Ваша песна,состав или што било напишано

Инсерт од овој расказ трилогија пуштив во потфорумот Вероисповед. Се одлучив, во продплжетоци, по чинови да го пренесесам целиот на страниците на оваа тема.



СУДБИНСКО ПРЕМОЛЧУВАЊЕ
НА КОБНИТЕ ЕМОЦИИ
    

                          (Животна драма во три чина…)



     
I чин
     


-     Те сакам! – и реков
          Всушност ништо не и реков, туку само сакав да и речам, да ја измолкнам од себе грутката мачнина чие вадење болеше повеќе од вадење здрав заб. Не знам што болеше повеќе – нејзиното раснење во душата или обидот да ја извадам на видеина и да го стопам мразот на неодлучноста.
     Всушност, можеби и немаше потреба ништо да речам бидејќи мојот поглед, моите гестови, моето дишење, биењето на срцето, мојата расеаност и мојата отсутност, начинот на којшто јадев и начинот на којшто погрешно се качував во двојка наместо во шеесет и седмица, сето тоа гласно и јасно го потпевнуваше рефренот на мојот животен шлагер сочинет од тие два наизглед толку прости и едноставни збора: ТЕ САКАМ!
           Немаше потреба да речам бидејќи одговорот немаше да дојде од осончените длабочини на нејзиното благородно женско срце, исто како и сите женски срца на светот, туку од осојот на законот што го поставиле од дамнешни времиња нејзините и моите најдалечни претци, а според кој едните за другите бевме тугинци и неверници.           
          Немаше потреба да речам оти и самата ќе ми кажеше: „Нема потреба од зборови: гледам, чувствувам, читам, знам... “ и болката ќе беше уште поголема, оти едно е кога љубовта користи билет за во еден правец, а сосема друго...
Не, не, ниту јас, ниту таа не сакавме да го распретуваме жарот на немоќта туку наместо тоа го маскиравме со маската на чистото пријателство.                                 
          Значи, ништо не и реков.
          Беше обична и едноставна девојка како и милиони други дрвојки на светот со долга и светла коса во која наутро се испилува сонцето на животната радост, со зелени очи во кои многумина ги препознаваат широките ливади на своето рано детство, и усни, полни и румени усни штро со притаен шепот ги мамат врапчињата на заузданиот бакнеж...Гласот и беше тивок и розов и ми го замајуваше умот со една чудна, леплива медовина, како што касноприлскиот повеј ги замајува медоносните пчели. Спровинајќи се низ чипката на невестинскиот фустан на багремите, додека во воздухот го сложуваше мозаикот на својата иднина од стакленца желби и планови...
        Го сакав начинот на кој ми дозволуваше да ѕирнам во бунарот на нејзината интима, начинот на кој ги мподготвуваше испитите, начинот на кој нанесуваше тенки слоеви мејк ап на очните капаци, начинот на кој се препираше со мене кој да го плати пијалакот , начинот на кој излегуваше од двојка, на кој зборуваше по телефон, на кој јадеше цреши...
        Заради неа можев тајно да постам на Рамазан, да се направам сунет да тврдам дека Мухамед е поголем пророк и подобар учител од Исус, а таа за мене тајно да вапца јајца за Велигден, да испече свинско за Нова Година, да се моли со Оче Наш подобро од многу христијанки, но ниту таа, ниту јас не можевме да му кажеме јавно НЕ на глупавиот закон на семејствата и да ја пресечеме папочната врска со традицијата...
        Денот кога дипломирав таа светеше како лампион на новогодишна елка среде купчето од колеги пред кабинетот на професорот Сталев. Беше прашалник. Кајче исчекување во морето немир... Немав намера да ја држам во неизвесност – го фрлив индексот во воздух и ја поканив во прегратката                         
        - Готово! – парче свила ми зашумоли во ушите.
        - Аха! Реков – Нема повеќе.
        Ме бакна.Другарски. По образот и се стркала солза.
        - Радосничка или љубоморничка?- ја боцнав, бришејќи и ја солзата.
          Ме удри со тупаничката во ребрата.
          Ја гушнав посилно.
        - Знам дека е радоосничка, само се шегѕвам!- реков, - Ти посакувам и тебе исто задоволство! Најскоро што може...
        Беше две генерации зад мене.
        Тие неколку мига бевме сами. Околу нас немаше никого. Само прашања:
        „Бара ли многу?“
        „На која нога е станат?“
        „Што ти се погоди?“
        „Кога ќе честиш?“
        - Ве канам сите в сабота на журка во Гоце! – реков.
        - Потоа истековме сами, ние двајцата, како две реки радост од ист вруток бликнати, кон Јоле, во Друштвото на писателите, на ручек.
        Всушност, тоа беше почеток на нашето истекување кон различните утоки на животот. Обајцата бевме свесни за тоа. Низ радоста што ни ја причинуваше моето дипломирање, почнаа да се преплетуваат првите нишки на болката од помислата на неминовната разделба.                  
          Истече постепено од мојот живот. Како што истекува светлината од очите на болен од леукемија. А потоа, годините ја направија дамка матна светлина во пајажината на заборавот.
        ПРОДОЛЖУВА...

