Житијата на светците

Не ти кажувам. Прашај си некој духовник од твојата епархија  Тој ќе ми ти каже тоа што ушите сакаат да ми ти слушнат.

Ајт седи ми со здравје.

Житие на преподобен Серафим Саровски




    * 15 (2) Јануари – Спомен на преподобниот Серафим Саровски
    * 1 Август (19 јули) – Наоѓање на моштите на преподобен Серафим Саровски

Се родил како Прохор Мошњин, на 19 Јули 1754 г., во градот к*рск, (родното место на Теодосиј Печерски). Неговиот татко Исидор бил имотен и градел храм на св. Сергиј Радоњешки, а по неговата смрт, таа работа ја продолжила мајката Агатја. Таа и го одгледала идниот подвижник, давајќи му добар пример на постојана молитва, пост и милосрдие.

Два чудесни настана се случиле во детството на свети Серафим. Еднаш неговата мајка го одвела на врвот на недовршениот храм, од каде што тој паднал, но ни малку не се повредил. Друг пат, додека бил болен, во сон му се јавила Пресвета Богородица и рекла да ќе дојде да го излечи. Неколку денови подоцна, литија со чудотворната икона на Коренската Мајка Божја минувала низ нивниот двор. Мајката го однела болниот Прохор до неа и тој набргу оздравел.

Кога одлучил да се замонаши, мајка му го благословила и му дарувала бакарен крст што го носел за време на целиот живот; со него и се упокоил.

Прозорливиот Доситеј, кој се подвизувал во Катајевската пустина, го советувал да оди во Саров, како што тој и направил во 1778 г., за време на игуменот Пахомиј. Искушеник бил околу осум години. За тоа време имал големо искушение – три години страдал од водена болест и поголемиот дел од тоа време бил неподвижен. Тогаш имал и видение на Пресвета Богородица со апостолите Петар и Јован Богослов. Таа рекла: «Овој е од нашиот род», го допрела со жезол и од таа вдлабнатинка истекла целата вода од телото (на тоа место му останал белег).

Замонашен е на 13. Август 1786 г. со името Серафим, што значи «пламенен», а во октомври истата година станал јероѓакон.

За време на Литургија ги гледал ангелите и еднаш го видел Господа Исуса Христа, облиен во светлина. Од тоа не се возгордеал, туку сè повеќе се смирувал и го зголемувал трудот. За време на големиот глад, манастирските амбари − чудесно, преку ноќ − се наполниле со жито, по молитвите на старец Серафим и другите браќа.

Откако во 1793. го добил чинот јеромонах, ја исполнил својата дамнешна желба да замине во пустина. Пред упокојувањето на отец Пахомиј, му ветил дека ќе се грижи за Дивјеевскиот женски манастир.

Своето келијно молитвено правило, преподобниот Серафим го извршувал според уставот на древните пустиножители; од Светото Евангелие никогаш не се раздвојувал, прочитувајќи го во текот на седмицата целиот Нов Завет. Ги читал, исто така, светоотечките и богослужбените книги. Во Недела одел во манастирот на света Литургија. Во самотија ја обработувал градината и чувал пчели. Го гледале како храни мечка, кој била како припитомена. За да го победи ѓаволот, во текот на илјада денови постојано се молел на камен, стоејќи и коленичејќи, со кратки паузи за храна и одмор.

На 12. Септември 1804 г. во шума го нападнале три селани, барајќи пари од него. Тој им дозволил да го претепаат, бидејќи «кој се фаќа за нож, од нож ќе загине». Едвај преживеал. А потоа, христијански им простил и се заложил да не бидат казнети.

Кога во 1807 г. умрел неговиот духовник, отец Исаија − игуменот на Саровскиот манастир, преподобен Серафим се предал на подвигот на молчелништвото (молитвено молчење). По повеќе од две години, на заповед се вратил во манастирот, а потоа почнал да живее како затворник, не излегувајќи од келијата. Никој не го видел пет години. Еднаш се удостоил да биде вознесен на Небото и да ги види рајските живеалишта. Молчел уште пет години и не излегувал од келијата, но другите можеле да дојдат да го видат. Дури потоа почнал да им дава духовни совети на луѓето што доаѓале, по наредба на Пресвета Богородица, која му се јавила со преподобните Онуфриј Велики и Петар Атонски. Во 1825 г. повторно почнал да оди во шумата. Во близина, Пресветата Дева удрила со жезол и направила извор со лековита вода.

На крајот од неговите подвизи било старештвото. Илјадници луѓе секој ден доаѓале за совет и помош, а тој однапред ги знаел сите нивни болки. Безброј примери има за неговата прозорливост: знаел кому помошта му е најпотребна, одговарал и пред да му постават прашања, знаел сè за гревовите и минатото на соговорникот; претскажувал настани. Бил во духовна врска со други подвижници кои никогаш не ги видел. На пример: му испратил порака на затворникот Георгиј; да не го остава местото на својот подвиг (тој две години бил искушуван од таа помисла). На многу луѓе им претскажал што ќе им се случи: стапување во монаштво, брак, колку деца ќе имаат, болести, смрт на блиски… Претскажал глад, колера, политичките немири во Русија. Конечно; ја претскажал и својата смрт.

