Извадоци,исечоци,цитати

,, .. Постои една глетка што е поголема од морето, тоа е небото;
Постои една глетка што е поголема од небото, тоа е внатрешноста на душата.. ‘‘

( Клетници - Виктор Иго )

Повеќето се сосема неспособни да извршат вистинско самоубиство, зашто длабоко спознаа колкав грев е тоа. За нас тие се сепак самоубијци зашто живеат во смртта, а не во животот што носи спас, зашто се готови да се отфрлат самите себеси, да се предадат, да згаснат и да му се вратат на почетокот.

Поблагородно и поубаво е човек да дозволи да го победи и собори самиот живот одошто спствената рака.

Ниту едно Јас па ни најнаивното не е целина, туку многукратен свет, мало ѕвездено небо, хаос од форми, степени и состојби, хаос од наследеното и од разни можности.

Човекот е лукавица составена од стотина лушпи, ткаенина од многу нишки.

Очајничката сврзаност на сопственото Јас и очајничкиот страв од смртта се најсигурните патишта до вечната смрт, додека оној кој е во состојба да умре, да го отфрли своето тело, своето Јас засекогаш да го предаде на непостојаноста, тој станува бесмртен.

Ни самоубиството, кутри Степски Волку, нема вистински да ти помогне, ќе мораш да тргнеш по подолгиот, по помачниот и потешкиот пат за да станеш човек, својата многукратност мора да ја удвоиш, својата сложеност да ја направиш уште посложена. Наместо да го стесниш својот свет, да ја упростиш својата душа, за можеби, еднаш на крајот да го најдеш својот мир.

Но, ако за секое задоволство бараш дозвола од луѓето, е тогаш си навистина за жалење.

Хермина беше како животот: секогаш само мигови, никогаш ништо однапред да се предвиди.

Оној кој умееше да живее во мигот, кој живееше во сегашноста и со таква радост и грижа му се восхитуваше и на најмалиот цвет на патот, умееше да го цени и најмалиот разигран миг на животот, нему животот не можеше ништо лошо да му стори.

Животните – тие се најчесто страшни, но многу поискрени од луѓето. Тие не сакаат да ти се умилкуваат, не сакаат да ти импонираат. Нема глума. Тие се онакви какви што се, како камењата и цвеќињата или ѕвездите на небото.

Животните се најчесто тажни, а кога еден човек е тажен, не затоа што го боли заб или ги изгубил парите, туку затоа што за миг ќе почувствува каква е стварноста, каков е животот, тогаш е вистински тажен и потсеќа по малку на животно – тажен е, но затоа поискрен и поубав. Така е тоа, а така изгледаше и ти, степски волку, кога те видов прв пат.

Ќе те научам да танцуваш, да се забавуваш и смееш, а сепак да не бидеш задоволен. А јас од тебе ќе научам да размислувам, да знам, а сепак да не бидам задоволна. Знаеш, обајцата сме деца на ѓаволот!

Наводно, секој човек се состои од десет, сто или илјада души.

Мислителот Хари е стогодишен, а танчерот Хари едвам да има половина ден. Него и сите негови мали братчиња, кои се исто така ситни, глупави и недораснати ќе ги развиваме.

-А зар мора да се умре, Степски Волку?
- Мислам да. Јас сум мошне задоволен со мојата среќа, и ќе можам да ја истрпам уште извесно време. Но, ако таа ми остави време да се разбудам и да го почувствувам копнежот , тогаш сиот мој копнеж нема да се стреми кон тоа да ја задржам таа среќа туку повторно да патам, само поубаво и не така бедно како порано. Копнеам по оние страдања, поради кои ќе сум готов да тргнам и во смртта.

Бев среќен и радосен што во моето изгорено срце се` уште можев да најдам нешто што заличува на чувство.

Збогувањето е убаво, создава пријатно расположение.

Во мене тлееше минатото, и слабо зрачеше едно во меѓувреме изгубено соѕвездие.

Јас не бев повеќе јас, мојата личност се стопи во занесот на свеченоста како сол во вода.

…го почувствувавме блискиот крај на задоволството…

Пред нејзиниот поглед, од кој како да ме гледаше сопствената душа, потона стварноста, дури и стварноста на мојата страсна потреба од неа. Како маѓепсани гледавме еден во друг, како маѓепсана гледаше во мене мојата ситна душа.

