како во мала бајка

си биле еднаш............така,
така започнува секоја бајка
тие се сакаат, како и ние
потоа има некаква војна
на крајот лошото гине 

си биле еднаш........да,
реков така започнува
но, во средината најволшебно е
а сите знаат како завршува
зошто ли се раскажува?

си биле еднаш........еј,
да не се повторувам
а, таму, во средината сакам, сакам да живеам
така, како во таа мала бајка
со обичен крај 

Ако можеш да сонуваш, но да не дозволиш соништата да господарат со тебе
Ако можеш да размислуваш, но мислите да не ти бидат цел,
Ако можеш да се сретнеш со Успехот и Пропаста,
и да ги третираш овие две самонаречени еднакво,
Ако можеш да ја поднесеш вистината која си ја изрекол
извртена од глупаците за стапица на глупите,
Или да ги гледаш работите на кои си го посветил животот, скршени,
и да застанеш, и повторно да ги подигнеш, со истрошеноит алат,

Ако можеш да ги собереш сите свои достигнувања,
и да ги ризикуваш во едно фрлање на петка-глава,
и да загубиш, и да почнеш повторно од почетокот,
и никогаш ни збор да не изустиш за поразот,
Ако можеш да ги присилиш твоето срце, нерви и мускули,
да ти служат и тогаш кога веќе ќе ги нема,
И да издржиш тогаш кога во тебе ќе нема ништо,
освен Вољата која ќе им наредува: "Издржете!"

Ако можеш да зборуваш со рајата, a да го задржиш достоинството,
Или да чекориш со кралеви, а да не ја загубиш обичноста
Ако ниту непријателите, ниту пријателите можат да те повредат,
И ако секој може да смета на тебе, но никој премногу,
Ако можеш да ја исполниш непростливата минутка,
со шеесет секунди незаборавно бегство,
Твоја е земјата и се што е на неа,
и, што е најважно, ќе бидеш Човек!

EKSPRES ZA SEVER - Miroslav Antić

Možda niko nije umeo da te želi ovako 
kao ja noćas. 

Tvoje ruke bele kao samoća. 
Tvoja bedra sa ukusom platna i voća. 
Tvoj malo šuštavi glas. 

Sa nosom dečačkim prilepljenim 
uz okno vagona, 

nejasan samom sebi 
kao oproštajno pismo padavičara, 

i čudno uznemiren toplinom 
kao razmažen pas, 

putujem, evo, putujem 
da natrpam u glavu još neslućene predele, 
da drveću poželim najlepšu laku noć 
na svetu, 

da se vrtim kao lišće, 
kao vetar po travnjacima, 
kao zvezde i ptice. 

Da malo nemam plan. 

Da imitiram klavijature, 
liftove 
i okean. 

Da zaboravim ruku na tvom struku. 
I lice uz tvoje lice.

Jelena Marković - Ničija

Žene se dele na ničije, nečije i svačije.
Ti si naišao na ničiju.
Bolje bi mnogo bilo da si naišao na nečiju.
Jer nečija je nečija,
navikla je da pripada,
pa kako je jednom bila nečija,
može postati i tvoja.
A ova što je vazda ničija,
ni na šta nije navikla.
Nije ni morala da se navikava.
A ti misliš - dobro je:
ničija je slobodna.
Pa, ničija je baš i ničija
zato što tako voli slobodu
i što nikad ne bi postala nečija.
Svačija je isto nečija,
samo što je previše nečija,
ali uz dobre razloge
može postati umereno nečija,
pa opet može postati samo tvoja.
Pa čemu onda osmeh što sam ja ničija
kad je to, zapravo, najgore što može da ti se desi?

Enes Kišević - Velik kao dijete

Znas li sto cu ja postati
kada odrastem,
za tvoju ljepotu svijete?

Ja kada odrastem
jako veliki,
ja cu postati dijete.

Najljepse je kad odrastes,
a ostanes djecji stvor,
pa svi misle da si velik
zato sto si profesor.

Sto si doktor od imena,
strucnjak za rakete-
a ne znaju da si velik
zato sto si dijete.

Mozes biti pilot, rudar...
slavni pisac knjiga -
djetetu je svaki pos'o
lagan kao igra.

Ma nosio ja u glavi
i sve fakultete,
kad odrastem jako velik,
ja cu ostat' dijete.