ПОВИК КОН ПОКАЈАНИЕ

Свeти Петар Дамаскин

Со покајанието, секогаш можеме да поставиме почеток. Напишано е: ’ако си паднал’ а ти ’стани’ (сп. Изрек. 24, 16). И ако повторно паднеш повторно стани, и нималку не очајувај за своето спасение, што и да се случи. Сѐ додека ти не му се предаваш волно на непријателот, додека твоето трпение му одолева, придружено со самоосудувањето, ќе најдеш спасение. ’Зашто и нас кои некогаш бевме неразумни, непокорни’ вели апостолот Павле, ’Он нѐ спаси, не според праведните дела извршени од нас, туку според милоста Негова (Тит. 3, 3 - 5). Затоа не очајувај на ниеден начин, отфрлајќи ја така Божјата помош, зашто Тој може да направи сѐ што сака. Ти напротив, положи ја својата надеж на Него и Тој ќе направи едно од овие нешта: или преку испитувања и искушенија или на некој друг начин, само Нему познат, ќе го устрои товето обновување; или пак ќе го прифати твоето трпение и смирение наместо подвиг; или заради надежта во Него ќе подејствува милостиво врз тебе на начин за тебе непознат за којшто самиот не си ни свесен, па така ќе ја спаси окованата душа. Само ти не напуштај Го својот Лекар, зашто инаку ќе пострадш бесмислено, со двојна смрт, како оној што не ги познал скриените патишта Господови.





     

Maran Ata напиша: Св.Јован Кронштатски Покајанието е да разбереш дека во твоето срце има лага.

pametno i vistinito!!!

АРХИМАНДРИТ СЕРАФИМ - Богатиот патник

Во едно задскриено, убаво, балканско селце, пристигнал, на летна почивка, чуден туѓинец. Тој бил многу богат човек. Патувал сам, бил многу уморен и сакал, што поскоро, да најде место каде ќе престојува, за да си отпочине. Имал намера да ги усреќи оние, кои ќе му обезбедат тивко и пријатно засолниште. Бидејќи неговото богатство било непроценливо, тој, на гостољубивите домаќини, сакал да им даде таков подарок, каков тие дури и не сонувале.   Забележил една, однадвор убава куќичка со прекрасна местоположба и решил во неа да побара место за починка. Затропал на вратата. Но, веднаш  штом му отвориле, го  поканиле да влезе, тој неволно отстапил. Одвнатре, го облеал неподносливо замирисан воздух. Што забележал? – Домот на тие луѓе и свинската кочина биле под еден покрив. Без да каже за што дошол, патникот се извинил и излегол од дворот.   Продожил понатаму покрај бистрата рекичка што течела низ селото. Во близина, вниманието му го привлекла друга, убава, новоизградена куќа. Решил и таму да затропа. Но, домаќинот на куќата, бил многу зол човек. Кога видел дека туѓинец се приближува до дворните порти, го пуштил кучето и не му дозволил да влезе ниту во дворот. Патникот, побарал закрила и во трета куќа. Таму, љубезно го поканиле и тој влегол внатре. Но, кога видел дека во таа куќа  се е растурено и  без ред, покриено со прав и саѓи, покриено со ѓубре и пајажини,  заклучил дека и таму нема да го добие спокојството што го бара.   Во четвртата куќа, бидејќи веќе бил преморен решил што и да забележи да застане. Но таму, покрај нередот нечистотијата, забележил и уште нешто. На скалите, имало дамки  од стеници, а тој не поднесувал паразити. Покрај тоа,  тие и го полазале и тој побрзал да побегне и оттаму.   Го обиколил целото село, но никаде не нашол чисто катче, каде што ќе може спокојно да си отпочине. Се чудел, како тие луѓе, живеејќи во таков прекрасен крај, можеле толку многу да ги запостават своите домови – низ селото течела мала река. По кривите стрмни улички на многу места жубореле мали поточиња. Сретсело и на други места во селото имало извори и чешми, од кои изобилно течела вода. На патникот, му било јасно дека нечистотијата на селските куќи, не се должи на недостиг на вода, туку само на негрижата на нивните домаќини.   На крајот  од селото , веќе победен од уморот, се упатил кон една куќарка каде што се покажало дека живее  добра домаќинка. Таму, наишол на голема гостољубивост, пријатни и насмеани лица.Уште веднаш, штом влегол  во една од одаите, забележал дека внатре се е едноставно, но чисто и убаво уредено. Во аглите немало пајажини, штиците на подот биле штотуку измиени, а воздухот во одајата проветрен. Се гледало, дека низ отворените прозорци, честопати се пуштаат пријатни мириси на блиските полјани и шуми да влезат во таа куќа.   Патникот, со олеснување воздивнал и останал во тој дом. Најпосле нашол тивко, пријатно катче каде што ќе отпочине. Тука го оставил својот голем подарок.   Драги читатели, сте се запрашале ли: ако  дојде нашиот Спасител, Кој ни го носи најголемиот дар?   Својата небесна  благодат, со која ги усреќува и спасува нашите души, и ако побара засолниште за себе во нашите души, ќе најде ли соодветно место? Св. Макариј Египетски вели: „ Како што Бог ги создал небото и земјата за човекот да престојува на нив, така и телото и душата на човекот ги создал за Свое живеалиште...“, за ова Апостолот вели:“ Негов дом, пак сме ние”(Евр.3,6)   Исус Христос, Тој прекрасен небесен Гостин, честопати доаѓа кај нас и сака да влезе под покривот на нашата душа. Он се јавува помеѓу нас во недостижното таинство на Светата Причест. Он тропа на секоја врат, жеднее да влезе во секој дом, сака да разговара со секое срце, сака да ја усреќи секоја душа што верува и да и го даде Својот небесен дар.   Но, како Го пресретнуваме? Дали Он, може да престојува во секој од нас, онака како што би сакал?   Ете, еден пристап кон Светата Причест и Го кани Господ во тајната одаја на своето срце:”Дојди, Господи Исусе и всели се во мене!” -  шепоти тој во причесните молитви. „Повели, влези под мојата стреја, во домот на мојата душа! Ќе ја отворам вратата на мојата недостојна  уста! Всели се во мене!”.   Но, Исус Христос, отстапува со одвратност од таа гостопримлива отворена уста! Одвнатре, излегува неподнослива духовна смрдеа! Таму мириса на блуд и злоба, на среброљубие и завист, на гордост и егоизам...И Небесниот Гостин отстапува. Он не може да влезе во таков дом каде што човекот и бесовите -  тие духовни свињи -  сожителствуваат под еден кров.   Ете, друг, го убедуваат да пости и да се причести; го молат да Го примат во своето  срце Исус Христос, Кој ја носи големата и сеспасителна Божја благодат, најголемиот дар што  го добило човештвото!   Но, тој не сака да слушне за тоа. За него небесните светињи се непријатни, па, му пречат да живее, онака, како што тој сака. Зошто му е Причеста? Тој ги пушта кучињата да Го пресретнат небесниот Гостин и да не Му дозволат да се доближи до портите на неговата душа.   Трет, пак, постел, се молел и се подготвувал за Светата Причест, но не ги простил навредите што му ги нанел ближниот, не престанал со своите сплетки, не ја смирил својата  душа. Во неа се е без ред. Гревовите како прав и саѓи го покриваат неговото надворешно благочестие. Ѓубре и пајажина ја загрозиле неговата вера. И, тој во таква состојба, си дозволува да Го покани небесниот Гостин во одајата на своето срце! Зарем не се плаши дека ќе Го нажали, наместо да Го зарадува со тоа свое бесмислено гостопримство?   Четвртиот, слуша дека се тропа на вратата на неговата совест, но тој тогаш не помислил да ја очисти. Таму, големи порочни дамки ги извалкале некогаш чистите прозорци на душата! Многу гревовни  навики натрупале ѓубре по тајните катчиња на срцето! Беден човек! Паразитите на злото, злите духови го нападнале и ги цицаат животните сокови на неговиот духовен живот. Ако тој ги отвори вратите и при таква нечиста покуќнина и безредие Го покани највисокиот небесен Гостин, зарем мисли дека ќе Му овозможи чист и радосен одмор?   Но, кој би можел за својот духовен дом да рече дека е доведен во безпрекорен ред и дека може да Го пречека небесниот Цар? Сите ние, помалку или повеќе, сме недостојни, Искупителот од небесата да дојде кај нас. Ама ете, Он тропна на нашите порти(Oтkr. 3,20)Он Самиот  жеднее да влезе во нас, бидејќи ние сме создадени за Него и бидејќи без Него сме бескрајно несреќни. Он Доаѓа на сите да им го донесе Својот небесен дар.   Има ли пак, начин да се удостоиме за Него? – Со голема радост треба да речеме: Има! Тој начин е покајанието и исповедта! Со исповедта, кога е искрена, длабока, поврзана со одвратност од себеси и желба за започнување на  нов  живот, одајата на нашето срце се очистува од сиот греовен смет. Со исповедта,  се изгонуваат демоните, тие погибелни паразити. Со исповедта се отвараат прозорците на душата, за преку нив да влезе убавиот мирис и свежината на Божјата благодат. Со исповедта, повторно се доведуваат во ред сите измешани мисли и претстави, сите хаотични чувства и желби на срцето. Најпосле, со исповедта се украсува душата и таа станува достојна да Го прими најубавиот Гостин – Исус Христос.

