Ваша песна,состав или што било напишано

Bidi so mene iako sum nikade,
dopiraj me iako da me vidis ne mozes,
baknuvaj me i jas ke znam,
Sekoja nok umiram na dlankite tvoi,
sekoe utro voskresnuvam,
mojot duh okolu tebe se vrti
iako ti se cini deka pred oci ti se mati,
toa sum jas onoj vistinskiot i nedopreniot.
Ne se potis, toa solzi ronam vrz tvoieto telo,
ne e smesno toa sto go gledas,
tuku jas te skokotkam.
A sepak tolku trajno
i tolku malo,
a tolku sakavme nesto poveke
i pomalku trajno.
Ke trpam uste mnogu
zosto podobro nikogas i ne sum videl,
tuka sum dur tug zdiv ne me izbrka
dur ne pocnes da me svakas kako duh.

zasto lugjeto ja sakat svetlinata kolku i temninata
mozebi da ja uvidat razlikata- no mnogumina kje svatat deka i temnoto e  dobro
no dobro ne kako DOBRO nego kako obicno dobro
dobro kako polesno
sakam da se prasam no bez da se lazam - kolku e polesno ako e samo dobro a ne DOBRO



 

Me obvinuvas milo,
mi se zakanuvas milo,
demek pobesnat Maximus Golemus sum bil
sto ne znae da se sopre
dur si trckara niz poljanka so slivi
bez da se vozdrzi bar na edna da ne se kaci
zaradi slepa strast i alcnost
ne znaejki deka tivko patis i krvaris
i demek gajle ne mi e.
E pa sea vidi mori
edno da si znaes
deka slepec si ti
sto tolku da vidi ne moze
kolku smotan sum ja
i deka pismenosta mi e samo blef
laici sto laze za da ne znaat
deka ponepismen sum jas.
Velis zeni pred mene pagaat
a ja velam : Ha, ha, ha, kamo vistina da bese !
Alfa sonot sekoj go ima,
no sekomu dadeno ne e,
a bas i nekam,
bas i ne mi e samo do meso
i sojata e dobra
baska pozdrava
i mene ritual mi treba
koga davam i zemam
svecano
kako orden za zasluga
za nesebicen trud,
kako primer i vizija
za tie sto sakaat da sakaat
bez razlika sto samo denes bilo
ili do samiot kraj.
Da, milo, smotan sum jas
zatoa i me igras
kako dete topka
ke me sutnes i ja sum gol,
kako i tie sto bea
sto sega kako dete me gledaat
i znaat deka steta umeam samo sebe si da storam.

Чума

Очи широко затворени
Раце скрстени на гради
Срцето е херметичка кутија
Сивиот квадрат на таванот
Е се подалеку
Ехо на последна мисла
Можеби беше тоа поштарот
Сега е веќе сеедно

Не мора да е песна. Не.

Утрово додека чекорев под облачното небо, кон дестинацијата - маалски дуќан, за првпат не ми пречеше ѓубрето по тротоарот. За првпат не го опцув во себе балканскиот менталитет и за првпат почувствував дека сум еднаков дури и со најситната тревка што се бори да си го најде сончевиот зрак што со право и' припаѓа во мноштвото тревки.

Како стари износени наметки ги исфрлив догмите и човековите ограничувања кои сам сум ги создавал низ годините и посакав да сум така ментално гол и несвесен за рашомонијадата што секојдневно ми ја сервираат усвитените мозоци кои ги пронаоѓаат страните на светот преку посрани и конспиративни политички координати.

За првпат не ми пречеа автомобилските сирени. Јас одев по испрекинатата линија на средина од автопатот и фрлав по едно - "Е*и се" на сите што ми свиреа и ги вадеа рацете од прозорците за да ми го покажат размавтаниот знак со раката што според нивниот телесен јазик би требало да означува будала.

Не мора да е песна. Не. Нашминкана со занесни епитети.
Не мора да е песна. Не. Накинџурена со апстрактни персонификации.
Не мора да е песна. Не. За да ви кажам како се чувствував утрово...




Изменето од Quentin - 04.Април.2008 во 10:12

Времето

Времето е каприциозен Дедо Мраз:
Со вреќи полни парадира,
Подароци на ангро рекламира,
И без око да му трепне гарантира
Дека поарно од тебе знае што ти треба
И тој ќе те комплетира.

Времето е како препотентен политичар:
Во своите ветувања – галантен,
Во остварените промашувања – фрапантен,
Во логиката на фијаското – дегутантен.

Но ако некогаш случајно
Го исполни тоа што го таксал
За сите разочарувања му простуваме
И пак на него типуваме.

I se ceskame
za da ne zaboravime,
deka kao mecok runtav
ima i tuka nekoj