Степски волк - Херман Хесе

Само време има. Моето време стои, ако тебе те нема. Давам цел век, за само еден момент. Не е доцна. Немој никаде да одиш. Немој никаде да стигнеш. Остани со мене. Дај ми рака. Слушни како ми чука срцево. Погледни ме. Кажи нешто смешно. Ајде да се смееме. Како будали. Ако било лошо, ќе биде подобро. Ќе си кажеме нешто. Ајде да имаме тајна. Кажи ми тајна.



Добро. Ми требаш. Ми требаш како добра вест. Како од сабајле цигара. Како ти од сабајле... Како на куче коска. Како на џанки дилер. Како на гробар смрт. Како на свиња леш. Како на војник оружје. Како на дилер со оружје војна.


Јас би рекол. Никогаш не знаеш. Ако си глупав, не си паметен, да знаеш дека си глупав. Месечината е патетична. Тажно умира, како човекот. Сонцето е зелено. Мерк*р е невин. Венера е заљубена. Марс е бесен. Ти си глупав.


Сакам обични работи. Да се разбудам покрај тебе. Да го убијам лошиот здив со првата цигара покрај тебе. Да ти направам кафе. Да те испратам на работа. Да те чекам за вечера. Да те прашам, како си. Никогаш не сум те прашала, како си. Сакав многу. Сакав само многу обични работи. Да ме носиш од овде.


ММЕ кој прв почна - Дуковски

„Зависта е религија на медиокритетите.Таа им ја враќа силата,таа е одговор на немирите што ги јадат и,на крајот на краиштата,им ја растура душата и им дозволува да ги оправдуваат својата беда и својата алчност се’ додека не поверуваат дека тоа се доблести и дека вратата на рајот ќе се отвори само за несреќниците како нив,што поминуваат низ животот не оставаќи никаква друга трага освен намерата да ги омаловажуваат другитеи да ги исклучат,а ако е можно и да ги уништат оние што,со самиот факт дека постојат и дека се такви какви што се,укажуваат на нивната беда на духот,умот и силата.Среќен е оној по кого лаат кретените,зашто неговата душа никогаш нема да им припаѓа“
                           Играта на ангелот
                           Карлос Руиз Зафон

Тоа е порнографија, младичу. Албина дојде да стане манекенка, но всушност сакаше да биде гола. Уште една балканска слабост: би се сликале и на рентген за да бидете поголи, би го исплазиле јазикот, би си ја превртеле утробата надвор,само да ве видат однатре. На човек да му се згади од тоа ваше словенско соголување, покажување на утробите, на најинтимните делови од телото и душата. Лирска поезија, романтика, порнографија, чувства до коска. Примитивни форми на допаѓање: ласкање, додворување, снисходливост. Доаѓате овде и се натпреварувате кој полошо ќе каже за Истокот, мислејќи дека така ќе станете Запад. Праќате по пошта, драми, поезија, слики, велите дека тоа кај вас никој не го разбира оти вашите татковци се заостанати; мислите дека светот ќе падне на газот ако се критикувате себеси. Се борите против класика, а се уште ја немате. Да можете би се посрале и на дедовиот гроб само ако запад каже дека тоа е уметност. А всушност правите западен кич. Наместо да сликате фрески. Знаете ли што би сторил Запад да ги има вашите фрески: Би плукнал врз своите скапани авангарди,трансавангарди и постмодерни!
Но ако Запад каже дека лајното е симит, вие ќе верувате.

Словенскиот ковчег - Венко Андоновски

...растураме на интернет. Што знаеш, бе, ти за интернет? Ништо. Не си пишувал ни домашна на времето, а камо ли еден алгоритам денес. Божем знаеш за војната, а барут не си помирисал. Ти си – се гледа – од онаа генерација заглавена у меѓувреме. Тогаш: рано да бидеш партизан; сеа: касно да бидеш резервист. Железничар, од оваа забраена станица, ете тоа си ти. Ја, бе Киро, на компјутер сум водел и војни, затоа сум одбрал да си идам. Зашто знам дека во секоја војна некој друг те активира. Сум се изнапукал со џојстикот и сè си викам: ако виртуелните војни се така жестоки, какви ли се, тек, овие, стварниве?
"Dvaeset i prviot"-Tomislav Osmanli

(разговор околу првиот пат)

-Ќе бидам нежен
-Ќе преживеам.