Ваша песна,состав или што било напишано

Vremeto beshe oblacno….denot beshe siv….

Pred taa “strashna gradba” koja taa tolku ja mrazeshe imashe edna zena,dobro oblecena,so ironicna nasmevka na liceto. Ja ocekuvaa.

Taa stoeshe nervozna pred vratata,a majka i i tatko i nekako ja “turkaa” da vleze.

….“Ne si dete…sfati…..ova e najdobro reshenie…I za tebe…i za site.Vrazumi se malku.”……………..

No,nikoj tamu ne se grizeshe za nejzinite cuvstva,site gledaa da se spasat od tovarot.

Zenata togash se priblizi:

-“Ajde….povelete.Ve ocekuvav” ,a potoa i se obrati nea:

-“Dobar den,A. Ne bidi taka mracna. Cekorish kon nov zivot,veruvaj. Od tebe nie ke napravime nova licnost. Pred da vlezesh,da se razbereme…..ke bide teshko i nema da ti bide dozvoleno da komunicirash so nikogo osven so tvoite roditeli,a vo slucaj da treba da izleses tie ke potpishat dozvola. Izvadi se shot imash vo dzebovite,ostavi ja i tashnata,nema da ti treba….se ke zemat tvoite roditeli.

A,nejzinite roditeli uctivo se smeshkaa i zapocnaa razgovor so pretpostavenata za nejzinote problemi.

Eden covek oblecen vo belo i go zede kuferot,a taa otide so nego bez da s epozdravi so nejzinite roditeli koi bea premnogu zadlaboceni vo razgovorot.

Pomina vo hodnikot,ne zabelezuvajki gi drugite…Site ja gledaa.Nekoj trgna po niv.

Zastanaa pred edna vrata i taa vleze vnatre.Sedna na krevetot,no ne ja zatvori vratata.

Ne se pomrdna.

Bez da tropne,vleze nekoj.

-“Kako si? Pretpostavuvam deka si nova…..

Taa samo go pogledna,ne odgovarajki nishto.

Vo toj moment se cineshe deka neboto kako ogromen tovar se srushi nad nea i taa pocna da place pritoa so racete pokrivajki si go liceto.

Toj bez zbor stoeshe.Po nekoe vreme i se pribliza i sedan do nea.

-“Kje se naviknesh.Jas kje ti pomognam…-no,ne se doiskaza…

Vleze povtorno covekot vo belo i mu se obrati:

-“Ne treba da si tuka…taa nema dozvola seuste da komunicira so nikogo od tuka…Ima vreem,mozesh sega da izlezes…

Taa lutashe so pogledot,a toj stoeshe do vratata.

-“Naskoro pak kje se vidime”-i i se nasmevna.

Vratata se zatvori.Taa ostana sama…zbuneta i isplashena….Se pogledna sebesi.

Gi izvade od sebesi site onie vredni raboti koi porano pravea da se cuvstvuva ubavo i gi frli na podot…

 

            Slednoto utro koga se razbudi,se i se vide izgubeno…pocna da gleda razni likovi okolu nea,koi realno ne ni bea tamu i se nurna so glavata vo pernicata.

Povtorno pogledna vo sobata.I se ppicinuvaa sekakvi zvuci,kako nekoj da se smee na nejzinata nesrekja.Se cuvstvuvashe bedno.Teloto i trepereshe i ne mozeshe da se smiri….beshe bleda kako mrtovec,a ochite  i bez chudno crveni….ne kako sekogash.

Ne sakashe da stane od krevetot i odbivashe sekakvi kontakti so lugje.

Sekoe utro istoto.Nekolku dena samo spieshe,a koga beshe budna gledashe vo tavanot. Ne jadeshe…beshe premnogu slaba i sekoj den cuvstvuvashe ssilno studenilo…istoto,sekoj den.

No,eden den dodeka stoeshe do prozorecot i gledashe nadvor vleze istiot toj covek oblechen vo belo koj beshe zadolzen na nekoj nacin za nea i i rece da sleze so nego.

Na izlezot,ja cekashe nejziniot tatko. Taa sedan do nego i nishto ne reche. I toj molceshe.

