Извадоци,исечоци,цитати

Би можел да те допрам како некогаш и да ти ги раскажам најтажните нешта кои постојат: сето ова е минливо, а од нас ќе остане само ова овде, ова во нас – се додека и тоа некој не го заборави. Некои други деца некаде ќе речат: најтажните работи се оние вистинските и кога ќе пораснат, и тие ќе се спасуваат од заборавот љубејќи некого. Би можел да продолжам и никаде да не застанам никогаш. Ќе ми речеш: душата некаде мора да застане, а јас во истиот момент ќе признаам дека мојата одамна застанала покрај твојата и дека каде и да одам ќе ја носам пришиена за сето мое- затоа што така си ми ти насекаде, како сето мое кое недостигало.
Би можел да те погледам и да ти кажам: за среќа треба толку. И потоа ќе признаам дека во твоето срцебиење ја пронаоѓам сопствената мерка за среќа и дека не постојат други вистински мерни единици. Тука си за да ми кажеш дека среќата си доаѓа како резултат на отвореност. Запрашано те гледам. Повторуваш: човек мора да си допушти да биде среќен. Се насмевнувам. Јас сепак си допуштив да бидам. И затоа си и ти. Затоа ние толку многу значи.
Би можел да те бакнам како некогаш и ти во истиот момент ќе кажеш дека единствена работа која никогаш не старее е бакнежот. Сé останато станува ветво и се троши. Ние секогаш ќе ги имаме своите бакнежи и секогаш ќе биде како прв пат.
Пред заспивање те замолувам за сон. Ти легнуваш на моите гради. Издишуваш:
-Срцето ти чука тивко. Необично тивко – шепотиш.
Те галам по главата.
-Затоа што многу силно си ми во очите и во душата. Ако срцето почне да чука подеднакво силно со душата, може да напукне.
Се насмевнуваш и ја ставаш својата рака на моето рамо.
-Да сонуваме.
Те бакнувам на челото.
Во нашата минливост животот си допушта да значи среќа.

Дајте ѝ ги на девојка вистинските чевли и таа ќе може да го освои светот.
Мерилин Монро

Covek sto ludo saka zena, nekogas ja mrazi, tolku silno, tolku bolno, ama ne e toa omraza obicna, niti inat vodenje, toa e omraza od druga planeta, nesto kako zavist za nisto, nesto kako ljubomora za nikoj, da cel zivot baras devojka so takvi oci, pa sega ja mrazis radi niv, da cel zivot baras devojka so takov um, pa sega ja mrazis radi nego, da cel zivot gi baras nejzinite usni, pa sega ja mrazis radi niv, sakas se da i dades, sakas se da i zemes, mozam da se zakolnam deka toj sto ljubenata ne si ja mrazel barem minuta, nikogas ne ja ni ljubel vistinski...

Те молам пушти ме да си одам. Бидејќи сакам, бидејќи морам. Заради себе, а и заради тебе.

Би те сакала многу ако ме пуштиш и сфатиш што слободата значи за мене. Би ми бил многу драг и посебен.

Вака само се залажуваме. Ти дека нема да ме изгубиш, јас дека кога – тогаш ќе заминам…

Зарем не си изморен? Зарем не ти фали малку повеќе љубов? Зарем не сакаш да бидеш сакан, ценет и возвишуван?

Те молам пушти ме да си одам и еден ден да сфатам колку и дали ми значиш. Можеби и ќе те сакам назад, а можеби и ти ќе го живееш оној добар стар живот кој постоел и без мене.

Само ти ме сопираш за да си одам. Лесно е да се свртам и да почнам да чекорам, тешко е ако тоа го правам знаејќи дека некој е несреќен поради мене.

Вака, иако сосема скршени, барем еден од нас е себично среќен, нели? Ако ме пуштиш и се помириш со тоа, може ќе бидеме среќни и двајцата.

Avtor: N.K.

Koga ke se vljubis seriozno, seriozno ke ti smeta sekoja neserioznost, a tvojata serioznost ke otide do tamu da ke mislis deka negovoto pojacuvanje na glasot na nekoja pesna cij tekst jasno ne e za tebe, e znak deka ti e neveren...

Ne čujem ti glas, da me uteši kad me ružni snovi noću bude,
srce srećno je tek kad pogreši, mrzim kad ga pustim medju ljude.
Još te spominjem, svakom mili moj, još ti nazdravim za sreću gde god da si,
dan sto počinje, precrtan je broj, čime se to ova tuga gasi.


Sreco necija, ne umem ti ja, ni da tugujem ni da proslavljam,
gde si zastao, sama nastavljam, sto si pustio ja ne ostavljam.
Sreco necija, ne umem ti ja, ni da zaplacem ni da zapevam
gde si lomio, tu jos sastavljam, sto si pustio, ja ne ostavljam,
sreco necija...

-Nestaju bez nas, dani uzalud, pametnu me stare slike slude,
idem svaki je promašeni put, usne bi kraj tvojih da se bude.
Još te spominjem, svakom mili moj, jos ti nazdravim za sreću gde god da si
dan sto počinje, precrtan je broj, čime se to ova tuga gasi!?

Moja tugo zauvek...


Изменето од mrzla - 14.Мај.2013 во 02:01

        Tihi ubica...


Budim se sama, oci nikog ne traze
i sta je taj odsjaj u mom pogledu
na stolu pored muski sat k'o da mi kaze
da izgleda da neko jos pored mene zivi tu

I dve-tri kapi krvi posle brijanja
otuzan miris sto po sobama se siri
otkad to duhovi mi dolaze po danu
ma gde je taj muskarac sto
pored mene ovde zivi

Takvi kao on nikad "zbogom" ne kazu
za svoje greske on uvek druge krivi
sa njim je svaki novi rastanak bez suza
ma gde je taj muskarac sto
sto sa mnom zivi, a ne zivi
moj covek bez glasa, bez duse, bez lica
moj najtezi porok, moj tihi ubica