Што е смислата на животот

Што е битно дал има или нема смисла? Битно јас денес уживам и си играм, кревам прашина по собава, ама убаво ми е. Дали има смисла или нема, веќе и не е толку битно кога човек ќе се препушти 

ekszi88 напиша: Што е битно дал има или нема смисла? Битно јас денес уживам и си играм, кревам прашина по собава, ама убаво ми е. Дали има смисла или нема, веќе и не е толку битно кога човек ќе се препушти

e, ajde de!

...koga nekoj shto ne mu e toa ''rabotata''...i si ja chuka glavata so takvi i sl.prashanja,...ochigledno e deka ,

...ne go pravi toa (niti moze),shto i ti....sekojdnevno .

СМИСЛАТА   НА   ЖИВОТОТ   -   С М Р Т   или   С   М   Е   А

Бев уште во основно, второ или трето одделение. Беше викенд, седевме дома по обичај, кога заѕвони телефонот. Татко ми се јави, направи муабет кратко, спушти. Како да се колебаше што да ми каже, но сепак, се сврти према мене и рече: „Учителката ти починала.„ Можеби очекуваше да замолчам, да почнам да плачам, или да ме трогне некако. Ништо од тоа. Јас рипав од радост. Еуфорично скокав на гарнитурата, се смеев, се дерев „Умре, умре!„. Не затоа што беше лоша и не ја сакав, напротив. Едноставно чувствував како да се случило нешто многу важно, нешто што се случува само еднаш во сто години, и ете, јас бев таму, присутен на големиот настан. Учителките не умираа, не може да умре, ја гледав секој ден во школо, ништо не и беше, ниту беше болна ниту особено стара. А ете, оваа сепак умре. Не можев да поверувам, си ја замислував мртва, во ковчег, не мрда, не збори, и ми беше смешно. Татко ми и мајка ми беа изненадени, ми викаа како може да сум толку ненормален, изрод, да се радувам затоа што некој умрел. Требало да плачам и да ми биде жал.

Наредниот ден уште рано сабајле, нерасонет, знаев дека денот ќе биде поинаков, возбуда каква што имаше само на денот книшките кога ги даваа. Мајка ми прописно ми одржа предавање како треба да жалам и никако да не помислам да се смеам, но мене и не ми беше дојдено толку до смеење веќе. Кога влегов во училницата, сите беа стуткани во групи, усериозени и тивки, се шушкаа муабети. Уште на првиот час, другата наша учителка стана и ни кажа дека учителка „таа и таа„, која била секогаш со нас, мајка на секого итн., починала. Не додржа, почна и таа да плаче. И јас со неа и уште половина клас. Наеднаш како да ми стана јасно што значи тоа дека жената умре навистина. Голтавме кнедли во грлото, од внатре нешто ни ги кинеше градите, и наеднаш – ритуален плач. Ги гледав другите деца како плачат и како да ми доаѓаше да плачам повеќе и повеќе. До крајот на денот се исплакавме и немавме веќе солзи. И така престана да биде смешно.



И денес е исто. Се плашам од моментот кога ќе ми се јави некоја другар(ка) да ме извести дека некој негов/нејзин близок починал. Не се плашам од мојата реакција, туку од тоа како ќе ја сфатат мојата реакција. Сега не скокам од еуфорија, но насмевката се уште се појавува, подиргува на крајот од усните, возбудата ја осеќам од внатре како ми го забрзува лупањето на срцето. И затоа се трудам да ги прекријам. По телефон е полесно. Полесно се одглумува сочувство и жал, иако велат, лесно е и по гласот човека да го препознаеш дали е весел или тажен.

Не знам од каде таквото доживување на туѓата смрт. Знам само дека не се работи за задоволство, поради тоа што некого кого мразам доживеал трагедија. Напротив, се се тоа луѓе кои ми се многу драги, и чии блиски не сум ги познавал. И баба ми неодамна кога умре, се погодив да сум во странство. Најпрво поплакав малку, а после кога им кажував на оние околу мене што се случило повторно ми доаѓаше таа проклета смеа. Се додека не отидов на нејзиниот гроб и не ја исплакав уште еднаш, овојпат вистински.


Од каде таа фасцинација со смртта? Каков бизарен восхит или реафирмација на сопствената смртност, задоволство дека јас не сум тој кој умира, туку некој друг? Што се крие зад таквата морбидна еуфорија? Темава ми е малку табу и само со еден мој бивши сум ја отворил, и тој потполно ме разбра. Има ли некој друг слични искуства или сме само ние двајца несаглам?

п.с. /сатаниел/

животот никогаш немал смисла за да може да му ја бараме некаде, едноставно си тече, онака како што си тече времето
човекот псиички е програмиран да се наведува на вакви прашања без одговор, знаејќи дека многу нешта околу него имаат почеток и крај, и се она што го изчил во науката на оваа планета има своја намена во нејзиното функционирање
па затоа и се наведува на тоа дека сето она што се нарекува „живот“, се случува со некаква намена и цел...

знам дека многу откритија е должат на барањето на човекот на смисла на жиувотот, на почеток на универзиумот и на задгробниот и минатиот живот, ама тоа се премногу филозофски прашања... човекот треба да се фокусира на неговите проблеми и задоволства на денешницата и неговото видливо опкружување, се друго е празно трошење на време...

Дојдов, видов, си отидов...

Изменето од којсумјас - 22.Април.2012 во 10:09

... Da ne se izneverish sebe... se drugoto nema nikakov smisol...

Изменето од viktorija123 - 21.Мај.2012 во 00:06

Смислата на животот
Да ги искусиме сите предизвици и искушенија што ни ги носи животот.
Животот не е Школо
Целта на Животот е целото знаење Што го имаме да го искусиме во пракса
Ништо повеќе ништо помалку