неверникот ќе постане ли верник?

Апсолутно се согласувам со Бутел.
Месинџер - тоа ми беше поентата. Детето е Божја Креација. Сврзано е со Бога и го спознава Бога не на мисловно ниво, туку со своето битие. Но не е верник! Во никој случај! Се согласуваме по ова прашање - само различно го дефинираме (како и секогаш) .

Vekje rekov deka navistina nemam komentar za teoloshkoto tvrdenje deka decata se rajgaat kako vernici. Ragjanjeto na decata kako Bozhji cheda i kreacii e edna rabota, a tvrdenjeto deka poradi toa tie mora da go znaat Boga i deka poradi toa se vernici, iako vo toj moment ne pripagjaat na nikoja religija ili denominacija, e neshto sosem drugo...

Bilo kako, sekoj neka si veruva kako sto si saka.

Sto bi rekol sin mi - Who is the master who makes the grass green?

Изменето од Messenger - 14.Јануари.2009 во 18:04

Никако не се сложувам со тоа дека атеизмот се појавува во 18 век, а пред тоа сите биле верници...........апсолутно неточно.........

Со појавата на хуманизнот и ренесансата, се појавува рационално осмислување на светот. Човекот бара разумски, а не догматски одговори на прашањата што си ги поставува. Во вакви услови човекот е послободен да каже дека не верува во БОГ, или да се изразам подобро полека почнува да исчезнува стравот од санкции ако се признае вистинското неверување..........

Атеисти сигурна сум дека имало секогаш.......прашање е дали смееле или не смееле јавно да се декларираат како такви......

zidarski напиша: Месинџер - доста спорна е твојата теза дека луѓето се раѓаат како атеисти. Според објаснувањето кое подоцна го даде, тезата е всушност дека луѓето се раѓаат - нерелигиозни, но не и атеисти. Доста голема разлика меѓу неприпаѓање на деноминација и религија (или - недогматичност ако сакаш наречи го), и непознавање на Создателот. Детето го познава Создателот. Веројатно подобро од било кој друг. Како што расте, душата станува замаглена од натрупувањата во умот. Повторното враќање кон Бога е можно само при момент на "чистење" од натрупаните непотребности. Тоа обично се случува само по себе си и не може да биде наметнато. Човек може да стане квази-верник на сила (да оди в црква, да прави се како по книга, но душата да му е сеуште празна), но не може да верува во нешто на сила.

He, he, he...

A koga velev jas deka site se ragjaat kako ateisti, pa potoa stanuvaat teisti, skoknavte kako da hulam neshto.

Ama sega poleka, poleka... site si priznavate deka bilo taka.

Ako, ne se luitam.

Изменето од Messenger - 14.Јануари.2009 во 02:07

polzavce напиша: Толку многу се збунувам...........најискрено..........

Zosto se zbunuvas? Eve lugeto sami se javuvaat kako od nevernici stanale vernici.

Alal da ti e sto ja postavi ovaa tema

Бев сиров атеист до својата 19 год и една ноќ промени се за мене. Не можев да поверувам зошто јас ја почуствував божјата милост и слушнав зборови од божјата мудрост, кога не верувам...И не се посомневав во постоењето на нешто прекрасно и возвишено отогаш, бидејќи знаев дека е вистинско.
Вистинската вера доаѓа од срцето, никој не може да ви ја всади или наметне. Верник не се станува ако само го изведете црковниот ритуал крштевање а притоа не верувате во истото.
Бог не ни суди за нашите постапки, за нашите гревови...туку не учи како да ја спознаеме животната мудрост. Има разлика во тоа да сакаш да се убедиш себеси и да пристапиш со слободна воља зошто „нешто ве тера одвнатре„.
Не знам зошто неверниците/атеистите го доживуваат бога како некоја фигура(претежно човечка форма) апстрактна на која сите и се правдаме, бараме помош и сл; никој не мора да се правда зошто одбрал да го сака бога или оние кои го следеа неговиот пример, тоа едноставно не се објаснува и не постои свештено лице или објект кои можат да сведочат за неговото постоење бидејќи тој е во сите нас и дека ние го бараме него.
Филозофијата е длабока и сложена и веројатно секој тргнува од својот став онолку колку му дозволува знаењето, искуството и отвореноста на умот