СВЕТЛИНАТА на ДУХОТ БОЖЈИ или вашата рели

Zlatnik напиша: За да го видат сите и да научат нешто!

Еххх, гордост, гордост....ќе учат од мене, а?

п.с. шала која се надоврзува на муабетот...

Maran Ata i Zlatnik

Kolku e ubavo koga kje se vidi kako vernik i ateista mozhat da spodeluvaat isti vrednosti i vmesto antagonizam da imaat sozhitelstvo.

да другар во ред е тоа....јас сакав само да кажам дека протестанството не било пред православието 

Maran Ata напиша: Златничко, ...

Maran Ata напиша: ... Ќе ти дадам пример: на факс разговаравме ... ... Седел тој во канцеларија со некој негов колега, кога дошол некој кој имал нешто недоразбрано, и изреволтиран почнал да му се дере на неговиот колега...

Прво што ми дојде на памет кога ги читав овие редови ми беше, зошто овој колега (на кого не му биле јаси некои работи) се дерел кога влегол? Навистина не гледам некоја причина некој да се дере ако оди на консултации кај професорот! Нема логика!
Но, нема врска. Тој пример ме наведе на едно мое лично искуство за „степенестиот пат кон совршенство“ ако така можам да го дефинирам она за кое ти зборуваше, а кое искуство сакам да го споделам со вас. Притоа ќе го замолам Зидарски, како модератор, да не ги брише вулгарните зборови (или целиот пост) бидејќи во него сакам во целост и најверодостојно да ја отсликам ситуацијата. Впрочем тие зборови, а и самиот настан, се наша реалност и мислам дека секој се нашол во таква или слична ситуација и нема ништо непознато или срамно.
Факт е дека во животот секој од нас наишол на ситуација во која доаѓало да се разменат и пцовки. Порано на секоја таква пцовка упатена кон мене возвраќав со пцовка. Видов дека тоа не ја решава ситуацијата и затоа, подоцна, ја сменив тактиката (се качив на едно скалило погоре) и зависно од пцовката, соодветно возвраќав, но не со пцовка, туку со „прифаќање“ на неговата пцовка(!?) Како? Работев во една фирма каде луѓето носеа земјоделски производи, а јас бев на приемот. Поради неквалитет на истите бев приморан едниот од нив да го вратам назад (да не го примам тоа што го донесе). Овој, откако не му успеа молењето, се обиде да ме „убеди“ со 50 DM (тогашни). Арно ама, бидејќи ни тоа не му помогна, изреволтиран почна да ме пцуе (Зидарски, сега си ти на сцена) со зборовите „ќе ја ебам мајкати, ќе ја ебам...“. на што јас му реков: „ Што? Малку ти беше твојата мајка, сега сакаш мојата? Во ред, нема проблем!“Овој, не очекуваше такво нешто и во неможност што друго да рече ми се обрати со (Зидарски, пак си ти на сцена): „на кого бе ти така, к*рот да ми го јадеш?“А јас, таков како што ме дал господ, му одговорив: „во ред, ќе ти го изедам, но после кој ќе ја ебава жена ти?“ Човеков се збрлаве и рипна да се тепа, но тогаш притрчаа колегите и го отстранија.
Кога видов дека и тој начин на возвраќање не води кон добро, последниве неколку години не го правам ни тоа. Кога пред 2-3 години имаше гужви во мојата фирма, работниците се поделија на „наши“ и „ваши“. Во една прилика, минев покрај 70-80 колеги од „нивните“. Тие по мене викаа најразни вулгарности, педер, пцовки и што ли уште не. На сето тоа јас само им се насмеав. Кога се расчисти ситуацијата, а и денес, тие (морам да признам не сите) пак ми прават муабет и признаваат дека сум бил во право и дека не било во ред тоа што ми го викале.
А за хуманоста (знам дека не е добро да се фали човек, но ова не го сваќајте како фалба, туку само како доказ) ќе спомнам само дека досега имам дадено 70 пати крв. Колку луѓе користеле моја крв, колку луѓе можеби се спасиле со неа?
Резиме. Точно е тоа што го велиш дека човек степенесто се издигнува до совршенство. Мислам дека се правам како што треба да биде - добро. Само ете, никако неможам да го прифатам ставот дека за да го правам сето тоа морам да верувам во бог.

