ПОУКИ НА СВЕТИТЕ ОТЦИ

Сениор

Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218

Опции за коментарот

Цитирај DARKDOG

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 05.Февруари.2007 во 14:36

fala cair

mali simo

Сениор

Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 07.Февруари.2007 во 08:49

Беседа за блудниот син
свети Григориј Палама

Толкување на Господовата приказна за блудниот син.

1. Ќе настане глад - рекол Пророкот, оплакувајќи го Ерусалим - но не глад за леб и вода, туку чулен глад за словото Божје (Ам. 8, 11). Глад, тоа е состојба на лишеност и воедно потреба од најнеопходната храна. Но, постои и глад што е полоша и потрагична од оваа, а таа е - кога човекот лишен од она што е неопходно за неговото спасение, не се ужаснува од таквата несреќа и не чувствува дури ни потреба за спасение. Гладниот човек бара насекаде, заоѓа и обиколува како би нашол малку леб; го радува дури и наоѓањето на плесниво тесто, или кога некој му даде просена погача, мекица или било каква друга неценета храна и тоа во иста мера со која претходно пател, додека гладувал. Така и духовно гладниот човек, лишен од духовната храна по која чувствува потреба, бара насекаде, заоѓа и обиколува во потрага по Богонадарен учител, од кого ако го пронајде, со радост го прима и вкусува лебот на духовниот живот, спасоносното слово; него не може да не го најде секој кој упорно и до крај го бара. Секому кој што сака - ќе му се даде, кој бара - ќе најде, и кој тропа - ќе му отворат - рекол Господ.

2. Но постојат и такви, кои след долготрајниот глад ја губат и самата желба да го задоволат истиот; стануваат сосема апатични, па дури и во присуство на духовниот учител, тие немаат повеќе желба да слушаат поуки; а кога и не би имале некој да ги поучува - не би го ни барале, препуштајќи го својот живот на гревот, повеќе и од блудниот син. Затоа што тој, бивајќи лишен со оддалечувањето од заедничкиот Хранител, Татко и Господар, попаднал во уште поголем глад и сеќавајќи таква немоќ, горко се покајал, се вратил и одново добил Божествена и чиста храна, та благодарение на своето покајание во таква мера задобил дарови на Духот, што станал предмет на завист за богатиот.

3. Но подобро е да тргнеме од самиот почеток и да ја изложиме на Вашата љубов оваа евангелска Господова приказна, која денес вообичаено се чита во црквите.

4. "Некој човек" - вели Господ -"имал два сина". Овде, под поимот "човек", Господ се подразбира Самиот Себе, и во тоа нема ништо чудно. Зошто, ако Тој навистина заради нашето спасение станал Човек, тогаш воопшто не е чудно кога истото тоа е случај, заради нашата корист (во оваа приказна). Себе се представува како еден од луѓето, Тој - Кој одсекогаш представува Чувар за нашите души и тела, како Владика и Творец на едното и другото, Тој - Кој покажа љубовни дела кон нас и преизобилна грижа, уште пред и да бидеме доведени во битие?

5. Зошто, како што и Тој Самиот вели, ни го припремил за вечно наследство Царството уште пред да дојдеме на овој свет: „пред постанокот на светот“. Претходно, заради нас ги создал и Ангелите кои се створени за да служат, како што вели Апостолот Павле - „заради оние кои треба да го наследат спасението“. Претходно, исто така заради нас, над целиот тој тварен свет го прострел небото, подигнато како некаков заеднички шатор за сите во светот, кое што постојано е многукратно самодвижно, веројатно за да го сочува своето место низ постојан в рамнотежен себедвиг. Секогаш движечко во самото себе, тоа со себе носи и мноштво од ѕвезди, како од тоа би ја согледале минливоста на сегашниот живот и би имале корист од она што се наоѓа над нашите глави, како што впрочем и имаме од се што се наоѓа под него (небото). Поради нас, Тој создал големо светило за по ден, а помали за ноќе; нив и другите ѕвезди ги поставил на небескиот свод да се движат во ист или спротивен правец со небото, да се движат заедно или да се оддалечуваат, така да ни послужат за одредување на (годишните) времиња и периоди од годината; ангелите, кои се над чувствено бележитите доживувања, но и бесловесните животни, кои живеат раководејќи се исклучиво од својот инстинкт, немаат такви потреби. Значи, сето тоа е создадено за нас, затоа што сме надарени и со други сетила, како и со усетот за убавина на видливото, па затоа со умот преку сетилата ги примаме овие знаци.

6. Поради нас ја утврдил земјата, го прострел морето и над него богато излил воздух, над кого потоа премудро ја поставил огнената стихија, како би ја ублажил претераната ладнотија во се она што се наоѓа доле под него, а воедно би се задржала огнената топлина во својата област; ако бесловесните животни, за да би опстанале, имаат потреба од истото како и луѓето, тие сепак, како што вели Пророкот Давид, се створени пред нас, за да им служат на луѓето (Пс. 104,20).

7. Значи, пред да не создаде нас, Творецот, поради нашето тело, го создал сиот овој свет; го произвел од ништо. Што ли се направил Владиката кој ја љуби добродетелта, како би не поправил и повел кон добродетелта (доблеста)? Целиот овој материјален свет представува некакво огледало на она што се наоѓа над него, за низ духовно созерцување на овој, како по некоја чудесна скала, да би можеле да доспееме до оној виш свет. Тој во нас положил вроден закон, како некаква неодстапна норма, непогрешлив судија и учител - сопствената совест на секој од нас - во случај кога нашата душа ја вознемири некоја помисла, да нема потреба од друг учител за разбирање на доброто; ако на надворешното чувство благообразно му го принесеме нашиот ум, тогаш според зборовите на Апостолот, се што е кај Него невидливо уште од постанокот на светот, умствено во созданијата јасно се согледува (Рим. 1, 20).

8. Значи, откривајќи ја за познание добродетелта (доблеста) низ природата и створението, Тој ги поставил Ангелите Чувари, ги подигнал Отците и Пророците да не раководат, покажал знаменија и чудеса што приведуваат кон верата, ни го дал пишаниот Закон заради помош на законот положен во нашата разумна природа и на познанието добиено од согледувањето на созданието. Конечно, откако сето тоа сме го запоставиле - о, каква негрижа од наша страна и напротив, каква великодушност и воедно брига од Оној кој не љуби! - Тој Самиот Себе се предаде за нас, излевајќи од богатството на Своето Божество во нашата слабост, примајќи ја нашата природа и станувајќи Човек како што сме ние, благоизволел да стане наш Учител. Самиот не учи за возвишеноста на човекољубието, покажувајќи го со збор и на дело и воедно не подтикнува да го подражаваме Неговото сострадание кон луѓето, изгонувајќи го немилосрдното расположение во душите на оние кои го слушаат.

9. Доколку дарот на љубовта воопшто им е својствен на оние кои управуваат со државата, како и на пастирите на овците или оние кои управуваат со сопствениот имот, сепак тој дар не е толку силен како кај сродниците по тело и крв, а меѓу нив особено во односот на татковците кон нивните деца, затоа и Тој нивната љубов ја наведува како пример за Своето Човекољубие, нарекувајќи Се Човек и Отец на сите нас, бидејќи навистина поради нас постанал Човек и не препородил низ Божественото крштение и со благодатта на Својот Божествен Дух.

10. Така - вели Тој - некој Човек имал два сина; овде се прикажува како карактерната разлика ја разделила едната природа на две, како што и разликата помеѓу добродетелта (доблеста) и гревот го разбила мноштвото на две групи. И ние понекогаш велиме дека некое лице е дволично, кога има двоволен, непостојан карактер, како и тоа дека мнозина представуваат едно кога пребиваат во взаемност. И му рече помладиот од нив на татка си - навистина, "помладиот" (т.е. по-несериозниот, по-недозреаниот), затоа што поставил младешко (несериозно) и сосема неразумно барање; така, како што и гревот на кој се помислува и кој доведува до одстапување (од Бога), представува чедо на нашата зла намера, е понов по постанок и покасен по раѓање. А добродетелта е првородена, таа од вечноста постои во Бога, неа Бог од самиот почеток, како последица на благодатта, ја положил во нашата душа.

