ѕвездата. Виде дека месечината е поголема и посјајна, па рече дека месечината е бог. Потоа се појави сонцето кое го отстрани месечевиот факел и чија светлина ја преплави Земјата. Ибрахим (а.с.) рекол: „Ова е бог“. Но сонцето заоѓа и ја остава Земјата во темнина. Каков е овој бог кој заоѓа и го напушта своето кралство? Не, сонцето не е бог кој мене ме создаде. Ниту пак се овие созданија богови. Ниту сум јас бог. Не сум се создал самиот себе си, ниту сум создаден од ништо. Останува само една можност и таа е исправна и вистинита, а сè останато е невистинито: зад сите овие нешта е Семоќниот Бог кој ги создаде, и нив, и мене и сите други нешта. Овој доказ к*р’анот го изложил во единствена реченица, која претставува чудо - натприродно својство на Божјата објава и несоборлив доказ за атеистот кој му се покорува на разумот и го почитува, а тоа е ајетот: „Дали се создадени од ништо, или самите себе си се создале?!“

            Полуписмени, ограничени атеисти говорат: „Природата, таа го создаде човекот, таа му го подарила разумот!“ Некои учители овака н% говореа кога бевме малечки, во времето на Првата светска војна и после неа, оние учители кои го „почувствуваа мирисот на новата култура“, прво од Истанбул, а потоа од Париз, па помислија дека се просветени. А, зборовите „просветени“ и „просветител“ имаа во тоа време значење кое денес го има зборот „прогресивни“. Секое време има свои зборови и свои изрази, со кои нас нè исмејуваат како што ги исмејуваа Индијанците во Америка со монистрата и харената облека за да би им ја зеле, во замена, нивната земја. После, кога пораснавме, се прашавме: „Што е тоа природа?“ Зборот природа (табиа) во арапскиот јазик има облик на актив, а значење на пасив и на објект. Па ако е створена и создадена, кој ја створил? Кажуваат: „Природата е случајност, закон на веројатности и можности“. Прашавме: „Знаете ли на што личи овој говор?“ Сличен е на примерот на двајца кои залутале во пустината и во тоа лутање наишле на голем, убаво уреден дворец, со украсени ѕидови, скапоцени покривки, часовници, лустери. Еден од нив рекол: „Навистина ова е дело на некој голем мајстор!“ А, другиот му одговорил: „Овде имало една карпа, па надошол порој, ветар и други метереолошки фактори, и со изминувањето на многу векови, случајно настанал ѕид“. „А, покривката?“ - прашал првиот. „Се разлетала волната од овците, па потоа се споила. Тогаш дошла бојата па сето тоа се обоило и така настанала оваа прекрасна покривка“. „А, часовниците?“ - го прашал. „Железото се излило под влијание на временските фактори, потоа се испресекло и настанале кругови, и со изминувањето на многу векови настанал овој облик“. Зарем нема да кажете дека ова е лудак? Дали случајностите направиле да ќелијата на џигерицата, која се гледа само со помош на микроскоп извршува хемиски операции за кои се потребни многубројни апарати со кои можеш да наполниш една голема соба и кои повторно можат да извршуваат само дел од тие операции?! Оваа ќелија го претвора вишокот на шеќер во крвта во гликорин, лачи жолчка, го регулира холестеролот во крвта, произведува црвени крвни зрнца, а извршува и други операции. Случајностите направиле да на јазикот постојат 9.000 мали жлезди за вкус, во секое уво 100.000 ќелиии за слух, во секое око 130.000.000 ќелии кои примаат светлина.

            Земјата и нејзините чудеса и тајните, воздухот кој ја опкружува, живите суштества кои ги носи во себе, а кои не се гледаат, потоа чудесните облици на снежните снегулки кои паѓаат ги создал со таква прецизност, направил во неа таква убавина која ја откривме дури во последно време. Набљудувај ја Земјава и нејзините минерали, тајните кои се складирани во неа, животинските и растителните видови, нејзините огромни пустини, пространите мориња, високите планини, длабоките долини! Потоа спореди ја со сонцето и ќе ја согледаш мала, безначајна во однос на него и неговата големина. А, сонцето кое е поголемо од Земјата милион пати, во однос на галаксијата е како зрнце песок во најголемата пустина. Сонцето кое е оддалечено од нас стотина милиони километри, ако би сме ја мереле неговата оддалеченост со светлосни години (а брзината на светлината е 300.000 км во секунда) оддалечено е од нас 8 минути. Колкава е тогаш оддалеченоста на ѕвездата чија светлина доаѓа до нас за милион светлосни години? Светлосната година „одговара“ на десет илјади милијарди километри. Колку тогаш километри има во милион светлосни години? Овие галаксии, од кои една е и Млечниот Пат, за кои астрономијата не знае повеќе отколку дека тоа е осветлена област, и покрај нивната огромна големина која разумот не може да ја замисли, се движат со застрашувачка брзина, која ја преминува границата на бројките. Па како не доаѓа до судир помеѓу нив? Читав од еден астроном дека можноста за нивниот судир е како можноста да се судрат шест пчели кои се упатиле во земјината атмосфера. Пространството на оваа атмосфера во однос на пчелата е како односот меѓу оваа атмосфера и безбројните галаксии.