СЛОБОДАТА НА ХРИСТИЈАНИНОТ - МАРТИН ЛУТЕР

ПРЕДГОВОР

Во почетокот на Септември 1520 година, беше објавена булата„ Ehsurge Domine“ со која што папата, на Мартин Лутер му се закани со исклучување од Католичката Црква. Како одговор на тоа, Мартин Лутер на папата му го испраќа ова кратко писмо, во кое што тој накратко ја објаснува содржината на својата оспорувана наука. Во своето писмо до папата, Мартин Лутер за ова писмо вели:„Ова претставува еден мал трактат, во кој што е содржан целиот начин на Христијанското живеење.“
Трактатот „Слободата на Христијанинот“ е од голема теолошка важност и тоа од две причини:
Прво, тоа излегува директно од перото на Мартин Лутер, на крајот од развојот на неговата теологија и го претставува неjзиното резиме. Второ, во него е содржана како што Лутер вели: „целата сума, поента или срж на Христијанскиот живот.“
Така овај текст претставува Лутеров одговор, на така често поставуваното прашање:„Што значи тоа, да се биде Христијанин.“

( Напомена: насловите не се најдуваат во оригиналниот текст, туку се вметнати за полесно најдување низ текстот)

УВОД

                         ИСУС


За да можиме потполно да разбериме што значи тоа, да се биде Христијанин и како тој стои во слободата која што за него ја задоби и му ја дарува самиот Исус Христос, за тоа и самиот Апостол Павле пишува. Јас ќе ги поставам следните две тези:
А. Христијанинот е слободен господар на се и на никого не му е подчинет.
Б. Христијанинот е покорен слуга на се и на секого му е потчинет.
Овие две тези потполно го изразуваат Павловото мислење:„ Зашто, иако слободен од сите, станав роб на сите, та повеќе од нив да ги придобијам.“
(1 Коринтјаните 9:19 )
„ И не должете никому ништо освен да се сакате еден со друг, зошто оној што го љуби ближниот, го исполнува законот.“(Римјаните 13:8)
„ Но кога се исполни времето, Бог го испрати својот Син, Кој се роди од жена и го исполни законот.“(Галатјаните 4:4)
За да можиме да ги разбериме овие две противречни тези, за слободата и покорноста на Христијанинот, мораме да имаме на памет, дека секој Христијанин има две природи, духовна и телесна.Во врска со душата, тој се вика духовен, нов внатрешен човек, а во врска со телото и крвта, телесен, стар и надворешен човек. Заради тие разлики во Светото Писмо за него се зборуваат противречни работи, како што јас сега зборував за слободата и покорноста.


ВНАТРЕШЕН ЧОВЕК
     


Да го земиме внатрешниот, духовен човек, за да видиме што се подразбира кога се вели дека тој е праведен, слободен и се нарекува Христијанин. Очигледно е дека ништо од надвор, било што и да е, не можи да го направи човекот слободен или праведен. Бидејќи неговата праведност и слобода, а од другата страна неговата злоба и ропство, не се телесни ниту надворешни. Што и помага на душата ако телото е слободно, свежо и здраво, ако јади пие и живее како сака Од друга страна: Што и штети на душата ако телото е заробено, болно и паднато, ако гладува, жеднее и трпи, ако живее како што не и е мило Ништо од тоа не допира до душата да ја ослободи или затвори, да ја направи праведна или лоша.Исто така, ништо не и помага на душата, ако телото облечи света облека, како што прават свештениците и духовниците, ниту ако е во Црквите или Светите градови, ако се занимава со свети работи, ако телесно се моли, пости, богослужи и ги прави сите добри работи кои по телото и во него непрекинато можат да се прават. Нешто сосема друго мора на душата да и донесе и да и дарува праведност и слобода. Бидејќи сите тие работи, начинот на однесување и сите тие дела, сам по себе можи да ги има и да ги прави и еден лош човек и лицемер.
Со таквото однесување, луѓето не стануваат ништо друго освен лицемери. Од друга страна: на душата ништо не и штети, кога телото носи не света облека, престојува во несвети места, кога јади и пие, не богослужи, не се моли и ги изостави сите дела кои што ги прават горе споменатите лицемери.
Ни на небото, ни на земјата, душата нема ништо по кое што живее, по што е праведна, слободна и Христијанска, освен Светото Евангелие, Божјите Зборови кои што Исус ги проповедаше.
И самиот Исус вели:„ Јас сум воскресението и животот, кој верува во мене, и да умре, ќе оживее.“ (Јован 11:25) Исто така:„ Јас сум патот, вистината и животот.“ (Јован 14:6)
„ Не само од леб ќе живее човекот, а и од секое слово што излегува од устата на Бога.“ (Матеј 4:4)
Мораме да бидеме сигурни дека душата може без се, освен без Божјиот Збор, така што ако го нема Божјиот Збор, со ништо друго не можи да и се помогни. Меѓутоа, кога душата го има Божјиот Збор, не и е потребно ништо друго, бидејќи во Зборот Божји веќе има доволно храна, радост, мир, светло, умешност, праведност, вистина, мудрост, слобода и секакво добро во изобилие.
Во Псалмите, посебно во 119 Псалм, читаме како пророкот за ништо друго не жеднее освен за Божјиот Збор. Светото Писмо смета дека најголемата невоља и Божјиот гнев е кога Бог ќе го земе својот збор од луѓето. Од друга страна, тоа не знае за поголема милост кога Бог ќе го испрати својот збор, како што е напишано во Псалмот 107:20 „ Го испрати Своето слово, ги излекува и ги спаси од пропаст.“
Исус не дојде за никаква друга служба освен да го проповеда Божјото Слово. Исто така и апостолите, бискупите, свештениците и целиот духовнички сталеж повикани се и поставени, само заради Зборот Божји, иако сега по црквите поинаку се прави.Ти меѓутоа ќе речеш:„ Кој е тој збор кој што дава толку голема милост, и како треба да го користам“. Одговор: Ништо друго освен проповедта која што Исус ја проповедаше и е запишана во Евангелието.
     