11. Значи, помладиот син му пристапил на татка си и му рекол: "Оче, дај ми го делот од имотот што ми припаѓа". Погледни каква неразумност: тој не паднал на колена, ниту замолил, туку просто "рекол"; и не само тоа, но настапил и како да бара враќање на долг од Оној Кој на сите се им дава. Дај ми го делот од имотот што ми припаѓа. Кој е тој закон и како може да биде праведен, ако според него татковците им се должни на децата?! Напротив, и самата природа покажала дека децата им се должни на татковците, бидејќи од нив го примиле животот. Ваквото однесување дополнително ја истакнува сета незрелост на неговото размислување.

12. Што сторил Оној Кој подеднакво им испраќа дожд на праведните и на неправедните, и му заповеда на сонцето да свети и на злите и на добрите? Тој - се вели - им го раздели имотот. Гледаш ли, дека на овој Човек и Татко, ништо не му недостасува? Зошто друг не би го разделил имотот само на двајца и на два дела, туку третиот дел од средствата за живот би го задржал за себе. Но, Тој бидејќи е Бог, како што и Пророкот Давид вели (Пс. 15, 2), нема потреба од нашите добра, па само на тие двајца синови им го разделил имотот, односно целиот свет: зошто, како што едно битие се разделува според различната настроеност, така и светот се разделува според начинот на негово користење. Така, додека еден вели: "По цел ден, Господи, ги исправам рацете свои кон Тебе " (Пс. 88,9), и "Седумпати на ден ги величам судовите на Твојата правда"(Пс. 119,164), и "На полноќ станувам да Те славам за твоите праведни судови“(Пс. 119,62), и "Се надевам на Твојата реч" (Пс. 119,42), и "Наутро ги уништувам безбожниците на земјата" (Пс. 101,8) - одсекувајќи ги сите стремежи на телото кои водат кон наслада. Друг пак го поминува денот во пијанство и трага каде има некаква пијанка, додека ноќта ја проведува во недостојни и безакони дела и брза на другите да им поставува скриени замки или нескриено ги спроведува своите зли намери, ита да краде пари и смислува секакво зло. Зарем не споделуваат (овие два наведени типа на луѓе) иста ноќ и исто сонце, а пред се иста сопствена природа, користејќи се од едното и другото на сосема различен начин. Бог на сите подеднакво го разделил сето створение, оставајќи на секому по сопствена волја како ќе се користи со тоа.

13. И после неколку дена - вели (Христос) - помладиот син собра се свое и замина во далечна земја. Зошто не отишол веднаш, туку после неколку дни? Затоа што лукавиот прелажувач ѓаволот, не му го предлага веднаш на човекот својот сопствен начин на делување и чинење грев, туку постепено не убедува, ни подшепнува и ни говори: "И ако живееш по свое, како што самиот сметаш дека треба, не посетувајќи го Божјиот храм и не грижејќи се за учењето на Црквата, сепак ќе можеш да согледаш што треба да чиниш за да не се оддалечиш од доброто". Кога некого го одвои од свештените богослужби и од слушањето на свештените учители, со самото тоа го одвојува од Божјата заштита и го предава на правење зли дела. Бог е секаде присутен; единствено низ она што е далеку од доброто - а тоа е злото, во кое запаѓаме со гревот - ние се оддалечуваме од Бога. "Безакониците нема да излезат пред очите Твои" (Пс. 5,5) - му вели на Бога Пророкот Давид.

14. Тако, помладиот син се оддалечил (од својот Отец) и заминал во далечна земја; и таму - се вели - го потроши својот имот живеејќи развратно. На кој начин го потрошил својот имот? Нашето главно богатство и имот е - нашиот сопствен ум. Се додека се држиме до спасоносниот пат, умот е восредоточен на себе и на Првиот и Севишен Ум - на Бога. Кога им ја отвораме умствената врата на страстите, тогаш тој брзо се троши, лута по телесни и земни нешта, по секакви наслади и страсни помисли поврзани со нив. Богатството на умот е - здравиот разум кој во него престојува и кој што е способен да разликува добро и зло се дотогаш додека самиот останува во рамките на заповедите Божји и во единството со Бога, покорувајќи се на Севишниот Отец. Ако ја отфрли уздата, умот се расејува на блуд и лудост, тратејќи се на секакво зло.

15. Истото се однесува и на секоја наша добродетел (доблест), што за нас претставува вистинско богатство и кое штом подпаднеме под дејство на злото, залудно и расипнички се троши.. Умот, по својата природа тежнее кон единствениот вистински Бог - единствениот благ, единствениот посакуван, единствениот што ни подава вистинска наслада, непоматена и нималку примесена со било каква горчина. Кога умот заслаби и се расколеба, тогаш душевната сила на вистинската љубов се одвраќа од вистински достојниот предмет на своите стремежи, та почнува да се расејува во секакви тежненија за наслада: час им се предава на желбите кон ненасуштни јадења, час на нескромни телесни задоволства, па на желби кон бескорисни нешта, а понекогаш и на занесно копнеење по суетна и бедна слава. Ете како, несреќниот човек се претвора во ситничар: врзан мислено за таквите нешта, тој неволно го гледа самото сонце, и самиот воздух - тоа заедничко сеопшто богатство - го гледа и вдишува без задоволство.

16. Самиот наш ум, кој сеуште не одстапил од Бога, го предизвикува во нас гневот против ѓаволот и ја употребува сета храброст на душата за борба против гнасните страсти, против кнезовите на темнината, против духовите на злото. Ако пак не се држи до божествените заповеди и до Владиката кој го вооружил, тогаш таквиот војува против своите ближни, беснее на своите сонародници, се срди на оние кои не ги одобруваат неговите безумни тежненија, па така, за чудо, човекот станува човекоубиец, налик не само на безумните животни, но дури и на влекачите и отровниците - оној кој е поставен да биде меѓу синовите Божји, станува како шкорпија или змија, како аспидин пород. Гледаш ли сега, на каков начин го потрошил и загубил својот имот? А кога потрошил се - вели - (помладиот син) почна да пати во скудност. Гладувал, но сеуште не помислувал на тоа, да се измени од својата развратеност. Затоа се пристани кај еден од жителите на таа земја, и тој го испрати во своето поле да чува свињи.
17.
18. Кои се граѓаните и владетелите на таа земја што е далеку од Бога? Се разбира - демоните, под чија што власт, синот на Небесниот Отец, постанал прв во разбојничкото гнездо и главен цариник, водач на разбојниците и предводник на побунетите: зошто секоја една страст во својата врвна нечистотија се нарекува свинска. Свињите се представници и образ на оние кои се валкаат во калта на страстите, а помладиот син станал токму нивен предводник, како таков кој ги надминува во потрагата по задоволства, бивајќи поненаситен и од нив во гадната храна, односно не можејќи да ја задоволи својата страст.

19. Зошто, природноста на телото не може да ја задоволи страста на развратникот? Златото или среброто, множејќи се во рацете на златољубивиот или среброљубивиот човек, само му ја зголемуваат потребата и желбата; колку и да прибави злато и сребро, дотолку повеќе копнее по нив; зошто и целиот свет не ќе му биде доволен на користољубивиот или властољубивиот. Бидејќи такви луѓе има многу, а светот е еден, како е воопшто можно некој од нив да ја задоволи својата страст? Така и тој кој одстапил од Бога, не можел да се насити, "зошто никој не му давал". А кој и да му даде? Бог бил далеку, па единствено во Негово созерцување, созерцателот може радосно да се насити, како што е и речено: "Во правда ќе го гледам лицето Твое; ќе се будам сит, од призорот на славата Твоја"(Пс. 16,15). Ѓаволот не сака да дозволи човекот да ги засити своите ниски желби, бидејќи во душите склони на расположни промени, ситоста обично предизвикува промена во односот кон тие желби. Значи, со право никој не му давал да јаде.

20. Дури откако си дошол при себе и сватил во каква беда се наоѓа, синот кој се беше одвоил од својот Отец, почнал да се оплакува себе си, говорејќи:: "Колкумина наемници на мојот Татко имаат одповеќе леб, а јас умирам од глад!". Кои се тие наемници? Тоа се оние, кои за своите покајнички солзи и смирение, како своевидна плата, добиваат - спасение. Синовите, тоа се оние кои од љубов кон Него, се покоруваат на Неговите заповеди; и Господ вели: "Ако некој ме љуби, ќе го пази словото Мое" (Јн. 14,23).

