ЗОШТО ДА ПРИФАТИМЕ ИСЛАМ?

brza напиша: A,BE STO GI TROsh*tE BAJTITE ZA DJABE,A?,...........ako ima nekoj se ova da vi go chita,.........bogami ne ste normalni,.....mozebi i jas,..... shto voopshto vi obrnuvam vnimanie!

Islam-HAK напиша: ПРИЧИНИ ЗА ПРИМАЊЕ НА ИСЛАМОТ Мнозина од оние кои го прифатиле исламот претходно биле христијани кои поради многу нејасни доктрини во него на кои не можеле да им најдат одговор ги принудило да преминат во ислам. Како најчести причини за преминување во ислам се следниве:   1. Нејасноста на верувањето во светото тројство и неможноста за негово рационално сваќање.

Во врска со првото прашање кое се однесува на Богопознанието еве еден текст на македонски монах кој го обработува ова прашање.

1.1.     Познанието – однос меѓу човекот и Бог

Теоретски извор, основа на философските гледишта на Григориј Палама, претставуваат принципите на апофатичкото богословие, кое одбегнува да го дефинира Бог. Но, неможноста да се дефинира и да се познае Бог, не е завршна теза на Палама, туку тој подвлекува дека сепак на човекот му е оставена можноста да го познае Бог, но сега веќе не на рационален туку на мистичен начин. Многу често се прави забуна во врска со ставовите на Палама за божјото познание. Значајно е да се подвлече, дека сепак, свети Григориј Палама надинтелектуалното боговидение не го поистоветува со апофатичкото богословие, кое е спротивно на катафатичното. За него, ваквото познание – апофатичкото, кое се темели врз одрекувањето, и катафатичкото устроено врз потврдувањата, се подеднакво недоволни за да доведат до соединување со Бог. Ниту во едното ни во другото нема ништо специфично христијанско, бидејќи и едното и другото им се достапни и на оние, кои не се христијани. Проблемот на богопознанието, кој припаѓал во рамките на интересот кај свети Григориј Палама бил предмет на интересирање и во делото на псевдо Дионисиј Ареопагит , кој го поставува на еден мошне радикален начин, во една расправа која носи наслов „За мистичната теологија” - Овој значаен спис претставува дело на непознат автор кој се претставил под името на еден ученик на апостол Павле, Дионисиј Ареопагит. Меѓутоа Цорпус Ареопагитицум, не се цитира и воопшто не се споменува пред почетокот на ВИ век. За прв пат ареопагитските творби ги споменуваат монофизитите кога сакаат да се потпрат на нивниот авторитет, меѓутоа свети Максим Исповедник го одзема ова оружје од рацете на еретиците и во своите коментари или схолии ги покажува во православна смисла. Псевдо Дионисиј во расправата „За мистичната теологија” ги изложил своите фундаментални философскотеолош ки идеи. На патот на апофатичката теологија, тој направил синтеза на христијанската и на елинската философија. Апофатизмот на Псевдо Дионисиј, се совпаѓа со доктрината на новоплатонизмот за неспознатливиот Бог и за неговата несоодветност на било какви потврдни дефиниции. Кај новоплатинизмот, Божјата трансцедентност е релативизирана со неспознатливоста поради паднатата природа на човекот, а не поради природата на божеството. Според Дионисиј човекот не може да го познае Бога и покрај возможното очистување и благодатно обожување на човечката природа.   За Плотин, надминувањето на трансцедентноста на Бога се извршува по пат на еманирање на божествената природа со што Бог „се смалува” за онолку, колку што еманирал од својата суштина. Спротивно на него, Псевдо Дионисиј значењето на еманацијата го претставува како носител на сета полнота на божеството, со што ја заобиколува опасноста која се јавува со Плотиновото сфаќање на еманациите од редукција на божествената суштина Дионисиј разликува два можни пата кон познанието на Бога: едниот се служи со афирмации, потврдно (катафатички или позитивен), а другиот со негации, одречно (апофатички). Првиот пат – според Динисиј, води кон извесно познание на Бога – тоа е несовршен пат; вториот завршува со целосно незнаење – тоа е совршениот пат – единствениот што приличи во однос на Бога, кој е неспознатлив по природа. Лоски истакнува дека во суштина сите познанија за цел го имаат она што постои; меѓутоа Бог е над сe што постои. За да се доближиме до Него, би требало да негираме сe што е пониско од Бога, односно сe што постои. Ако, гледајќи го Бога, го познаваме она што го