Ваша песна,состав или што било напишано

A ti si...majstorski dobar
ete,pak kazav,abe nemozam da molcham...

Филмаџијката е филмски брза...хахаха

filmadzijka напиша: после ова ... што да се каже ...? прости мајсторче што не можам да те пофалам. ова е момент кога делото е поголемо од мајсторот. веке не те гледам тебе - само приказната. како продување: никој не ја гледа мајката, сите се фасцинирани од бебето.

Ништо, ептен ништо не вели, на децата светот останува...хахахахахаха

III чин

          Војникот што беше успеал да се извлече од заседата и да спаси глава со чудесија својствена за светците, идентификувал двајца од убијците на неговите другари. Оваа вест, заедно со имињата и фотографиите на ѕверовите прошета по сите медиуми, но истовремено со неа една друга вест уште повеќе ми го заскокотка вниманието, па наредните денови ме направи зависник прва класа од информативната програма – нашите органи на прогонот им влегле в траг на монструмите и дека во прашање биле минути кога ќе ги фатат и зведат пред лицето на правдата.
          - Трчала лисицата по јајцата на кочот! – одгорчи стариот во негов стил, - Но попрво на кочот јајцата ќе дочека да му паднат, отколку...- и одмавна со раката.
        - Фарси...Тоа, дедо, ти се викаат фарси! – искоментира мојот постар, единствениот жив син, - Какви рамковни договори!!? Требаше сите, до еден да им отидеме, да ги истребиме, да ги пратиме во мајчината им!                          
        Стариот не дочека да однесе запис на горниот свет за ефикасноста на нашите сили на прогонот. Испушти душа на спиење, тивко, исто онака како што излегуваше на терасата да испие еден тутун, и со спокојство во аглите на усните на човек кој се ослободил од голем товар. Ја испушти душата сам, без сведоци, па никој не виде колку дупки издупчиле во неа клуновите на црните птици на сонот. А да издржеше уште само четири месеци, да имаше место уште за само четири капки трпение во чашата на неговиот живот можеби ќе закрпеше некоја дупка на чаршавот на душата и ќе отпатуваше со олеснителни околности пред божјиот суд, оти...
        - Не викаат на суд! – четири месеци по неговата смрт забележав роишта пеперутки над езерцата на жена ми, а од синилото бликна замрзнато сонце и пеперутките оживејаа и затанцуваа во сребрената мрежа на радоста.                 
        Две години и повеќе немав видено ниту зрно светлина во нејзините очи. – Имало господ! – се отвораа една по една дагите во изворот на расположението кај мојата женичка, - Ги фатиле најсетне ѕвериштата! Ќе им судат за злосторствата                     
        Повеќе од две години соковите од овошјето на овој миг се цедеа во почвата на нејзината надеж и ги хранеа коренчињата на овенатиот цвет на нејзиниот живот – сега наликуваше на тока оган, апокалипса на две нозе, утока на сите реки на одмаздата на светот.       
        Салата во Основен суд со римско два над вратата беше мала за да го собере интересот на новинарите од домашните и странските известувачки агенции за квалитетот на јајцата на новата влада.
        Не знам дали дланката ми пливаше во вода или пак тоа беше потта од дланката на жена ми во мојата, со која таа ја пренесе својата несигурност и страв на моето расположение.
        На клупата за обвинити седеа две млади суштества во придружба на униформирани горостаси со маскирни капи на главата од кои само погледот им шеташе како змијокот низ преполната просторија.
        - Како манекени ги дотерале ѕвериштата! – просска жена ми.
        Нејзиниот немир уште подлабоко ми се зари во испотената дланка.
        - Не можат со крв да ги намачкат по лицата, - реков без врска, во сиот тој метеж од љубопитство, нетрпеливост, жед за нечија крв, веднаш зад менекените, на чии дланки сеуште беше крвта на нашиот син, како да го видов нејзиното лице, вистински, не како дамка светлина на далечните хоризонти на спомените...
