Ваша песна,состав или што било напишано

mi se plachi ama stram mi e da placham
osamen sum kako zmija vo pustina
kako volk vo planina
osamen sum i so tebe
osamen sum i bez tebe
a nekogash bev osamen koga ne bev so tebe
chovek e osamen so navikite
ama osamen e i bez naviki
a jas sum kako machka na geramidi
ili ke padnam od pokrivot
ili ke skoknam na drug pokriv
treto nema

Mislese ne znam
bolka sto e,
deka spijam na oblace meko,
a denje po tebe gazam
so tezok cekor,
deka srceto tvoe
bese meta moja
za pikadoto sto go igrav
dur dosada ubivav,
sekoj ubod
koj so solzi go plakjase
za mene poen bese
sto so zajadliv osmev
v misli ti navrakjase.
Dozvoli iskriveni misli
gnev da ti poseat
i zelba za odmazda
vo dusa ranliva
da odgajat.
A jas pak primorana,
na igra blesava
so rigidni pravila,
oci zatvorav
i kon metata gagjav,
dur raka mi treperese
od strav da ne te pogodam.

Уште пет минути
ке те сакам,
а потоа ке патам,
во минута секоја гледам
уште колку ли можам да ти се нагледам.
А гадот се побрзо чука
како таксиметар
низ градот што те врти
зошто знае дека сум од тука
ама не сум за тука.
Само на пет минути се сведе
наша вечна љубов,
остантото се мисли
и проголтани солзи
додека се смееме и шегуваме
со оние што ништо не ни значат
како ѓубре загадено
на свежа рана да се става.

Ednorogot
na kolena kleci
kako zdrven i bez zdiv
grivata mu ja mrsi
rakata na princezata,
sekoj moment vazen e.
A toj od ostar kamen nogata ja struze
za rana da otvori
za krv plava da protece
mladost da podari
iako od nego
pobarano ne e,
iako odgovor drug nema
na stremezi silni
na izgubeniot skitnik
so nerazbirliv medaljon
na dreven jazik
koj nikoj ne znae
deka princot e

Kralicata mestoto svoe
go zafati visoko i gore
predodredena i spemna
za potfati golemi.
Sekoj poteg
so umeenje go vodi
podanikot poslusen
so vosh*t ja sledi
cvrst i koga se vitka
zaradi planovi visi
na kralicata zapovest koga deli
i uteha dlaboka
i vlazna kako od solzi.
Taa sega dava i nudi
do samiot kraj
blagost seta
sto ne moze da dobie
bilo koj.