гледаме, тогаш не сме го виделе Бога во самиот него, туку нешто сфатливо, нешто што е пониско од него. Токму преку незнаењето се спознава оној што е над сите предмети на можните сознанија. Служејќи се со негации, човекот од пониските степени на битието, се издигнува до неговите врвови, едно по друго отстранувајќи го сето она што може да биде познаено, со цел да се доближи до Непознатиот во мракот на апсолутното незнаење. Оти – како што светлината – особено изобилната светлина – го прави мракот невидлив – така и познавањето на созданијата, а особено потполното познавање – го отклонува незнаењето, кое е единствениот пат да се дојде до Самиот Бог. Засега е јасно дека апофатичкиот пат за предмет го има Бога како апсолутно неспознатлив. Според свети Григориј Палама: „Надсуштинската природа на Бога не може да биде ниту искажана, ни замислена, ни видена – бидејќи таа е оддалечена од секое нешто и е повеќе одколку несознатлива, зашто е носена од несфатливите сили на не*есните духови – несознатливи и неискажливи за сите и за секогаш. Не постои име, ни во овој ни во идниот век, за да ја именува, ниту збор најден во душата и изговорен од јазикот, ниту чувствен или разбирлив допир, ниту слика, за да даде некакво сознание за нејзиниот предмет, освен совршената неспознатливост што ја признаваме јавно, негираќи сe што е и што може да биде именувано. Никој не може да ја нарече суштина или природа на сопствен начин, ако навистина ја бара вистината, која е над секоја вистина, „Ако Бог е природа, тогаш она што останува не е природа; ако она што не е Бог е природа, тогаш Бог не е природа и дури Он не е, што другите нешта се (постојат).” „Созерцанието”, истакнува Палама, „претставува нешто друго во однос на богословието, бидејќи не е исто да се говори за Бог, и да се здобие, или да се види Бог. Над апофатичкото богословие кое е збор, постои созерцание и тоа го надминува зборот. Созерцателите на она кое е над зборовите, излегуваат од границите на умот – но не излегуваат со зборови, туку со дела, вистина и благодат од Бог и семоќниот Дух, кој ни дава да го видиме тоа, што око не видело и уво не чуло (1.Кор.2;9)”   Палама прави разлика меѓу интелектуалното „разоткривање” на апофатичкото богословие и откровението на божествената благодат во човекот, која го опфаќа целиот човек – телото, душата и духот – и во него создава нови, духовни сетила.   Таа благодат во човекот се пројавува како неискажлива светлина, која го преобразува целото суштество, при што не ги потиснува човековите природни способности, туку напротив, како да ги пренесува на друго ниво. Тоа е божествената промена во човекот.   „Знакот на таа светлина”, пишува свети Григориј Палама, „е смирување од лошите наслади и страсти, мир и склад во помислите, спокој и радост духовна... љубов кон не*есните твари, поточно, љубов кон едниот не*есен Бог”.   „Тогаш кога во душата ќе ја чувствуваш божествената состојба, тогаш навистина ќе го имаш и Бог во се*е. Божествената состојба, всушност е љубов кон Бог. Таа се појавува само после свештеното творење на божествените заповеди... бидејќи Бог е љубов, и само при таквото вршење на заповедите, го ветил Своето сопствено доаѓање, престојување и јавување”. За разлика од ваквото учење на Палама, Варлаам тврдел дека Таворската светлина, односно, онаа светлина што ја гледале учениците на Тавор, била привид и надворешен симбол, нешто што е слично на молња, час постои, а час не постои, и после тоа таа била интелектуална енергија на размислувањето. Врз основа на таквото размислување, Варлаам тврдел дека, философите, кои спекулираат со поими и со разумот, се повозвишени од пророците кои го гледале тој симбол и тоа привидение, кое во еден миг постоело, а во другиот не, односно кое било тварно (создадено). Сега може природно да се постави прашањето, дали е можно дијалектички да го побараме решението помеѓу овие две спротивставени гледишта по однос на богопознанието? Префрлајќи го овој проблем на планот на дијалектиката, Тома Аквински се обидел да направи една синтеза од двете гледишта, “правејќи од одречната теологија една исправка на потврдната теологија”- како што забележува Лоски . Припишувајќи му ги на Бога совршенствата што ги наоѓаме во создадените суштества, според Тома, треба да го негираме модусот според кој ги разбираме овие крајни совршенства, но ние можеме да ги потврдуваме во однос на Бога, според еден повозвишен начин, модус сублиомиори. Така, негациите би се однесувале на модус сигнифицанди, на секогаш непогодното сретство за израз, а афирмациите на рес сигнифицата, на совршенството кое сакаме да го изразиме, кое во Бога постои на поинаков начин одошто кај созданијата.   