Дневник - во малку поинаква форма...

   Мислиш дека знаеш. Тогаш се разоружуваш и живееш како се да е во најдобар ред. Со време, повеќе и не обрнуваш внимание на работите. Стануваш доверлив....Што уште можеш да поскаш? Животот ти се насмевнува, среќата исто така. Љубиш и тебе некој те љуби. Можеш да си ги оствариш соништата. Се' оди како подmaчкано и благословено.... Потоа, без никакво предупредување, небото ти се урива врз глава. И кога еднаш ќе се превртиш на грб, забележуваш дека животот, целиот живот-со своите подеми и падови, маки и радости, ветувања и разочарувања, се држи на една тенка, непостојана и невидлива нишка налик н пајажина. Oдненадеж, секој звук те плаши и почнуваш да не веруваш во ништо. Се' што посакуваш е да ги затвориш очите и да не мислиш на ништо.

“ПРЕСУДА”

 

 

Господа поротници,

Пак по којзнае кој пат- мојот случај пред вас,

Ќе обвинувам и ќе бранам,

Со затворени очи и отворено срце...

Разумот ќе го ставам како сведок без покритие,

Фактите кои ги носи, во моја лага,

Ќе го замолчам со љубов  на нељубениот,

Во неизвалкана постела со скриени мисли.

И шепотот на усните ќе го предизвикам,

На вик и вресок кој ќе расече нови рани,

За да не се знае жртвата која ќе крвари,

Да неможе да се посочи сторителот со прст.

И ледот и топлината за да се извлече признание,

Се веќе испеана песна, стара,

Многупати повторена и научена,

А кажаното останува исто и непроменето ....

Казна и награда, иста, доделена без пресуда,

Не е воопшто битно кој како ќе ја доживее,

Доживеаното останува, непреживеаното замина,

Затоа секој останува сам... на својата страна ....

“Двонасочен МОНОЛОГ”

 

“Пак си зборуваш?” ….

Се слушнав себеси како се прекинувам,

На половина мисла, недокажани зборови,

Двонасочен монолог ...

Морам да ја пофалам издржливоста,

Како без да покажеш слабост слушаш,

Пред да прифатиш, пред да присвоиш,

И без збор да изустиш,

Го прогласуваш за свој .....

Глас .... еден, монотон ....

Како долга емисија на радио,

Која ја слуша само оној кој зборува ....

Моите монолози се достојни за почит,

Сликаат слики низ зборови, обични реченици,

Опипливи и на дофат на твојата рака,

Ги сакаш нели?

Иако се долги и досадни како руски класици,

Ја имаат онаа убавина која ја имаат тие...

Има само една разлика ....

Јас цртам со боите на мојата душа ....

Затворени во обични зборови,

Врзани во форма достапна за разумот ...

Како египетски хиероглифи,

Чија убавина ја рушиме со обичен превод ...

И што ако е само Монолог ...

Двонасочен е .... а сепак само мој ....

“Коцкар”

 

 

Се насмеав на својата упорност,

Со милост да гледам во твоите коцкарски раце,

Да чекам да ја испуштиш паричката,

Без да и завидувам,

Затоа што лизга низ твоите прсти ....

Го видов одразот во огледало,

Коцкарско лице и наместена насмевка,

Ирнонична а толку своја,

Горделиво наместена на твоите усни,

Не и љубоморам,

Затоа што ги допира и пие ....

Црна кошула и мирис на машкост,

Разлеан по твојата кожа,

А јас од другата страна на масата за рулет ...

Не се предавам,

Нема да зачекорам во пресрет на блискоста ...

Коцкарот си најде коцкар,

Ќе играме до вечноста,

Секој на својата страна од масата,

Моето црвено против твоето црно ...

И влогот  “Се Или Ништо” ,

Не значи крај,

Само нов почеток ...

Ново вртење .... на кругот ....

Кога љуби душата ....

Љубовно писмо

Се што сакам од тебе
навистина е така малку
бидејќи навистина се е
како пес на минување,
како брег,
и некои споредни нешта
секојдневни,
класје и коса и две коцки
шеќер,
мирисот на твоето тело,
она што го раскажуваш,
со мене или против мене,
сето тоа што навистина е
така малку
од тебе јас сакам
бидејќи, те сакам.

Да гледаш подалеку од мене
да ме сакаш со жестока рамнодушност.

НА ДРУГАТА СТРАНА ...

Илјада демони заробени под кожата,

Прогонувани и гонети со оган,

Секој со своето место во една ќелија,

Во една душа втиснати како жиг.

Присвоени, мои и туѓи сите во едно,

Едното сум јас....

Собирав и бркав, ширев раце и вртев грб,

Дигав зидови со отворен прозор,

И тој, едниот секогаш од другата страна ...

Непобедениот, мој... безимен,

Без лице со пркос на јужен ветер,

Секогаш од другата страна на прозорецот...

Го бркав со тамјани и молитви,

Трчав по дождови да ми ја изгуби трагата,

Ледев со допир да го изгаснам огнот,

Ледев до болка која ми ги откина рацете...

Па заборавив на прегратки и милувања,

Оглувев на шепотења поради врисоци,

Ослепев за да се стопам со темнината ...

Мојот демон сега има лице,

Засенесто со свилена завеса на сомнежи,

Насмеано со сатенски копнежи,

Уште на другата страна на прозорецот ,

Долго отворен, заборавен ....

Мој е .... носи парче од мојата душа на усните ....