21. Значи, тој најмлад син, кој себе се лишил од синовското достоинство и кој по сопствена волја се протерал од дома, најпосле се смирил, се покајал и рекол: "Ќе станам и ќе отидам при својот Отец, па ќе речам: Татко, згрешив против небото и против Тебе". Правилно на почетокот заклучивме дека Отецот (во приказната за блудниот син) - е Бог; зошто, како би згрешил против небото синот што го оставил татка си, кога тој не би бил Небесниот Отец? Значи, тој вели: згрешив против небото - т.е. против Светиите и оние кои престојуваат на небото - и против Тебе, Кој престојуваш на небото со Своите Светии. И повеќе не сум достоен да се нарекувам Твој син; прими ме како еден од Своите наемници. Во потполно смирение, возвишено додава: "Прими ме, зошто никој сам, со своите сили не зачекорува на степениците кои водат кон добродетелта, иако тоа не станува без сопствен слободен избор (волја) ". И стана - вели - па појде при својот Отец. А додека сеуште беше далеку.. Како треба да се разбере тоа дека "пошол", а истовремено, "бил далеку"? Зошто Отецот, сажалувајќи се на него, му излегол во пресрет? Човекот кој со сета душа се кае, со својата добра волја и одстапувајќи од гревот, се приближува кон Бога. Но, наоѓајќи се под власта на лошите навики и погрешни сваќања, тој се уште е далеку од Бога; за да се спаси му е потребна голема милост и помош од горе.

22. Поради тоа, Отецот на секое добро, сожалувајќи се, му излегол во пресрет, го прегрнал, го целивал и им заповедал на слугите, т.е. на свештениците, да го променат во неговото првобитно свечено руво, т.е. во достоинството на син, во кое одпорано, преку светото крштение, бил облечен; и да му дадат прстен на раката, т.е. на душевното делување, бидејќи раката симболизира делување, му се стави печат на созерцателна добродетел, како залог на идното наследство; воедно, заповедал на нозете да му обујат обувки - Божествена заштита и цврстина, која му дава моќ да гази на змии и шкорпии и на секаква ѓаволска сила. Потоа заповеда да се доведе угоено теле, да се заколе и послужи за јадење. Ово теле е Самиот Господ, Кој излегува од скровитоста на Божеството, од она што се наоѓа над секој престол, и Кој како Човек се јавил на земјата, а како теле бидува заклан за нас грешните, и како Леб ни се нуди за храна.

23. Притоа, Бог приредува заедничко славје и веселба со Своите Светии, та земајќи според Своето неизмерно човекољубие, од она што нам ни е својствено, повикува: "Дојдете, да јадеме и да се веселиме". Но, постариот син се лути. Ми изгледа дека во него Христос ги представил Јудејците, кои се лутеле поради повикувањето на незнабожците, и книжниците и фарисеите кои се соблазнувале од тоа што Господ прима грешници и јаде со нив. Ако пак ова сакаш да го сватиш во таа смисла дека се говори за праведниците, нема ништо невообичаено во тоа што ниту на праведникот не му е познато сето богатство на милоста Божја, бидејќи тоа е над поимањето на сечиј ум? Затоа заедничкиот Отец го теши и доведува до свест за праведноста, говорејќи му: ти си секогаш со мене и учествуваш во непроменлива радост; требаше да се развеселиме и зарадуваме, зошто овој твој брат беше мртов и оживе; беше изгубен, и се најде - тој бил мртов след гревот, воскрснал благодарејќи на покајанието; пропаѓал, не наоѓајќи се во Бога; кога пак е пронајден, тој небесата ги исполнил со радост, како што е и напишано: "Небото се радува за секој грешник кој се кае" (Лк.15,7).

24. Што е тоа, што особено го вознемирува постариот син? Мене, никогаш не си ми дал ни јаре да се провеселам со своите пријатели. А кога дојде тој Твој син, кој го расфрла Твојот имот со блудниците, му закла угоено теле: до таа мерка е преобилна милоста Божја кон нас, како што вели првиот меѓу Апостолите Петар, што и самите ангели би сакале да се приближат на благодатта, што ни се дарува низ Неговото воплотување (1.Пет. 1,12). Праведниците исто така посакувале Христос порано да дојде (од времето што било предодредено за Негово воплотување), токму заради таквите добродетели, како што и Авраам сакал да го види Неговиот ден. Но, Тој тогаш не дошол; а кога дошол, не ги повикал праведниците, туку грешниците на покајание, и заради нив се распнал, земајќи ги на Себе гревовите на светот, зошто каде што се умножува гревот, таму уште повеќе се умножува благодатта (Рим. 5, 20).

25. А тоа дека на праведниците и покрај нивното барање, не им дал ниту едно јаре, т.е. ниеден грешник, можеме изразено силно да видиме, како врз основа на многу други примери, и во видението на свештениот и блажен Карп. Зошто тој, беше бил проколнувал некои зли луѓе говорејќи дека е неправедно безакониците и оние кои се одвраќаат од правите Божји патишта, да се оставаат во живот, па не само што не бил услишен, туку дури го почувствувал и Божјото незадоволство и чул страшни зборови кои доведуваат до познание неискажното и за нашиот ум недостижно трпение Божје, зборови кои не учат да не ги проколнуваме луѓето кои живеат во грев, зошто на таквите Бог им дава уште време за покајание ("Еве, удри Ме! - му рекол Господ на Карп во видението - Спремен Сум уште многу пати да бидам распнат за спасението на луѓето, подраго ми е тоа отколку луѓето да грешат. А ти види сам, дали ти е подраго да се најдеш во бездната заедно со змијата, која како и ти ги мрази грешниците и сака да ги погуби, или да бидеш на небото заедно со Бога и човекољубивите и добри ангели?"). Значи, Богот на оние кои се кајат и Отецот на милосрдието, ја раскажал оваа приказна (за блудниот син) да би го покажал и представил тоа, дека оние кои му се обраќаат преку покајание Тој ги дарува со големи дарови - дарови што предизвикуваат завист.

26. Затоа браќа, дајте и ние преку покајнички дела да се соземеме во сопствените раце, да се збогуваме од злото, да се одвоиме од свињите и оние што јадат гнасотии, т.е. од гнасните страсти и оние приврзани со нив; да го напуштиме лошиот пасник, т.е. злата навика; да избегаме од земјата на страстите - од неверието, незаситноста и неумереноста, да избегаме од земјата во која владее тежок глад за доброто, и толку тешка состојба, полоша и од самата глад; да притекнеме кон Отецот на бесмртноста, Дародавецот на животот, чекорејќи со посредство на добродетелта, по патот на животот; зошто таму ќе го најдеме Него, кој во пресрет ни излегува и ни дарува простување на нашите гревови, знамение на бесмртноста, залог на идното наследство. Така и блудниот син - како што не учи Спасителот - за сето време на својот престој во земјата на страстите, иако помислувал, па дури и изговарал покајнички зборови, сепак не добивал никакво добро се дури не ги оставил сите гревовни дела и поитал кон Отецот. А кога го добил она што било над сите негови надежи, конечно во смирение го провел остатокот од својот живот, живеејќи целомудрено и праведно и чувајќи ја неповредена божествената благодат обновена во него,

27. таквата и ние да ја стекнеме и сочуваме неповредена, да би се радувале во идниот век заедно со спасениот блуден син во Горниот Ерусалим, Мајката на сите живи, во Црквата на првородените, во Самиот Христос Господ наш, Кому му доликува слава во векови. Амин.

ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ

aladin

Сениор

Регистриран: 30.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 2043

Опции за коментарот

Цитирај aladin

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 08.Февруари.2007 во 13:36

Св. Николай Сръбски

ПАЗИ ВЯРАТА СИ, БЪЛГАРИНО БРАТЕ!

(от "Православен календар" 1939 г.)

I.

Българино брате, към тебе се обръщам да те попитам нещо. Не оставяй твоите волове и не задържай твоя плуг. На моя въпрос можеш да отговориш и като ореш. Не те питам за пътя, та да е нужно да дигнеш ръка от плуга и да ми го посочиш. Не ти искам вода, та да спреш оранта си и да ме заведеш на извора. Виж, ти цял ден ореш и цял ден мислиш и мислите ти остават затворени в тебе. Искам да те запитам за нещо, което е вътре в тебе, на което можеш да ми отговориш, държейки ръка върху плуга и чертаейки хубави бразди след воловете си.