Таа треба да биде таква, и таа е таква, така што преку неа ќе можиш да го слушниш својот Бог, како ти зборува, како целиот твој живот и сите твои дела пред него се ништо, и дека мораш со сето тоа што е во тебе вечно да пропаднеш.
Ако правилно веруваш, дека пред Бога си крив, тогаш мораш над себе да очајуваш и да признаеш како се вистински зборовите на пророк Осија:„ Ти пропаѓаш, Израеле, зошто само во мене е твојата потпора.“(Осија 13:9)
     Но да би можел да излезеш од себе, и од себеси да се ослободиш, т.е. да би можел да излезеш од твојата пропаст, Тој го става пред тебе својот возљубен Син Исус Христос и ти зборува преку својот жив и утешен збор: Предај се со цврста вера и надевај се во Него со радост.На темелот на таа вера, ќе ти бидат простени сите твои гревови и одстранета сета твоја расипаност, а ти ќе бидеш праведен, чист и во мир сите заповеди ќе бидат исполнети, а ти, од се ослободен како што вели апостол Павле во посланието до Римјаните 1:17 „ Праведникот преку верата ќе се спаси.“
Во Римјаните 10.4 се вели: „бидејќи свршетокот на законот е Христос, преку Кого ќе биде оправдан секој што верува.“
Затоа со право теба да постои вежбата за сите Христијани и добро да ги разберат Христовите зборови и со таква вера стално да вежбаат и да јакнат во верата. Бидејќи, како што Исус им зборуваше на евреите во Јован 6.28,29 ни едно друго дело човекот не можи да го направи Христијанин. Кога го прашаа што треба да направат за да вршат дела Божји, Исус им вели:„ Делото Божјо е ова, да поверувате во Оној, Кого го испрати он.“
     Отецот единствено него го имаше предодредено за тоа. Затоа вистинската вера во Исуса Христа, е преголемо богатство, бидејќи со себе го носи сето свое блаженство а ја зема сета наша несреќа.
     Во Марко 16:16 се вели: „ Кој ќе поверува и се крсти, ќе биде спасен, а кој не поверува, ќе биде осуден.“ Пророк Исаија го виде богатството на таа вера и затоа вели: „Се на земјата Бог ќе доврши и во тоа довршување ќе ја излие правдата како потоп.“ т.е. верата во која се исполнети сите заповеди Божји, изобилно ќе ги оправда сите кои што ја имаат, така што, ништо друго нема да биде потребно за да бидат праведни и чисти.
     Така зборува и апостол Павле во Римјаните 10:10 „Бидејќи со срцето се верува за оправдание, а со устата се исповеда за спасение.“
Но, како тоа само верата може да не направи праведни и без сите дела да даде преголемо богатство, макар што во Светото Писмо се пропишани закони, заповеди, дела, сталежи и начини на однесување?
     Овдека треба јасно да се согледа и со сериозност да се држиме единствено дека само верата, без сите дела, не прави праведни, слободни и блажени, за што покасно повторно ќе слушнеме.Исто така треба да знаеме дека целото Свето Писмо е поделено на две врсти зборови. На Божји заповеди или закони и на ветувања.Заповедите не учат на многу добри дела и се пропишуваат, но со самото тоа тие не се извршени. Тие упатуваат, но не помагаат, тие не поучуваат што да правиме, но не ни даваат сила за тоа да го направиме.Затоа тие се дадени, за човекот преку тие заповеди да ја согледа својата немоќ да прави добри дела, па да се научи над себе да очајува. Затоа се нарекуваат Стари Завет и сите спаѓаат во Стариот Завет.Така заповедта „ Не посакувај“ докажува дека сите сме грешници и дека нема човек кој што би можел да биде без желба, без разлика колку би се трудел.
На тој начин човекот се учи да не полага надеж врз себе, туку да бара помош во друг, за да можи да живее без желба, и така со помош на друг да ја исполни заповедта, што за самиот, му беше невозможно.Исто така , невозможно е да ги исполниме и сите останати заповеди. Кога човекот со помош на заповедите ќе ја спознае и осети својата немоќ, па ќе го опфати страв како да ги исполни заповедите, бидејќи заповедите мора да ги исполни, инаку ќе пропадни, тогаш со сигурност е понижен и во своите очи постанува никој и ништо, тој во себе не наоѓа ништо што би му помогнало да стани праведен.
     Тогаш доаѓа вториот збор, Божјото ветување и вели: „ Сакаш ли да ги исполниш сите заповеди, да се ослободиш од сите твои лоши желби и гревови на кои ти укажуваат заповедите, тогаш верувај во Исуса Христа. Во Него ти ја ветувам сета моја милост, праведност, мир и слобода. Ако веруваш имаш, ако не веруваш немаш.
     Бидејќи тоа што ти е невозможно, покрај сите дела што законот ги бара, а тие се многу, само со вера во Христос тоа ќе ти постани лесно и брзо остварливо.“
Јас без воздржување, сето го поставив на верата; кој ја има незе, има се и блажен е; а кој што ја нема, нема ништо. Божјите ветувања го даваат она што заповедта го бара и го исполнуваат она, што заповедите го наредуваат, се да биде Божјо, како заповедта, така и исполнувањето. Тој единствено заповеда и Тој единствено исполнува. Затоа, тоа се ветувањата на Божјиот Збор на Новиот Завет и спаѓаат во Новиот Завет.
     Овие и сите Божји Зборови се свети, вистински, праведни, миромирисни,слободни и полни со секаква добрина.Према тоа, кој со вистинска вера ќе се наслони на нив, неговата душа потполно со нив ќе се соедини, така што убавината на зборовите ќе стани убавина на неговата душа, а душата со вера во Божјиот Збор ќе биде света, праведна,вистинска, миромирисна, слободна и полна со секаква добрина.
Вистинското Божјо дете ќе биде како што во Јован 1.12 пишува: „А на сите што го примија, на сите што веруваа во неговото име, им даде можност да станат синови Божји.“
     Од сето ова лесно е да се разбери, зошто верата толку многу можи, така што со незе не можат да се споредат било какви направени дела. Бидеќи ни едно добро дело не можи да се одржи во Божјиот Збор, како што можи верата, и ни едно добро дело не можи да биди во душата,туку само Зборот Божји и верата владеат во душата.Каков што е зборот, таква со вера ќе биде и душата, исто како железото, кое кога ќе се соедини со огнот, станува вжештено како и самиот оган. Гледаме значи, дека на Христијанинот доволна му е верата, и не му е потребно ниту едно дело за да стани праведен пред Бога.
     Затоа што повеќе не требаат добри дела, со сигурност е ослободен од заповедите и од законот. А ако од тоа е ослободен, со сигурност е слободен. Тоа е Христијанската слобода: единствено верата. Таа прави , не да безделничиме, да бидиме не работници или да го правиме она што е лошо, туку дека никакво добро дело не ни е потребно, за да дојдеме до праведност и блаженство. За тоа сакам подоцна уште повеќе да напишам.Понатаму , со верата стои вака: кој му верува на некого, тој му верува затоа што го смета за праведен и вистински човек. Тоа е најголемата чест која што може човек да му ја искажи на друг човек, како што е од друга страна, најголемо понижување, ако го смета за некорисен, лажливец и лесно умен човек.
     Исто така е и кога душата цврсто верува во Божјиот Збор. Тогаш Бога го смета за вистински, чесен и праведен, со што се искажува најголема чест која што можи да му се искажи. Бидејќи тогаш му дава за право, му дозволува да биди во право, го воздига неговото име и му дозволува со него да прави што сака, бидејќи не се сомнева дека сите неговите зборови се вистински и праведни. Од друга страна, на Бога не можи да му се направи поголемо обесчестување, тогаш кога во него не се верува. Со тоа, душата го прави Бога неспособен , лажго и лесноумен, така што со такво неверие , колку што можи го негира и во срцето, према своето убедување поставува против Бога некаков идол, како тој да знае повеќе од него.
     Кога Бог ќе види како душата ја признава неговата вистинитост,со својата вера му искажува почест, тогаш Бог на таа душа и искажува почест, па така, заради таа вера, душта ја смета за праведна и вистинска.Да се признае Божјата вистинитост и праведност е вистински и право; и го прави човекот вистински и прав, бидејќи само на Бога можи да му се препише вистинитост и праведност. Тоа не го прават оние кои што не веруваат, па се мачат и се оптоваруваат, трудеќи се да направат многу добри дела.
     Сепак, верата не постигнува само толку, за душата да стане еднаква на Божјиот Збор, исполнета со секаква милост, слободна и блажена. Таа исто така ја соединува душата со Исуса Христа, како невеста со нејзиниот младоженец.
Од тој брак произлегува, како што вели апостол Павле, Исус и душата стануваат едно тело. Исто така, нивната среќа, несраќа и сите работи стануваат заеднички, така што, она што го поседува Христос, го поседува и верната душа, а тоа што душата го има станува Христово.
     Христос ги има сите добрини и блаженство.Душата на себе има многу пороци и грев,и тие постануваат Христови. Тука сега започнува радосната размена и такмичење. Затоа што Исус е Бог и Човек кој што никогаш нема згрешено, и неговата праведност е необорлива, вечна и семоќна,кога Тој, по пат на својот венчан прстен, а тоа е верата, ќе ги земи врз себе гревовите на верната душа, и ќе постапи како тој да ги има направено, гревовите мораат во него да бидат проголтани и потопени. Бидејќи неговата необорлива праведност е поголема од сите гревови.Душата значи, станува одврзана од сите свои гревови и од нив слободна и добива вечна праведност од својот свршеник Исуса Христа, и тоа по патот на неговиот свршенички дар, т.е. само на темелот на верата.
      Не претставува ли ова радосен дом, кога богатиот, племенит и чесен свршеник, се жени за саката, отфрлена и лоша блудница, па ја ослободува од сите свои лоши дела и ја кити со неговите добри дела?