Овде би можело да се постави прашањето колку ваквиот став е во согласност со мислата на византиската философија. Покрај Дионисиј Ареопагит и Григориј Палама, во делата на сите претставници на византиската философија недвосмислено е подвлечена огромната разлика помеѓу катафатичкото и апофатичкото познание на Бог. Апофатизмот кој е својствен на византиската философија, не би можел да се поистовети со некаква безлична мистика, со некакво искуство на божественото – апсолутна нирвана (ништожност), каде што човековата личност би се губела истовремено со Бога – личност. Местото каде „завршува” апофатичната философија, претставува издигнување кон бескрајното, кое не е некаква природа или суштина, не е ни некоја личност, тоа е нешто кое истовремено надминува секаков поим за природа и личност – тоа е Света Троица. Свети Григориј Палама го дал последното објаснение на патристичката традиција односно на богопознанието. Тој не оспорува дека природниот ум може да го познае Бог, но таквото познание Палама го нарекува познание преку природните закони.   Тој не ја негира важноста на природната контемплација, мудроста и убавината Божја , навистина може да биде согледана во созданијата; но, директно познание на трансцедентниот Бог мора да се бара на друг, повисок начин на познание. Познанието на Бог преку созданијата било оставено за човекот пред доаѓањето на Синот Божји во тело , таквото познание небило совршено, туку претставувало сенка на идното. Гледањето на Бога во светлината не е само над умното познание, туку и над она кое се добива преку вера. Обраќајќи му се на Варлаам, кој говорел дека највисоко богопознание е она преку рационалната негација, свети Григориј вели: „Друго е гледањето (контемплацијата, созерцанието), а друго теологијата, бидејќи не е исто да се говори нешто за Бога и да се гледа Бог. Бидејќи и негативната (апофатичката) теологија е збор. Бидејќи созерцанието е над зборовите.   „Светлината на апофатичката теологија е само еден вид на познание и умствена расправа, додека светлината видена во созерцанието е објективна реалност; таа дејствува умствено и зборува духовно и неискажливо со оној кој е обоготворен… …Така умот ги прекинува сите односи со нештата, дури и со оние што се поголеми од него, за да биде целосно одвоен од сe преку чистата молитва. Оваа екстаза е неспоредливо повисока од апофатичкото богословие, зашто им припаѓа само на оние што достигнале бестрасност. Но, тоа сеуште не е единство, сe додека Утешителот не го просветли од висините оној кој во молитвата го достигнал степенот кој е повисок од највисоките природни можности и кој го очекува ветеното од Отецот; и преку Своето откровение го вознесува, овозможувајќи му да ја набљудува светлината.   Непосредното соединување на човекот со Бог постанало можно благодарение на Воплотувањето, бидејќи тоа, како што вели Палама, ја нарушило ангелската хиерархија, која на некој начин се наоѓала меѓу Бога и луѓето. Овде Палама забележливо се разликува од Псевдо Дионисиј, и во одбрана на чисто библиската претстава за Бога и човекот, во потполност ги елиминира неоплатоничарските елементи на Псевдо Дионисиевото богословие. „Господ на силата и Царот на Славата…”, говори Палама, „не е потчинет на законите на тварта… Тој може сe… кога ќе посака, може да направи последните да бидат први… после откривањето на благодатта нема повеќе потреба сe да се извршува преку посредник.” Тврдењето на Палама за можноста од непосредно видение на Бога и општење со него, претставува средишна точка на нападите од Варлаам, кој бил заговорник на псевдодионисиовиот хиерархизам.   Ова Паламино гледиште е во корелација со неговата антропологија, каде личноста на човекот ја поима како суштество со творечки способности и поставено со власт над светот, па со самото тоа во поголема мера создадено по образ Божји од ангелите.   