Гори ли още кандилото на вярата в душата ти? Имаш ли достатъчно елей в твоето кандило и светло ли е вътре в твоята душа? Българино брате, гори ли у тебе кандилото на вярата?

Това е моят въпрос и това искам да те питам, но не от мое име, но от името на твоите родители, които те кръстиха във вярата Христова и те причастиха с Неговата кръв. И питам те от името на твоите деди и прадеди, които от препълненото и пламенно кандило на своята вяра наляха и запалиха кандилото на вярата в твоята душа. И питам те в името на онези далечни твои предци, които под петстотин годишното турско робство не позволиха да се угаси кандилото на вярата.

II.

Зли ветрове те удариха от всички страни, българино брате. Усещаш ли? Виждаш ли? Чуваш ли?

Искат да угасят кандилото на вярата вътре в твоята душа. Искат да скъсат твоята връзка с твоите родители, с твоите предци, с твоята слава. Искат да те оставят във "външната тъмнина", без кандило и без божествен пламък в душата. Искат да те осиромашат и оголят, да ти опразнят душата и да я направят пуста.

Тези три ветрове са: неверието, кривоверието и маловерието.

Неверието иска да подсече корена на твоята душа. А щом е подсечен коренът, какви листа и плодове можеш да очакваш от дървото?

Кривоверието иска да изкриви твоето сърце и душа, и характер, както ги е изкривило у своите последовници. Така, едни кривоверци са отхвърлили празнуването на неделята и са възприели еврейската събота, други са изхвърлили поста, трети — почитането на светиите, кандилата, иконите и кръста, четвърти са отхвърлили сродството между хората при женитба, пети са отхвърлили причастието с кръвта Христова и т. н.

Маловерието иска само да се наричаш християнин, но да не бъдеш такъв. То се плаши от мрака на безверието, отвръща се от лъжите на кривоверието, но и своята вяра държи само върху езика.

Безверието иска да разбие кандилото на твоята душа. Кривоверието иска да налее вода вместо елей в кандилото ти. Маловерието ти дава свободата да държиш кандилото си както искаш, само не желае да го види запалено.

Това са три зли ветрове, които са ударили твоята душа в тия дни. Нека Всевишният те благослови, за да бъдеш благословен и силен. Защото само благословените и силните могат да се спасят от тези три вятъра. Бъди благословен и силен, българино, брате мой.

III.

Твоята вяра те пази от всяко зло, българино брате. Винаги, когато те е притискала неволя, твоята вяра ти е помагала.

Когато този свят ти се стори като тъмница, без врати и прозорци, твоята вяра ти казва: не бой се! Творецът държи всичко в Своята власт. Той те нарича син и иска да Го наричаш Баща.

Когато съгрешиш и людете видят твоя грях, осъдят те и те захвърлят като непотребна вещ в тоя свят, твоята вяра пази цената ти и ти казва: Христос умря за грешниците на кръста. Той е платил твоя грях пред Бога и ти си за Бога много ценен и скъп.

Когато те сполетят нещастия и ти загубиш чеда, имот и пари, и няма къде да подслониш морната си глава, твоята вяра те пази от мрачни мисли и тъги и ти казва, че всичко, което е изпаднало от ръката ти, паднало е в ръката на твоя Отец, Чийто са всички богатства и иманета, и всички блага на всички светове.

Твоята вяра те пази от болести и в болести, в мъки и от мъки, в мрак и от мрака, в отчаяние и от отчаяние, в самота и от самота, в смъртта и от смъртта. И от смъртта те брани твоята вяра. Наистина и от смъртта, от която безверниците дори не знаят, че има отбрана.

И от безверие те брани твоята вяра, от оная напаст, която стои над всички напасти, от оня мрак, който е по-гъст от всеки мрак и от оня мраз, който е по-студен от всеки мраз. О, българино брате, неверието е жива смърт за людете и народа. Всяка смърт е мъртва, но неверието е жива смърт. От тази жива смърт те брани твоята вяра.

Какъвто е разложеният труп в шарения ковчег, такава е душата в живото тяло на безверника. Той е гроб, украсен и заграден, а вътре е самата смърт. Всичко в него е смърт — всяка мисъл е смърт, всяко желание — смърт, всяко намерение е смърт, всеки план е смърт.

Кое може да те запази от жива смърт, която носи маската на живота? Само твоята вяра в живия Бог Творец и в Христа Спасителя.

Твоята вяра те пази от зли и глупави помисли, грешни желания и пагубни намерения.

IV.

Пази и ти твоята вяра, българино брате! Както твоята вяра те пази от всички злини на тоя свят, пази я и ти, твоята вяра.

Плугът те пази от глад, земеделецо. Затова трябва и ти да го пазиш от ръжда. Иначе ще останеш гладен.

Както земеделецът пази плуга от ръжда, за да го запази във време на глад, както ковачът пази огъня от влага, тъй и ти трябва да пазиш своята вяра от зли ветрове, та вярата да запази твоя живот, сила и радост.

Тъкачката пази добре своя стан, за да бъде станът в ред. Защото само на хубав стан може тъкачката да изтъче дрехи за себе си и за децата си.

Домакинята пази добре брашното от плесен, за да бъде брашното здраво. И внимателно го сее и пресява, за да омеси здрав хляб за себе си и за децата си, за да бъдат децата ù здрави заедно с нея.

Както тъкачката пази своя стан, за да бъдат облечени добре тя и нейните деца, така трябва и ти да пазиш твоята православна вяра, българко сестро! Защото от вярата и с вярата се тъкат всички достойнства, които обличат човешката душа.

И както умната домакиня пази и пресява брашното, за да има здрав хляб за себе си и чедата си, така и ти трябва да запазиш своята православна вяра и да я чистиш и пресяваш от всякакви плевели, българко сестро! Защото само здравата и чистата вяра храни душата и дава здраве на твоята душа и на душите на твоите мили деца.

Славеят пази гласа си, за да може да чурулика песни, които веселят неговото сърце и сърцата на тия, що слушат. Паунът пази своите пера, пази своята чудна златоткана одежда, за да се радва сам и да радва людете с нея.

Както славеят пази гласа си, който е извор на радости и тъги, тъй и ти пази своята вяра, българче мое златно! Защото твоята вяра е извор на радост за тебе. И както паунът пази красотата на своите пера, така и ти пази своята вяра, която краси душата ти.

Видял ли си славей, който не пее? Струва ли нещо? Пази ли го някой? Търси ли го някой? Скърби ли някой за един замлъкнал славей повече, отколкото за едно врабче? Гласът прави славея. Гласът му дава цена. И видял ли си оскубан паун? Не се ли смеят хората, вместо да му се наслаждават?

О, българче мое златно! Твоята цена е във вярата ти. Ако, не дай Боже, някой злосторник прогони вярата от твоята душа, ти ще бъдеш по-евтин от замлъкналия славей и по-жалък от оскубания паун.

Затуй пази вярата си, защото и тя те пази. Вярата е за тебе извор на живот, вярата е храна, вярата е одежда на твоята душа, вярата е твое здраве, вярата е твоя песен, радост и веселие, вярата е божественият пламък в тебе.

Нека пазим вярата си, нашата драгоценна православна вяра!

mali simo

Сениор

Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 12.Февруари.2007 во 14:34

исповед

Свети Патрик Ирски

1. Јас, Патрик, грешник и припрост селанец, најмал од сите верници, презрен од многумина, за татко си го имав Калпурниј ѓаконот, син на презвитерот Потит, кој служеше во селото Bonavem Taburniae. Тој во близина имаше едно имотче, каде што јас бев грабнат. Имав тогаш околу шеснаесет години; Вистинитиот Бог уште не Го знаев, а бев одведен во плеништво во Ирска заедно со илјадници како мене, сосем според заслугите наши, зашто од Бога отстапивме и заповедите Негови не ги пазевме, ниту, пак, на свештениците наши им бевме послушни, коишто кон нашето спасение нè опоменуваа. И Бог го низведе врз нас гневот на Својот воздвиг, та не разсеа меѓу многу народи, дури до краиштата на земјата, каде во мојата безначајност до денес се наоѓам при инородници.

2. И таму Бог ми го отвори умот при неверието мое за макар и доцна да си споменам на своите прегрешенија, та од сето срце да се обратам кон Господа, мојот Бог, Кој погледна на бедноста моја и се сожали над младоста ми и незнаењето, Којшто ме пазеше и пред да Го познаам Него и пред да научам да го разликувам доброто од злото, чувајќи ме и советувајќи ме како татко син.

