Дневник - во малку поинаква форма...

„ВРЕМЕ....“

Мириса на дожд од далеку,

Мириса на исчекување мерено во денови,

На стар часовник кој времето го мери со живот,

А сепак е толку недоречено спор .....

Ги затворам очите за да го фатам мигот во лет,

Низ долги трепки извиткани со црнило,

За да ги наѕидам во ѕид на фатени насмевки,

Ретки трофеи ловени од срцето .....

Па ќе имам што да гледам кога ќе ја кренам главата,

Со заталкан поглед кој бара далечина,

Ќе запрам и застанам на чаша воздишки,

Убаво ќе и легнат на душава....

Потсетуваат на ледени капки вода,

Кои лизгаат по р’бетот низ изрезбарени лузни,

Секоја со својата патека и почесно место,

Во долината на слики од ретровизорот ....

А јас?

Јас сум уште на балконот на кривата кула,

Во исчекување на дождот кој го запечатува вемето,

Со невидлива прашина која ја собирам во себе .....

„Едра на страсти“

На полноќна месечина без сидра на надежи,

Пресечени синџири кои влечат во длабочина,

Раскинувам нишка која ме држи закотвена,

Во песок кој веќе не се гледа од мрачно плавенило.

Боја на сафир прекршена во водено огледало,

Проголтана од самрак на стапки по површината,

И едро во боја на крв во моите раце,

Со задскриен поглед низ пуштена коса...

Ветерот си поигрува со платното на моите страсти,

Па ми го плетка низ рацете кои сакаат да го смират,

Понекогаш грубо ќе стегнат за да задржат,

Често нежно ќе помилуваат за да покажат дека љубат ...

Некаде на пола пат од ноќта  ќе ги развеам,

Оддалеку ќе се гледа крвав отсјај без закрпи,

А јас со насмевка ќе ги кренам рацете од кормилото,

Едрата на страста ќе ме одведат далеку одовде ...

Таму некаде ќе најдам мирна вода,

Едрото ќе го симнам за прекривка за сон на палубата,

Ќе се обвиткам со сопствените раце во пламен,

И ќе му пркосам на ветерот кој уште се игра ....

Отсјајот ќе остане скриен во сенката на моите очи .

„Невидлива прегратка“

Пак разиграна во невидлива прегратка,

И немам на што да ја спуштам главата нежно,

Кога чувствувам допир кој не постои, го нема

А ми ја крева кожата како топол ветер ....

Ја кревам главата високо без страв,

Со затворени очи танцувам на врвот на прстите,

„Ќе те достигнам и дофатам“ - си велам,

Само уште малку да потрае музиката ....  

Месечината лепи одблесоци на моето лице,

Го дели на половина како во игра,

И која и да ја свртам кон тебе свети,

Како одблесок на сребрено огледало ....

Плаќам со длабоки воздишки без стегање,

За уште еден круг на копнежи по допир,

Се рафрлам со парчиња душа пропаднати по џебовите,

Ги наоѓам и едно по едно ги фрлам како бакшиш ....

Скапоцености замачкани за да бидат сокриени,

Да останат мои во алчност негувани,

Ги расфрлам сега како бисери од скинат ѓердан,

Некогаш стегнат на моето грло ....

Наречи ја љубовна, кога свири душата а јас слушам ехо,

Кое ми одзвонува во ушите како награда,

Затоа продлжувам да танцувам лесно и безгрижно,

Во твојата невидлива прегратка .....

„Ода на МОЈАТА ноќ“

Некаде пред полноќ,

Брзам кон маглива крстосница босонога,

Пак ќе блудничам со невидливиот мој љубен,

Со лажлива црна наметка испрскана со ѕвезди ....

Некаде пред полноќ,

Ќе те достигнам со брзина на мислите,

Па ќе се качам со извалкани нозе во бела постела,

Од ѕвездена прашина што не остава траги ....

На полноќ,

Ќе те бакнувам низ длабоки воздишки,

Со подотворена уста за шепотење,

За да го задушам молкот кој не раздвојува .....

На полноќ,

Ќе ја распарам темнината како кошула,

Со силни одблесоци од две бели тела,

Кои водат љубов без ниту едно движење ....

Некаде после полноќ,

Ќе те оставам да изчезнеш и да се одмориш,

Со болна воздишка низ пригушен вресок,

Затворен со нежно минување со прст на твојата уста...

Некаде после полноќ,

Ќе останам сама легната во постела од скршен сон,

Со широко отворнени очи ќе те цртам на таванот,

И ќе го дочекам утрото непроменето како сите други ....

Без тебе ....