            Целата оваа вселена е во средиштето на огромна топка која претставува „семау-ед-дуња“, најблиско небо. Таа топка е од вистинска маса на телото, а не празен простор. http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn5 - - [5] Топката која ја опфаќа оваа вселена и она што е во неа, како Сончевиот систем и другите ѕведи, во однос на кои сонцето е како јаболкото спрема планината, и галаксиите во кои се наоѓаат безбројни ѕвезди, ја затвора оваа вселена внатре. Таа топка која е заштитена и осигурана, има врата која се отвора и затвора. Аллах (џ.ш.) ја создал како свод кој има длабочина. После нејзе е вселена, Аллах (џ.ш.) го знае нејзиното пространство, можеби како оваа првата, или поголема од неа, која ја опфаќа друга поголема топка, па трета вселена и трета топка. Потоа четврта, петта, шеста и седма вселена. Над нив се наоѓаат тела со прекумерна големина и обем, а тоа се Аршот http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn6 - - [6] и к*рси http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn7 - - [7] . (Ова е сфаќањето на писателот на к*р’анските ајети и научните откритија. Аллах (џ.ш.) знае колку е тоа исправно и точно. Забелешка на преведувачот)

            А, најголемото чудо и еден од најсилните докази на Аллаховото (џ.ш.) постоење, дека оваа вселена постои во таков смален облик, да разумот не може да ја сфати неговата прецизност и минијатурност, како што не може да го сфати пространството на вселената, а тоа е атомот. Тој неможе да се види освен со помош на електронски микроскоп. Тоа е телото кое учените луѓе и филозофите од минатото го нарекувале монада, дел кој не може понатаму да се дели. Во средиштето на овој атом се наоѓа вселената, микровселената и во него има јадро околу кое кружат електрони, како што кружат ѕвездите во вселената. Јадрото е во однос на атомот како пченичното зрно во однос на огромен дворец. Тоа е потешко од 1.800 електрони. Па дали сето ова е дело на случајноста? http://forum.idividi.com.mk/RTE_textarea.asp?mode=reply&POID=608387&ID=1565#_ftn8 - - [8] Верниците ги весели тоа што празните зборови, како што се природа или случајност, престанале да ги спомнуваат јазиците на научниците. Тие се уште останале во употреба кај лаиците кои мислат дека имаат знаења, а не се ни блиску до вистинските научници.

ивееме во еден чудесен свет, чија совршеност отсекогаш го збунувала умот на човекот. Неговото совршено функционирање ги збунува умовите на великаните на науката. Космосот е тајна запечатена со седум печати. Со напорот на сите човечки генерации се одгатнува загатката на светот, но на луѓето не им поаѓа од рака да го допрат дното на мистеријата. Трае само восхитот пред тајната. Восхитот од убавината на космосот претставува стоење пред типосот на иконата што приведува кон живото присуство на архетипот – творецот на животот и на светот. Но, постојат луѓе философи чија претстава за односот меѓу антропологијата и космологијата е погрешно обликувана. Старите далечноисточни народи: Кинезите, Индусите и Јапонците, како и древните Хелени и Римјани, го третирале човекот како елемент или дел од космосот. Човекот бил еден од бесчислено многуте елементи на космосот. Антропологијата и’ била потчинета на космологијата, односно човекот му бил потчинет на светот. Со тоа, чудесната и повеќезначна улога на антропологијата се стеснува во рамките на космологијата. Светото писмо, пак, нè соочува со обратната перспектива. Човекот на позитивистичката и феноменолошката философија, соочен со библиското поимање на односот меѓу антропологијата и космологијата, благо речено, останува шокиран. Станува збор за исклучителната улога на човекот vis à vis светот. Светот е создаден заради човекот, а човекот носи огромна одговорност за светот. Спасението на светот е во строга зависност од спасението на човекот. И токму поради тоа што човекот не е создаден заради светот, човекот не е и не може да биде елемент на светот. Него Бог го создаде како микрокосмос во космосот, на физички план, и како макрокосмос  vis à vis космосот, на духовен план. Со други зборови, браќа и сестри, Бог светот го ставил во рацете на човекот и оттогаш човекот е одговорен за судбината на светот. Што значи тоа, мили мои? Тоа значи дека Бог од рацете на човекот ќе го побара светот, сочуван, разубавен и спасен. Човекот не смее да се изживува над светот, не смее да го разградува во името на некаков прогрес на технократското општество. Но, ако е светот создаден за да му стане дом и украс на човекот, според точното значење на грчкиот збор kosmoV, тогаш е сосема извесно дека учењето на Светото писмо за човекот како hommo adorans (човек свештеник) го одредува учењето на Библијата за космосот како храм на првиот свештеник – Адам. Човекот-свештеник во храмот на космосот живеел литургиски, т.е. богослужбено, принесувајќи молитви на благодарност и славејќи го Бог – Троица, творецот на човекот и светот.

