Дневник - во малку поинаква форма...

МОЛЊА ....

Подзамижувам во обид да видам,

Трага оставена на црно небо  после полноќ,

После кратката молња што ми го осветли лицето,

Остана ли нешто зад  нејзината светлост?

И спремно ја чекам грмотевицата,

Опуштена без стегање со безобразна насмевка,

Предизвикувам ко за инает - пркосам,

На татнежот кој од далечина ми се приближува .....

Си ги подгризнувам усните на секоја капка,

А станаа веќе многу и се побрзи,

Се плашам дека нема ништо да остане од уснава,

Со што ли ќе те бакнувам?

Насмеј се со бела насмевка во дождлива ноќ,

За моето будалесто повикување на сонот,

Кога останувам накисната до гола кожа,

А не чувствувам ништо .... ништо освен тебе ....  

И се затрчувам па подклекнувам задишана,

Ја кревам главата со отворена уста без збор да изустам,

И ги голтам капките  на својата самотија,

Низ звуците на грмежот што ми ја растресува душата ....

Молњата беше тука и замина,

А јас уште гледам нејзини одблесоци на небото,

Кои ја распараа мојата темнина со немир,

Во една толку моја убава дождлива ноќ .....

Кој може да ја разбере,

Кога плаче и проколнува,блуднички  се соблекува,

Кога кошулата и паѓа и останува разголена пред тебе,

Заслепувачка бела светлина која несакаш да ја гледаш ....

Кој може да ја разбере,

Кога се смее на цел глас и трча босонога,

Палаво те мами и те довикува да ја дофатиш,

И пак бега и се крие по темници за тебе непознати ....

Кој може да ја разбере,

Кога црвенее и се бунтува, вика и навредува,

Дивее како оган разгорен на суво поле со летен ветер,

Гори и пеплосува со истиот жар со кој умее да љуби ....

Кога седи со часови на подот во аголот на собата,

Безживотно, без  да се помрдне и трепне,

Кревањето на градите ја оддава – да, жива е ....

И зошто е битно дали некој ја разбира,

Таа е и жена, и дете и мајка .....

Издраснала, се преродила и родила,

Љубов во болка никната за да биде запаметена,

Украс како златен синџир на стар часовник,

Времето ќе продолжи да се врти во круг заедно со неа ....

Не сонувам  за акварели од помешани бои,

Без ред и крај за бујна фантазија,

Па да можам  во нив да видам одсликана желба,

Која не сум смеела да ја изговорам гласно ...

Сонувам за остри црти, одлучни и јасни,

Кои го расечуваат платното храбро,

Па белото го претвараат во црнила од линии,

Од кои ти доаѓа да плачеш .....

И никој несака да ги види, да подзастане,

Уплашени погледи и изговори за излез,

Како будење од детски кошмар

И добро позната реченица како утеха:

Се ова е само сон, помина и заврши ....

Јас несакам да побегнам од темнината на моето платно,

И со љубов ќе продолжам да го гледам,

Со уште поголема љубов ќе сечам парчиња од него,

Ќе ги залепам длабоко во душата ....

Едно покрај друго за да биде зачувано засекогаш .....

“Благородни”

Плукни и светни си го поубаво оклопот сјаен,

За туѓи воздишки и мојот одраз во него,

Како сочувана слика во рамка од сребро,

Заледено време отидено во неповрат ....

Се насмеав како на искривено огледало,

Еднаш ќе го видиш за да му се потсмеваш цел живот,

На сопствениот одраз со благородна насмевка,

Онаа цинична, искривена а толку посакувана.

Загноени рани кои смрдат на гадост,

Прекриени со свилена кошула со извезена желба,

И црвен тефтер со цртички на неписменост,

Зар некој ја брои колатералната штета?

Гордоста нема цена ниту лик за титула закачена,

Па може лесно да се изгуби како златник во искинат џеб,

А просјачењето е забрането со закон непишан,

Еднаш кажан , ветен и запомнет засекогаш....

Прескокни ме со лажна к*ртоазија,

Благородна и човечка  како Дарвинов сведок,

Па голтни и подголтни со суво грло,

Жедно за вино со вкус на јагоди во пролет....