............"Bila je jednom, nekada davno, ona.... Djevojka sjetnih ociju i tuznog osmjeha.... Izgubljena u nekom, za nju nepoznatom svijetu, trazila je svoje mjesto pod suncem, trazila je ljubav koja ce je grijati, koja ce joj pomoci da sve okrutnosti ovog svijeta zaboravi. Nekog s kim ce moci podijeliti ono sto krije u sebi. Nekoga kome ce moci svu svoju ljubav pokloniti. Nekoga kome ce moci vjerovati, ko ce je nasmijati i razumjeti te momente kad su joj oci bile zamisljene i tuzne a ona negdje daleko u mislima odsutna od njega....

Prolazile su godine, a ona je i dalje bila sama. Odustala je traziti tu ljubav za koju je zeljela dati sve i koju je zeljela da vjecno traje. Sebi je govorila da tako nesto jednostavno ne postoji.... I onda, jednog dana, u njen zivot je neocekivano usao on. Osoba koja je bila tako drugacija od toga sto je ona zamisljala i zeljela. Isto kako je neocekivano usao u njen zivot, tako je u neopisivo kratkom vremenu uspio da je izvuce iz njene rezerve, da zid koji je ogradila oko sebe srusi kao kulu od karata. Osvojio je njeno srce i uspio da joj vrati osmjeh na lice.... Osmjeh koji joj i onda kad njega nije bilo kraj nje nije silazio s lica. Nije mogla vjerovati da se to njoj desava, da ona moze biti tako sretna, tako ludo voljena.... "


....................."

Dok ova noć lagano tone u beskraj, a kazaljka na satu spokojno odbrojava vrijeme, pokušavam tu, na drugom kraju svijeta, da budem sretna što znam da postojiš, stvarno postojiš, ali si jako, jako daleko.

Uvijek se nasmijem kad se sjetim kako si mi pričao da ćeš, dok mi budeš pisao pisma tipkajući po računarskoj tastaturi, sam sebi ličiti na savremenog Henri Milera, koji je i u po-odmaklim 80-tim, s šarmom starog pokvarenjaka, pisao onako nježna i strasna pisma svojoj neprežaljenoj, velikoj ljubavi, prelijepoj glumici Brendi Venus. (Tada još Tom Henks i Meg Rajan nisu razmenjivali elektronsku poštu i nije postojao izraz 'virtuelna stvarnost'. Meni i danas to 'virtual reality' tako hladno i milenijumski zvuči, ako mu ne dodaš malo čežnjive prašine, malo sjetne tuge, beskrajnih plavičastih snova i kapljice nježnog bola. A njih je u našoj stvarnosti i više nego dosta.)

Uvijek si nas poredio sa velikima, iako sam ti stalno govorila da je naša priča sićušna i da za nju nema mesta u svjetskoj književnosti, već je njena veličina u atomskoj snazi one prozirne suze, koja večno svetluca u oku i stalno se čini da će pobeći. A neće, znaš da neće.