ДОЖДЛИВА НОЌ 2



Таа се појави со овален послужавник и два филџани од кои излегуваа шурки пријатна миризба на штотуку сварено кафе. Истовремено со иризбата ми влезе в очи дека во меѓувреme се преслекла. Беше прекрасна и до предмалку,како накисната пајка, но во кремовиот фустан од индиски лен добила сјај на полноќна месечина...
        - Колку си убава! - реков, пиејќи ја со погледот капката роса на црниот сомот на ноќта.
        Не рече ништо. Го остави кафето на масичката и седна до мене, ширејќи мирис на жена и дете истовремено. Мирисот на детето ми беше познат, но овој другиот, овој што ги собрал сите миризби на летните ноќи распослани по лаките, по бавчите, по парковите и алеите,     
        Не рече ништо во врска со мојот комплимент. Сакаше ли да направи идиот од мене со чувство на натрапник или пак, едноставно, направи стаклено ѕвоно, за да се заштити од некој евентуален мој обид да и влезам во срцето, во кое не беше тешко да се воочат капки крв од последната љубовна рана.
        По улицата претрчаа сенки. Луѓе – сенки. Бесшумни сенки. Сенки што не предизвикаа шлапкање во баричките што останаа да сведочат заедно со озонот и свежиот воздух за дождот од пред малку.
        - Види!- реков, - По улицата претрчаа сенки.
        - Кажи ми сега, што те доведе наваму.... – ја прескокна таа и оваа моја забелешка.
        - Не знам ! - одговорив, зборавајќи дека пред само еден миг по улицата претрчаа сенки, луѓе – сенки; бесшумни сенки; сенки што не предизвикаа шлапкање во баричките што останаа да сведочат заедно со озонот и свежиот воздух за дождот од пред малку, - Ја бркав смртта...
        - А како се брка смртта?
        - Со сто и шеесет на саат.
        - Сериозно те прашав.
        - Ма не знам, кога ти велам...Имам впечаток како да прескокнав неколку часа од мојот живот.
        Таа ја потпре главата на моето раме.
        - Не сакам да умреш, - рече, - Ќе бидам најтажната сирена во сите мориња на светот ако ти се случи тоа.
        Косата уште и мирисаше со свежиот здив на летниот дожд. Тоа пробуди силна потреба да го повторам восхитот од нејзината убавина, но не го сторив тоа; не дека ми беше страв оти пак ќе ја прескокне мојата забелешка и пак ќе се почувствувам како идиот - преку слепоочницата таа ја пренесе во реките на мојот крвоток музика на своето срце, а таа музика беше од харфата на болката, од на виолината на пресушените солзи (можеби маскирани во капките дожд кога ја собрав од под стреата како накисната пајка), музика на свенување на млад цвет сред прoцут,музика на некоја болна недореченост што капка по капка се одронуваше од мазните сталактити во пештерата на нејзината интима и како ѕвонлив ламент се одбиваше од ѕидовите и од плафонот, па се претворив обичен гест на искрена нежност, ја прегрнав и ја впив во себе. Знаев дека ќе биде убава жена еден ден, но дека со несреќата ќе другарува... Убавите жени само во романите се несреќни, мислев.
       Сепак, не реков по вторпат дека е многу убава, можеби мојот гест на нежност појасно и поразбирливо го изговори тоа, отколку јас, да гестовите имаат поголема моќ да маѓепсуваат од зборовите, не е важно, во тој миг единственото што сакав беше да ја допрам со срцето, да ја гледам со душата, да ја мирисам со очите... Во тој миг единствено што сакав беше да го скаменам мигот, да го слеам со вечноста.
