Се разбудив од сонот
кога ме гледаше
онака вонземски,
а како се приземјувам
низ прозорче гледам
дека да ме пречека нема никој,
стјуардеса згодна
ми вели дека стигнав,
а јас прашав каде ?
Созаливо се насмевна и замина
со кукови мешајќи
наместо утеха
падобран ми дофрли
знаејќи дека каде и да рипнам
сеедно е
зошто сме со рок на траење
толку неважни и досадни
 и дека сум како таков
еден од многуте.

Хаику

 

 

anakin напиша: Се‘ за неа  Ми рече: Насмеј се! Eне, се смеам, се смеам како луд, а ми се плаче, заедно со неа, но се смеам, поради неа.

Среќа е кога
чевли сред ходник не оставам
додека брзам
да те гушнам и потонам во тебе
онака нерасоблечен и немиен,
а потоа заспивам
онака докусурен.
А утрото го дочекувам
сопнат од чевли на сред ходник оставени
прашувајќи се
дали навистина постоеше
или само те измислив.
Тропа чистачката на врата
бара денари сто,
а знам дека и завчера и платив,
зар за мене тарифа посебна има
како со такси да се возам,
а не по скали само да минам,
нешто ми вели
дека она што за мене од полза
да биде може
измислено да биде не може.

Уште малку
па до суочување
уште малку ќе дојде
плаќање за гревови стари
зошто интермецо
не иде на сите канали,
зошто закачалката
беше празна
зошто ли те нема
мене кога ќе ми се ќефне ?
Кај ли ми е далечинското,
ај за телефонот знам
само ќе зазвонам
и ќе го најдам
обично меѓу чорапите
испотени
во кош фрлени
воодушевени од слободата
кога се живее без чорапи.

Ни денес,
ни утре
нема да биде она што беше вчера,
ниту вредни за спомен,
нити желни
за она што требаше да биде,
туку само ќе се смееме
на други смешки
за сосем други работи
кои немаат врска
со она вчера
кое веќе станува смешно
како еден од спомените
кога ништо не знаевме
туку само делувавме,
а сега е само сериозно
зошто сега само мислиме
и ништо повеќе
за повеќе да не се греши.

Како октопод
го преплетувам телото твое
гледајќи те со моите
милион очи
кои се отвараат
само кога те гледам
онака како кога
милион очи би те љубеле
со обичен искрен поглед.
Во океанот од миоте мисли
ти пливаш
со своето искрено совршено тело
секое движење
ми предизвикува скоро болен восхит
зошто да се воздржам понекогаш морам
да не те зграбам силно
додека енергија нескротена
како од вулкан
од мене избива,
кога милион други очи
со поглед те милуваат
завидувајќи му на оној
што тоа смее да си го дозволи
и возвратено со насмевка среќна
да му биде.