Kad bi bar bio malo bliže i ova bi noć manje bolela. Ali neka mili moj - kao što sve prođe - i ovo će proći, i vidjećeš - bićemo opet zajedno i biće lijepo kao prije.

Ljudi kažu da se vremenom svi snovi raspadnu ko trošne lađe i raspuknu kao baloni od sapunice... Polako, jedan po jedan... Ako se to i desi - valjda tad shvatiš da to i nisu ni bili pravi snovi, da je to samo bila iluzija sna, samo dodir magličaste žudnje.

Znaj mili moj - nema te crne sile zla koja bi mogla da se javi, pa da prestanem da te sanjam, da te želim, da ti pišem, da te iščekujem, da sa tobom čavrljam, da te slušam kako simpatično vrtiš svoj akcenat, da te izluđujem svojim bubicama, da te čekam da mi pričaš o ljubavi, o 'muškim vrlinama' i pogledima na svijet, da mi 'otvaraš oči', da mi nježno šapućeš i da me voliš...

Nema te stvari koja bi mogla da baci u sjenu sve ono lijepo što smo jedno drugome rekli, kroz šta smo prošli, što smo doživjeli...

Ne boj se zlato moje - ne mogu nemiri ono što može spokoj.
Ne pogađa sreća - koliko boli tuga.
Nije sutra ni crnije, ni bjelje - nego što je bilo svako juče....
Uvek je nekako. I uvek se može... I dalje se mora.

Potpuno razumem svaki tvoj oprez. Svaku tvoju stanku. Svaki tvoj strah. Svaku tvoju ranu. Svaku tvoju bol. Svaku tvoju nesreću i svaku tvoju tugu.

Svi mi imamo pravo na neke svoje tišine. Na neke svoje neiscjeljene rane, na neke svoje patnje i na neki svoj tihi i nijemi mir.

Postoje neke stvari o kojima se ćuti. O kojima se ne priča nikom.
I neke o kojima se priča.
I neke o kojima se priča samo prijateljima.

Znaš, duboko sam uverena da je i tvoja i moja čitava nesreća u tome što smo se rodili na pogrešnim mjestima. Da smo kojim slučajem svijet ugledali na drugoj strani svemira sve bi bilo drugačije. Sve ovozemaljske patnje bi nam bile daleke i svi problemi nepoznati i tuđi.

Da smo se rodili na srećnijem mjestu, u srećnijoj zemlji, u srećnije vrijeme...

Na to ne možemo uticati niti se to da promijeniti.
Možemo jedino da se iz sveg srca trudimo da pronađemo one naizgled male i beznačajne sitnice koje boje život nežnim tonovima i uz koje će nam možda biti ljepše i lakše da preživimo ovo malo što nam je još ostalo da odživimo....
Vjeruj mi - tako mora..

Znaš, svi smo mi iz neke ljubavi rođeni. I tako je počelo.
Dat nam je ovaj život na poklon, kao listić za tombolu.
Možemo puno dobiti, ali ne moramo.
Možemo sve izgubiti, ali ne moramo.

Sreća uvijek ima dve strane - sjaj i tugu.
Nikada još nisam srela nekog ko je nenormalno bogat i bezgranično srećan....
Ali znam mnoge koji su tako siromašni, a imaju tako velike radosti...
Vidiš - Bog se uvek potrudi da stvori ravnotežu.
Poslije velikih radosti obično dolaze velike tuge....
I obrnuto - posle velikih, olovnih kiša - pojavi se sunce....

Ponekad mi se čini da je car Radovan duboko negde zakopao svoje blago i da ga niko ovozemaljski ne može pronaći.. Ali nije, veruj da nije. To blago je u nama i niko nam ga nikada neće začarati. Zato što je u srcu - a taj put nije za svakog prohodan..