Старец Серафим прво го излечил спахијата Мантуров, кој боледувал од тешка болест на нозете. Еден болен, кој оздравил, го видел старецот како лебдее во воздух и се моли за него. Лечел со молитвата, со света вода и свет елеј. Му помогнал да прооди и на спахијата Мотовилов, кој бил неподвижен (нему подоцна му ја открил и «целта на христијанскиот живот»). И по смртта на старецот, луѓето наоѓале лек во изворот кој Богородица го направила и кој денес се вика; Серафимов извор. Со силата на својата молитва светиот старец овозможувал бездетните да добијат дете, па дури и осудени покојници да бидат помилувани. Спахијата Мотовилов го удостојил заедно со него да се најде во Светиот Дух. Пред крајот на животот, веќе очигледно општел со ангелите, со Богородица, со небесните жители.

Старец Серафим преку целиот живот се грижел за Дивјеевскиот манастир, кого го основала големата подвижничка Агатја Семјоновна Мељгунова. Таму сè се работело како што тој ќе кажел, иако во тој манастир никогаш не отишол. Многу девојки благословил таму да бидат монахињи. Светиот старец помагал уште два манастира: Ардатовско-Покровскиот и Спасо- Зеленогорскиот манастир. Саровскиот подвижник во старештвото поминал 12 години. Небесната Царица последен пат му се јавила на Свето Благовештение, последната година од неговиот живот. На тој настан присуствувала и дивјејевската сестра Евдокија Јефремовна. Видението траело четири часа, а биле присутни и ангели, св. Јован Крстител, св. Јован Богослов и 12 девици-маченички.

Старец Серафим, саровскиот чудотворец, се упокоил на 02. Јануари 1833 г., коленичејќи на молитва пред иконата на Мајката Божја «Умиление». На земјата поживеал 73 години. Речиси сите негови предмети им припаднале на дивјеевските сестри. Веднаш по неговата смрт многу народ започнал да доаѓа на неговиот гроб, да го умножува неговиот портрет, да зема предмети што му припаѓале. По 70 години од блаженото упокоение на саровскиот старец, отец Серафим бил прогласен светител. Таа иста 1903 г. се откриени и неговите мошти. Било присутно и царското семејство и неброено многу поклоници. Телото на отец Серафим не останало негнилежно, туку само коски. Тоа многумина збунувало, но не се моштите доказ за светоста, туку безбројните чуда што се случиле. Така определила Божјата промисла.Тогашната власт во 1926. ги скрила моштите на светителот. Тие се пронајдени во 1990 г., во подрумот на петроградскиот Музеј на религија и атеизам, а во 1991 г. се пренесени во Дивјеевскиот манастир.

Постои предание дека преподобен Серафим Саровски пред крајот на светот ќе воскресне и заедно со праведниците и Црквата ќе биде вознесен на Небото.

(превземено од СВИТОК)

Житие на српски јазик



Изменето од Maran Ata - 01.Октомври.2008 во 08:15

EvAngelos напиша: Maran Ata напиша: Постои предание дека преподобен Серафим Саровски пред крајот на светот ќе воскресне и заедно со праведниците и Црквата ќе биде вознесен на Небото.   Постои исто така пишано, канонизирано и Боговдахновено предание во кое пишува дека сите Христијани, значи не само Серафим, туку сите вистински Христијани ќе бидат вознесени на Небото. Се наоѓа во една застарена книга што ја нарекуваат Библија.   "зашто Самиот Господ на заповед, при глас на архангел и при Божја труба, ќе слезе од небото и мртвите во Христа ќе воскреснат прво. Потоа ние живите, ние кои останавме, ќе бидеме грабнати заедно со нив на облаците, во воздух, во пресрет на Господа; и така засекогаш ќе бидеме со Господа." (1 Солунјаните 4:16-17)

Постои една книга наречена Библијата и во неа се вели дека Апостолите ќе седнат на престоли и ќе му судат на народот. Ако јас и ти сме еднакви со нив, ме интерсира до кој апостол ќе седиме? Или сепак не сме исти....хмммм....   

п.с. ваѓај си ги цитатите сам, те бидува за учење на памет бројки, само немој да ги извитоперуваш во некој твој превод стил.

Maranata, мојот коментар го демантираше твојот предходен кометнтар, а пак горниот твој коментар никако не се надоврзува на предходната дискусија, а плус тоа и е погрешен. Имено во таа книга што е наречена Библијата не пишува дека апостолите ќе му судат на народот, туку само на 12 племиња Израилови  А плус земи предвид дека Христос вакво нешто нема кажано за блажената Марија врз која вие хулите дека била "владичица" на Небото.

Јас не реков дека цитаот се коси со преданието, туку потенцирав дека конкретно тоа предание не кажува ништо ново. Преданието како што читаш вели дека овој Серафим на крајот на светот ќе воскресне и ќе биде вознесен на Небо. Ваквата изјава наведува на мислење дека само одредени личности ткн, "светци" ќе бидат воскреснати и вознесени, а не сите христијани, затоа што доколку сите христијани ги чека истата судбина, тогаш зошто има потреба да се истакнува посебна личност?