Ja prasha dali ima neshto da kaze…taa samo odgovori deka premnogu go mrazi zatoa sto ja ostavi da se unishtuva povekje otkolku sto e …

Toj ne odgovori nishto,molceshe nekoe vreme.

-“Docnam na rabota.Mislev deka kje bide poinaku”-reche toj i zamina. Taa ostana tmu.Srceto i beshe polno so omraza.Povtorno dojde covekot……-“Kje odish vo sobata ili d ate ostavam tuka…?”

Taa go pogledna i so prezir vo glasot mu odgovori:-“Mene ne mi e ni tuka,a ni tamu mestoto”……………….a toj reche:_ Znachi da te ostavam tuka?...........no ni na toa ne dobi odgovor  i zamina….

Po nekoe vreme nekoj sedan do nea,na mestoto kade shot prethodno sedeshe nejziniot tatko…Se seti,toa beshe momceto koe taa go sretna prviot den.

_”Znaesh,mnogu si tivka i povlecena otkako si tuka.I jas ne pripagjam tuka,no se obiduvam da se soocam so svojot problem…Ne sakam da umram….Znam deka ne sakash ni ti i za toa deka si svesna……..Ne kontaktiram so nikoj osobeno i ne sum mnogu zborliv….no sakm da ti pomognam….

Jas sum A.Chudno,iminjata ni pocnuvaat so ista bukva.

-“Od kade znaesh kako se vikam?

-“Cuv prviot den….mene mozeh da mi veruvash..Imam cuvstvo deka od tuka ke izlezeme kako pobednici”.

-“Ne veruvam”-odrecno rece taa.

 

            Denovite koj sleduvaa tie gi pominuvaa zaedno. Taa edno znaeshe,a istoto i go cuvstvuvashe:se zaljubi!

Toj kazuvashe deka i toj istoto go cuvstvuva. Koga bea zaedno zaboravaa na vremeto,iako cello vreme go pominuvaa vo razgovor…………vo nisto povekje od toa. No,nea tamu i beshe pretesno. Morashe i sakashe da napravi se za da si zamine.

Takva dinamicna licnost ne mzoe da ostane zatvorena vo toa mesto.

Imashe zivot daleku od toa mesto koj kakov i da e,nea i se dopagjashe…i sigurno ne bi i bil polosh od onoj koj go ziveeshe vo toj moment iako do nea cello vreme beshe licnosta koja ja sakashe.

Odlukata vekje beshe donesena iako site bea protiv.

Taa toa go sakashe,pa ponatamu neka bide shto kje bide.

Nemashe ziva sila koja kje ja naterashe da ostane tamu.

Na slednata sredba taa mu reche:

-“Jas ke si odam…iskreno,zaminuvam od ova mesto….ne mozam vekje…….

Ne razmisliv za posledicite, no kje zaminam.

Razgovarav i so moite i tie ne go odbruvaat ova .No,im se zakaniv………..

Ne mozam da izdrzam..ovaa monotonija me ubiva…

-“Jas mislev deka si poresh*telna…mislev deka ovde najde neshto koe velish te usrekjuva,a sega sakash da si zaminesh..jas cuvstvuvam nesto za teba…nesto prilicno silno..mene ova ne mi se sluchuva so sekoja…ti si mi posebna…a,sega si odish…taka…..

-“I jas te sakam….te sakam….no reshiv. Seto ova ne znachi deka nema da cekam da izlezesh……

-“Koga? Po kojznae kolku godini? To do togas kje cekash. Jas sumz aglaven tuka i ti toa tuku taka mi go kazuvash?

-“Kje chekam,vetuvam……Samo shto kje otidam doma kje pocnam so menuvanje na svoite stari naviki……

-“Kje me posetuvash?”-reche toj,na kraj nasmevnuvajki i se ……..