Znaš, kad god ti pričam o sreći - osjetim se pomalo nesrećnom. Valjda shvatim da je sreća o kojoj sanjam tako nedostižna.... I to me raznježi....

Ako ti stalno misliš o nesrećama, patnjama i bolovima, o stvarima koje peku i guše, o nemirima koji te muče, o stradanjima i ranama......one ne mogu nestati, zacijeliti se i proći... Ne mogu, vjeruj.

One se hrane i rastu kad im pridaješ značaj. One te tada još više obuzimaju. One se šire. One bujaju. I bivaju još gore nego što su inače. I još veće. I još više peku.... I žele da te dotuku... I uspjeće im - samo ako im dozvoliš. Ako im se predaš. Ako ih ne obuzdaš.

Svako ima nekog koga voli.
Ja imam tebe. I ti imaš mene.
Zar to, za početak, nije dovoljno da kreneš dalje?

Svako ima nekog koga nema.... I koga žali. I bez koga mu je teško.
I koga ne može niko i ništa vratiti. I bez koga se život ponekad učini težak. I siv. I nemoguć. I uzaludan...
Ali ni to se ne da izmjeniti...

Mi moramo ići dalje.
Svaki dan odživjeti kao da je posljednji.
I praštati.

Kažu da je Bog svakom dao da ponese onoliko koliko može....

Ne zaboravi ljubavi moja - uvjek postoji neko ko te čeka na kraju puta. Na kraju dana, na kraju svega. Uvjek...
Uvjek postoji neko ko te voli baš takvog kakav jesi, ko te baš takvog prima, kome si baš takav drag... Uvjek postoji neko ko te želi saslušati, ko samo čeka da nešto kažeš...

Ja znam da si ti jedna velika i čista duša. I znam da me voliš.. I znaš da te volim..

I znam da ovu samoću i daljinu moramo izdržati.
Znam da ćemo uspjeti. Ja te vidim, u snove ti dođem i gledam šta sanjaš..

Vidjećeš, činiće ti se jednog dana - sve ovo što je danas tako surovo, stvarno i bolno - biće jednom tako daleko i nemoguće, da nećeš povjerovati da smo kroz sve to prošli i da si sve to proživjeo. Svi mi živimo u nekim hodnicima vremena.

Često nam se čini - lavirint nema kraja.
Vidjećeš mili, i ovo će proći.....

Volim tvoje varljive godine, tvoje razbarušene misli, tvoja pomješana osećanja, tvoje nježne riječi, tvoja brižna i čežnjiva pisma kad me dugo nema....

Volim tvoje izgubljene snove, tvoje ispreturane emocije, pomalo stidljive ljubavne izjave, zauvek potrošene nemirne godine, pokidane iluzije.... Tebe cijelog, takvog kakav jesi, kakav si stvoren, kakvog te znam....

I sad vidiš, dok ispijaš prvu jutarnju kafu čitajući ovaj mail - u ovoj dalekoj noći, poput one tako davne i obične 'proste vojvođanske zime' - tu sam, sa tobom, i tako snažno mislim na nas. Nema te sile koja mi te može ukrasti iz srca.. Ni provalije vremena i prostora koja vječno može da nas dijeli.

Znaš ljubavi, otkad si otišao na mom nebu više nema zvijezda.
Jesi li čuo za one crne rupe u svemiru koje astronomima predstavljaju vječitu zagonetku? Ima to sa tobom neke veze i ima zbilja nešto u tome.

Eee, zlato moje - čini mi se noćas - umrijeću od sjećanja.
A voljela bih sa tobom vječnost da podijelim. Možda čak i više od toga: malo parčence raja. Da odmorim malo dušu.

(Kad god mi u inbox-u piše 'You´ve got mail.' - učini mi se da mi se sam Henri Miler mangupski smješka i da mi vragolasto namiguje.
Možda je to od suza, od vremenske razlike ili kosmičke prašine. Ili od ko zna čega sve ne?)

Znaš, shvatila sam to odavno: ti nisi sa ovog svijeta - pripadaš zvijezdama s one strane svemira i sav si od svijetlosti stvoren.

