Нејзиниот лист и семе веќе со векови се користат во кинеската медицина, првенствено на лечење од астма, болести на бронхиите и белите дробови, како и за подобрување на периферната и мозочната циркулација на крвта. 


Исто така во современата медицина се прифаќа превентивното и лековитото делување на гинко. Важно е да се спомне дека гинко е најмногу употребуван природен препарат на денешницата. Само во Германија, во 1988 година, се препишани преку пет милиони гинко рецепти. Истражувањата за лековитите својства на гинкото укажуваат на неговото силно антиоксидантно дејство, првенствено поради високата концентрација на флавоноиди.


Листовите на гинко билоба, покрај другото, содржат флавоноид кемпферол, квесцетин, изорамнетин и други гликозиди, проантоцијаниди, терпени од нефлавоноидно потекло, и тоа: билобалид и гинко глиди A, B и C, лагнини, етерични масла и танинска киселина.

Гинко билоба се одгледува на неколку места во светот. Листот е лековитиот дел од билката, а се користи за подобрување на меморијата и други мозочни активности, делува антидепресивно, анксиолитички, а корисен е и за лица кои патат од мигрена. Ги олеснува тешкотиите кај астма, алергија, Алцхајмерова болест, како и кај кардиоваскуларните болести. 


< width="700" height="390" ="http://www.youtube.com//K1cg4ZJO28Q" border="0" allowfullscreen="">

Во крвните садови делува антиагрегациски, односно спречува тромбоза. Го регулира повишениот и намалениот крвен притисок. Се препорачува да се користи ако имате проблеми со црниот дроб или бубрезите, разни воспаленија, импотенција, зуење во ушите, слаб слух како резултат на староста, ослабување на видот, вртоглавици и хемороиди. Го стимулира користењето на глукоза, па е корисен за дијабетичарите. 


Бидејќи воопшто влијае на циркулацијата на крвта, користењето на гинко ги намалува неповолностите на стареењето, ги зголемува работните способности, го забрзува зарастувањето на раните и го олеснува закрепнуањето од воспалени вени. 


Ако долготрајно земате повеќе од препорачената доза на оваа билка, како нус појави може да се јават анксиозност, несоница, мачнина, дијареа, дерматитис. Гинко може да се користи во капсули или таблети, но најдобро дејствува тинктурата, односно екстрактот.

Пелинот е трајна билка со разгрането стебло, полугрмушест облик, и со висина до 1 метар. Стеблото е округло со перасто разделени листови, а цветовите се во грозд со ситни полусвенати главици.

Цветовите се состојат од чашки со тесни лаци, бледожолти, левкасти, и на краевите петоделни расцепени венци, 5 прашници и надраснат толчник.


Иако кај нас народски пелинот е симбол за јад, тага и несреќа, до истата мера Римјаните на Капитол, пред сите други признанија и почести, на победниците им давале напивка од пелин, убедени дека тоа е најголемата награда за еден победник, бидејќи според тогашното сфаќање, пелинот обезбедувал добро и вечно здравје, најголемо земско богатство.


Впрочем, и латинското име на пелинот има симболично значење, т.е. името на билката треба да делува психосугестивно на човекот, да верува дека ќе биде здрав и цел. Античкото име потекнува од грчкиот збор Артемисија, со значење лековита.

Како дива билката расте на сончевите необраснати земјишта, а поради својата лековитост се сади во градините.


Лековит дел на билката се листовите, кои се собираат пред цветањето, и целата билка за време на цветањето.

Лековито дејство: пелионот има многу горчлив вкус. Извонредно средство е за чистење на крвта и за зајакнувањето на желудникот. Се употребува при лечење на лоша дигестија, слаб апетит, подригнување, глисти, болести на бубрезите, слезинката, црните дробови, жолтица, мачнина, згрутчување на крвта, мочниот меур, водена болест и осипи. Освен тоа, многу се широки добротворните својства на пелинот кои поволно влијаат на целокупниот организам. Така исчезнуваат дебелината, шеќерната болест, и психичките проблеми со анксиозност.

Белиот бор има стебло кое може да порасне до 10 метри. Неговиот корен продира длабоко во почвата. Додека е млад, неговите гранки и стебло се покриени со кафеаво-црвенкава кора која подоцна станува сиво-кафеава. 


Гранките се шират во облик на чадор. Игличките на белиот бор се составени од по два листа, долги се од 5 до 6 сантиметри, а бојата им е сиво-зелена. Цветовите им се еднодомни. Од женските цветови се формираат мали конуси, кои на почетокот имаат црвенкаста, а подоцна кафеава боја, па на крај се претвараат во дрво.

Белиот бор е распространет низ цела Европа, а расте и во ридски и во низински предели.


Како лек се употребуваат младите иглички и пупки. Боровите иглички, како и кај сите четинари, по можност се користат веднаш по берењето, бидејќи кога се суши се губи витаминот Ц. Така да игличките (листовите) кои се чуваат повеќе од една година потполно ја гбат својата лековита способност. 


Младите пупки од борот се користат за лечење на воспаление на дишните патишта, кашлање, бронхит, за инхалација и слично. Исто така се користи и за лечење на астма и ревма. За ублажување на грчевите кај воспалена жолчка се користи пресна смола. Боровиот сируп против кашлање е доста ефикасен.




Рецепт за лек против хроничен бранхитис:

Двесте и пеесет грама млади борови шишарки добро да се измијат и да се варат околу половина час на слаб оган во 3 литри вода, поклопено. По варењето процедете ја течноста и помешете ја со 50 милилитри 15% алкохолен раствор, прополис и 1 килограм мед. 


Потоа држете ја смесата на многу слаб оган на температура од 40 степени и мешајте додека смесата не се претвори во изедначен сируп.
Изладениот сируп ставете го во стаклен сад и конзумирајте по една кафена лажица на ден пред јадење.