Ваша песна,состав или што било напишано

ЦРНИОТ КРУГ НА СУДБИНАТА (4)

               *************

                                             
          
          - Мрдната е! – колку да се утешат, и залепија етикета неповампирените во селото, а можеа ли да се утешат, можеа ли да го угасат тој оган со чии јазици беше опфатено сето нивно суштествување додека ја топеа во погледите како топка сладолед во слаткарницата на торбешот кога одеа в среда на пазар, па навратуваа во малата баракичка со натпис на влезот ШЕХЕРЗАДА , а над него до помали букви, СЛАТКАРНИЦА, за да си ја засладат намачената им селанска душа и, згора на тоа, сува и стутулена под чоените палта од жешкото сонце, со топки
сладолед од ванила и чоколадо и чаша студена боза и да понесат троа од алвата за дома...
          А можеа ли да се откажат од ниетот да испитаат колку навистина е тесна, и дали тој Горан, кој никој не го знаеше, само ноќе, кога ќе огрееше полна месечина, влегува во неа...
        - Мрдната е! – велеа и бараа оправдание пред самите себеси и си ја штитеа машкоста едни пред други, оти никој не сакаше јавно да признае дека ноќе таа му пика жешки гламји во постелата, па дури и оние кои беа ќердосани и имаа максмчиња што со извалкани муциња трчаа во крпениците на нивните постари братчиња или сестрички низ селото и зборуваа, особено оние на Кус Митре, како, ноќе, тато, кога ја легнувал мама, сскајки низ забите, бркал некакви ми ти вампири, „Вампири!“, имитираа децата на Кус Митре најубаво од сите деца во селото, стискајќи ги најсилно што можеа, до чкрипење, белите ниски во своите усти, такашто зборовите излегуваа како песните од кавалот на Мице Рогот, кого го викаа на слави или свечености ако домаќинот немаше начин како да ги набрка гостите, па остана меѓу селаните, и после неговото заминување на оној свет, изразот „Време е да ни засвири Мице Рогот“, кога ќе се заседнеа подолго, а на столчињата имаа некаква смола која не ги пушташе да си заминат секој по дома.
           „Вампири!“ се натпреваруваа децата на Кус Митре,кое посилно ќе чкрипи со забите и ќе собере повеќе суви пченкарни лисје во зборовите што пишеа излегувајќи низ белата стиска на валканите муциња, „Море, знам јас што е лекот – пиралка... Една добра пиралка!“, и ги вртеа муцињата буштравите главчиња, уште повеќе ако некој ги заденеше да имитираат, па тие како ги стискаа забите така вртеа и со главчињата, чиниш така посилно ќе биде чкриењето, а зборовите погласно ќе пиштат низ забите.
           Но имаа и некое фајде од неа, од штукнатата, овие неповампирените: лете, во честаците, во шаверот, во извишените пченки и во овоштарниците, тие, потпалени од штукнатата ги плашеа селските девојки, што си го чуваа тесното меѓу нозете за венчавка, дека ќе станат како онаа, од вампир ебаната, дека влакненцата околу тесното трње ќе им се сторат, дека наутро жилети ќе мочаат, оти вампирите кога влегувале, го правеле тоа преку душата, а не, и во никој случај низ тесното, ама семето вампирско секогаш го истурале во утробата и од него се оплодувале некои малечки суштества што имале расчаталени рокчиња што биле остри како жилети...   
        Девојките не сакале да бидат од вампир ебени.
        Која девојка сака влакненцата околу тесното трње да и се сторат, гаки да не може да облече, па така обезгаќена да ги собира пците околу себе.
        Н иедна девојка не сакаше наутро жилети да моча.
        Ако не првата, ако не втората, тогаш третата или четвртата ноќ белите момински бутови се расчаталуваа срамежливо во честаците, во шаверот, во високите пченки, во овоштарниците, а тесното ја почнуваше наизуст научената молитва на спасот: „Оооох, Оче наш, иже јеси на небеси, не дозволувај да бидам од вампир ебана!“, а колковите се креваат, се одлепуваат од тревата и молитвата се засилува: „Оооооооох, Богородичке, мајчичке, недавај влакненцата трње да ми ги стори нечастивиот!„, се разгоруваат честаците, шавероот, високите пченки, овоштарниците, од огнот што го блуваат ламјите меѓу моминските бутови побели и од млеко и од снег, „Ооооооооооооох, Свети Илија, Свети Трипуне, Света Огненамаријо“, бара спасение молитвата од сите домашни и увезени светци и спасители на душата, „ Оооооооооооооох, мили та премили, огнопалачи, буторасчаталувачи, колкокревачи – излезете од пеколот со спасение за душите што не сакаат да мочаат жилети наутро!“
        Некојси шутрак од селото, не го удрил своето име во книгата на сведоци кога идната пролет седум копилиња, тукушто донесени на свет, заплакале оти никогаш нема да ги запознаат своите вистински татковци.
        - Само во ума на шутрак може да се роди идеја да се повампири за да се увери во тоа од кое што сите се откажуваат! – коментираше Убав Стојан, магацинер во селската задруга и претседател на месната младинска организација, пред соселаните во кооперацијата со чоканче ракија во раката, - Само шутрак!, ќе повтореше по секое голткање од чоканчето и бришење на устата со ракавот, - Ебати гио шутракот, шутросан! Јазк што на факултет го пративме... Место ука да збере, тој умот на чавките го раздаде.Пу!
        Утрото, веднаш по ноќта на светецот Валентин, или на нашиот Трифун, таткото на шутракот лично, со истиот оној срп, со кој мајка му во истата штала го одвоила физички од себе, сечејќи му ја папочната врпца, го пресекол јажетошто висело оптегнато од тежината на телото на шутракот, во кое недостигала само неговата душа, на последната греда во шталата...