Човекот, очигледно, по природата своја е свештенобитие. Затоа сè што Господ создал во светот, го создал за да го стави во служба на човечкиот живот. Така, на пример, Бог не ја благословил храната само за задоволување на биолошките потреби на човекот, колку да се преживее. Туку ја создал така што ја ставил во функција на духовниот живот и неговата вечна смисла. Да почнеме од пченицата. Господ пченицата ја создал за да ја сомелеме и да ја претвориме во брашно, а од брашното да замесиме леб. И јадејќи го лебот, телото да го одржуваме во живот. Но, подлабоката смисла на лебот не е во тоа што ќе ни го наполни стомакот, туку во неговото претворање во натсуштествен леб, односно во тело на спасителот. Негово тело е светата Црква, а тој и’  е глава. Таа му е невеста, а тој и’ е женик. Господ го благословил плодот на лозјата, грозјето, не само за да нè напои, да нè нахрани, туку виното добиено од грозјето да се преобрази во крв на богочовекот, во неговата спасителна крв, пролеана на крстот, за спасение на човекот и за живот на светов. И сè што во животот се прима како храна, има своја подлабока смисла. Без најдлабоката смисла, храната од човекот примана, создава слика за човекот како едно од многуте бесловесни животни. Обесловесениот човек, зграпчен од смртта, ќе биде положен во пазувите на земјата. Во темните и студени пазуви на земјата ќе исчезне, претворувајќи се во земја. Таквото постоење е бесмислено. Луѓето што доаѓаат до тој заклучок ја губат смислата на животот поради недостаток на вера. Потем, немајќи сили да живеат си го одземаат животот.

И ете, очите на спасителот денеска го видоа нискиот по раст цариник Закхеј. Штом чу дека Христос доаѓа во Ерихон, посака со свои очи да го види. Но, беше низок. Затоа, решително се искачи на едно дрво. (Тоа дрво е познато под името сикомореја, бидејќи е добиено со вкрстување на смоква и црница. Дрвото на кое се искачи Закхеј за да го види Христа постои до денеска во Ерихон. Господ ми благослови со свои очи да го видам при моето поклоничко патување во Палестина.) Христос однапред знаеше за потребата на Закхеј да оствари жива и блиска комуникација со Бога. Затоа ги подигна очите кон Закхеј и му рече: „Закхеј, слези побргу, зашто денеска треба да бидам во твојот дом“. Беше цариник, а цариниците беа луѓе што ги бие лош глас. Бргу слезе и го прими со радост. Но, народот сметаше дека одлуката Христова да го посети неговиот дом е погрешна. Закхеј покажа подготвеност половината од својот имот да го раздаде на сиромаси, а ако зел од некого нешто несправедливо, четворно да го врати. Исус рече: „Денеска дојде спасението на овој дом, зашто и тој е син Авраамов“. Синот човечки дојде да го побара и спаси загубеното. Оваа постапка Христова е утешна за нас, возљубени мои. Не е Христос некој што ги дели луѓето по која било основа. За Христос сите луѓе на светов се еднакви и подеднакво му се мили. Тој умре за спасение на сите луѓе и за живот на светов. Затоа, знајте дека логиката Христова е надлогична. Односите со секој човек посебно не ги гради по логиката човечка, заробена од предрасуди. Христос е сушта љубов божествена и го прегрнува секој што сака со окото на духот да го види, да го возљуби и да сожителува со него во царството небесно.

i k'kva korist jas imam od tova?

a,verata neli e religija?