Želim ti dobro jutro, ljubavi moja nježna...
I šaljem poljubac za sreću, za dobar i lijep dan.....
Svaki novi dan....

Hrana za mozokot
Dodeka bev ucenicka, sekojdnevono dobivav hrana, hrana za mozokot moj… toa e veke predolgo vreme… no sepak primetuvam deka mi e protrebno toa, deka sakam cesto mozokot da go nasitam… probuvam ..informacii da sobiram, citam, slusam, gledam, no sepak mi se cini deka ne e dovolno, sakam pojse sakam uste…. Zavisna sum, nesto novo da probam, nesto novo da naucam, nesto novo da vidam… zavisna … toa mi e kako droga, ako ne dobija sekoj den porcija informacii , poluduvam….zastanuvam, gledam, pratam no sepak cekoram napred, so toa sobiram informacii… naskoro e momentot koga ke go zapocnam ona sto se resiv da go pravam, i edvaj cekam novi informacii da sobiram, HRANA za MOZOKOT da dobijam… zastanuvam no ne stopiram, cekoram ponatamu….

Nautro stanuvam namerno porano, da imam vreme da se spremam, ne sakam koga moram da brzam.
Ako denot so brzanje mi zapocne, sigurna sum deka cel den taka ke mi bide, se na brzina i neplanirano.
Kako i sekoe utro ovaa nedela go navivam satoot vo 05:00 prodolzuvam uste 15 min taka da dremam i stanuvam.
Nisto posebno, taka i denes, se spremam i izlagam da go fatam vozot za na rabota.
Zaklucuvam varata, sl*gam po skalite i dodeka sleguvam go spremam mojot iPod, bez muzika ne sakam denot da mi zapocne:-)
cekam na avtobuska stanica na avtobusot koi direktno na zeleznicka stanica me nosi. Na zeleznicka zemam edna novina!
Po skalite za na peron pocnuvam veke vo novinata da listam i da citam. Cekam... se kacuvam vo vozot, sednuvam, slusam muzika i citam.
se prekacuvam vo drug voz i sleguvam za na rabotno mesto... toa kako i sekoj den isto taka i denes go napraviv.
Normalno brzam da vlezam vo zgradata kade sto rabota i da se kacam na 3 sprat...NO denes... denes, slegov od vozot, sakav istoto da go napravam
no ne go napraviv toa... poleka odev na kaj zgradata,zastanav i posmatrav lugeto kade vrvat... se cudev... se prasuvav... se msilev...
Cuden zivot ziveeme nie lugeto tuka...sekoj den... rabota, doma, rabota doma... i toa vo edno zivotno tempo sto e enormno brzo...
taka zastanav, gi gledam lugeto... koj trca za na avtobus, koi vo brzo tempo cekorata za na rabotno mesto... ne zastanuvaat
... ne gledaat ni levo ni desno... se prasuvam dali nekogas ovie osobi koi ne gi poznavam, no sepak mi se dobro poznati po dvizenjeto
nekogas isto taka kako mene zastanuvaat, se isklucuvaat od ovoj svet, i samo kako nekoja ptica od neboto posmaatrat?
kako okolu nisto da ne postoi, kako da gledas nekoja snimka... ? Se prasuvam dali po nekogas smanuvaat brzina,brzina na tempo od zivotot, kako jas utrovo?

али од прилепа града е,
али од радовишките села била...
али во тутунска банка
дирекорка е мила

Se podaleku od izvorot bidnav
vo koj se kapev
i sam grbot si go miev,
a sega misli mi se motaat
kako da te legnam,
me progonuvaat i mi velat
da te oplodam,
a mozok sam si presmetuva
period vistinski
gonejki me te pobaram
bas togas
i na nacin bas onoj.
Se boram protiv misli besmisleni
nepovtorlivi i neslucuvacki,
no zar bi bil sakaniot
da ne bev kontradiktorniot,
zar ke bese na univerzumot centar
da ne mi bese pomestena
tockata zbirna
kon visite sveri.