     Затоа сега е невозможно гревовите да ја осудат, бидејќи сега тие лежат на Христос и во Него тие исчезнуваат. Таа има толку богата праведност, во својот младоженец, што можи да опстани и покрај сите гревови, па макар и тие гревови да бидат на незе. За тоа пишува и апостол Павле во 1 Коринтјаните 15:57 каде вели: „ Да му благодариме на Бога, кој ни дарува победа преку нашиот Господ Исуса Христа.“ Гледаш ли, зошто на верата со право и се припишува дека ги исполнува сите заповеди, така што без дела станува праведна.
      Овде гледаш, како само верата ја исполнува првата заповед: „ Почитувај го Бога“.Од глава до петици да си исполнет со добри дела, пак нема да бидиш праведен и нема на Бога да му искажиш почит, а со тоа нема да ја исполниш првата заповед. Бидејќи на Бога не можи да му се даде почит, ако само нему не му се припише вистинитоста и сета добрина, како што тој навистина и е.
Тоа меѓутоа, не го прават никакви добри дела, туку единствено верата на срцето. Затоа единствено верата е човечката праведнос и исполнување на сите заповеди. Бидејќи кој ќе ја исполни првата главна заповед, тој сигурно и лесно ќе ги исполни и сите други заповеди. А делата, се мртва работа и неможат да го воздигнуваат и слават Бога, иако можат да се прават на слава и чест на Бога.
А ние не бараме нешто, што треба да правиме, како што се делата, туку потребен ни е творецот на делата, кој ги прави делата и е на чест на Бога. Тоа може да биде само верата на срцето, која што е глава и сета целокупност (срж) на праведноста.Затоа науката, дека Божјите Заповеди треба да ги исполниме со дела, е погубна и темна. Напротив,тие како што понатаму ќе слушниме, мораат да се исполнат пред сите дела на верата, а делата следуваат после исполнувањето.
     За понатаму да можиме да видиме што имаме во Христа, и како вистинската вера е добра работа, потребно е да знаеме како Бог во Стариот Завет и многу порано, ги издвојуваше и за себе ги земаше сите машки првородени од луѓето и животните.
Првороденчето било драгоцено и имало две големи предности над сите останатите деца: власт и свештенство или кралство и свештенство. Така детето првороденче, било господар над сите свои браќа, а пред Бога свештеник.Оваа слика покажува на Исуса Христа, кој што е навистина машко првороденче, на Бога Отецот и на дева Марија. Затоа е тој крал и свештеник, но во духовна смисла, бидејќи неговото кралство не е земско; ниту е составено од земски, туку од небески добра, како што се вистината, мудроста, мирот, радоста, блаженството и др.
     Меѓутоа со тоа не му се одземаат временските добра. Бидејќи само Него му е се подложено на небото, на земјата и во пеколот, макар што не се гледа, бидејќи Тој духовно, невидливо владее.И неговото свештенство не се состои од надворешни обреди и облеки , кои што ги гледаме кај луѓето, туку е во дух, невидливо. Тој пред Бог Отецот, без престанок се зазема за своите, се жртвува самиот себе и прави се што еден вистински свештеник треба да го прави.
Тој се моли за нас, како што апостол Павле вели во Римјаните 8:34„ Кој е, што ќе суди? Христос Исус, Кој умре, но уште и воскресна, Кој е од десната страна на Бога, и Кој се застапува за нас.“
     Исто така не поучува, но не на надворешен начин, туку на внатрешен, во срцето. Тоа се двете служби, вистински и прави служби на еден свештеник. Така молат и поучуваат и надворешните, човечки свештеници и свештениците кои што поминуваат.
     Како што Исус има првородство со сета негова чест и достојанство, така тој го подарува на сите свои Христијани, како би можеле по вера, со Христос да бидат кралеви и свештеници.
Апостол Петар вели: „ Но вие сте род избран, кралско свештенство.“
( 1 Петрова 2:9)
Така Христијанинот по вера , толку е надмоќен над се, да во духовна смисла, станува господар над се, бидејќи ништо не можи да му наштети на неговото блаженство. Уште повеќе, се мора да му биде подложено и да му се помага да дојде до блаженство, како што Павле поучува во Римјаните 8:28 „ Знаеме дека на оние што го љубат Бога и се призвани по негова воља, се им врви по добро.“
     Во 1 Коринтјаните 3:21 се вели : „ Се е ваше...било светот, или животта, или смртта, било сегашното или идното, се е ваше.“ Не се работи за тоа да имаме телесна моќ над сите работи, да ги поседуваме или употребуваме, како луѓе на земјата, бидејќи телесно мораме да умриме и смртта никој не можи да ја избегни.
Исто така сме подредени и на други работи, како што тоа го гледаме во Христа и неговите свети. Овде се работи за духовно владеење кое трае и за време на телесното живеење. Со други зборови, што се однесува до душата, јас можам да се поправам преку се, така да смртта и тешкотиите мораат да ми служат и користат за постигнување на блаженство.Тоа е висока и чесна достојност и право семоќно владеење , односно духовно царство. Бидејќи ако верувам, ништо не е толку добро или пак толку лошо, да не би можело да ми служи на добро. Сепак, сето тоа не ми е потребно, но доволна ми е мојата вера.
Гледај, каква скапоцена слобода и власт за Христијаните.Затоа сме и свештеници. Тоа е многу повеќе отколку да бидиш цар, бидејќи свештенството ни дава достојанство, да дојдеме пред Бога и да се молиме за другите. Никој друг нема право да застани пред Бога и да се моли за другите.
     Значи, Исус Христос ни овозможи да можиме еден за друг, духовно да се заземаме и да се молиме, како што свештеникот телесно се заземаше и се молеше за целиот народ. Но кој не верува во Христос, нему ништо не му служи за добро.Тој е роб над се и мора над се да биди незадоволен. На крајот ни неговата молитва не му е на Бога пријатна и не доаѓа пред неговото лице.
     Кој можи да си замисли чест и висока положба како Христијанинот?По своето царување тој има моќ над сите работи, а по своето свештенство има моќ над Бога, бидејќи Бог го извршува сето она за што тој моли и бара , како што во Псалмот пишува: „ Он им ја исполнува желбата на оние, кои се бојат од Него, ги услишува молитвите нивни, и ги спасува.“ ( Псалм 145:19)
До таа чест доаѓа Христијанинот само по вера, а не по било какво дело. Од тоа јасно се гледа дека Христијанинот од се е слободен и над се, така да никакви добри дела не му се потребни, за да биде праведен и блажен, а сето тоа изобилие му го носи единствено верата.
     А кога би бил толку безумен, па да проба да стани праведен, слободен, блажен или Христијанин по добрите дела, со тоа ќе ја изгуби верата и се друго, како што кучето, кое што во забите носи парче месо, па ќе залае на својата сенка во водата, и месото ќе му падни во водата.
     Тогаш се прашуваш: „ Каква е тогаш разликата во Христијанството, помеѓу свештеникот и лаикот, ако сите се свештеници? “ Одговор: Не е правилно што зборовите, свештеник, поп, духовен татко и на нив слични; прстанале да ги означуваат сите Христијани и започнале да се употребуваат само за една мала група на луѓе, која сега се нарекува „сталеж на духовници.“
     Светото Писмо не прави други разлики помеѓу Христијаните, освен што учените и ракоположените ги нарекува: ministros, servos, oeconomicos т.е. ги нарекува слуги, робови и управители, кои требаат на другите да му го проповедаат Христос, верата и Христијанската слобода.
Така Павле зборува во 1 Коринтјаните 4:1 „ И така секој човек нека не смета нас за служители Христови и распоредници на тајните Божји“.
     Меѓутоа, сега од тие слуги настана таква светска, надворешна, раскошна и владеачка сила и власт, да со незе не можи да се спореди правата световна моќ и изгледа како лаиците да претставуваат нешто друго, а не Христијани. Со тоа е прекинато целото разбирање за Христијанската милост, слобода и вера, а од многуте закони и човечки дела, во потполност станавме робови и нај неспособни луѓе на земјата.
Од сето ова можеме да научиме, како не е доволно за Христовиот живот и дело да се проповеда површно, како за некој историски настан, по пат на историски извештај, а да не ги спомнуваме настаните кога за него и не се зборува, а се проповеда духоно право или друг човечки закон и човечка наука.Исто така има и од оние кои него го сожалуваат, со евреите се лутат, или при проповедањето се занимаваат со било какви детски работи. Меѓутоа, Исус мора и треба така да се проповеда, та преку таа проповед во мене и тебе да расти и да се одржува верата.А мојата вера расти и се одржува тогаш, кога ќе ми се зборува ; Зошто Христос дојде, како треба спрема него да се однесуваме, како од него да имаме корист, што ми донесе и што ми подари?
     Тоа се случува таму каде што правилно се изложува Христијанската слобода, која што од него ја добивме: како сме цареви и свештеници, кои што имаат власт над се, како тоа што го правиме е богоугодно и од него прифатено, како што веќе напишав.Бидејќи, кога срцето на таков начин ќе слушне за Христос, мора од темел да се израдува, да прими утеха, да се наслони на Христа и да го љуби. До тоа не доаѓа по законот и делата. Кој ќе му наштети на такво срце или да го уплаши? Ако го нападни грев или смрт, тоа верува дека Христовата праведност е негова, а неговите гревови не се веќе негови, туку Христови.
     Гревот мора како што веќе рековме, по вера да се изгуби пред Христовата праведност, а срцето се учи да се спротивставува на гревот, како што вели апостолот Павле во 1 Коринтјаните 15:55-57 „Смрт, каде ти е осилката? Пеколу каде тие победата? Осилката на смртта е гревот, а силата на гревот е законот. Да му благодариме на Бога, кој ни дарува победа преку нашиот Господ Исуса Христа.