        - Имав некои чудни слики, додека возев наваму, - реков, - Како сум ја фатил жена ми со нејзиниот шеф во креветот. Во нашиот брачен кревет.
        Нејзините раце се побараа една со друга некаде под моите ребра и таа ја спушти главата на моите гради.
        Нежна, едноставна, осветлена од светлината на немоќта, личеше на полноќна месечина, или поточно на одраз на лик на полноќна месечина во огледалото на мојата душа.
        Бела снегулка во дланката на моето срце.
        Лековит мирис на босилек за ненаситот на очите.
        - Како да и кажам колку сум и благодарна? – рече отсутно таа, како загледана со мислите во нешто убаво, во нешто што ги полни и преплавува и душата и срцето и се припи посилно за моето тело.
        Во друга прилика би се налутил кога некој не ме слуша, кога зборовите во ветрот ги фрлам, но таа беше нешто посебно, сфатив дека во тие мигови и ги дарувам највисоките врвови на мојата гордост, дека би можел да и подарам се што ќе побара од мене...
        На таа несекојдневна мешавина од детска невиност и зрелост на жена.
        Ги протнав нежно прстгите низ прамените на нејзината коса над челото.
        - Мило, јас не сум оженет, гледај, немам ниту прстен, ниту траги од венчален прстен...- и шепнав и се обидов со мислите да го пронајдам истиот предел кој и го одземаше оној дел од вниманието и ги отвораша дагите на изворот на нејзиниот занес... – Тоа беа слики, чудни слики... Како некој да ми имплантира нечиј мозок во главата...
        Таа ја изврете главата, поткревајќи го лицето кон моето, при што и помогна десната рака, со која направи пријатна закачалка околу мојот врат.
        - Чудни сте вие поетите, - рече, - Се некои чудни слики ви шетаат во главата...
        - Не сум поет, - се насмевнав горко.
        - Добро, ама се дружиш со мртвите поети, - остана таа на своето, - А тоа е исто како да си и самиот поет, - потоа, пак свртување во друга страна, - Знаеш ли дека како ученичка бев вљубена во тебе?
        - И ти мене ми беше многу мила, - и признав.
        - Тоа не е исто! – и пак рацете се побараа една со друга под моите ребра и пак таа ја потпре главата на моите гради, - Колку ги сакав твоите часови... Го впивав секој твој збор... Ги научив наизуст сите анегдоти, сите авантури, сите разочарувања и скандали на големите поети...
        - Ти бев професаор, - реков, како да барав некое оправдание со таа реченица, а не морав, - А ти беше дете.
        Ги спуштив усните на нејзиното теме.
        Таа наврапито се исправи.
        -Еј, зошто ме бакна!?
        - Затоа што сега си жена.
        - Ама ме бакна како да сум дете.
        - За мене секогаш ќе бидеш дете, - реков неволно, помалку ми беше и криво што во неа се уште го гледам детето од пред десет години, а од друга страна и ми беше мило дека е така, оти тоа ја правеше посебна, поразлична од сите жени што ги знаев.
        - Го заборавивме кафето, - рече, - Ќе истини.
        - Ми се лизгаш како јагула од рацете, - се насмевнав горко, - Дај ми ја раката, - и без да чекам одобрение ја зедов нејзината рака, и ја отворив дланката и извадив пенкало од џебот на кошулата.
       Да, не бев поет, но во тој миг во мене надојде силен поетски порив и запишав на белилото на нејзината малечка, како ливче од бел трндафил, рака:

Ти ги дарувам, мило мое,
Ти ги дарувам највисоките врвови
на мојата гордост
за возврат ништо не барам
само можност да ти подарам уште...
Видов: лицето и го озрачи силна среќа, очите и заискрија од возбуда, усните и затреперија, тие полни румени усни од кои и клетвата звучеше како убава музика на благослов... Потоа, очите и се насолзија.
        - Колку е убава... Вакво нешто никој не ми подарил.
        Во тој миг целата беше музика, мала полноќна музика во ноќ полна со озон и сенки по улиците.
        Во тој миг целата беше светлина – малечко сонце во ноќ полна со озон и сенки по улиците.
        Во тој миг беше се што целиот живот барав кај жените.
        Но тоа траеше кратко: во следниот миг сите убави чувства што бликнаа во неа ги потисна некаква паника и таа лудачки ги затрла дланките една од друга, па стиховите станаа обично модрило на белата дланка.
        - Мораш да одиш, - рече, - Тој во секој момент може да си дојде.
        Ме фати за рака и онака збунета ме поведе низ мрачната утроба на куќата кон излезот, како и што ме внесе.
        - Кој е тој? – се сопнав во мракот од сопствениот шепот.
        - Мажот ми, - рече таа, или всушност ништо не рече, трепетот што и мина низ телото како непријатна струја заедно со допирот на бурмата од нејзиниот прст во мојата рака ( зошто ли дури сега станав свесен за неговото присуство) прозборе со силата на стравот од неа.
       Можеби и обајцата ништо не рековме, оти мислевме дека некажаното помалку ќе боли, иако молкот зборуваше и тоа што зборовите не можеа да го кажат.
          Кога излеговме на улицата, таа како да се присети на нешто.
        -Почекај за миг, рече и влезе внатре.       
        Се врати со неакво пакетче завиткано во весник
        - Вчера ми беше роденден, заборавив да ти пресечам...
        Ја гушнав. Во грлото ме задави клопче што не се вади, што се напиња, чиниш ќе илезе, но сепак, се запило со некои пипци за гласните жици, па те гуши и дави и само потскокнува како некое диво ждребе во аргач. Во тој миг сакав да и кажам многу, да ја избришам, да ја впијам во сунгерот на неизговорените зборови сета болка од нејзината душа, но зборот ми сврте грб како никогаш во животот.
        Влегов во колата.
        Да, таа беше несреќна. Најнесреќната жена на светот. И убава како утро.
        Мислата за нејзината несреќа се возеше со мене на сопатничкото седиште по истиот пат по којшто дојдов.
        Пак помислив за сликите што ми ги имплантираше некој во мозокот, за жена ми што ја немав, за сцената во брачниот кревет со нејзиниот шеф...
        Се помалку ми се чинеше веројатна можноста да бидат обична вообразба, знак на замор од работата...
        Не верувам во судбина, но зарем би можело да има друг одговор. Каков магнетизам имаше меѓу нас двајцата... Зарем можела силата на несреќата во нејзината душа да го совлада просторот и да ме привлече како метална честичка во нејзиниот живот?
        Требаше да ја поведам со себе, помислив и сакав да се вратам назад, но на спротивната страна на патот толедо исто како моето удрило во дебело дрво.
        Застанав. Гумите зачкрипеа во ноќта. Се вратив назад и излегов од колата. Возачот уште беше на седиштето и го гушкаше воланот како да му беше      љубовница.
        Па тоа беше моето толедо.
        Ја отворив вратата и внимателно го ослободив воланот љубовница од прегратката на возачот, а него го потпрев на седиштето. Всушност, се потпрев самиот себе. Возачот бев јас. Си го допрев пулсот на вратот – никакво биење... Никаков знак на живот. Си ја раскопчав кошулта, крвава од повредата на градниот кош и го ставив увото на сопственото срце – мируваше...
        Панично потрчав кон другото толедо; влегов во него и ја заклучив одвнатре вратата.
        „Мртов сум...Јас сум мртов!“, сетив липот во градите, „Ова е лудо„
        Погледнав во ретровизорот - никаков одраз...
        Го побарав пакетчето што ми го даде таа, мојата малечка сирена, кога се разделивме. Некој глас како да ми велеше дека во парчето од весникот ќе ги најдам сите одговори на прашањата што надвиснаа над мене. Го отворив. Немаше потреба да го запалам осветлувањето во автомобилот, можев да читам и во најгустата темница.
„ЉУБОМОРЕН СОПРУГ И ЈА ОТСЕКОЛ ГЛАВАТА НА СОПРУГАТА СО СЕКИРА НА СПИЕЊЕ“
        Ја побарав датата на ислегувањето на статијата – беше стара пет години.
        Се обидов да се присетам што се ми се случило последниве пет години. Залудно, освен последнава случка, никакви други слики не можеа да се оформат во мојата глава. Како секоја вечер само тоа да се случуваше: Дождот, бркањето на смртта, средбата со неа...
        И повторно сфатив, како секоја вечер по ред на истото ова место и во истото време, во три часот и петнаесет минути по полноќ, повторно сфатив – ние сме заробени души во кафезот на вечноста... Утревечер по полноќ, пак ќе се случи истото: пак ќе биде дождлива ноќ, пак ќе ја бркам смртта со сто и шеесет на саат, пак ќе ја сретнам неа, пак ќе ја засакам...

Dopir vo nokta
sto trae i niz denot.
Dali navistina da dojdes
ne mozese ?
Molkum
teretot se nosi
i vo sebe se stenka
od napor i maka
bezizlezna.
Dali navistina me sakas
samo mene ?
Odgovori
niz vozduhot sto lebdat
ne dopirajki gi usite,
zasekogas,
zabranet zbor e
zosto nie
rasiplivi sme,
neveruvanjeto
totem e
najgolemata cest
sto mu se odava.