Дневник - во малку поинаква форма...

Ми помина со рацете по белегот „Длабока лузна од глупаво детиште“ - рече пред да се насмее на глас онака задоволно, без прашања, без изнудени одговори .... само продолжи да поминува со раката по должината на белегот....

„Не ги спакував сите нешта во картонска кутија на патот од детиште до жена, ги задржав оние омилените .... засекогаш ..... Не користам кратенки, никогаш и не сум ги сакала во ниту една форма ... Нема да ги користам ни сега кога е полесно да се превртам на стомак и да ја сокријам лузната “

Се насмеа пак .... „На пазарот за месо ти си роба со грешка“ – ми рече- „Остави ме да те извадам од колосек, само за миг да добијам бес од тебе.... да те видам разлутена .... нешто , било што .... за да знам дека има надеж“ ...

„Гледаш некаде натпис Изгубено – Најдено?“

„Зошто во тебе нема светлина? Понекогаш се прашувам како те најдов, како слеп да сум те барал низ мисли, без звук, без мирис, без допир ..... како воздух“- рече и ги затвори очите .....

„Сега ја знаеш лушпата со лузна, и со затворени очи пак ќе ја познаеш нели?“

„Ти уште си играш а веќе си жена, кога ќе научиш дека сега веќе не си играш со сјајни нешта собрани од излог на продавница за играчки имаш живот во рацете ејјјјјјјјјј?“ – ми ја сврте главата за да го погледнам .....

„ Лушпата се крши без допир, мирисот може да даде чудни бои а моето дишење знае да зборува течно и разбирливо“

“На крајот од денот сите го разбираат само онаа ЗБОГУМ кажано на било кој начин а ти си исклучително добра во тоа“ – ми рече со стегната вилица ......

„На крајот на денот јас сама ќе го најдам мирисот на црно вино од чашата која е моја без да користам кратенки“ .............

И уште една насмевка умре, по којзнае кој пат .........  

„СЛИКАРОТ“

Одамна го постави белото платно за сликање,

Во коридорот на минувачи додека бараше лице,

Гледаше во платното како да одмерува празнина,

Додека рацете му беа замачкани со стари засушени бои ...

Времето го одмеруваше со исчезнати месечини,

Секоја нова родена потешка од претходната,

А тој безобразно го навредуваше секое ново утро,

Лицето за неговата слика на платно е лице на ноќта ....

Деновите ги минуваше со ефтини скици исцртани со молив,

И графитот беше скап за безизразноста на минувачот ,

За мигот кој го одзема од двете раце на маестрото,

Наместо слика на платно - корка леб и голтка вино .....

 Со затворени очи вовлекува длабоко чад од позајмена цигара,

И се обидува да остане мирен, да не псуе гласно,

Имаше по една за секој љубопитен што му ѕирка зад рамото,

Додека мрмореа со негодување за празното платно .....  

Ја чекаше тишината додека настапува ноќта,

Се смееше на измислената дијагноза која му ја закачија,

Титула „Лунарно пореметен“  како покварен часовник,

Додека ја мешаше бојата и чекаше светлина да слика ....

Некои ноќи можат да траат како век со запрено време,

Како услишена молитва на сиромашен сликар,

Да го заврши делото „Лице на ноќта“ со свој потпис,

И засекогаш да исчезне од коридорот на минувачи ...

А можеби,  ќе остане само приказна ......

НЕ!

„Фаталната“

Колку долго бев таму во моето совршенство сама,

Во совршен зимски ден со совршена тишина,

Таму каде што друг умира и спие јас се раѓам,

Којзнае по која пат веќе во мојот век ....

И одзвонува гласот на Фаталната умее да се смее со срце,

Нема срце, само глас без тело кој умее да повторува,

Како цитат напамет научен затоа што бил важен:

„Ќе умираш и ќе се раѓаш, во секое утро пред секоја ноќ“

А јас само ќе ја надополнам како умница тукушто испилена,

Која учела од болка на дваесет скршени коски во ист миг,

„Тука сум со тебе да живеам без душа со души две“

Ме испраќаат и дочекуваат на истиот перон.

Пак ќе ја насмеам Фаталната онака од срце,

 ќе ми каже дека магловит ми бил патот,

Сум избрала дожд, стерилност и стакло

Без изговори и со посебна нарачка како таа да ме чека мене .....

Се смее и на моите писма кои ги пишувам без да ги пратам,

Два века си назад, живееш во модерно време ми вика,

Праќаш бакнежи во ноќта без да бакнеш,

Живееш без сетила за да умреш кога ќе ги добиеш ....

Се си мислам -  растам со секое ново раѓање,

Онаа од вчера е историја запишана во моите писма,

Оваа од денес утре нема да постои,

А јас сум сепак таа една што на Фаталната и пркоси ....

безбојно слатко утрински

го опишав бакнежот

во моментот кога ништо паметно не ми доаѓаше на ум

заправо, имаше вкус на ништо

ништо порано вкусено

нислам дека не го запамтив, воопшто

еј, да повториме -и‘ реков

можеби помисли дека сакам на неа да истражувам бакнежи

а мене само ми беше до бакнување

„ПРОШЕТКА“

Ќе ме прашаш ли зошто брзам па застанувам,

Да го измијам лицето на месечева светлина,

Кога се подсопнувам од паднати ангели,

А знам дека наместо вода ќе добијам оган ...

Делам скапи насмевки без сопственик,

За да си го одбележам патот изминат,

По лавиринт граден со години без демони,

Ѕидини напуштени за ноќни прошетки ....  

И одалеку те слушам како ми велиш:

„Расипнице, зар не умееш да чуваш скапоцености,

Распаруваш бисерна кожа секоја вечер,

Ја нудиш а јас не сум таму да ја соберам,

Да ја помилувам и да ти ја вратам како подарок“

Јас ги праќам моите воздишки со ветерот,

За да те стигне, да ти го даде здивот одземен,

И да не му веруваш, да го избркаш и проколнеш,

Ќе ти остави данок собран во бакнежи,

За да ми се врати олеснет, да се свие во срцево ... 

И во зората кога ќе се обидам да побегнам,

На белиот булевар одбележан со насмевки,

Ќе носам изгореници по вратот како медал,

Од жешки зборови без допири за покајание,

И ќе ти вратам пак во раѓањето на новата ноќ

Во потрага по вода за да добијам оган ....  

„СЕНКА СО ДУША“

Те испратив во земјата на сенките,

Те ставив зад себе и те притиснав до зидот,

Така можам да ти го почувствувам здивот,

Мојата сенка има душа, дише зад мене.

Те ставам под себе на пладневно сонце,

За да се вовлечеш во мене без опашки,

Те оставам да дивееш и гориш,викаш и молиш ,

А јас ќе ги затворам очите и само ќе те слушам.

На залезот ќе те постелам пред мене ,

Од крајот како почеток, јас одамна сум наопаку,

И ќе гледам како цел живот слепа да сум била,

Прогон на две души во сенки здружени за сила.

И кога ќе настапи ноќта јас пак ќе останам иста,

Шуплива лушпа за земни задоволства,

И нема да дишам за да можам да те слушнам,

Чекори на доаѓање .... заминување ....

Сеедно .... исто ..... од почеток или крај ....

Јас бакнувам сенка пред спиење... сенка што има душа ......