НАДВОРЕШЕН ЧОВЕК


Со тоа, доволно е речено за внатрешниот човек, за неговата слобода и праведност, на која не и треба никаков закон нити добри дела. Односно, незе би и наштетило, ако некој се реши на таков начин да посака да стане праведен.
     Сега поминуваме на вториот дел, на надворешниот човек. Овде сакам да им одговорам на сите оние кои што се имаат спотакнато на претходното излагање, па имаат речено, ако е верата се, и ако само таа е доволна да не направи праведни, зошто се заповедени добрите дела?Тогаш можиме да се отпуштиме и ништо да не правиме. Не, драги човеку, не така Така ќе биде само ако си внатрешен човек, ако си станал потполно духовен и внатрешен, што нема да се случи се до судниот ден.
     На оваа земја можи само да се почни и да се напредува и тоа е се; само на оној свет се завршува. Затоа апостолот зборува за „primitas spiritus“ т.е. првините на Духот.
Зарем овде припаѓа она за што зборувавме на почетокот:„ Христијанинот е покорен слуга на се и на секого му е потчинет.“Доколку е слободен не треба да прави ништо, а доколку е слуга потребно е да ги прави сите возможни работи.
Сега сакам да видиме како тоа се случува.Човекот внатре, со обзир на душата, доволно е оправдан преку верата, затоа има се што му е потребно, освен што таа вера мора постојано да расти се до оној живот. Па сепак,тој останува во овој телесен живот на земјата и затоа мора да управува со своето тело и да општи со луѓето.
Тука почнуваат да бидат важни добрите дела. Овдека не смее, ништо да не се работи, туку со постови, бдеење, работа и со разноврсни стеги кои што прават умереност, телото мора вистински да се тера и да се вежба да биде послушно на внатрешниот човек и вера, така да се вообличи а не да им смета или да им се спротивставува, како што тоа знае ако не го држиме во стега.
Внатрешниот човек е едно со Бога, па затоа, поради Христа, кој што толку многу направи за него, радосен и полн со желба, и сето негово задоволство од негова страна е во тоа што сака да му служи на Бога, бесплатно, во слободна љубов.Меѓутоа, тој во своето тело наоѓа непокорна воља која што сака да му служи на светот и да оди по своите желби и похоти. Верата тоа не можи да го трпи, па затоа многу пати ја фаќа за гуша, со намера тоа да го потисни и да го спречи.
Така Павле во Римјаните 7:22,23 вели: „ Бидејќи со својот внатрешен човек наоѓам наслада во законот Божји, но во органите свои гледам друг закон, кој војува против законот на мојот ум и ме прави заробеник на гревовниот закон, кој е во моите органи.“
Исто така во 1 Коринтјаните 9:27 се вели: „ Туку го изнурувам и го поробувам телото, да не би случајно, проповедуваќи им на другите и сам да станам негоден.“ и во Галатјаните 5:24 „Оние пак, кои се Христови, го распнаа телото свое заедно со страстите свои и похотите.“
Но тие дела не смеат да се прават со намера, човекот со помош на нив да мисли, дека пред Бога можи да стане праведен. Верата, која што е единствената човекова праведност пред Бога, а тоа мора и да биде, оваа намера не можи да ја трпи.
     Делата е потребно да се прават за телото да стане послушно, да се прочисти од сите свои желби, па така да се усмери на тие свои желби, како би ги отстранил. Бидејќи, се додека душата по вера е чиста и го љуби Бога, таа со радост сака и другите работи да бидат така чисти, а најпосле и незиното тело, па така секој заедно со незе да го љуби и прославува Бога. Од тука произлегува, дека човекот заради своето тело не смее да биди без работа. Тој мора да прави многу добри дела да би го совладал. Па сепак, делата не се она добро, по кое што човекот пред Бога станува праведен и чесен, туку тој нив ги прави од слободна љубов, бесплатно, за да му угоди на Бога.Човекот не бара ништо друго, освен да му угоди на Бога, чија што воља со радост сака да ја исполнува и тоа на што подобар начин.
     Од ова можи секој за себе да си одбере мера и воздржаност при измачувањето на телото. Тој ќе пости, бдее и работи, толку колку што ќе види дека на телото му е потребно за да се скроти неговата желба или похот. Меѓутоа, оние кои што мислат дека со делата ќе станат праведни, не пазат на измачувањето на телото, туку гледаат само на делата, па кога ќе направат многу и големи дела, мислат дека се е во ред и дека ќе бидат праведни.Понекогаш поради тоа, си ги кршат главите и си ги уништуваат телата.
Да се посакува без вера, по дела, да се стане праведен и блажен, претставува големо безумие и дава криво разбирање за Христијанскиот живот и вера.За таквото разбирање на делата, сакам да наведам неколку споредби.      Делата на Христијанинот, кој што е по чиста Божја милост, бесплатно оправдан, треба исто така да се сватат како делата на Адам и Ева во рајот.
Во 1 Мојсејева 2:15 за нивните дела го пишува следното:„ И, земаќи го Господ Бог човекот, кого го создаде, го воведе во градината Едемска, за да ја обработува и пази.“
Адам, Бог го створи праведен и добар, без грев, така да, не по пат на обработувањето и чувањето на градината, Адам мораше да стана праведен и чесен. Но, да не би станал неработник, Бог му дава нешто да работи: да го засадува рајот, да го обработува и чува. Тоа сето беа само слободни дела. Адам не ги правеше за ништо друго , освен да му угоди на Бога. Не ги правеше за да дојди до праведност, која што и пред тоа ја имаше и која што на сите нас ни беше природена. Така е и со делата на еден верник. Бидејќи верникот, по верата, повторно е преместен во рајот и наново роден или створен, па делата не му се потребни да стани праведен. Заповедано му е да прави такви слободни дела , да не би станал неработник, туку со работа да го измачува своето тело и да го чува, како би му угодил само на Бога.
Тоа понатаму е слично, како кога еден зареден бискуп ги посветува црквите, или прави било кое друго дело, кое што спаѓа во неговата бискупска должност. Тие дела, не го прават бискуп повеќе, ако претходно не беше зареден за бискуп. Ни едно од тие дела не би му вредело, и сето тоа би било чиста будалаштина.
Така и кога Христијанинот, кој што е по вера посветен, прави добри дела, тој по нив не станува подобар, или повеќе „зареден“ Христијанин. Тоа се случува само ако верата расти. Ако предвреме не поверуваше и станеше Христијанин, сите негови дела не би му вределе ништо, туку би биле само глупи, казниви и проклети гревови.
Затоа се вистински следните две изреки:„ Добрите и праведни дела никого не го прават добар и праведен човек, туку добар и праведен човек прави добри и праведни дела.“ „ Лошите дела не го прават никого лош човек, туку лошиот човек прави лоши дела.“
Личноста, значи, мора да биди добра и праведна пред сите свои добри дела, а добрите дела следат и излегуваат, од праведната и добра личност.
Така и Христос вели во Матеј 7:18 – „Не може добро дрво да дава лоши плодови, ниту лошо дрво да дава добри плодови.“ Очигледно е дека плодовите не носат стебла и стеблата не растат на плодовите, туку обратно: Стеблата носат плодови и плодовите растат на стебла. Како што стеблата мора да постојат пред плодовите, и како што плодовите не ги прават стеблата, добри или лоши, туку стеблата плодовите, така и човекот како личност мора да биди добар или лош, пред да можи да прави добри или лоши дела.
Неговите дела не го прават добар или лош, туку тој прави добри или лоши дела. Така е и кај сите занаети. Добрата или лоша куќа не го прави никого добар или лош ѕидар, туку добар или лош ѕидар прави добра или лоша куќа. Ниту едно дело не го прави мајсторот онаков , какво што е неговото дело, туку делото е онакво каков што е мајсторот.