3. Оттука, не можам да молчам, ниту, пак, воопшто е долично тоа кога толкава добробит и благодат благоволи Господ да ми дари мене во земјата на моето пленство, зашто наша должност е, после укорот и следственото познание на Бога, да Го возвеличуваме и да ги исповедаме чудесата Негови пред секој народ под ширното небо.

4. Зашто нема друг Бог, ниту имало, ниту, пак, ќе има освен Бога Оца Неродениот, Беспочетниот, од Кого е секој почеток, Седржителот, како што сме научени; и Синот Негов, Иисуса Христа, за Кого сведочиме дека секогаш бил со Отецот, Кој пред исконот на времето духовно од Оца е роден неискажливо преди секое начело, и преку Кого бидна сè видливо и невидливо, Кој би човек, и откако смртта ја победи, на небесата при Отецот е вознесен. Он Му даде Нему секаква власт над кое и да е име небесно, земно и преисподно, та секој јазик да исповеда дека Господ и Бог е Иисус Христос, во Кого веруваме и Чиешто доаѓање го исчекуваме во иднина, како Судија на живите и мртвите, секому да му подаде според делата негови; Кој издашно Го излеа Духот Свети во нас, Дарот и Залогот на бесмртието, Којшто верните и послушните ги прави да бидат синови Божји и сонаследници Христови. Него Го исповедаме и Му се поклонуваме, Едниот Бог во Троица на светото име.

ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ

mali simo

Сениор

Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 14.Февруари.2007 во 12:14

mali simo напиша:

Слобода во Бога

Слобода во Бога а не од Бога - тоа е права слобода, непролазна, животворна, радосна, златна.''

Св. Николај Жички и Охридски

ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ

mali simo

Сениор

Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 14.Февруари.2007 во 12:38

I NEKA MILOSTA TVOJA , GOSPODI , PRIJDE NA MENE , I SPSENIETO OD TEBE SPORED ZBOROVITE TVOI ,-I JAS KE IM ODGOVARAM NA ONIE STO ME NAVREDUVAAT , ZASTO SE NADEVAM NA ZBOROVITE TVOI.NE ODZEMAJ GO SOSEMA OD USTATA MOJA SLOVOTO NA VISTINATA , ZASTO JAS SE NADEVAM NA TVOITE SUDOVI. I KE GO CUVAM TVOJOT ZAKON ZASEKOGAS I VO VEKOVITE NA VEKOVITE.

PS.118,41-44

ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ

aladin

Сениор

Регистриран: 30.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 2043

Опции за коментарот

Цитирај aladin

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 07.Март.2007 во 14:07

Свети Анатолије Оптински
О храбром исповедању вере

Чедо моје, знај да ће у последње дане настати времена тешка, како говори Апостол.И, гле, због оскудице у побожности и у црквама ће се појавити јереси и расколи и као што су предсказивали Свети Оци, тада на архијерејским престолима и у манастирима неће бити људи опитних и искусних у духовном животу.Због тога ће се јереси ширити посвуда и преластиће (обмануће) многе.Непријатељ рода људскога дејствоваће лукаво да би, ако је могуће, на јерес навео и изабране.Он неће почети да грубо одбацује догмате о Светој Тројици, о божанствености Исуса Христа, о Богородици, него ће неприметно почети да унакажава Предање Светих Отаца од Духа Светога и учење саме Цркве.Довијања непријатеља и његове ''типике'' приметиће веома мали број њих, оних који су најискуснији у духовном животу.

Јеретици ће завладати Црквом,свуда ће поставити своје слуге и побожност ће бити занемарена. Али, Господ неће оставити слуге Своје без заштите и у незнању.Он је рекао:''По плодовима њиховим познаћете их''.И то по плодовима, тј. по деловању јеретика, настој да их разликујеш од правих пастира.Ти духовни лупежи, који разграбљују духовно стадо ''не улазе на врата у тор овчији него прелазе на другом месту'', као што је рекао Господ, тј. ући ће на незаконит начин, уништавајући насиљем Божје Уставе.Господ их назива разбојницима.

Заиста, њихова права дужност је прогањање истинских пастира, њихово затварање јер без тога се не може ни стадо разграбљивати.Зато сине мој, кад у Цркви видиш поругање божанственог Сина, отачкога Предања и Богом установљеног поретка, знај да су се јеретици већ појавили, мада ће можда до одређеног времена скривати своје зловерје, или ће неприметно унакажавати Божанствену Веру, да би боље успели, обмањујући и варајући неискусне.Прогањаће не само пастире, него и слуге Божије јер ђаво, који руководи јересју, не трпи благодатне.Као вукове у овчијој кожи препознај их по њиховој гордељивој нарави, сластољубљу, властољубљу, среброљубљу.То ће бити клеветници, издајници, који свуда сеју мржњу и злобу.Зато је Господ и рекао да ћемо их по плодовима познати.Истинске слуге Божије су : смирене, братољубиве и Цркви послушне.

Велике притиске од јеретика трпеће монаси и монашки живот тада ће бити изругиван. Осиротеће обитељи, смањиће се број монаха.Који остану трпеће насиље.Ови мрзитељи монашког живота, који имају само изглед побожности, настојаће да многе привуку на своју страну, обећавајући им заштиту и световна добра,а претећи изгнањем онима који се не покоре. Од ових претњи малодушни ће бити веома понижени.Ако доживиш то време, сине мој, радуј се јер тада ће верници, који не буду имали других врлина, венце добијати само за стајање у вери, по речи Господњој : '' Сваког, ко Ме призна пред људима, признаћу и Ја пред Оцем Својим Небеским''.

Бој се Господа, сине мој, да не изгубиш припремљени венац, да не будеш одбачен од Христа у таму најкрајњу и муку вечну.Храбро стој у вери и, ако је неопходно, с радошћу трпи и прогоне и друге невоље јер ће са тобом бити Господ... и свети Мученици и Исповедници са радошћу ће гледати на твој подвиг.

Али, тешко у те дане монасима који су се везали за имање и који због љубави према комфору буду били ради да се потчине јеретицима.Они ће успављивати своју савест говорећи : ''Сачуваћемо и спасићемо манастир и Господ ће нам опростити''.Несрећни и заслепљени уопште и не помишљају на то да ће преко јереси и јеретика у манастир ући и демони, и тада он више неће бити Свети манастир већ голе зидине од којих ће занавек одступити Божија благодат.

Али, Бог је јачи од врага и никад неће оставити слуге Своје.Истинских Христијана ће бити до краја света, али ће они бирати усамљена и пуста места.Не бој се невоља него се бој погубне јереси јер она одгони благодат и одваја од Христа.Зато је Христос и заповедио да јеретика сматрамо као незнабошца и цариника.

И тако, крепи се, сине мој, у благодати Исуса Христа.Са радошћу хотај на подвиг исповедништва и подношења страдања као добри војник Исуса Христа(2.Тим.11,1-3), Који рече:''Буди веран до смрти и даћу ти венац живота''(откр.2,10). Њему са Оцем и Светим Духом част и слава и сила у векове векова! Амин!

orto

Сениор

Регистриран: 13.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 916

Опции за коментарот

Цитирај orto

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 09.Март.2007 во 06:05

известува: свештеномонах Доситеј

Беседа на свети Григориј Палама на Евангелието за фатениот (Марко 2, 1-12)

1. I uџe opet u Kapernaum poslije nekoliko dana; i ~u se da je u kuчi.
2. I odmah se skupiшe mnogi tako da ne mogahu ni pred vratima da se smjeste; I kazivaшe im rije~.
3. I doџoшe k wemu sa uzetim, koga noшahu ~etvorica.
4. I ne moguчi pribli`iti se k wemu od naroda, otkriшe krov od kuчe gdje on bijaшe, i prokopavшi spustiшe odar na kome uzeti le`aшe.
5. A Isus vidjevшi vjeru wihovu, re~e uzetome: Sinko, opraшtaju ti se grijesi tvoji!
6. A ondje sjeџahu neki od kwi`evnika i pomiшqahu u srcima svojim:
7. [to ovaj tako huli na Boga? Ko mo`e opraшtati grijehe osim jednoga Boga?
8. I odmah razumjevшi Isus duhom svojim da oni tako pomiшqaju u sebi, re~e im: [to tako pomiшqate u srcima svojim?
9. [ta je lakшe? Reчi uzetome: Opraшtaju ti se grijesi; ili reчi: Ustani i uzmi odar svoj, i hodi?
10. No da znate da vlast ima Sin ^ovje~iji na zemqi opraшtati grijehe, re~e uzetome:
11. Tebi govorim: Ustani i uzmi odar svoj, i idi domu svome.
12. I usta odmah, i uzevшi odar iziџe pred svima tako da se svi divqahu i slavqahu Boga govoreчi: Nikada tako шto ne vidjesmo.

