Ваша песна,состав или што било напишано

И се случи нивната свадба. Марко беше среќен што ќе ја има таа за своја животна сопатничка, беше весел, се смееше и разговараше, но само тој знаеше како му е. Длабоко во себе плачеше, иако солзите не му потекуваа. Копнееше за Македонија, за својата сакана земја.
    Животот на Марко течеше, годините минуваа, а тој не успеа да се врати во Македонија. Поминаа речиси дваесет години од неговото доаѓање, а неговата тага, беше тука, поголема и поголема со секој изминат ден. Имаше живот како робот, секој ден на работа, преку викенд со семејството, и речиси немаше време за одмор. Неговите деца пораснаа, стана и горд дедо на три прекрасни дечиња. Неговите родители починаа, а тој не можеше да отиде да положи цвеќе на нивниот гроб. Еден ден кога погледна во огледало, виде белобрад старец, на кој само очите му зрачеа со живот, и со една голема тага. И, се реши. Седна во авионот, и како да се присети на тој момент, во далечното минато, на кој едвај се сеќаваше, кога дојде тука. Целиот негов живот му се враќаше пред очи. Се враќаше во родната Македонија, за конечно да застане на гробот на луѓето кои го имаа можност да му се радуваат само 20тина години, а се што тој имаше поминато, го знаеја само во груби детали, раскажани во писмо. Се сети на родната куќа, на синиот прекривач, се сети на се што некогаш беше негово. Солзи му течеа, а беше немоќен да ги запре. Се собираа во него речиси 50 години. Кога од висина ја виде својата Македонија, знаеше дека конечно е на нешто што може да го нарече свое место, свое место од соништата. Срцето забрзано почна да му чука, се радуваше што е повторно тука. Ги виде своите внуци како му мавтаат од аеродромот на којшто тргна пред 50тина години, виде како му се насмевнуваат. Слушна како го повикуваат, како го помрднуваат за да се освести. Тогаш, го виде белото светло, и Марко ги затвори очите за малку да се одмори... конечно... и да им раскаже на своите  за неговата голема тага.... Ги виде, таму некаде... Горе....