Така е и со човечките дела: Каков е тој во однос на верата или неверието, такви се и неговоте дела, добри или лоши, а не обратно: какви се неговите дела, таков е и тој, добар или лош. Како што делата никого не го прават верник, така не го прават ни праведен. Наспроти тоа, како што верата го прави човекот праведен, така таа прави и добри дела. Ако делата никого не го прават праведен и ако човекот мора да биде праведен, пред да почни да прави добри дела, очигледно е дека само верата од чиста милост во Христос и неговиот збор, го прават човекот доволно праведен и блажен, така што ни едно дело или заповед не му се потребни на Христијанинот, за да биди блажен. Тој е слободен од сите заповеди и сето што го прави, го прави потполно слободно, бесплатно, не бараќи при тоа своја корист и блаженство, бидејќи тој е веќе сит и блажен по својата вера во Божјата милост и сака да му угоди на Бога.
И обратно, на онај кој што е без вера, не му помага ниту едно добро дело, за да стигне до праведност и блаженство. Лошите дела не го прават човекот лош или проклет, туку неверието која што личноста и „ стеблото“ ги прави лоши; па човекот прави лоши и проклети дела. Спрема тоа, кога човекот ќе стане лош или праведен, тоа не почнува со делата, туку со верата. Во тој смисол зборува мудрецот: „ Почетокот на гордоста е оддалечувањето од Господа, кога срцето на човекот ќе отстапи од Создателот негов.“ (Сирах 10:14)
И Исус учи дека не треба да се почни со делата кога вели:„ Или, ако насадите добро дрво и плодот ќе му биде добар, а ако насадите лошо дрво и плодот ќе му биде лош, зошто по плодот се познава дрвото.“ (Матеј 12:33)
Тој како да сака да кажи: кој сака да има добри плодови, треба да почни со стеблото и него добро да го насади. Така и оној кој сака да прави добри дела, не смее да почни со делата, туку со личноста која што треба да прави добри дела.
А личноста , ништо не можи да ја направи добра , освен верата; и ништо не можи да ја направи лоша освен неверието.
     Навистина, делата го прават поединецот добар или лош пред луѓето, т.е. тие однадвор покажуваат кој е праведен, а кој лош. И Исус вели: „И така по нивните плодови ќе ги познаете.“ ( Матеј 7: 20)
Но сето тоа е само привидно и надворешно. Погледот на тоа, ги збунува многу луѓе, кои што пишуваат и учат како треба да се прават добри дела, за да се биде праведен, а притоа во никој случај да не мислат на верата. Така слепо одат по својот пат и еден слепец секогаш води друг. Тие се измачуваат со многуте добри дела, но сепак никогаш не доаѓаат до вистинска праведност.
За нив зборува Павле во 2 Тимотеј 3:5 „ Кои изгледаат побожни, а од силата на Бога се одрекле, кои секогаш се учат и никогаш не можат да дојдат до познанието на вистината.“ (вистината на побожноста)
Кој не сака да заскита со тие слепци, не смее да гледа само на делата, заповедите и науката за делата. Тој мора над се да пази на личноста, како таа да дојде до праведност. Таа меѓутоа, не станува праведна и блажена по заповедите и делата, туку по Божјиот збор, т.е. по нејзините милозливи ветувања и по верата, така да се сочува нејзината Божествена чест, со тоа што не’ прави блажени, не по нашите дела,туку по својот милозлив збор, бесплатно и од чисто милосрдие.
Од сето ова лесно можи да се разбери, во која смисла треба да се отфрлат добрите дела, а во која не; и како треба да се разберат сите науки кои што учат спасение по добри дела. Таму каде што постојат неисправни додатоци и погрешно мислење, дека по делата може да се биде праведен и блажен, тука делата веќе не се добри и треба во потполност да се проколнат, бидејќи тогаш не се слободни и хулат на Божјата милост, каде што единствено по верата човекот го прави праведен и блажен.
Тоа делата не го можат, но сепак се трудат тоа да го направат и со тоа ја напаѓаат милоста со незиното дело и чест. Затоа не ги отфрламе добрите дела поради нив самите, туку поради оние лоши додатоци и кривото и изопачено мислење, кое прави добрите дела само да изгледаат добри, кога тоа во стварност не се. Со тоа тие се лажат самите себе и секој друг, како крвожедни волци во јагнешки кожи. Тие лоши додатоци и искривени мислења за делата, не можат да се отстранат таму каде што нема вера. Се додека верата не дојди и не ги разурни, тие се присутни во човекот, кој што сака да биде свет по своите добри дела. Самата човечка природа не можи да ги истера. Дури повеќе, таа не можи да ги препознае, но ги држи за нешто скапоцено и спасоносно. Затоа се случува многу души со тоа да бидат заведени.
Добро е да се пишува и да се проповеда за покајанието, исповедта и за задоволствата, но ако не се стаса понатаму до верата, тогаш тоа со сигурност станува сатанско и заведувачко учење. Не смее да се проповеда само едниот, туку двата Божји Зборови. Заповедите треба да се проповедаат , за грешниците да се уплашат, да се откријат нивните гревови, па така луѓето да станат срушени и да се покајат. Но на тоа не смее да се остани. Мора да се проповеда и вториот Божји Збор, ветувањата на милоста, за да се даде поука за верата, без која е напразно проповедањето на заповедите, покајанието и се останато.
Постојат проповедници кои што проповедаат каење за направените гревови и милост, но не ги нагласуваат заповедите и Божјата милост на таков начин, за да можи да се научи од каде доаѓа покајанието, а од каде милоста. До покајание се доаѓа по заповедите, а верата доаѓа по Божјите ветувања. Така човекот се оправдува и се издига по вера во Божјиот Збор, откако по пат на страв од Божјите заповеди ќе биде понижен и ќе дојде до само спознавање.
Толку општо за делата и за оние дела кои што Христијанинот треба да ги прави спрема своето тело. Сега сакам да зборувам за другите дела кои човекот ги прави спрема другите луѓе. Бидејќи човекот не живее само во своето тело, туку и меѓу другите луѓе на земјата. Затоа во однос на нив, не можи да биди без дела.Тој мора со нив да работи и да разговара, иако ни едно од овие дела не му е потребно за праведност и блаженост.Неговата намера во сите негови дела, према тоа, треба да биди слободна и усмерена само на тоа, со тие дела да им служи и да им помага на другите.
Не треба ништо друго да имаме за цел, освен туѓите потреби. Таков е вистинскиот живот на еден Христијанин. Тогаш верата му пристапува на делото со радост и љубов, како што Павле поучува во Галатјаните. Исто така пишува и во Филипјаните 2:1 , откако ги поучи како по својата вера во Исуса Христа ја имаат сета милост и задоволување. Тој понатаму ги поучува и им вели:
„ И така, ако во Христа има некаква утеха, ако има некоја утеха во љубовта, ако има општење на духот, ако има некое милосрдие и сострадание, исполнете ја радоста моја: бидете со едни мисли, имаќи една и иста љубов, и бидете еднодушни и едномислени...   Не грижете се секој само за себе, туку и за другите.“
Од ова е јасно дека спрема Павловото разбирање на Христијанскиот живот, сите дела треба да ги правиме во корист на нашите блиски. Бидејќи на секого, му е доволна верата негова, а сите други дела и целиот живот му преостанува, затоа од слободна љубов да им служи на ближните свои.
За овај негов став , Павле го наведува Исуса Христа како пример и вели: „ Бидејќи вие треба да ги имате истите мисли, што ги имаше Исус Христос.“ Филипјаните 2:5
Иако беше Божји лик и за себе доволно имаше, па така неговиот живот, неговото дело и неговата мака не му беа потребни, за на тој начин да стане праведен и блажен, сепак од сето тоа се одрече, заде лик на слуга и се направи и претрпи, мислеќи при тоа што е за нас најдобро ; па така, иако беше слободен, поради нас стана слуга.