...Затоа, браќа, и ние денес ќе Го прославуваме Бога со дела, земајќи го ова чудо за пример што ќе нѐ раководи кон творење добродетел. Секој што се препуштил себеси на наслади, со раслабена душа лежи на одарот на сладострастието, со очигледна слабост на телото како последица од тоа. Меѓутоа, кога убеден од евангелските поуки ќе се покае, тој слави победа над своите гревови како и над раслабеноста на душата што тие ја причиниле. Тогаш тој пред Господа ги принесува овие „четворица“: самопрезир, исповедање на поранешните прегрешенија, ветување дека во иднина ќе се воздржува од зло и молитва кон Бога. Тие „четворица“, пак, не можат да Му пристапат на Бога доколку најнапред не го „откријат покривот“ (на душата) и не ги пробијат циглите, глината и останатиот материјал. Покривот е оној словесен (разумен) дел на душата што се наоѓа над сѐ она што е во нас и во себе содржи мноштво натрупано „вештество“, а тоа е нашата врска со страстите и земните нешта. Значи, кога гореспомнатите „четворица“ ќе ја раскинат и отфрлат оваа врска, ние навистина можеме да бидеме спуштени (пред Господа), т.е. вистински да се смириме, да припаднеме пред Господа и да Му пристапиме, од Него да побараме и да добиеме исцеление.

...Затоа и човекот со раслабен дух, со вера припаѓајќи кон Господа, веднаш од Него слушна „синко“, и прими и отпуштање на гревовите и исцеление. Покрај тоа, доби и сила да го земе одарот на кој лежеше прикован и да го понесе. Под „одар“ се подразбира телото во кое почива умот, со посредство на кое умот се предава на грешни дела, следејќи ги телесните нагони (похоти).

А кога ќе се исцели, нашиот ум го води и носи нему потчинетото тело, со кое сега се пројавуваат плодови и дела на покајание. Оние што го гледаат тоа, Го прославуваат Бога, гледајќи го денес како евангелист оној што вчера беше митник, како апостол оној што беше прогонител, како богослов оној што беше разбојник, како син на Отецот Небесен оној што до неодамна живееше меѓу свињите и, ако сакате, тие истовремено го гледаат и восходот на она што му е положено во срцето и неговото вознесение од слава во слава, додека секојдневно напредува кон подоброто (повозвишеното). Затоа Господ и им вели на Своите: Така треба да свети пред луѓето и вашата светлина, за да ги видат вашите добри дела и да Го прослават вашиот Отец Небесен (Мат. 5, 16). Господ не го вели ова како заповед да се истакнуваме самите себе, туку како заповед да живееме богоугодно. И како што светлината лесно го привлекува кон себе човековиот поглед, така и богоугодниот живот, заедно со очите на човекот, ги привлекува кон себе и неговите мисли. Кај светлината на сонцето не го фалиме воздухот што учествува во нејзиниот блесок, туку сонцето кое во себе го носи и содржи изворот на нејзиниот блесок. И ако дури и воздухот го фалиме како она што е светлоносно, колку повеќе ќе го фалиме самото сонце? Така е и со човекот којшто со добродетелни дела го пројавува блесокот на Сонцето на Правдата: тој и другите, штом ќе го видат, ги приведува до прославување на Небесниот Отец и Сонцето на Правдата – Христос.

Оставајќи ги сега на страна и поголемите добродетели, ќе ви го кажам следново: кога, стоејќи заедно со вас пред Бога во светата Црква, ќе се свртам и ќе погледам на оние што свесно и скрушено Му вознесуваат на Бога песнопенија и прозби или, пак, ќе видам некого каде молчејќи стои и внимателно слуша со собран ум, тој еден единствен поглед ме исполнува со радост и восхит и јас Го прославувам Отецот, Кој е на Небесата и Христа, без Кого никој не може да чини ништо добро и преку Кого се совршува секој човеков напредок...“ (извадок од книгата „Господи, просветли ја мојата темнина“ – собрани беседи на свети Григориј Палама)

Оче свети Григориј, моли Го Бога за нас!

(kоран 10, 94)
(аллах рече моамеду) Ako сумљаш у oно што ти oбљављујемо, упитај oне (Жидове и Кршчане) koji Читају Kњигу (БИБЛИЈУ), прије тебе објављену

aladin

Сениор

Регистриран: 30.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 2043

Опции за коментарот

Цитирај aladin

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 09.Март.2007 во 21:02

U tišini manastira Vitovnice, narod Homoljskih planina, gde se masiv Homolja spušta prema Stigu, sa svih strana sveta, veliki broj ljudi skuplja se ne samo za blagdan, da čuje jednog čoveka i njegova kazivanja kao odgovor na hiljade pitanja koja stoje pred svakim čovekom suočenim sa sve surovijom svakodnevicom. NJega zovu, jednostavno, Otac Tadej.

"Takva duša i kad ćuti zrači plemenitost i dobrotu. Takvi su malobrojni na zemaljskoj kugli, ali zbog njih sunce greje"

Čovek treba da bude dobar radi svog dobra. Da se bavi mirnim, tihim mislima. Ako je domaćin opterećen mislima, ni malo dete neće imati mira ni spokoja od njih. A Gospod se trudi, neće nas ostaviti ni gladne, ni žedne, ni gole, ni bose. Je li tako? Zato se i treba potruditi. Mirne misli, pune dobrote i ljubavi.

Mi smo neverovatno precizan misleni aparat, čoveče. Naše misli, zbog toga, utiču ne samo na nervni sistem razumnih bića, već i na životinjski i biljni svet. Svi od nas očekuju pažnju i ljubav, a mi ne shvatamo da su naše misli ogromna snaga. Samo malo pribranosti treba da bi video da li ti bližnji upućuje misli pune dobrote i ljubavi ili one druge. Zato i treba biti u molitvi, jer ko se koristi ljubavlju, daće mu Bog i sreću i korist.

Mi sada, u našoj zemlji pa i u svetu, beremo plodove naših misli i želja. Nisu nam dobre želje, nisu nam dobre misli, ne može ni dobar plod da bude. Potrebno je da se pokajemo, da izmenimo život. Pokajanje nije samo da odemo kod sveštenika, već je potrebno da se duša oslobodi te misli i depresije u koju je upala zbog krivudavih linija u svom životu. Pokajanje je izmena života, okretanje prema apsolutnom dobru, ostavljanje negativne strane. Toga slabo ima i kod pobožnih i zbog toga stradamo. Kad bi se naš narod pokajao, ne bi doživljavao ovo stradanje sada, jer mi sami, svojim željama i mislima komplikujemo sebi život. Ja to pre nisam znao, ali sad vidim da sam sam kriv za sve i te kako sam kriv za sve. Ja sam se začudio da su Sveti Oci sebe smatrali najgorim od svih ljudi.

Sveti Oci o mislima kažu:

"Koja god misao razara mir i od koje misli nemamo mira, to je od pakla i treba je odbaciti i ne prihvatiti."

Mi treba da se trudimo za svoje dobro, da se u nama učvrsti mir, radost, ljubav Božanska. Otac naš Nebeski želi da njegova deca imaju Njegove Božanske osobine, da smo puni ljubavi, mira, radosti, utehe, istinitosti, plemenitosti. Gospod, a i svi mi želimo da budemo krotki i smireni, jer ona duša koja je krotka i smirena ona zrači plemenitost i dobrotu. Takva duša i kada ćuti emituje iz sebe uvek mirne, tihe talase pune ljubavi i dobrote. Takva se duša ne vređa kad je vređate i grdite, možete da je i izudarate, a ona vas žali što se tako mnogo mučite. Takvi su malobrojni na zemaljskoj kugli, ali zbog njih Sunce greje i Bog nam daje blagoslov da živimo i da imamo sve što nam je potrebno za život. Mi treba misleno da se izmenimo.