        Некој од новинарите не препознал ( та малкумина ли проврвеа низ нашиот дом) и веќе во следниот миг не облета цел осaрник со шаблонски прашања:
        - Што очекувате од судењето?
        - Има ли казна што може да ја ублажи болката во родителското срце?
        - Ги заборави ли државата своите храбри синови?
        Оси... Кога ќе насетат блажина не можеш да се одбраниш од нив... Да ги избркаш...
        Вакум... Уште кога влеговме во просторијата почувствував дека воздухот е редок и загушлив...
        Осите доаѓаа во нов налет и крадеа по парче од воздухот околу нас. Околу вратот ми се затегаше некаква јамка; ја олабавив вратоврската и ги рскопчав последните две копчиња.
        - ОСИ... – се воспаничи жена ми, - Иш...Иш... – како да споулаве во мигот и се размавта со рацете, - Затнете ја дупката, ќе истече сиот воздух...
        - Луге, воздух... – замолив.
        - Јас ви се јавив по телефон... За учество во мојата емисија... Помните... – едно осиче ми доближи до увото...
        - Аман, луѓе, воздух... – замолив уште еднаш.
        Тестото стана уште погусто.
-     Дупката...
          Телото на жена ми провисна преку моите раце.
        Како ли се свитка таа сува прачка, а не се скрши?
        - Луге, истај те се! На женава и се слоши! – најпосле некој се сети да викне.
        Лак од млитава сува прачка имав во рацете. Воопшто не ја чувствував нејзината тежина, само се чудев како не се крши, како не го чув она толку познато „Крц!“ како кога кршевме суви гранки за потпал на скарата кога одевме на викенд.
        Гласот ја раздвои толпата како Мојсеј морето.
        „Жива ли е?“, тивок шепот од едниот брег на раздвоеното море.
        - Итна... Повикајте итна! – пак глас, па дуг, па трет...
        Или повеќекратно одбиено ехо од бреговите.
        Ја зедов сачката нежно в раце. Со чувство на слепец зачекорив низ мракот во ходникот. Некаде кон крајот - матната дамка светлина.
        „Ова не е вистинито, ова е уште еден кошмар!“ – помислив.
        - Што и се случи? – од матната дамка светлина потече шурка тополо ветре.
        Боже, колку ми беше познат тој глас. Како да ми се впил во сунгерот на слухот неизменливо ист и после дваесет и колку ли години. Тој тивок и розов глас што ми го замајуваше умот со една чудна, леплива медовина, како што касноприлскиот повеј ги замајува медоносните пчели, некогаш, кога бев полн со сонце во вените.
        „Халуцинација“, помислив и затресов со главата како да сакав да го истресам од умот дамчето матна светлина што ми пречеша на патот до вратата.
        - Оси! – реков, - И го испија воздухот!
        Двајца во бели мантили ( кога ли толку брзо се најдоа овде ) ја зедоа сувата прачка од моите раце и ја легнаа на носилка. Сирената записка панично.
        - Ќе биде добро... Лесен инфаркт! – рече човекот што и ја намести маската за кислород во транспортното возило на Итната.
        - Спасете ја! – реков. Не, бев давеник што ја бара сламката на спасот, куп очај, - Многу се намачи последниве години! Осите ја докусурија, пусти останале...
        - Знам се за вас...- рече човекот во белиот мантил, оној главниот, сега сфатив дека е лекар во Итната, - Ве гледав неколкупати на ТВ...
        - Децата ни отидоа к*рбан, а ние станавме херои! – одгорчив, - Оси, да не намирисат блажина... Видете што и направија... А таа од пуста љубезност, не знаеше ќепенец да спушти на срцето...
        - Не обвинувајте ги новинарите! – од белиот мантил излезе воздишка, - Си ја работат работата. Сурово е времето во кое што живееме... Но, така стојат работите – влезени сме сите во неговата мелница и тоа не меле....       
        Тој и го опипа пулсот на сачката.
        - Ќе и биде добро! – рече пак, како да сакаше да ме увери во својата искреност.