-“Samo ako ne me zaboravish do togas………

-“Nema da te zaboravam----reche toj……

 

(likovite se vistinski i prikaznata e realna)

 

to be continued

Ме гледаш ли?
Вистински сум.
Допри ме.
Рацете ми се топли,
очите ми се влажни,
а устата ми жеднее
по дождови и бакнежи.
Вистински сум,
не сум лик од бајка
на Андерсен.
Ме гледаш ли?
Не храни ме со лаги
и не поминувај покрај мене
како низ воздух.
Барем изгази ме, да ме заболи.
Да си потврдам дека е вистина,
оти велат
духовите не чувствуваат болка.
Дали не знам дека сум го преминал
прагот и од другата страна те гледам?
Безгрижна,
се капеш во мирисна бања
со искинати ливчиња од роза.
На огледалото го нема мојот лик.
Ме гледаш ли?
Јас не се гледам себеси.
Разболен од наизменичноста
на лагите и вистините,
час постојам, час не.

Nokta ide
onaa ni najmalku romanticna.
onaa
odvratna i prazna
niz koja samo zombi setaat.
Sekavicni sekavanja
kako nozevi niz dusa rijat,
a jas moram da izdrzam,
bez da pisnam
bez da trepnam.
Niz oci polaren stud mi strui,
se e taka belo
do zaslepuvanje
zaboravajki na postoenje sopstveno,
okolu mene
nemase nikoj,
taka i si ostana.
Vreme e pod petica da stavam
ona sto mislev deka radost ke mi donese
zosto taka velese i mojata vojnicka loza,
od dedo do pradedo
za cizmi cvrsti bez kapka voda da vleze
posilni od sekoja dusa
prozirna i od senesto ranliva

Ако можам од полноќта да сошијам ден,
ќе биде тоа долго месечево везило,
препослано на парковските клупи
каде ја наседнав мојата младост.
Досега ги затворав очите пред
хороскопи, видовници и судбински знаци,
а живеев во вакуум сочинет од
повторливи навики и досада.
Од утре, пак ќе ги затворам очите пред
хороскопи, видовници и судбински знаци,
но ќе го вдишувам воздухот со полни гради
и срце убедено дека му е последен ден за чукање.





Изменето од Quentin - 13.Април.2008 во 12:19

ПАТОТ КОН СВЕТЛИНАТА

СВЕТЛИНА...што беше тоа?
излитени сеќавања,одамна нев
идена..одамна неспознаена.
Чекорам се повеќе поспоро и потешко.
секој чекор пократок ...потежок.
... патот непознат, непрооден.
Шумата опкружена со мрак и сивило...
забележувам средновечни дрвја,
под нив коров и копиљ...
само понекое дрвце сличи на нив.
Срцево моли за починка ...одмор.
Не, нема време...мора да се продолжи,
мора да се види Светлината...тука мора да е...!
Знам ќе издржиш ,не е првпат...
Неколку зраци се пробиваат низ лисјата и
допираат до моите очи,
знаци на надеж ги чувствувам,
топлина низ телото...
да,ги гледам,ги чувствувам.
Не,не е ова сон
мислам не е сон
дали е можеби вистина...надеж?
Јаве не е ,тоа не е можно,
но зошто не спијам?
Ладните капки пот се слеваат по браздите на лицето,
морам да продолжам ,немам време
но можеби ваков е крајот...!
Светлина блесна....!!!
дали вака изгледа,
дали вака завршува,
дали толку е кратко,
дали сево ова е сон,
дали е ова крајот...???

Што бевме ние
ако не еден куп
лепливи погледи
и време спакувано
во кутија за чоколатца?
Допири од раце што се одрекле
и лабав патоказ со правец одреден од ветрот.
Бевме сонувачи омразени од сонот,
вљубени што и ја кубеа косата на љубовта.
Бевме, веќе не сме.
Но, ако некогаш повторно бидеме,
сети се дека не треба да сме.

Bubnam tie ustinja,
bubnam tie ocinja,
griznam toa noseto,
busavam tie kosinja.
Guska ti prakam eroticna
se stiskam uz tebe zalepeno,
a me lutis mnogu
zosto te ljubam prebrzo,
zosto te sakam sekogas i sekade,
zosto samo misli za tebe mi se trkalaat
vo glavata
koja veke samo za sisanje mi sluzi
i veke ne znam nisto drugo,
nitu razbiram nesto drugo
sem opsesivna zelba
koja postapki mi mati
i tezvenost mi brka.
I eve luge za mene veke velat:
- Eve go, ide ovoj pijaniov.