Ваша песна,состав или што било напишано

напраени се одамна..

и јас

да речеме да 

леле што ми кажа...се зезам...ова онака го напишав на шала...зашто се потсетив на еден филм каде што машкото вика -може да ти кажам кратка поезија и девојката вика-може и тој вика-небото....
и толку од поезијата

П.С. Мајсторче погоди


Изменето од blueprayer - 18.Мај.2008 во 01:11

тревата е зелена ѕвездите светат....

Блеки, да си го смениш никот под итно во Ѓавол со скршено срце... Тежи лириката во овој текст, блескоти и паѓа со тивок шумол како долг, црн, свечен фустан на телото на некоја убавица, на најубавата жена на нечија забава...

ЦРНИОТ КРУГ НА СУДБИНАТА (3)


                      По барање на Бисерна


        Никој не може посилно да почувствува несреќно вљубени погледи на момчиња од девојка на осумнаесетгодишна возраст чие тело е витко како трска и има бронзен прелив од бакнежи на јулско сонце. Станка имаше осумнаесет години и тело витливо како трска и, згора на тоа, прелиено со бронзен прелив од бакнежите на јулското сонце, но таа не беше свесна дека за трската се лепат несреќно вљубените погледи на момчињата кои заради неа, да тоа беше неоспорен факт, иако таа и за тоа ништо не знаеше, во последно време беа чести гости на речната плажа и дека плажата никогаш, и пред времето на градењето на градскиот базен, не била толку посетена, оти сето нејзино суштествување се поистоветуваше со момчето по име Горан и оти нејзините осумнаесет крилца само кон него првнуваа со радост, а неговиот лик беше единствено достоен по него да се разлијат далгите од двете езерца, толку благо и толку питомо облизнети под нејзиното чело.
        „ Има една тајна врска...“, почнува песната од почеток, по кој ли пат, исто како и тогаш, во приказната што оживуваше пред нејзините очи стара дваесет или дваесет и пет, или колку ли точно години истечено време низ коритата на животот...
        Станка Поп Тасева ги склопи кориците на книгата на спомените. Всушност, таа не склопи никакви корици од никаква книга, туку далга на слана го попари трендафилот на мислата што ја одведе во минатото на речната плажа близу Р. Едно штрекнување, едно шашардисување, едно вџашување ја прекина врската со топлиот повев од минатото што извираше од звуците на песната и плашиците што го образуваа второто име во срцето на маргината на учебникот се сторија вкочанетост, така што пред очите и се отвори името на ќерка и...
        „Има една тајна врска...„
        И крв!
        Не, крв немаше. Ниту капка крв немаше во неа. Немаше ниту околу неа, но таа имаше чувство како сета крв да истече од неа: од лицето, од рацете, од мозокот...
        Но каде ли истече? Можеби ја впија страниците на учебникот, како сунгер жеден за крв, оти долги години бил затворен во темнината на таванот, но таа не можеше да види ниту капка од сопствената крв по страниците оти тие почнаа споулавена игра на вртење, при што уште еднаш, и уште еднаш, вкупно седум пати, се појавија двете имиња како две црни кукавици во снегот на маргините.
        Знак, знак,знак,знак, знак, знак,знак, одбројува ѕидниот часовник од ѕидот во собата на ќерка и, една од двете што ги држешеа како потстанари кај разнесувачот на млеко, кој имаше син студент во метрополата и одвреме навреме се појавуваше во некое списание од уметноста и културата со некоја песна, секогаш со исти иницијали под насловот, на местото за посвета.
        Каков знак,каков знак,како знак, каков знак, каков знак,како знак, каков знак, излегува и влегува кукавичката во седалото во часовникот.
        Судбина,судбина,судбина,судбина, судбина,судбина,судбина, бие лудилото во слепоочниците на Станка Поп Тасева.
        Таи ли ќерка и нешто од неа?
        Кафез... кафез од лудило...Без решетки, а сепак тесен, проклето тесен: душата да ја склучиш во него не ќе може да ја собере...
        Тесен е кафезот, тесна е собата, тесна е куќата, тесен е градот, тесна е вселената...
        Или ништо не е тесно: ниту кафезот, ниту собата, ниту куќата, ниту градот, ниту вселената. Тесна е само таа, оти Горан влезе повампирен во неа, а повампирените не ги интересира страста кај жената туку ноќе, на полноќ, кога месечината ќе се исполни само си ја бараат изгубената душа...
        Тесна е и нејзината душа. Можеби само таа. Напнатите мускули на лудилото ги пукаат со години шавовите на кошулата во која беше облечена нејзината душа и ги бркаа од неа сите мажи што ќе и фрлеа соблазнителен опул, за да може, кога ќе огрее полна месечина да му погледне спокојно, со чисти мисли и уште почиста душа на Горан в очи, макар и на таков, повампирен.