И Христијанинот треба како Исуса Христа, својот поглавар, да биде во потполност задоволен со својата вера и секогаш да ја зајакнува. Бидејќи таа е неговиот живот, праведност и блаженство и му дава се што Христос и Бог имаат, како што погоре истакнавме и како што Павле во Галатјаните 2:20 вели :
„ А тоа што сега живеам во тело, живеам со верата во Синот Божји.“
Иако Христијанинот е потполно слободен, треба доброволно да се направи слуга и да му помогни на својот ближен. Тој спрема него треба да се однесува како што Бог во Христос, се понесе спрема него. Сето тоа треба да се прави без плата, и да не се жеднее тогаш за ништо друго освен да се угоди на Бога и да се мисли: „ Добро, мојот Бог, мене како безвреден и проколнат човек, без никаква заслуга и бесплатно од чисто милосрдие во Исуса Христа, ми подари целосно богатство, сета праведност и блаженство, така да од сега ништо друго не ми е потребно, освен да верувам дека сето тоа е вистина. Така и јас за таков Татко, кој што ме облеа со своите преобилни добрини,слободно,радосно и бесплатно ќе го правам она што му е угодно, а на својот ближен ќе бидам „ христос“, како што тоа Христос стана за мене и ќе го правам само она што гледам дека му е потребно, корисно и спасоносно, затоа што по вера во Христос имам се и доволно.“
     Гледаш , така од верата течи љубов према Бога и уживање во него, а од љубовта слободен, радосен и исполнет со сила живот, за доброволно служење на ближниот свој. Бидејќи како што е ближниот во потреба и потребно му е сето она што ние го имаме, така и ние пред Бога бевме во потреба и потребна ни беше неговата милост. Па така, како што Бог во личноста на Исуса Христа и нас бесплатно ни помогна, така требаме и ние со телото и со неговите дела, да не правиме ништо друго освен да им помагаме на ближните наши.
     Гледаме значи, колку е возвишен и племенит животот на еден Христијанин. Меѓутоа ,на жалост тој сега во целиот светот не само да е запоставен, туку за него и не се знае и не се проповеда.
     Во Лука 2:22 читаме дека дева Марија после шест недели отиде во Храмот, како и останатите жени да се очисти спрема Мојсеевиот Закон, иако не беше нечиса, како другите жени и макар што не беше должна да го направи тоа, а не беше ни потребно тоа да го прави. Но таа го направи тоа од слободна љубов, како не би ги понижила другите жени, туку би се поистоветила со сите нив.
Исто така и Павле дозволи да се обрежи Тимотеј, не затоа што тоа беше потребно, туку на маловерните евреи да не им даде причина да се спотакнат, или паднат во верата. Тој меѓутоа, не сакаше да дозволи обрежување, кога се инсистираше дека мора да биде обрежан и дека тоа му е потребно за спасение.
( Спореди: Галатјаните 2:3)
     И Исус, кога од неговите ученици се бараше да платат порез ( Матеј 17:24), расправаше со Петар за тоа, дали царсаките синови се ослободени од обврската да плаќаат порез. Петар одговори потврдно, но Исус сепак го испрати кон морето велеќи му:„ Но за да не ги соблазниме, оди и фрли ја јадицата во морето, и која риба прва ќе ја извадиш, земи ја: и кога ќе и ја отвориш устата ќе најдиш статир, земи го и дај им го за мене и за тебе.“
     Тоа е добар пример на оваа наука. Исус се нарекува себе и своите ученици; слободни царски деца, на кои што ништо не им е потребно. Но сепак Тој доброволно се покорува, служи и плаќа данок. Колку што ова Христово дело беше потребно и служеше за неговата праведност и блаженост, толку беа потребни и сите други негови дела и делата на неговите апостоли , за да станат праведни и блажени. Тие се за слободно служење на другите и за нивно поправање.
     Такви треба да бидат и делата на сите свештеници: секој треба да прави дела според својот сталеж и ред, само затоа на другите да им угоди и да преовладува со своето тело. Со тоа треба да им се даде пример и на другите тоа да го прават, бидејќи и нив им е потребно своето тело да го држат во покорност.
При тоа секогаш треба да се пази , да не се настојува со тоа да се стане праведен или блажен, бидејќи тоа можи да се постигни само со вера.
     На исти начин заповеда и Павле во Римјаните 13:1 и во Тит 3:1 , Христијаните да бидат покорни на земските власти и да и стојат на располагање, но не затоа на тој начин да станат праведни и блажени, туку затоа, доброволно да им служат на другите и на власта, и слободно и од љубов да ја исполнуваат нивната воља. Кој што ова го разбира, слободно можи да се потчини на многуте заповеди и заповедите на папата, бискупот, свештеникот, самостанот, на властите и господарите. Некои неразумни Прелати настојуваат на тоа, дека тие заповеди и закони се потребни за спасение на човекот и ги нарекуваат „ Свети заповеди на Црквата“ , но во тоа грешат.
     Слободниот Христијанин мисли вака: „ Јас ќе постам, ќе се молам, ќе извршувам се што е заповедено, но не затоа што тоа ми е потребно или затоа што со тоа сакам да станам праведен и блажен, туку затоа што сакам на папата, бискупот, заедницата или на своите браќа да им дадам пример, дека им служам и трпам заради Господа Исуса Христа, како што Тој за мене многу повеќе работи направи и претрпи, што него многу помалку му беше потребно, него ли мене. И ако непријателите веќе прават неправда со тоа што тоа го бараат, мене тоа не ми штети, бидејќи не е против Бога.“
     Од ова секој можи да научи да ги расудува и разликува различните заповеди и дела, а исто така, кои Прелати се слепи, а кои мислат исправно.
     Ако делото не е усмерено на тоа да служи на другите и да се покорува на неговата воља, доколку другиот не бара да се прави нешто против Бога, тоа не е добро Христијанско дело. Затоа се плашам, дека само мал број цркви, самостани, олтари, миси и заветувања се навистина Христијански. Така е и со постовите и молитвите кои што посебно се упатуваат кон светците. Се плашам дека во сето тоа, секој го бара само своето, бидејќи со тоа сака да ги исчисти своите гревови и да стани блажен. Сето тоа доаѓа поради непознавање на верата и христијанската слобода.
Многу слепи Прелати ги тераат луѓето да прават такви работи, ги фалат и ги красат со опроштајници (индулугенции), а не ја учат веќе верата. А јас ти советувам: ако сакаш нешто да основаш, да молиш или да постиш, немој тоа да го правиш со намера, да на себе си направиш некое добро, туку тоа направи го слободно, за во тоа да можат да уживаат, и за нивно добро.
Тогаш си вистински Христијанин. Зошто ти е твојот имот и добрите дела кои ги имаш, откако го покори своето тело и за него си загрижен, кога ти е доволна верата , по која што Бог се ти подари 
     Гледаш, така мораат Божјите добрини да течат од еден кон друг и да станат заеднички, па така секој да се грижи за својот ближен, како за самиот себе си. Од Христос течат Божјите добра кон нас, бидејќи тој во својот живот толку многу за нас се погрижи, како да беше тој , тоа што бевме ние. Од нас треба да течат према оние на кои им требаат.
     Тоа мора да оди толку далеку, да пред Бога за својот ближен, морам на коцка да ја ставам и својата вера и праведност, за да му ги покријам неговите гревови. Треба да ги замам на себе и да се делува како да се мои сопствени, како што Исус за нас тоа го направи. Гледаш, тоа е природна љубов, ако е вистинска. А љубовта е вистинска , ако верата е вистинска. Затоа апостол Павле во 1 Коринтјаните 13:5 вели дека љубовта не бара свое, туку добро на другиот.



