Крштевање

epa jasno kazuva deka COVEKOT TREBA DA SE KRSTI KOA KJE BIDE SVESEN ZA SVOJTE PSOTAPKI a bebe kako bebe ne znae deka postoi a ne deka da li saka da se krsi ili ne

Vaka definitvno 1000% se slozuam so sestra aldra ako mozam da ja narecham

jas ala na ISUS kao sum bil roden ne sum krstevan od svestenik duri koga stanav svesen za mojte postapki i koga poveruvav deka ISUS e spasitel moj se krstavav vo Pentakosna crkva custvo e ne sekoj dnevno retko mozes da go osetis

Znaci moe glediste na ovaa tema e dek covekot treba da e krsten Kofa stanuva svesen za svoji postapkii
taka da Aldra se slozuam so tebe

BOG da ve blagoslovi

Споредбата не е на место...
Има еден многу битен момент - не го негирам твоето право да веруваш дека треба да се крштева детето откако ќе стане свесно и спремно за тоа (според Баптистичката традиција во Америка - возраста е 16)... и не оспорувам дека верата игра голема улога при тој чин...
Арно ама... тоа што јас го мислам е дека верата и верските чувства на родителите имаат истотака улога во тој процес. Затоа - не гледам пречка да го крштеваат детето додека е уште бебе.
Инаку - апсолутно сериозно го поставив прашањето - на која возраст треба да се почне да се оди в црква тогаш?! И на која возраст родителите треба да го запознаат детето со Христијанството? Дали истотака на 16?! А дотогаш?! Да не се спомнува религија пред детето воопшто? Или да му се предава компаративна религија, за да може тоа само да ја избере вистината и вистинскиот пат...?!
Според мене е чисто лицемерие да не го крстиш детето додека е бебе, под претекст дека треба да е во состојба да верува за да се крсти, а од друга страна да го задоиш со Христијанската и црковната доктрина уште од мали нозе. За жал - токму тоа се случува во доста цркви кои се со таков став - тука ако влезеш во недела во било која баптистичка црква - целото семејство е собрано, заедно со бебиња од 2-3 месеци... и така секоја недела. Истотака - децата учествуваат во сите црковни активности - хорови, предавања, итн... значи - може да му се наметнува верата, но не е во ред да се наметнува крштевањето?! Дали тоа дете кога ќе порасне (односно, кога ќе дојде на 16 според таа традиција), ќе избере своеволно да биде крстено, затоа што искрено и суштински верува во Бога или ќе се крсти затоа што тоа е нешто што сите околу него го прават на таа возраст и затоа што не познава ништо друго освен тоа на кое го учеле, токму уште од бебе...? Каде е тука разликата?

АлДра - ако го прочита претходниот мој пост, ќе видиш дека се согласувам со идејата дека крштевањето само по себе не е доволно за спасение. Но, како што реков (односно, како што ги толкувам Исусовите зборови) - тоа е еден од предусловите. Сепак - мора да се исполни и вториот услов, односно да поверува.
Затоа не гледам пречка човек да се крсти додека е бебе, а да поверува кога ќе биде спремен на тоа.
Да не забораваме - во Исусовите зборови, верувањето не е поставено како услов за крштевањто - туку како услов за спасението. Формата во која е поставено е крсти И поверува...

Крштевањето повеќе треба да го сфатиш како момент во кој јавно кажуваш дека веруваш и дека ќе се трудиш да живееш според Христијанските принципи. Убав момент е и на него можеш да се сеќаваш како на момент кога си започнал со нов живот. Тоа е нановораѓањето за кое Исус говори. Уште се нарекува и духовно обрежување. Божјото ветување за крштевањето е Светиот Дух.

,,3 Исус му одговори: „Најсериозно ти велам: ако човек наново не се роди, не може да го види Божјото царство!“

4 „Како може стар човек наново да се роди!?“ - праша Никодим. „Може ли да се врати во утробата на својата мајка и повторно да се роди!?“

5 Исус му одговори: „Ти велам и ти нагласувам: ако човек не се роди од вода и Дух, не може да влезе во Божјото царство!

6 Телото може да роди само тело, додека Светиот Дух раѓа нов, духовен живот, од небото.’’(Јвн 3:3-6)

Кога да се започне да се проповеда Евангелието е индивидуално прашање. Зависи од интелектот на детето. Но едно е кристално јасно- тоа треба да ја разбира суштината и да може да поставува прашања. Треба да знае да чита за да може човекот да се увери дека навистина е така како што му е проповедано.
Потоа следи покајанието, обраќањето од грешниот живот, верата во Исус и на крајот крштевањето. Крштевањето е одлука на личноста која го прифаќа. Не можеш некому да му наметнеш спасение. Исус не ни наметна нам ништо. Ние по наша волја одлучуваме дали ќе го следиме или не. Така е и во овој случај. Посебно овде зашто ова е идентификација со Неговата смрт.
Крштавањето само по себе нема никаква моќ. Неговата моќ е во верата која ја носи секој Христијанин во себе.   

Сметам дека убаво образложив и не сакам да се повторувам околу тоа колку голема улога игра верата во тој чин. Па така кој има очи и знае да чита- нека препрочита!