Ваша песна,состав или што било напишано

НОЌ ЗА РОМАНТИКА

Не плаши се,
испиј го отровот,
ноќта е создадена за волшепства
и докажување на љубовта -
јас ќе бидам сведокoт
на твоето оживување...

Завесата полека се спушташе,тешко и полека влечејќи се по подот,исто како и нејзината болка.Еден мал момент и го преврте целиот свет....ја освести...и тоа само заради едно огледало.Несакајки се загледа во него,а секој ден минуваше оттука и никогаш го немаше погледнато досега.Призорот и привлече внимание...Таа стоеше пред неа...иста како неа а сепак различна.
-Која си ти?Ја праша и не чекајки одговор продолжи...
-Те познавам од некаде!
-Ќе се сетам.Си мислеше не помрднувајќи се од местото на кое стоеше.
Одеднаш ужас се појави на нејзиното лице,како да ја погодил гром...Па таа беше другата!!!
А ТАА....ја гледа со чуден сјај во очите и и се смее в лице.Громогласна смеа телото и го згрчи и кожата и ја наежи како да слуша сирени од милион страни.Ниту рацете на уши и помагаа,ниту затворените очи во пробувањата да го оттргне филмот во главата кој почна сам да се размотува,а смеата беше се посилна....Посилна од татнежот на возот.Посилна од звукот на сирените за опасност...Но...Не и посилна од нејзината болка.
ТАА беше крива за се,а стоеше како бесрамница пред неа и ја понижуваше со громогласната смеа.
Немаше сили веќе во себе,само ги спусти лабаво рацете покрај своето тело,како ранета од огнено оружје.Се тетеравеше,но не падна.Силата си ја поврати малку,незнаеше и самата од каде и дојдетаа сила,и само мирно го подигна погледот,ја погледна во очи и милно се насмеа.Како и секогаш и сега нејзината насмевка беше тука иако таа самата е понижената.Немо ја гледаше во очи како да сакаше да и каже "ќе испливам јас и без тебе".Уште еден миг ја гледаше,а потоа мирно се сврте и си го продолжи патот не свртувајќи се повеќе назад.
Смеата беше стивнала,но таа не се сврте пак,само одеше напред.Ликот не и го гледаше,но во себе ја виде болната гримаса која и го изобличи лицето и и ги слушна двете солзи како тешко паднаа на подот.
Се разделија....Секоја по својот пат и со својата среќа.
ТАА остана назад во болката,а нејзе и се отвори нов пат напред по кој гордо зачекори сигурна во себе и својата среќа.

ИНТЕРМЕЦО

Те сретнав помеѓу две ненапишани песни
во ветрот што го боеше воздухот
со топол мирис на темјанушки,
прелетувајќи како опијанета птица
над широките ливади на твојата душа.

И видов, небото се одљуби од ѕвездите,
морето се одрече од рибите,
а јас ги растурив песните на милион молекули
сфаќајќи колку е тешко да се биде обичен поет
на очи со боја на темјанушки...


Изменето од majstorce62 - 16.Јануари.2011 во 23:34

ИМАШ ПРЕКРАСНА ДАРБА ДА ГО ПРЕТОЧУВАШ ПОЈОТ НА СЛАВЕИТЕ ВО ЗБОРОВИ, ЗАЧУВУВАЈЌИ ГИ НЕГОВАТА МИЛОЗВУЧНОСТ И НЕГОВАТА ТОПЛИНА...

ЗАСЕКОГАШ

Запролетува во душата моја
секогаш кога мисла за тебе
лебди околу мене.
Душава е градина зелена
која секогаш мириса на свежа трева
откако си ти во неа.
Сакам пак да зачекориме натаму,
по патот кој води
кон градината на ангелите.
Ги гледаш цвекињата?
Исти се како и порано,
мири цветни,измешани околу нас.
Песната на славејчето мило
се слуша и сега...исто како порано
исто како вчера,и денес и утре....
Милозвучен пој на птица,
сладок опоен мирис на цвеќињата,
свеж мирис на млада трева....
Зеленило...мир...НИЕ...
Насмевки...бакнежи...
Смеа мило мое...смеа.
Насекаде ѕунат ѕвончиња
кои излегуваат од устите
на двајца заљубени.
Ти ги гледам очите убави,
и тие се насмеани мило мое,
а мене тоа ме исполнува,ме прави среќна.
Среќна сум со тебе.
Секогаш ќе бидеш дел од мене.
Секогаш ќе бидам дел од тебе.
Секогаш...Засекогаш...оти...
ти мило мое живееш во мене.

A taa naculila usi, okokorila oci, se topi seta od milina, koga naednas - laden tus... ili imala debela koza pa ne setila tusot...