Би сакал да се исповедам...

MAG напиша: Ispovedanjeto e pomiruvanje so Bog,a svestenoto lice e samo svedok.

Ispovedanjeto e pomiruvanje so Bog,a svestenoto lice e samo svedok. A oprostuvanjeto na grevovite e po milosta Bozja. Ako nie im gi prostime grevovite na nasite dolznici,duri togas i Bog ke mozi da gi prosti nasite grevovi.Ako se navrakame na grevot sto ne maci,znaci seuste ne ni e prosteno.

Изворен - избришани ти се постовите затоа што се лична дискусија со друг член. И ти си опоменат за навреда на туѓата религија во еден од постовите. Да не се објаснуваме непотребно, имајте доволно доблест да не кукате кога ќе нарушите правила и поднесете ги модераторските критики достоинствено.
Мики - втора опомена имаш! За текстови кои не се на тема, и за упорно навредување на туѓа вероисповед. Ако го употребиш зборот секта и секташ уште еднаш ќе те банирам! Не ме интересира кој и која литература го употребува. Јасно сме ставиле до знаење дека на овој форум не се користи! ТИ се имаш согласено со тие правила кога се зачлени на форумов - стој си на зборот!

Исповедта може да ја извршува само свештено лице што има Апостолско преемство!

За тоа ќе најдете потврда во Светото Предание:

Тоа е постаро од Светото Писмо, кое и настанало од Светото Предание. Во прво време апостолите усно го проповедале Евангелието. Во Светото Писмо не е запишано сè што правел и учел Исус Христос (Јован 21, 25) и апостолите (2. Јов. 12). Во Новиот Завет има заповед (1. Тим. 6, 20; 2. Тим. 2, 2) и пофалба (1. Кор. 11, 2) за придржување и чување на Светото Предание. Исто така има и опомена: „Браќа пазете некој да не ве заведе... според човечкото предание“ (Кол. 2, 8). Токму тоа се случило, прво на секташките верници, бидејќи го наследиле и го држат преданието на своите основачи. Невистинито е тврдењето на секташите дека веруваат само во Светото Писмо, тие им веруваат на своите „пророци и основачи“ (Хелена Вајт, Милер, Расел итн.) и на нивното толкување на Светото Писмо.



Изменето од zidarski - 16.Јануари.2009 во 23:23

Miki_P напиша: Majkl напиша: Се согласувам МikiP но за жал тоа е ретка пракса, а патем што е со исповедта на смртната постела? Имав гости и не забележав дека имало текст на кој, на некој начин, сум повикан да одговорам. Не разбрав што значи ова но за жал тоа е ретка пракса, но нејсе. Исповедта на смртната постела е безусловна, т.е., без обврски за исполнување на „поправна мерка“, слично како разбојникот на крстот кој побара прошка и доби, побара влез во Небесното Христово Царство, и влезе. Ако продолжува дилемата околу тоа што ако имало злоупотреби, од типот на грабеж, тоа, со дозвола на тој што се исповеда, ќе го надохнади неговото семејство, како што рековме погоре, транспарентно или на друг начин. Ваквото исповедање (на лица на смртна постела, а во свесна состојба) пожелно е да се практикува што почесто, како повеќе луѓе би се спасиле. Овде, во ваков случај, кога свештеното лице доаѓа во домот на болниот со себе носи и причесна, го исповеда, и го причестува со телото и крвта Христови. Црквата учи, ако покојникот пред смртта се исповеда и се причести, заминува на средба со Севишниот без гревови, се спасил. Затоа таа (Црквата) апелира, преку своите свештенослужители, што повеќе луѓе да практикуваат исповед, бидејќи никој од нас не го знае крајот на овоземниот живот. _________________________________________________________ Опасна работа се поповите.Доагаат со торбичка, таму им се монтирани сите потребни елементи за простување на гревовите, само тој што е пред умирање им ги исповеда гревовите и тие му ги простуваат, или пак ургираат кај Господ да им ги прости. Другите што нема да викнат поп за гревоисповедание, нема простување. Поповите имаат извадено лиценца простувањето гревови да оди преку нив.

Majkl напиша: Се согласувам МikiP но за жал тоа е ретка пракса, а патем што е со исповедта на смртната постела?

Имав гости и не забележав дека имало текст на кој, на некој начин, сум повикан да одговорам. Не разбрав што значи ова но за жал тоа е ретка пракса, но нејсе.

Исповедта на смртната постела е безусловна, т.е., без обврски за исполнување на „поправна мерка“, слично како разбојникот на крстот кој побара прошка и доби, побара влез во Небесното Христово Царство, и влезе.

Ако продолжува дилемата околу тоа што ако имало злоупотреби, од типот на грабеж, тоа, со дозвола на тој што се исповеда, ќе го надохнади неговото семејство, како што рековме погоре, транспарентно или на друг начин.

Ваквото исповедање (на лица на смртна постела, а во свесна состојба) пожелно е да се практикува што почесто, како повеќе луѓе би се спасиле.

Овде, во ваков случај, кога свештеното лице доаѓа во домот на болниот со себе носи и причесна, го исповеда, и го причестува со телото и крвта Христови.

Црквата учи, ако покојникот пред смртта се исповеда и се причести, заминува на средба со Севишниот без гревови, се спасил. Затоа таа (Црквата) апелира, преку своите свештенослужители, што повеќе луѓе да практикуваат исповед, бидејќи никој од нас не го знае крајот на овоземниот живот.

Majkl напиша: Што ако некој некого излаже или ограби, па потоа отиде, ете макар и искрено, кај свешетникот да се исповеда, а оној кому му е сторена неправда не може и не сака да ни прости? Ставете се во ситуација на оштетениот! Замислете Бог да му каже: „Ајде не кукај многу многу, тој грев што ти го направиле тебе нерпијателите, веќе им го простија моите представници на земјата!„ - Како би се чувствуал оштетениот тогаш? Каде оди неговото чувство на потиштеност или можеби и желба за освета? Каде е тогаш праведноста Божја?

Вака размислуваат сите кои не ја разбираат суштината на покајанието и исповедта.

Имено, тој што би исповедал дека ограбил, прва задача, пред да добие „епитимија“ (поправна мерка) ќе биде, задолжително да го врати проневереното на оштетениот (начинот на враќањето на одземеното, ако не е подготвен да го направи транспарентно, ќе мора да најде друг начин), потоа, во друга средба, треба да „реферира“ дека задачата ја извршил, ќе следува изрекување на „поправна мерка“ (сразмерно на тежината на гревот), а молитвата за разрешување ќе биде прочитана, по исполнувањето на „мерката“ - најверојатно на третата средба.

Некој би рекол, тој може и да излаже дека го вратил украденото само да добие простување, но тој (што се исповеда) знае дека преку искрената исповед доаѓа до ослободување од гревот, па, ако не го направил тоа, и по прочитувањето на молитвата за ослободување од гревот, гревот му останува.

Значи, оштетениот го добива своето, а тој што се кае, штом помине низ ваков „филтер“, знаејќи дека тоа му е за спасение, никогаш повеќе нема да се врати на „блуваното“, како песот што се враќа на касапница.