Zlatnik напиша: Па тогаш која е разликата меѓу тебе (и другите кои веруваат во него) и мене, кој не верувам во него, кога и за двајцата се грижи? Ако е така нема потреба од верување во него. Тој и онака се грижи за сите. Во тој случај, верувам дека грижата му е подеднаква! Или за некого повеќе, а за некого помалку?

Грижата за секој човек му е подеднаква. Тој на сите нас ни дава и сонце и дожд, без разлика какви сме. Тој ги љуби апсолутно сите, и атеисти и крадци и лажговци и хомосексуалци и педофили и убијци и монаси и светители... На тие кои сеуште не се покајале, Тој им дава моменти кои ги тераат на тоа, но се зависти од нивната волја дали ќе ги искористат тие моменти. Целата работата е во нашата љубов кон Него. Дали ние достојно Му возвраќаме за сета Негова љубов?

Тука треба да го нагласам и тоа дека освен што Господ е милостив, тој е и праведен. Секому на крај ќе му даде според делата...(тука е крајната разлика)

Maran Ata напиша: Нема потреба да го бараш атеизмот. Тој самиот си доаѓа

Ама и самиот си бега...    

Maran Ata напиша: ... Кој се грижи за секој од нас. ... Па и за тебе, иако не веруваш во Него.

Па тогаш која е разликата меѓу тебе (и другите кои веруваат во него) и мене, кој не верувам во него, кога и за двајцата се грижи? Ако е така нема потреба од верување во него. Тој и онака се грижи за сите. Во тој случај, верувам дека грижата му е подеднаква! Или за некого повеќе, а за некого помалку?

Maran Ata напиша: ... Тој страв ти што го спомнуваш, во суштина не е страв, туку гордост. Гордоста не ни дава да признаеме дека не сме биле во право, за да не почнат луѓето да мислат дека сме нестабилни...

Да, може и така да се каже!

Maran Ata напиша: ...Единствено на што немам обрнато внимание за да го земам во обзир како моја определба е атеизмот  ...  атеизмот воопшто не сум го зела во опција како моја определба, ...

Нема потреба да го бараш атеизмот. Тој самиот си доаѓа




Изменето од Zlatnik - 30.Октомври.2008 во 12:02

Maran Ata напиша: ... Мислам дека веќе ти дадов пример за еден од многуте опитни отци. Прочитај го мојот претходен пост ...

Да, го прочитав твојот наведен пост (за отецот Кирило од Хиландар), и во целост го разбрав. И не само што го разбрав, туку можам да речам дека и го прифаќам, бидејќи тој начин на негово однесување ми е многу близок до мојот. Ширење љубов, ненамерно ненанесување зло некому, кроткост ... Но, една работа неможам воопшто да ја сватам. Зошто сите овие добри особини кои го красат едно човечко суштество луѓето секогаш мораат да ги врзуваат со одредена поврзаност со некој бог? Дека само тие луѓе кои веруваат во некој бог го имаат тоа ексклузивно право да бидат добри, смирени, да имаат моќ да сакаат ... Зарем ние кои  не веруваме во ниту еден бог, не можеме или не смееме да ги имаме тие доблести? (Нормално, има исклучоци како кај едните, така и кај другите).
Во контекст на ова погоре речено, верувам дека и некогашниот митрополит Јован (кој го спомнав) ги имал сите овие карактеристики. Дури и многу повеќе од тоа, оти нели, за да стане владика мора да има нешто „плус“ во однос на другите свештеници. И! Што се случи?
Колку за појаснување. Ајде замисли една оваква ситуација. Наместо тој отец кој си го прашала за некои нејасни работи околу тројството, по некој случајност да си имала прилика да го запознаеш и да го прашаш владиката Јован. Кој би бил патот на твоето понатамопно просветлување?

Maran Ata напиша: ... Опитен отец е тој кој со своите дела и љубов станува „ловeц на луѓе“. ...

Сигурно водечките луѓе на сите теолошки заедници го прават истото, шират љубов и се друго што е навидум добро, со цел да привлечат што повеќе приврзаници, следбеници. Меѓу другите ќе наведам неколку примера. Камиказите (божјиот ветар) во Јапонија, масовни самоубиства во Америка, во поново време муслиманските самоубијци и за крај, последниот пример е со таа теолошка заедница (во МК) чие име е поврзано со еден цвет кој е со боја која кај нас означува тага. Мислам ме разбирате!
Пази се, колку и да изгледаат кротки, мирни, сталожени, љубезни, колку да шират љубов ... сепак се тие, како што велиш и ти, „ловци“. Не заборавај!