Sard.... nema vrska postavenoto prasanje so odgovorot koj go dade.

ПРИЧИНИ ЗА ПРИМАЊЕ НА ИСЛАМОТ 6. Придавање општа власт на верските лица дека тие се посредници меѓу луѓето и Бога, дека тие имаат право на простување на гревовите и дека папата има света власт и тој е безгрешен.

Да, прашањата се аргументи на некој верник муслиман кон католиците. Не знам како е кај католиците но знам дека кај нас не се простуваат гревовите со исповедта. А за тоа дека папата има света власт и дека е безгрешен е една од причините поради кои Римокатоличката институција беше отфрлена од Православното верување.

7. Неприкосновено верување во одлуките на црквата па дури и да се противат на разумот ....

Доколку се случи одреден свештеник учи на учење погрешно или барем го смета за погрешно било кој верник има право да реагира в црква. Има право да го поднесе својот приговор и во одредена канонска постапка да се докаже дали свештеникот забегал од учењето или верникот погрешно ги разбрал работите. Токму затоа во Православната вера нема некои забегувања во учењето па потоа времето да покаже дека биле погрешни. Борбата на исправните и погрешните учења постоела, но исправните со Божја помош надвладувале.

Изменето од sard - 04.Август.2006 во 20:39

ПРИЧИНИ ЗА ПРИМАЊЕ НА ИСЛАМОТ 4. Верувањето во распнување врз основа дека Месих Исус самиот прифатил да биде распнат на крст за да им се избришат гревовите на луѓето.

Ќе се обидам да пишувам како јас да не сум христијанин и од страна да гледам на тој акт и така да проценам дали тоа личи на гест на Бог или личи на гест од човек. Факт е дека милиони луѓе се привлечени да веруваат (некои суштински, а некои формално) во тоа дека Оној кој дозволил да пострада на крстот е отелотворен Бог кој како Татко кој ги сака своите деца платил за она што не го можеле самите да го платат. Тоа значи дека учењето за страдањето и распнувањето било она кое многу луѓе ги привлекло и го засакале, а учењето на другите водачи кои не се жртвувале и наместо со гест на љубов, туку со гест на сила и моќ сакале да создадат одредена идеологија и свои следбеници најчесто траело кратко и не водело обзир какви следбеници прибира. Така постои очигледна разлика меѓу пристапот на привлекување на Христос од пристапот на останатите водачи, идеолози, пророци, учители. Никој не се жртвувал самиот се*е, туку барале жртва од оние кои ги следеле. Очигледна е „лудоста“ и неразбирливоста на таквиот гест. Но ете токму таквиот единствен гест во човечката историја привлекол милиони. И наместо во нив да го повика чувството на сила и моќ овој водач во нив го повикал чувството на љубов. И понатаму сите Негови следбеници онолку колку што успевале да го поддржуваат во жртвата и љубовта кон другите толку повеќе успевале да привлечат следбеници, а ако применеле сила во ширењето во верата, таму пак верата губела и се намалувал бројот на верници.
Сето ова зборува дека оваа личност е поинаква од сите други бидејќи тоа учење не е човечко и за луѓето е неразумно но Бог кој знае повеќе од луѓето знае дека љубовта е најголемата сила и исто така не е учење кое се интересира за да собере што повеќе следбеници туку се интересира да ги привлече оние со добро срце.

Изменето од sard - 04.Август.2006 во 20:27

2. Тврдењето за божествена природа на Месих Исус (Иса а.с) и дека Марија (Мерјем) е мајка на Отецот.

