Ваша песна,состав или што било напишано

Neka me vikaat zence
ili pederce sto na masko ne lici,
ama koj gi ebe
majmuni takvi fashizoidni
so auri odvratni
i bas mi e gajle
dodeka te sakam
dodeka na race te nosam
dodeka so baknezi te opsipuvam
kako bomboni
vrz nevesta taze
sto se frlaat.
Nevesta moja si ti
svedoci glupaci si imame
ama nesto kumot malku docni
da ne pokoleba nema.
Sto e ubavo e da si pederce zaljubeno
koga so nasmeani usni
usite si gi dopiram,
a na majmuni se plezam.

Nova super sila
Spanija e,
a nie pod spanska cizma
namilosrdno gazeni
i pri oci zaslepeni
stvorivme zivot vo serii
kako ni kazaa
za remix idei
ostvareni.
Setame zaljubeni i nesrekni
oti moda bila takva
koga pocna i na tikva
fizura da i pravat
navidum i ona ziva bila
bogata so ova i ona.
Nagon za patenje ni vmetnaa
so bogot na depresijata
svetiot Dijazepam
vladenje suvereno da ima
vo sojuz so kletite spanci
koi ni velat da se sakame
i gluma da vezbame.

ДОЖДЛИВА НОЌ




        Бев летач, ламја која сака да се проголта самата себе, да изгори во огнот на сопствената болка. Бестелесна самоизеднина зад воланот на разјареното толедо што собираше шумолење на вода со широките гуми од телото на црната змија, растргната под уште поцрното небо со распорен мев, како трудна ѓаволица. Камшик и магнет. Камшикот на болката зад мене, магнетот на смртта пред мене. Бегав од едното, брзав кон другото. Она - поподносливото, она - поприфатливото, она од коешто се плашев како што дете се плаши од темница, она - кое сите мравки под патосот во собата ми ги праќаше под кожата кога ќе помислев на него, обично после некој погреб на некој роднина или близок, тогаш, кога ќе изветрееше од мене к*ражот на неколкуте чашки алкохол, оти секогаш мислев како би се чувствувал јас да бев на местото на покојникот, и толку силно се соживував со таа ситуација што почнуваше да ме гуши земјата врз телото на покојникот.
        Ја сакав смртта и летав кон нејзината прегретка. Ја сакав силно, толку силно како што ја сакав неа пред неколку часа...Летав кон смртта како што летав со букет хризантеми и шише Мерлот кон нејзиниот стан: бестелесно лесен, не допирајќи ја земјата...
        Црвен блиц го осветли за миг полето пред мене ,а по него црвена смрт се сруши од небото врз едно дрво, далеку од мене.
        Ми се стори сосема нормално што му заблазнив на дрвото за прегратката на црвената смрт. Ми се стори сосема нормално и тоа што ми беше криво оти не се најдов под него во тој миг. Ми се стори сосема нормално дека силно ја посакав прегратката на смртта, како прегратка на многољубена жена. Како тоа да беше најнормална, најсекојдневна потреба од воздух, од вода, од храна...
        Во ретровизорот се разлеа блицот на некоја нова црвена смрт, но не почувствував ништо сега, не сетив никакво заблазнување кон некое дрво што стана предмет на нејзината гушка: во тој миг се искачив на врвот на нагорнинката и пред мене се отвори утроба од многу светлина на некакво гратче.
        Не знам кое на што беше лика прилика – мојата душа на гратчето, или обратно. Празнина во едното и во другото. Го познавав тоа гратче: реката што течеше низ него, кејот, мостовите, хотелот, автобуската станица, зградата на Домот на културата, секој објект ми беше познат и можев непогрешливо да ги именувам со имињата што им ги дале мештаните, иако од последниот пат кога престојував во него беа поминале петнаесеттина години...
        Не знам што беше попусто – мојата душа или утробата на гратчето. Само светлина, светлина на бестелесност - по улиците што ги киснеше летниот дожд се разливаше светлината на уличните светилки, во мојата душа,пак, светлината на смртта по која безглаво летав со црното толедо.
          Помислив дека смртта сето време бега од мене:
          Додека возев по празните улици имав впечаток дека поминала веќе овде и го избришала и последниот траг на живот во тоа место.Но тоа беше само поради дождот. Дождот што сето време одеше помеѓу мене и мојата смрт, не дозволувајќи ни да се сретнеме...
        Застанав. Не дека видов живо суштество во тоа бескрајно мртвило, туку тоа суштество ми беше познато. Погледнав во ретровизорот – но задното стакло беше замаглено, така што ништо не можев да видам.
        Ја измолкнав главата низ прозорецот и ја побарав – ја видов сега потклекната, накисната мала пајка, како да беше испуштила нешто, но всушност, ми беше јасно дека само се обидува да оствари хоризонтална перспектива до мене, оти кровот на автомобилот ме закриваше од нејзиниот поглед, па стоејќи не можеше да види кој е внатре.