       Што правеше матната дамка светлина во салата на Основниот? Сега, кога ми се сталожи талогот на возбудата станував свесен дека тоа не беше никаква халуцинација, туку ТАА. Дали ме препозна или од чиста човечност ми го постави прашањето? Не беше многу изменета. Не, вооптшо не беше изменета. Но што правеше таму... Во какво својство се нашла?
        - Ќе биде добро, но ќе ја задржиме на интензивна... Нека одмори малку, нека и закрепнат и душата и снагата – ми рече еден друг бел мантил, кога ги потпишав формуларите за прием на одделението за интензивна нега во клинички.
        - Постапете како што треба! – реков – Само да прекрца...
        - И вие сте истоштен, - забележа тој, - Може едно кафе за закрепнување?
        Климнав со главата.
        - Слатко ! – дополнив со неволна насмевка, - Премногу горчини испив последниве години...
        Истовремено, кога се обидов повторно да ја вратам во мислите матната дамка светлина од крајот на шпалирот во салата на Основниот суд по ходникот се издолжи сенка, која веднаш почна да се собира како во ролна пред тропкањето на женски потпетици.
          Колку ми беше познато тоа тропкање, имаше некое достоинство, некоја цврстина, некоја горда надменост во него, а сепак толку женствено, нежно и отмено како капење на капки од плафон на акустична пештера.
        Тоа тропкање што толку силно ми го раступкуваше срцето, кога ќе го слушнев во ходникот на Гоце...
        - Увериме дека не си фатаморгана! – шепнав молбено.
        - Камо да бев... – ми врати... – седна на столчето до мене – Како и е? – праша.
        - Велат, ќе и биде добро... – реков, - Ти...?
        - Јас...!? Како лик од лош роман... Животот режира чудни филмови...
        Седевме еден до друг, а јас почувствував некаков ѕид меѓу нас двајцата, висок. лизгав ѕид, чиј камења беа обраснати со дебела, лизгава мов, ѕид кој спречуваше радоста на средбата да премине од едното до другото срце и да ги растрепери онака како што посакував понекогаш во мислите, кога ќе ме најавнеше носталгијата за младоста и студентските денови...
        Со решителен поглед се обидуваше да влезе длабоко во мојата душа, да пронајде нешто одамна заборавено во неа, нешто што има голема важност, некаков пергаменет, што ли?
        - Ме сакаше ли? – следуваше прашање, уште порешително од нејзиниот поглед.
        -Знаеш и самата дека те сакав како сестра! – се насмевнав како идиот.
        - Ме сакаше ли како маж што сака жена, те прашав? – испушти болен крик низ забите таа, процеди насобран талог на болка од душата, катран црн, поцрн и од најцрната ноќ.
        Збунет, со подголтнат здив, со голтнати зборови, синтагми, реченици и цели пасуси што ги спремав во скришните ќошиња на желбата да ја видам уште еднаш во животот, гледав во неа, гледав во луда жена, во туѓинка што не ја познавав.
        - Жена ми едвај к*ртули од смрт, а ти ме прашуваш за нешто од пред дваесет и повеќе години... – реков рамнодушно.
        Како да не ме заслушна.
        - Проклет да си...Проклет да си...- истури таа порој од тупаници врз моите рамења, врз грбот, па ме гушна и заплака, - Зошто не им рековме не на предрасудите кога имавме време? Кажи ми - зошто?
        Потоа стана наврапито, си ги избриша солзите и рече              
        - Морам да одам.Мојот син е таму, во судницата.
        Потпетиците затупкаа забрзано кон излезот, како да сакаа во истиот миг да исчезнат, развлекувајки ја за кратко сенката што предмалку ја собраа во ролна.
       

Со прсти ти зборувам,
додека топлава априлска ноќ
ми го носи мирисот
на свежо искосена трева.
И јас како неа,
продолжение сум на еден корен.
Еден ден ќе ме снема,
исто како и оние што ме искосиле.

Дел по дел...Ако ги закачам сите од еднаш ќе се исплашат и никој нема да чита... Вака, секој ден по малку...

чекај го крајот, не биди нестрплива... патем, аплаузите го расипуваат човека...