Преданиет не ја дополнува Библијата, ниту ја негира - а е во унисон со неа. Нема никаква контрадикторност.

Свети Маченик Трифун



Меѓу мачениците кои страдале за Христовата вера, едно од многуте видни места зазема светиот маченик Труфун. Мачениците се одликувале со непоколеблив карактер и цврста волја. Кај секој од нив се прославувало Светото Име на Господа и нам ни даваат пример како треба храбро да се оди кон Царството Божјо и неискажливата радост. Секој од нив со својот подвиг покажува и докажува дека за Бога се е можно и дека од нејаки деца и немоќни старци можеме да постанеме духовни херои на кои не може сета сила демонска да им наштети.

Пример за духовен херој ни дава животот на светиот маченик Трифун, чиј спомен нашата Црква денес го прославува. Роден е во малоазиската област Фригија во Мала Азија. Уште од рано детство во него се пројавила необична Божја благодат со покажување на
дар на чудотворство. Тој на изненадување на своите современици имал моќ над болните. Посебно душевно заболените по погледот на младиот Трифун биле излекувани. Некоја необична исцелителна сила зрачела од неговиот поглед.

Меѓу многубројните негови чуда кои што ги вршел со благодатта Божја, се споменува и исцелувањето на ќерката на Римскиот император Гордијан. Тој имал необично убава ќерка и поради нејзината убавина многу кнезови ја проселе за своите синови. Но се случило несреќа да оваа убава принцеза душевно се разболи, бидејќи нечистиот дух влегол во неа и многу ја мачел. При страшните настапи на болеста таа многу пати сакала да се фрли во оган или вода. Ниеден лекар не можел да и помогне и да ја излечи. На девојката и е откриено дека единствено може да ја излечи "детето Трифун".

Дознавајќи царот за необичната моќ на фригиското момче Трифун го повикал да ја спаси неговата ќерка. Царските слуги после долго барање во Фригија го нашле момчето покрај езеро како чува гуски. Затоа тој често на иконите се слика опкружен со гуски. Тогаш тие го повеле во Рим и кога се приближил до местото каде живеела девојката, ѓаволот го осетил неговото доаѓање и немилосрдно почнал да ја мачи девојката викајќи:”Неможам повеќе овде да живеам бидејќи се приближува Свети Трифун” и не дочекувајќи го излегол и таа веднаш оздравела.

По излекувањето настапила неописива радост во дворот. Царот богато го наградил Свети Трифун, но тој не го задржал добиеното богатство туку веднаш го разделил на сиромашните и бедните, и самиот живеел скромно во своето родно место; да прави добри дела и да им помага на болните и немоќните. Но по смртта на царот Гордијан, кој бил трпелив спрема христијаните, дошол крволочниот цар Декиј кој наредил да се прогонуваат христијаните. Сите оние кои не сакале да се одречат од Господа Христа, ги фаќале, ги мачеле и убивале. И како што не може да се сокрие град што стои на врв планина, така ни Свети Трифун не бил скриен од очите на гонителите.

Светиот маченик не сакал да бега во пустината, туку се наоружал со молитва и благодат Божја и смело пошол кај управникот на покраината Акилин. Тој му наредил да им се поклони на боговите, во спротивно ќе биде подложен на најстрашни маки. Свети Трифун ја одбил неговата наредба. Потоа за него настанале неописиви мачења. Врзан со рацете наназад го обесиле на дрво и го камшикувале три часа. Само мачителите можеле да бидат толку ѕверски расположени спрема невините христијани.

Но младиот маченик Трифун сето тоа го издржал, со изобилна Божја помош. Кога виделе дека ни мачењата не помагаат решиле да го посечат со меч. Но мачителот претходно наредил да го врзат за еден коњ и така вржан бос да го поведат во планината. Од силниот мраз и студ почнале да ну отпаѓаат меса и прсти од нозете, но тој тоа го трпел без збор и наместо протест од усните на овој маченик се слушнала молитвата за гонителите: "Господи не им го пишувај ова за грев".

Пред извршувањето на смртната пресуда, му дозволиле да се помоли на Бога. Тој со топла молитва му заблагодарил на Бога со зборовите: " Господи, Ти благодарам што си ме удостоил да до крај го издржам овој подвиг и прими ја мојата душа во твојата Света Небесна Обител". И Бога ја услишил неговата молитва. И додека се молел, Господ ја зел душата на маченикот кај себе. Мачителите не можеле да ја извршат својата намера да му ја пресечат главата. Ова се случило во Никеја.

Христијаните од ова место го зеле телото на маченикот и го пренеле во неговото родно место. Еден дел од светите мошти денес се наоѓаат во Москва во храмот посветен на Светиот маченик Трифун. Православната Црква го слави како исцелител, кој се удостоил на маченичкиот венец за Господа Христа.

По молитвите на Светиот маченик Трифун, Господе Иисусе Христе, Сине Божји помилуј не и спаси не.
АМИН!


Изменето од Sunny - 24.Октомври.2008 во 15:44