Vidite i sami kako mi u porodici stvaramo harmoniju ili disharmoniju, zavisno od naših misli i želja. Ako je domaćin u kući mnogo opterećen brigama i mislima o nekoj teškoći, on tim mislima stvara nemir, ne samo sebi već i celoj svojoj porodici. Svi su u kući utučeni, nemaju mira niti utehe. On kao domaćin treba da zrači dobrotom pa da se iz njega emituje na sve ostale u kući. Takvi smo mi misleni apar

C.B.

Сениор

Регистриран: 12.Март.2007
Статус: Офлајн
Поени: 152

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 13.Март.2007 во 22:06

Нека се свети име Твоје

Нека се сви наши послови у овом прелазном животу освештају именом Божјим. Нека наше друштвено уређење буде насловљено и покривено именом Божјим.

Име је што и личност. Ко свети име, свети личност тога имена. Ко дакле свети име Оца небеснога, тај свети Његову личност. Нека сви наши послови буду споменици достојни Имена Божјега. Нека наше друштвено уређење има за циљ свећење Имена Господа Бога, како у великим линијама тако и у ситним појединостима. Јер је Бог највиша стварност, вечна и свеобимна, те свако друштво уређено насупрот тој стварности представља безумну илузију и хаос, што опет доводи људе до очајања и самоубиства.

Ако име Божје не представља главни ауторитет у једном хришћанском друштву, онда тај ауторитет замењен је значи неким именом човичијим. И ми заиста видимо у наше дане, како многа друштвена уређења носе име једнога човека, који је то уређење прописао и увео. И докле буду трајало то уређење - а то је од данас до сутра -држаће се имена тих људи у части; то јест светиће се имена њихова место свећења имена Божијега. После њих биће друкчија друштвена уређења, и држаће се у части и светити друга нека имана људска. Народи ће се пребацивати из једног чуна у други на бурном мору, док ће лађа са Божијим именом стајати украј њих и чекати, да се измучени путници пребаце у њу.

Кроз ватру и воду дигнуте главе, Стазом победе части и славе

C.B.

Сениор

Регистриран: 12.Март.2007
Статус: Офлајн
Поени: 152

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 18.Март.2007 во 15:33

Ко говоре људи да сам ја? (Мк, 27)

Тумачење:
Ево, браћо, прошло је 2000 година од онога дана када је Господ Исус поставио ово питање ученицима Својим. Од онда до данас ово је питање постављено сваком људском поколењу, свакоме белом дану и тамној ноћи; и свако поколење људско, и сваки бели дан и свака тамна ноћ морала је дати неки одговор на ово питање. Питање ово питање је живота или смрти, и одговор на њега живоносан или смртоносан. Ти си Христос Син Бога живога, одговорио је апостол Петар. И тај одговор био је одобрен и похваљен од Господа Исуса.

Изменето од C.B. - 18.Март.2007 во 15:33

Кроз ватру и воду дигнуте главе, Стазом победе части и славе

C.B.

Сениор

Регистриран: 12.Март.2007
Статус: Офлајн
Поени: 152

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 19.Март.2007 во 14:03

Епископ Теофан Нови Затворник

КАДА РЕКНУ МИР И СИГУРНОСТ,
НАПАШЋЕ ИХ ПОГИБАО...

Када се Господ Исус Христос вазносио на Небо, и када су Апостоли, мада већ упозорени на његов узлазак к Оцу стајали са погледом ка Њему устремљеним, у препасти од дивотнога призора и у туги због растанка са Божанственим Учитељем, к њима су били послани Ангели да их успокоје. И шта чине ови небожитељи? Какву љекарију употребљавају да излече Апостоле од печали?

Као јак лек употребљавају они у том циљу мисао о будућем јављању Господа Који се сада скрива од Апостолских очију: "Овај Исус Који се вазноси од вас на Небо", кажу они Апостолима, "исто ће тако доћи како Га видесте да иде на Небо" (Д.А. 1,11.). И како је стварно помогао овај духовни Ангелски лек! Писац "Дела Апостолских" на другом месту приповеда о Апостолима да се, по Вазнесењу Господњем, вратише "у Јерусалим са радошћу великом" (Лк. 24,52). Зато су касније и сами Апостоли, када је требало да укрепе слабе хришћане или да олакшају оним страдалнима, свагда ове подсећали на будући славни Долазак Христа Спаситеља, радостан за истинске и страшан за умишљене хришћане.

Може се рећи да је мисао о очекиваном јављању Христовом била у првобитном Хришћанству свеопшта основа, која је подупирала сваколико његово здање, и свеопшта снага, која је надахњивала сваколико тело његово. Али, нажалост, није увек бивало тако. Сваки пут када је у последујућим вековима слабио истински дух првобитног Хришћанства, помрачивала се у свести хришћана и мисао о будућем славном доласку Христовом. И људски род под утицајем тог погубног духовног развоја, који заборавља заповест спаситељеву - "непрестано бдијте!"(Мк. 13,37), "чекајући блажену наду и јављање Великога Бога и Спаситеља нашега Исуса Христа"(Тит. 2,11-13), погружавао се у дубоки духовни сан. Заборављајући на горње, небесно, људи су почињали да живе само земаљским. (Кол. 3,2). "Касни господар мој", каже зли слуга, и "почиње бити своје другаре и јести и пити са пијанцима" (Мт. 24, 48-49). "Касни Женик", (Мт. 25,5), мисле луде девојке и спавају безбрижно, док последње капи уља догоревају у светиљкама њиховим. "Касни Судија", вичу ругатељи Божанственог Промисла, "где је обећање доласка његова? Јер, откако оци помреше, све стоји тако од почетка створења" (2 Петр. 3,4), и у нади у то кашњење или, боље рећи, у очајању, почињу да ходе по својим похотама: "Једимо и пијмо јер ћемо сутра умријети"(1 Кор. 15,32).

А шта у тим случајевима ради вечно Бдијући Свети? (Дан. 4,10)?

"Неће вјечно не марити за Дух Мој људи ови" (Пост. 6,3), каже Он на Божанском Савјету Своме. И тамо где је немоћна, не по недостатку Божије Силе, него по одсуству људске пријемчивости, Љубав Божија, људе почињу да уразумљују речи гнева Божијег. Тако је негда проговорио гневом Својим Господ са Небеса, када је, водама свесветског Потопа, потопио сав огреховљени род људски и испрао земљу од људских безакоња. Тако је проговорио Он, када је огњем небеским спалио градове Содому и Гомору. Тако је било и на Голготи, када огреховљен род људски није поимао, Кога је распињао, проговорила је сама природа. "Од шестог часа тама бијаше по свој земљи до часа деветога" (Мт. 27,45). "Завјеса храмовна раздрије се одозго до доле, и земља се протресе, и камење развали се, и гробови се отворише и многа тијела помрлих светих усташе" (Мт. 27, 51-52).

Тако и сада говори Господ вама, о браћо, очигледно зато што сте постали глуви за глас божанствене љубави, услед тога што сте почели да заборављате на Небо и мислите само на земаљско. "Касни Господ са доласком", мислите и ви у дубинама срдаца својих.

Не, рђаве слуге и слушкиње, "Не касни Господ с обећањем, као што неки мисле, него нас трпи дуго јер неће да ико пропадне, но да сви дођу у покајање" (2. Петр. 3,9). И ко зна није ли се већ навршила мера Његовог дуготрпљења? Уочите, хришћани, како се из дана у дан умножавају знаци доласка Његова, на које је Он сам предуказао: страдање народа, глади и пропасти и трусови, мноштво саблазни - међусобне издаје, умножавање безакоња, усахнуће љубави (Мт. 24, 3-33 и Лк. 21, 11-36). Нисмо ли и ми били сведоци својеврсне велике светске борбе, када је не у преносном смислу него у изворном смислу речи, устао, по речи Спаситељевој, "народ на народ и царство на царство " (Мт. 24,7). И то је већ знамење блискога Доласка Судије Небескога, што тако многи дремају, не обраћајући пажњу на поразна знамења времена, јер ће, по претходно реченим речима Пророка и Апостола , "доћи Дан Господњи као лопов у ноћи" (2 Петр. 3,10). "Јер, када рекну мир и сигурност, тада ће изненада напасти на њих све погибао, као бол на трудну жену и неће утећи" (1 Сол. 5,3). Хтели ми то или не, доћи ће време када ћемо зачути велики и страшни глас, који ће са висина небеских огласити: "Женик иде..." (Мт. 25,6). То се Судија приближава, Цар се јавља, то Бог свију иде да суди живима и мртвима! Тада ће се од гласа тога поколебати основе земље и силе небеске покренуће се (Мт. 24,29). Сабраће се зборови Ангела, Архангела, Херувима и Серафима и сви многооки снажно и силовито гласиће: "Свет, Свет, Свет Господ Сведржитељ, Који бијаше и Који јесте и Који долази" (Откр 4,8). И свака твар на небу и на земљи и под земљом Са трепетом ће ускликнути: "Благословен Који долази у име Господње!" И попут страшне муње засјаће и јавиће се ради суда над васељеном Велики и Славни Бог наш!

