Ваша песна,состав или што било напишано

На почетокот, се обидуваше да ја игнорира тагата за својата Македонија, ама таа сепак успеа да го совлада за кратко време. Веќе не беше оној весел, зборлив Марко, ами почна да се повлекува во себе. И овде имаше пријатели, но со нив како да не го имаше истото, топло, македонско пријателство. Марко почна да живее еден живот како машина... Со телото беше овде, јадеше, пиеше, се смееше без волја, со еден начин овде само преживуваше, а со својот дух беше назад во Македонија. Не ретко, во долгите, жешки ноќи, солзи му доаѓаа во очите, но, ќе се свртеше на другата страна, ќе ги избришеше солзите и ќе продолжеше да се обидува да заспие. И самиот се чудеше како успеа да издржи 5 години овде, и да го заврши колеџот. Со радост го очекуваше враќањето назад, но радоста ја снема во истиот момент кога му беше кажано, ,,дека ако сега ја напушти земјата, подоцна има многу помали шанси пак да се врати назад.,, Се сети на неговиот ентузијазам за успех, и тоа како да му ја поврати енергијата. Реши да остане тука, макар и уште десет, дваесет, или триесет години, и да успее тука. Сакаше да ги направи горди своите родители, да ги направи горди своите сограѓани, како Македонец што успеал далеку од својата татковина.
    Како најдобар студент во својата генерација, веднаш доби понуди за работа, и тоа од самиот колеџ на кој што студираше. Му беа понудени многу различни студии, за уште да напредува, и Марко секогаш ги прифаќаше. Поминаа уште пет години, тагата беше уште тука и растеше со секој изминат ден. Марко сега не беше само Марко, беше професор Марко. Им предаваше на илјадници студенти од целиот свет. Предаваше нешто со кое што се гордееше. Беше еден од најдобрите професори по историја на народите, а уживаше да им раскажува за походите на Александар, за битката на Самоил во која тој ги изгубил сите војници, за младите револуционери кои направиле денес Македонија да биде слободна... И секогаш кога зборуваше, се убедуваше самиот себеси да не заплаче. Се тешеше дека кога и да е, ќе се врати повторно назад, повторно кај своите.
    Но, еден ден се појави таа. Беше Македонка, и живееше тука речиси од дете. Иако растела далеку од дома, сепак изгледаше како вистинско Македонско девојче. Имаше црна, исполнета со кадрици, коса.  Очите и беа темно зелени, а кога ќе се насмевнеше, срцето на Марко заигруваше и се исполнуваше со едно преубаво чувство – љубов. Беше мила и фина, и љубезна кон секого. Немаше некој кој не ја засака. Речиси секој ден го поминуваа заедно, и нивната љубов стануваше се поголема и поголема. Мајка му на Марко беше пресреќна што тој има таква девојка покрај себе, и со нетрпение очекуваше тој да донесе снаа во куќата. Макар и во таа куќа преку океанот.

Тагата на Марко

      Сонцето не беше целосно изгреано, небото сеуште беше мрачно, а Марко веќе беше разбуден. Возбудата што ја чувствуваше цела ноќ не му дозволи да заспие. Денеска е денот кога тој со своите неполни 20години ќе замине да студира во далечниот Нов Зеланд. Таму гледаше можност за подобар живот, а иако се што ќе побараше од родителите и добиваше, Марко беше личност што секогаш сакаше и бараше повеќе од животот. Додека чекаше да се разбудат неговите, чекореше од едниот до другиот крај на собат. Се обидуваше да си го замисли животот таму. Од она што го имаше слушнато, таа земја беше негова ,,дестинација од соништата,, неостварена животна желба.
 ,, - Немам зошто да бидам нервозен ,, се уверуваше самиот себеси. Плашејќи се дека возбудата што ја чувствуваше во стомакот ќе го поколеба, набрзина излезе од собата, и отиде да ги разбуди родителите.

            За неколку часа, веќе седеше во авионот, кој требаше да го одведе далеку од неговата Македонија. После долгото патување, конечно стигна на аеродромот во Окланд. Аеродромот беше преполн со луѓе од различни краеви, а Марко сепак се почувствува осамен, како никогаш до сега. Го сепна музиката од џебот; Неговата мајка упорно му ѕвонеше на мобилниот телефон, сакајќи да го праша дали стигнал. Се наежи кога го слушна нејзиниот растреперен глас, и посака да биде до неа, да ја гушне и да ја утеши. Не сакајќи да ја растажува, само кратко и одговори дека се е во ред, и дека е на пат кон својот стан, кон својот нов дом. На крај, само и рече, ,,- Гушни го тато од мене.... ,,

И така, почна животот на Марко во Нов Зеланд. Предавањата на колеџот беа одлични, а англискиот, кој Марко и претходно добро го познаваше, секојдневно се подобруваше. Запозна многу луѓе, секој со различно потекло и со различна култура. Сите ги сплоти едно нешто.... Љубовта кон напуштениот роден крај. Секој од нив навечер му се обраќаше на својот Бог, но сите молитви беа за своите блиски, далеку од нив. Полека почна да го запознава своето ново, мало гратче, оддалечено само неколку километри од Окланд. Научи дека дебелата тетка од супермаркетот е секогаш прва смена, запамти дека единствениот семафор кај плоштадот се менува на секои триесетина секунди, и секогаш им се насмевнуваше на дамите од крајот на автобусот со кои секој ден патуваше на колеџ.

Но, навечер кога гратчето обвиткано во темнина заспиваше, и кога сите мајки ги бакнуваа своите деца за добра ноќ, Марко помислуваше на својата мајка. Во главата му се роеја разни мисли. Како се неговите во Македонија, што се случува со неговиот велосипед, што се случува со неговата рипка, дали му стои креветот наместен со сината прекривка, едноставно, сакаше да знае се’ што се случува таму, на другата страна од светот.  Се прашуваше, што ли прават неговите другари, сега кога таму е ден. Дали седат во нивното омилено кафуле, дали се со своите девојки, дали се тие во ред... На писмата од Македонија се радуваше како мало дете, ама радоста кратко му траше. Веднаш пишуваше одговор назад, но беше невозможно целиот живот од Македонија да се пренесе на Марко во само едно, две или три писма.