        Се вратив неколку метри назад и излегов.Нешто затрепери во мене. Нешто пријатно и топло.
        - Сирено! – реков, - Што правиш овде како накисната пајка?
        Ме позна.
        - Вие!? – изусти мешавина од недоверба и тивка радост.
        - Сам сум, - се нашалив, - Зарем за двајца ти вредам, хаха! Или, си испила капка повеќе.
        Ме удри со тупаничката по рамото.
       - Па како да Ви се обраќам? А од каде Вие овде? Имате повод?
       Да, сфаќав што сака да ми каже. Ми беше ученичка некогаш, пред десетина години, кога почнав да работам како професор во средното медицинско училиште... Сепак:
        - Батали го другиот, обраќај ми се само мене! – реков, - Леле, каква си, како од машина за прање алишта да си излегла Чекаш некого?
        - Ти личам на некоја што чека? – откисели со прислна насмевка на тажното лице, - Неееееееееееееее...Само ги бројам капките на квадратен метар.
        Имаше некоја чудна топлина во нејзиниот глас, каква немав сретнато во ниту една жена во животот. Топлина којашто се ослободуваше од него и се разлеваше низ воздухот опојно како што рузмаринот при благ допир ја испушта и разлева својата миризба. Топлина која ги врати во полн сјај боите на спомените од моите први години како професор во средното медицинско училиште...
        - Како вчера да беше! – и се насмевнав.
        - Што, како вчера да било?
        - Кога ти дадов име Малата Сирена.
        Пак онаа насмевка, нежна и тажна, истовремено,,како есенско сонце, поради која присилно ги забрзував понеделникот и вторникот да истечат, за да ја донесам средата со распоредот на часовите, според кој имав удвоени часови во нејзиниот клас.
        - Белки нема овде да евоцираме спомени! – ја сврте таа темата, - Ако ме префрлиш до дома, ќе ти се оддолжам со кафе, па можеме во попријатен амбиент да се потсетиме на тоа што било...
        -Колку е часот? – ја прашав.
        Дури сега сфатив дека немам никаква ориентација со времето.
        - Деведесет минути по полноќ! – шепот на свила се вплете како млада фиданка од бршлен во шумолењето на дождот што полека намалуваше, - Еј... – веднаш потоа гласчето и заѕвони со тивка доза на навреденост, - Девојка сум, бре, не сум дете...не бери гајле. И те викам само на кафе...хахаха, - кристални капки бистра вода се одронија во акустичната пештера на ноќта...
        Сепак тивко, речиси крадешкум влеговме во куќата. Иако веќе имаше дваесет и седум години, сепак, како да и беше непријатно родителите да ја видат како внесува човек дома во ниедно време...А татко и можеше и да ме препознае – после секое доаѓање во училиштето го китев неговото родителско достоинство со грстови фалби за неговата ќерка. Искрено, без ронка лицемерие.. Таа ме фати за рака и не палејќи го светлото ме поведе по неа низ мрачните простории. Излеговме на широка тераса, на која имаше нишалка, со малечка пик – ник масичка пред неа.
        - Седни ! - покажа на нишалката,па исчезна во мрачната утроба на куќата.
        Дождот сосема престанал, силен мирис на озон во воздухот ми ги отвараше широко градите и ми го правеше многу попријатно лулањето во лулашката. Се сетив на случката на еден мој пријател, кој исто вака отишол кај некоја деваојка на кафе по полноќ и го разбудиле татко и, а тој влегол со двоцевка и му се заканил дека ќе го убие ако не ја земе веднаш за жена... Немав ништо против да ми се случи такво нешто.
        Озонот сосема ми ги отвори порите во мозокот, ми ја расшумоли крвта, ми го врати животот. И сликите од пред шест, или колку ли, часа кога ја фатив жена ми со нејзиниот шеф во брачниот кревет... Пак го сетив истиот нож во градите. Затресов со главата, сакав да ја истресам сликата од мислите, што ме праќаше во прегратката на смртта ... Залудно... Го нурнав лицето во дланките...Чудно, ми го немаше венчалниот прстен. Имав впечаток како никогаш и да не сум го имал Да сум го загубил, ќе имав белег на прстот, кожата ќе беше побела од останатата. А секој оженет човек има венчален прстен и по таа логика и јас би требало да имам. Се обидов да ја повикам повторно случката, да ја избистрам сликата до максимум – видов кревет, видов жена, млада жена сета во крв, со глава одвоена од телото со секира, која стоеше веднаш до неа. Пак затресов со главата и сликата исчезна.
        Јас не бев оженет. Ниту пак имав сериозна врска, оти последната ја бев прекинал пред неколку недели.
        Зошто ли летав кон прегратките на смртта.
        Каква ли сила ме туркаше кон неа.