Свети по знаковима времена препознају ово време. Ономе, пак, ко има ум окренут делима житејским и љуби земаљско, то не може бити јасно, по речима преподобног Јефрема Сирина (у Слову о доласку Господњем). Зато такве и наказује Господ нарочитим знаковима гнева Својега. И вас данас, о христољупци, Онај Који на земљу призире и чини да се она тресе (Пс. 103,32), преко труса који вам се догоди, буди вас из сна духовног на духовно бдење и ишчекивање Страшног и славног Његовог Другог доласка: "данас, ако глас Његов чујете, немојте да буду тврдоглава срца ваша као приликом огорчења у дан кушања у пустињи" (Јевр. 3, 7-8). "Ево, Он долази на облацима и угледаће га свако око" (Откр. 1,7). Благо ономе ко може од свега срца да каже: "Да, дођи Господе Исусе!".

(Беседа коју је Епископ Тофан Полтавски, Нови Затворник, изговорио верном народу у Бугарској тридесетих година овог века, након разорног земљотреса).

Кроз ватру и воду дигнуте главе, Стазом победе части и славе

mali simo

Сениор

Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132

Опции за коментарот

Благодарам(0)

Одговор

Испратена: 20.Март.2007 во 09:16

Лов на Праведнике

Свети Владика Николај Охридски и Жички

(из књиге „Речи о Свечовеку“)

Нико се не спрема у лов на пудлице. У лов се иде на моћне коришћу или штетом. На ретке се дише хајка.

Поред тога ретки су и добра мета. За гром нема дражи нишанити у гљиве, добре мете за скаквце. Гром нишани у оно што види. Па ипак високи борови - вазда у смртној опасности – не завиде гљивама.

Ви бежите од живота какав јесте, бежите у дужину, у висину, у дубину. Праведници, зашто се онда чудите што вас гоне? Не трче ли пси најрадије за оним ко бежи од њих?

Праведници ви проповедате сласт, којој се долази горчином. Чујте, ви сте аларм за друштво. Друштво воли да говори о правди, но не воли да види правду.

Јест, друштво воли да плеше по гвозденом ковчегу, у коме је правда закључана, но друштво хоће да уједе са седамдесет и седам зуба онога, ко се усуди, да одшкрине ковчег. Мада – мада сви воле да говоре, да правду треба ослободити из ковчега.

Праведници, ви сте омрзнути не зато што говорите о правди, него зато што сте ви правда. А друштвени грозд воли да слуша приповетке о правди, но не воли да види правду.

Ви сте пробуђени међу заспалим. А друштвени грозд воли да сања о правди, но не мари да се пробуди из сна. Зато и уједа онога, ко га буди. Гле, сви буђени су срдити. Успављивање је лако и неосетно. Али буђење...

Ваши циљеви су далеки, предалеки. Око их не може видети, ни ухо чути, ни зуб угристи. Зато вас и гоне они, чији су сви циљеви у домашају зуба.

Као што гром силази, да рашчисти кужну атмосферу, тако и праведници долазе, да рашчисте нагомилану кужност грозда друштвеног.

Заиста, страшљива је ушикана гомила од грома и грмљавине. Зато је и подигла громобране, да хвата громове и сахрањује их у одређени гроб. И за вас, праведници, подижу се громобрани онога тренутка, кад ваша грмљавина запара ваздух. И вас хватају у гвожђе и спроводе у гробнице крај пута.

Ваше су комшије као лопов у зору, што проклиње воде, да се дигну и угас сунце, сдок он не сврши крађу.

Ваши циљеви су далеки, предалеки, а комшије ваше се слепачки поштапају и пипају. Ваш простор је бескрајан, а слепцу је крај простора на врху његовог штапа.

Благо вама, праведници, ако вас гоне. Кроз гоњење ће вам ваш циљ постати једино сунце, које ће вам светлити. Сва друга сунца ће вам потамнети.

Нека вас гоне суседи ваши споља и жеђ ваша изнутра. Тако ћете бити као жедан лав, који је угелдао воду у даљини и јури к њој безобзирно. Што га више муве салећу, и трње чупа и крвави, то лав брже, све брже и све бешње јури ка својој визији. Гле, драж хладне воде у даљини, мелем је његовим ранама. Без тога мелема, гоњени не би издржао уједе мува и убоде трња.

Заиста, гоњењем вас неправедни деле од себе; а ви треба да сте одељени од њих. Не гојне ли вас, изједначиће вас са собом. Ако вране не гоне голуба између себе, и голуб ће се осетити враном.

Добро је што вас гоне. Доказују тиме, да ви нисте што и они, нити они што и ви.

Преслани сте им ви, ваистину. А они су навикли на бљутава јела.

Папрени сте им ви, а они су вечито трбобољни, те после ждерања не траже паприку, но киселу воду.

Благо вама док вас гоне. Гоњени привлаче погледе звезда а не гонитељи.

Гурају вас? Но не расте ли лопта снега од гурања?

Понижавају вас? Луд метод! Тиме ће вас дићи.

Лупају вас? Луд метод! Тиме ће вас очврснути.

Пљују на вас? Луд метод! Тиме ће вас очистити.

Сиромаше вас? Луд метод! Тиме ће вас обогатити.

Убијају вас? Луд метод! Вратићете им се као судије. Шта вреди, што вас задржавају на вашем путу? Ко задржава реку, спрема поплаву.

Гле, по вама броји васиона време, а не по њима. По вашем броју васиона зна где је почела и где че престати. Све друго је буђа по ивици њеног часовника.

Не бојте се самоће. То је главно. Ја вас уверавам у оно што видим – да нисте сами. Сви праведници од почтка света лебде над вама. Једна моћна војска ваша је позадина, и ваше лево и десно крило. Моћ те војске није толико у броју, колико у громовима, које држи у руци.

О, како волим што вас гоне. Јер вас волим. И јер знам да од гоњења растете.

О, како ми је жао што вас гоне. Јер њих жалим. Јер не знају, да зидају кулу на леђима својим, која ће их размрскати у смрадну гомилу гноја.

Дигните лице своје, нека вас што више попљују. Разголите тело своје, нека вас што слађе изгребу.

Васиона гледа и ћути. Ваше лице, њено је лице, тело ваше, њено је тело, болови ваши, њени су болови, уздаси ваши, њени су уздаси. Да није тако, браћо, ја бих вам саветовао: мирите се с безбожнцима; мирите се и зароните лице своје у лонац њихов, у коме они гледају почетак и крај васионе.

Шта је земља? Царство је ваше скупље од васионе. Сунца су недостојна да буду стубови вашега царства. А шта је земља, шта сва њена царства?

Земља је, браћо, једна летећа рептилија, што гризе себе зубима за реп, да би летела и да би се плодила. Просјакиња што седи на прагу звезда и проси, а потом се поноси.

Чиме се поноси ово просјачко робље?

Светлошћу? – Чија је светлост?

Мудрошћу? – Чија је мудрост?

Литургијом? – Чија је Литургија?

Својом шареном бундом? Не тка ли јој сунце будну, не тка ли и не пере ли?

Ах, праведници! Ви сте изаткани од странаца, опрани од странаца, набојени од странаца. Погледајте у даљину, ако тражите своју отаџбину. Раширите плућа и удахните „Прану“ светога и мудрога из недогледа, јер Он вас познаје.

Гурните потпетицом земљу, нека се котрља у својој рептилској погрбљености и страсти. А ви бежите од ње, док вам не ишчезне из погледа.

ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ

C.B.

Сениор

Регистриран: 12.Март.2007
Статус: Офлајн
Поени: 152

Опции за коментарот