ЗАКЛУЧОК


     Од сето тоа следува заклучок, дека Христијанинот не живее за самиот себе, туку во Христос и за својот ближен: во Христос по вера, а за ближниот по љубов. По вера се издига горе во Бога. Од Бога по љубов слегува долу, а сепак останува секогаш во Бога и Божјата Љубов. Како што Христос вели во Јован 1:51„ Од сега ќе го гледате небото отворено и ангелите Божји како се искачуваат и спуштаат над Синот Човечки.“
     Гледаш, тоа е права , духовна Христијанска слобода, која го ослободува срцето од сите гревови, закони и заповеди. И таа е над секоја друга слобода, како што небото ја надвисува земјата.
     Нека ни даде Бог, правилно да ја разбериме и да ја држиме !


АМИН



1.)     На почетокот на некои свои списи Лутер пишува „ Исус “. Тоа е формален израз за авторитетот, под кој што Лутер ги пишува своите списи.
2.)     „ Прелат “ е име за висок црковен достојанственик, како бискуп, опат и слично.
3.)      Во Лутерово време католичката црква на народот му продаваше опростување на гревот која ги нарекуваше „Опроштајници“ или „Индулугенции“.



За да се познае мудроста и поуката
За да се разберат изреките на разумот
За да се усвојат правилата на благоразумието
Правосудието, судот и правината
Да им се даде на простите разумност
На младите – знаење и расудување.


( Соломонови Изреки 1:2 – 4 )






Превод: GOSPEL




     
     

Архимандрит Лазар Витаниски

БОГОХУЛСТВО И ЗАКОЛНУВАЊЕ ВО БОГА

Овие гревови често се присутни и кај црковните и побожни луѓе. Ова, пред се, се однесува на богохулното негодување на Бога заради наводниот Негов немилосрден однос кон човекот, заради страдањата што на човекот му изгледаат претерани и незаслужени. Понекогаш тоа достигнува дури до хулење на Бога, на црковните светињи и светите тајни. Тоа често се гледа и во зборувањето на непристојни или отворено навредливи приказни (случки) од животот на свештенослужителите и монасите, во смешно-ироничното цитирање на поедини фрази од Светото писмо или од молитвеникот.
Посебно е раширено заколнувањето во Бога и залудното (непотребно) споменување на името Божјо или на името на Пресвета Богородица. На човекот му е многу тешко да се одвикне од навиката овие свети имиња да ги употребува во секојдневниот разговор ка-ко извици што се користат за да им се даде поголемо значење на зборовите: „Сполај му на Бога...", „О Боже" и други слични изрази. Уште полошо е да се изговара името Божјо во шега, додека страшен грев прави оној што ги употребува светите зборови во гнев и во расправија заедно со пцовки и навредување. (За намерното или ненамерното, „случајно" пцуење на Бога, Богородица и светиите воопшто да не зборуваме.) Богохули и оној што им се заканува на своите непријатели со гневот Господов или, ако во молитвата го моли Бога да казне друг човек. Голем грев прават родителите кои во гнев ги проколнуваат своите деца и кои им се закануваат со небесна казна. Призивањето на нечистите сили (пцуење на ѓаволот) во гнев или во обичен разговор, исто така, е грешно. Треба многу решително да се бориме против таа болест, инаку не може да стане збор за духовно оздравување...

Извадок од книгата:

ПОКАЈАНИЕТО- ПАТ КОН ВЕЧНОСТА

Изменето од Tetratka - 29.Септември.2008 во 16:45