Ако веруваме во Бога би требало досега да сфатиме дека се она што можеме да го видиме човекот има добиено почесно место. Односно од Бога на човекот му е дадена власт над целиот животински свет. Ако веруваме во Бога и се стремиме кон Него свесно и несвесно тогаш разбираме дека нашата душа се стреми кон Творецот. Ако се согласуваме дека човекот има лик и душа со квалитети поблиски до ликот и Духот на Бога од квалитетите кои ги имаат останатите суштества кои ги среќаваме во видливиот свет сфаќаме дека Бог на човекот му дал посебно значење. Ако Бог не е заинтересиран за човекот, како човекот ќе му се приближи на Бога. А ако Бог е заинтересиран за човекот тогаш дали би поставил граница во своето приближување до суштеството на кое му вдахнал од Својот Божји дух и го направил исто така бог. Истиот Бог како Бог на љубовта би му се приближил на човекот бидејќи човекот не може да го досегне на Бога. А како најблиску ќе му се доближи освен ако не стане како човекот и со тоа навистина повторно му потврди дека е пред се Бог на љубова, Кој преферира над своите створенија да им ја покаже својата љубов, а не да им покаже колку е силен. Бог можел да му се открива на човекот и преку ангелите, но тогаш Бог би држел некаква граница меѓу се*е и човекот, што се вели би држел дистанца. Човекот не може да му пристапи на Бога но Бог целосно му пристапил на човекот. Затоа Бог кој е љубов уште кога го создал човекот, знаел дека ќе згреши, и уште тогаш Бог знаел дека ќе се отелотвори во човек бидејќи и тоа го сакал и уште повеќе сите створенија да ја видат Божјата љубов кон створенијата. А како Бог ќе се отелотвори. Може едноставно од ништо да се претвори во човек, но тогаш Бог не го поминува сетоа она што човекот го поминува и не му се приближува на човекот. Човекот ќе му рече на Бога дека ти едноставно се створи и не се роди како јас што се раѓам, и затоа така како што ми покажа дека треба да живеам немој да очекуваш дека и јас ќе треба или ќе мора да живеам. Како што човекот се раѓа од жена и Бог се отелотворил внатре во телото на девица. Раѓањето не е грешно. Зачнувањето на човекот е грешно. Христос е безгрешно зачнат што го тврди и исламот. Едноставно мора да го тврди тоа од друга причина, веќе сум пишувал за тоа. Навистина Дева Марија ја нарекуваме Богородица, а поретко и мајката Божја но тоа се само изрази, всушност учењето е дека Бог не се родил туку СЕ ОТЕЛОТВОРИЛ во Дева Марија преку Светиот Дух, и преку Дева Марија попримил човечка природа.
Бог не се родил, Бог постои од секогаш но БОГОЧОВЕКОТ како спој на човекот и Господ се родил спојувајќи го Духот Божји и плотта човечка преку Дева Марија.
Погрешноста на логиката на исламот може да се види и од таму што сакал нејќел се наоѓа во принудена ситуација да се согласи и исто така да тврди дека пророкот Иса е безгрешно зачнат. Ако е тоа можно зошто да не е можно Бог да се отелотвори во Богочовек на истиот начин. А за причините за таквото отелотворување пишував погоре.
Исто така ако пророкот Иса не е зачнат како човек и од човек како може и понатаму тој да се смета за човек. Ако исламот се согласува дека дева Марија била осенета од Светиот Дух тогаш Оној кој се родил не може да биде човек пророк бидејќи нема човечки татко, туку е роден од Бога - Бог + и од жена - човек = Богочовек, што христијаните го тврдат.

Ако Исус Христос  го признавате за пророк тогаш Тој во Евангелие по Јован вели Јас дојдов да ги вратам сите овци во Моето стадо и ни една нема да загубам.НО ИМАМ И ОВЦИ КОИ  НЕ СЕ ОД ОВА СТАДО И  НИВ КЕ ГИ ЗАПАЗАМ.Небото и земјата ке преминат но мојот збор нема да премине.