Пуст да остане животот студентски: СД „Гоце Делчев“

Морам до тоалет, беа првите зборови при влезот во студентскиот дом „Гоце Делчев“ во Скопје.

Важи, нема проблем, повелете, меѓутоа вратата не се затвора, ќе ви чувам стража.

По едноминутно молчење се слуша – Заборавив да ве предупредам, и казанчето нема вода.

Проклетство, си велиш и се обѕирнуваш наоколу. Ѕидовите руинирани, со дупки, ходници во кои те вее ветер како да си надвор, скршени прозорци, мирис на влага и на урина. Тука слободно може да се снимаат сцени од хорор-филм, си велиш. Се наежуваш, се прашуваш дали некој воопшто би можел да живее тука. Ама може.

Нашата соговорничка нè внесува во својата малечка и скромна соба. Прозорците залепени со селотејп, заковани со понекоја штица, штекерите, исто така, залепени со селотејп. Од чешмата постојано капе вода.

„Лани речиси два месеца немавме вода, за да се капеме, си топлевме во тенџериња. Ама тоа е. Секојдневие е да нема топла вода и парно. А и кога има, зиме, толку дува провев, што ти е страв да отидеш да се избањаш. Ниту мајсторите не ни обрнуваат внимание. Не дај боже да ти се расипе нешто, дури непријатно ти паѓа да ги молиш да ти помогнат. Така, прозорецот ми беше расипан и отворен речиси еден месец, и видов-не видов, викнав еден другар да ми го закове. Расипани парна, така си дремат ладни оти нема кој да ги поправи“, раскажува нашата соговорничка и додава дека само еден тоалет, во кој работи само една туш-кабина, го користат некаде 16, а некаде и 32 студенти, во зависност од тоа на кој кат и во која зграда се сместени.

Го гледаме нејзиниот лаптоп на креветот од кој тивко свири „Cry Me A River“ и првото прашање што ни доаѓа на памет е дали имаат Интернет.

„Интернетот си го плаќаме сами. Лично јас давам 300 денари за 10 гига. Се организираме по соби и си купуваме. А потребен ни е. Семинарски, домашни работи, па не постојат веќе листови, на професорите сè на мејл мораме да им праќаме. Ама толку работи ни фалат, па проблемите со Интернет не ги ни забележуваме. Ненормалните работи веќе ни стануваат нормални“, објаснува девојчето.

Станува, ни вари турско кафе со една лажичка шеќер. Го гледаме решото, ни вели си го понела од дома, овдешното било расипано.

„Бев здраво дете, ама откако сум тука, само болести ме фаќаат. Добив инфекција на мочните патишта, желудникот ми се расипа, сестра ми кога беше сместена, и таа се разболе, фати бронхитис и гнојна ангина, а цимерката си отиде дома, зашто и таа се разболе, па за да се излечи, оти тука не може. Влага има колку сакаш, на еден другар дури печурка му никна во собата. И од челик да си, тука ќе ти падне имунитетот“, вели дваесет и едногодишната девојка.

Објаснува дека сиромаштијата ги носи тука. Дека немаат избор оти кириите се високи.

„А не смееш да се пожалиш. Веднаш ми велат, па ако не ти чини, што не си одиш под кирија, или, пак, дека сум од опозиција. А ова нема врска со тоа. Пари за кирија немам, моите се сиромашни. А има и онакви што не можат да издржат, па си одат оттука. А кога се бунам, не се бунам за џабе, значи тешко ми е, не е фер, академски граѓани сме. Во времето на татко ми било привилегија да бидеш сместен во студентски дом. Денес, тоа значи друго – дека си го допрел дното. Ама јас тоа го разбирам како чин на челичење. За подготовка за животот. Еден ден кога ќе ни се случи нешто страшно да можеме да си речеме – Ех, јас во Гоце бев сместена, па ова нема да го преживеам“, коментира студентката.

Во студентскиот дом месечно се плаќаат по 3.500 денари, а во цената е вклучено и јадење (со бонови) во тамошната менза.

„Грав, грашок, виршли, пире, повремено понекоја плескавица, ама цело време иста храна има, која воопшто не е вкусна. А мензата и покрај тоа што наводно работи до девет вечерта, ако не отидеш да си земеш храна околу пет попладне, нема ништо да најдеш. Затоа редовно сами си купуваме вечера. А ако некогаш чуеме дека донеле нешто ново на менито, тогаш се радуваме како деца и се прават редици. Некогаш кога има помфрит, се чека и до еден час додека да успееш да си ја земеш порцијата. Се водат битки за преживување“, вели соговорничката.

Затоа, пак, социјалниот живот им е одличен. Забави и дружење постојано, а и лесно разменување информации и книги.

„Не можам да се пожалам од социјалниот живот. Колку луѓе тука имам сретнато, немам сретнато за цел живот. Си помагаме, се дружиме, се раѓаат љубови. Верувам дека оттука некои ќе ми останат пријатели за цел живот. И диското ни работи, па секој вторник и петок сме таму на некоја забава“, додава студентката.

Во пресрет на Денот на албанското знаме „обезглавен“ македонскиот револуционер Здравко Чочковски во Дебар

Самохрана мајка: Срѓан Керим, пијан, ми го удри автомобилот и се сокри