ПРОДОЛЖУВА...

Gusni me milo
i ne veli nisto sega,
solja so dusa moja
ispi ja ti sega
i spomni mi za vkusot,
dali seuste da zasladuvam treba.

koga vrne
i jas sum vo nebrano, togas istura
nekogas gledam niz prozorot prekrasen dozd kako poleka kapkite pagjat
koga novite poleka se ragjat i obozavas so e taka
no koga sum sam sred livada i vrne - togas istura
kapite sibat vrz mene , ne deka sum mokar, toa tolku ne smeta
nego neostavat nitu edno mesto nekazneto da dokazat deka nema kade da se sokrijam slicno kako vcera
slicno kako zavcera
koga vrne istura, misla koja se ragja posporo od samite kapki koi ne se kapki nego mlazovi i ti vikat , kade kade kje se skries
toj gore ako go ima me vide
me naceka vo nebrano
za da mi kaze ej milicok neli koga vrne togas istura, neli?
da



Изменето од anakin - 12.Јуни.2008 во 02:01

Те молам…
                                                                                                 
Те молам, рашири ги дланките и собери ги солзиве мои.

Погледај во нив!
Ќе го видиш копнежот мој, како облак од сладок сон кој се бори со отровите разлеани низ звезденото небо.

Огледај се во нив!
Ќе се видиш себе во мене.

Помирисај ги!
Ќе го почувствуваш мирисот на јужниот ветар кој те милува кога месечината и сонцето се поздравуваат.

Собери ги и измиј се со нив!
Ќе ја почувствуваш сета моја љубов собрана во сокот од срцево којa извира само за тебе.

Те молам, рашири ги дланките и собери ме.
                                                     
                                                    Те молам, собери ме, за да ме чуваш!

Изменето од filmadzijka - 26.Јули.2008 во 22:42

Velis deka igracka sum
obicna, gumena
i na kopce.
Velis,
treba da igram i skokam
sekogas koga ke posakas
zosto vo toa sum najdobar,
bleda zabava
pus pauza dur trae.
Velam senka me pokriva,
velam deka proziren biduvam,
velam deka mojot rok odminuva,
velam kako prazen novcanik bidnav.
Na sila oci otvoram,
na sila zborovi izgovaram
onaka od navika minata,
veke ne sum dobar kluc za vo brava
so vakvi zapci istapeni
i zatoa kako kutre
na cergice pred vrata legnuvam

Koga ke zatreperam,
koga ke vozdivnam,
togas se zgrcuvam,
togas se prisetuvam,
kako nokite za nas svetli bea
kako nieden ne sakase da popusti
pogled da simne
eden od drug
i kolku mnogu davanja
eden za drug
bea predadeni.
Koga ke pomislam
koga ke se zagledam napred
kolku zamoreni sme sega
kolku se nesto povazno bidna
od nas zosto e za nas.