Ќе продолжи (идната среда)


Изменето од majstorce62 - 28.Август.2008 во 20:45

TAJNA   

Go slusam trepetot
vo glasot tvoj
i cuvstvuvam deka nesto kries,
go gledam zamorot
vo ocite tvoi
i znam deka ne mozes mirno da spies.

Nesto te grize od vnatre
nemas spokoj,
nemas mir,
voznemireno se setas okolu sobata,
a toa me zagrizuva,
tvoeto odnesuvawe
kon tajnata tvoja me doblizuva.

Me plasi tvojata iznemostenost
i sekoj cekor tvoj
se poblisku me nosi
do tajnata sto ja kries vo sebe,
tajnata sto del e od tebe.

Taa mnogu te promeni
zivotot ti go izmeni,
ti stana porazlicen,
ne mozam da te prepoznaam,
no se trudam da istraam.

I pogledot ne e vedar
i nasmevkata
vece ja nema na liceto tvoe,
stom vidam solzata tvoja tece,
solza se radja na liceto moe.

Me boli tvojata bolka
i bolno se cuvstvuvam
sto ne znam kako da ti pomognam
kako od tajnata da te oslobodam.

Vece go nema onoj srecen covek
koj dosega jas go gladav,
samo taga sega vo sebe cuvas,
se prasuvam dali seuste
vo podobro utre veruvas.

ODDALECUVANJE OD STVARNOSTA   

Koga nautro ce se razbudam
i ce go cujam slavejot kako pee,
mi doadja i jas da zapeam
i pogled kon neboto,
za da sfatam deka postojam,
za da pocuvstvuvam deka sepak ziveam.

So samoto slusawe
na prviot utrinski glas
znam deka slusam laga,
potekuvanee na solzata
i vece cuvstvuvam taga.

So prviot cekor
jas go dofacam dnoto,
na prvata sredba
so losiot covek
go dobivam zloto.

So pogled kon sonceto
ja gledam svetlinata,
stom se rodi mesecinata,
so pogled kon neboto
ja gledam temninata.

Vo realnosta ja gledam sivinata,
vo sonot ja ima ubavinata,
vo dobriot covek
se krie dobrinata.

Gledajci vo skalite
pruzam noga kon iskacuvanee,
no toa e zalazuvanee,
jas toa go sfacam,
pogled kon visinata pracam i padjam.

A zelbata da go imam
toa sto go nemam,
pravi da go nemam
i toa sto go imam.

I slikata e istata,
stom go vidam vo mislata
tvojot zamislen lik,
toa me oddalecuva od stvarnosta
barem za mig.

No stom mislata svrsi
se vracam vo realnosta,
a realnosta e surova, zar ne,
surova e i prema mene.



Изменето од MaR - 17.Август.2008 во 15:34

Daj da te gusnam
silno i cvrsto
kako za zbogum
kako za kraj
zosto ljubomoren sum gnevno
na sonot sto te zema
bez da prasa,
bez da sakam
danok da mu platam.
Moram da cekam
do utroto rano
zosto so sonot te delam
na kogo ljubomoren sum mnogu
i koj za tebe znae
mnogu poveke od mene.
Koga oci ke otvoris
togas sonot ke ovene
i nova borba za tebe
povtorno ke ja dobijam
na dnevniot megdan
na steta na ljubomorniot son.

Na camecot sedis milo
i vo mene gledas
so lice bez izraz
dodeka na branovi lezam
i poleka tonam
bez kaenje i strav
dodeka raka ti pruzam
ko za pozdrav
ko po obicaj nekoj
ko za svadba necija.
Dodeka niz vrvovi od prsti moi
so zdivot svoj minuvas
na dlanka moja baknez daruvas
ko za zbogum,
ko za sreken pat.
Poleka likot tvoj se lelee
dodeka tonam i se guskam
so vodata nemirna
zaedno so tapite zvuci
od ona sto nekogas jasno bese.